Από τότε που ήμουν φοιτητής και μέχρι σήμερα ... Του Μιχάλη Χαραλαμπίδη

Από τότε που ήμουν φοιτητής και μέχρι σήμερα που είμαι συνταξιούχος (με τριανταπέντε χρόνια ένσημα) η πολιτική μου οπτική για την Δεξιά στην Ελλάδα εξακολουθεί να είναι η ίδια. Μόνιμα δηλαδή για μένα, Δεξιά σημαίνει, προστασία των συμφερόντων μια κλειστής ομάδας προνομιούχων. Αυτό ήταν πάντα και αυτό είναι σήμερα.... Μόνο που ο κόσμος αλλάζει τόσο βίαια που ακόμη και στη μητρόπολη του καπιταλισμού, την Αμερική, ο νεοφιλελευθερισμός υποχωρεί και ο Κέυνς δικαιώνεται. Περισσότερο κράτος, περισσότερα στους περισσότερους, περισσότερη κοινωνική δικαιοσύνη για να μην καταρρεύσει το σύστημα μέσα στις αντιφάσεις του.

Στη δική μου χώρα, το μήνυμα των καιρών αργεί να γίνει κατανοητό από το κέντρο της εξουσίας. Αδυνατούν να εγκαταλείψουν τον παλιό κόσμο και να προσαρμοστούν στις νέες συνθήκες. Πιστεύουν σε έναν κόσμο με βαθιές διαχωριστικές γραμμές, με άγριες ανισότητες, με αφεντικά και υποτελείς που βρίσκονται σε διαρκή πάλη. Θέλουν δουλειές για όλους αλλά τις καλές δουλειές για την παρέα τους. Ευημερία και ανάπτυξη για τη χώρα αρκεί η μερίδα του λέοντος να ανήκει στην ελίτ στην οποία ανήκουν.

Ο επικεφαλής του οικονομικού γραφείου του πρωθυπουργού Αλέξης Πατέλης μας το είπε το ποίημα ξεκάθαρα και με άκρατο κυνισμό. «Το διδακτορικό δεν αποτελεί τυπικό και ουσιαστικό προσόν για πρόσληψη αφού μαρτυρά ραθυμία ή και τεμπελιά. Διαβάζεις και γράφεις, αφοσιώνεσαι στην έρευνα, χάνεσαι στη βιβλιογραφία και ασκείσαι στη μεθοδολογία, αντί να πιάσεις το πηλοφόρι και το μυστρί.» Ο ίδιος ως εργοδότης θα απέρριπτε τον διδάκτορα και θα στρεφόταν σε άλλους εργαζόμενους, που δεν θα είχαν επιδόσεις στην επιστήμη και τη διανόηση. Θα είχαν άλλου είδους δεξιότητες, ενδεχομένως σωματική ρώμη και αντοχή. Ο ίδιος βέβαια είναι κάτοχος διδακτορικού διπλώματος στα Οικονομικά από το αμερικανικό Πανεπιστήμιο Princeton, όπου ολοκλήρωσε τη διατριβή του με επιβλέποντα καθηγητή τον πρώην διοικητή της Κεντρικής Τράπεζας των ΗΠΑ, Ben Bernanke. Και μάλλον το γεμάτο περγαμηνές βιογραφικό του τον βοήθησε στη σταδιοδρομία του και συνέτεινε ώστε να γίνει σύμβουλος πρωθυπουργού.

Αλλά ο κύριος Αλέξης Πατέλης προφανώς στο ποίημα δεν μιλούσε για τον εαυτό του και τους ανθρώπους της τάξης του. Μιλούσε για τους άλλους, για τους κάτω, γι' αυτούς που θα κάνουν τις δουλειές που δεν θέλουν οι πάνω, για τους δεύτερους, για τους ψυκτικούς από το Περιστέρι στους οποίους είχε αναφερθεί με εγκαρδιότητα ο Κυριάκος Μητσοτάκης, όταν θέλησε να δείξει το ενδιαφέρον του για την απασχόληση και την τεχνική εκπαίδευση.

Άλλοι θα δίνουν οδηγίες και άλλοι θα κάνουν τη δουλειά. Οι λίγοι θα διευθύνουν και οι πολλοί θα παράγουν. Οι άριστοι θα μοιράζουν καθήκοντα και θα κανονίζουν τις αμοιβές για όσους δεν έχουν τις δικές τους σπουδές και το δικό τους δομημένο (Κυρανάκης) βιογραφικό.

Δεν υπάρχει στο ποίημα Πατέλη κάτι που δεν ήξερα. Ο Αλέξης Πατέλης κορνιζάρει το δικό του διδακτορικό και πετάει στα σκουπίδια τα διδακτορικά των άλλων. Γι' αυτό έγινε σύμβουλος του Κυριάκου Μητσοτάκη. Γι αυτό που είναι και γι αυτό που είναι οι δυο τους μαζί.