Όποιος φοβάται, συμπεριφέρεται σαν σκλάβος!!! Της Ιππολύτης Γαλανοπουλου

Ο Κούντερα λέει ότι η πηγή του άγχους βρίσκεται στο μέλλον. Αν μπορείς να κρατήσεις το μέλλον έξω από το μυαλό σου, μπορείς να ξεχάσεις τους φόβους σου. (Η βραδύτητα, Εστία) Και για τον Πλάτωνα, ο φόβος είναι η αναμονή μελλοντικού κακού... Αν ο φόβος είναι για κάτι ανύπαρκτο που θα συμβεί ενδεχομένως στο μέλλον, τότε είναι φανταστικός.

Άρα ο φόβος δεν υφίσταται αυτοτελώς αλλά πάντα σχετίζεται με τη σκέψη, προκαλείται από αίσθημα ανασφάλειας, από τη μανία επίτευξης του «πρέπει να είναι». Είναι ένα πρόσκαιρο αίσθημα, προϊόν της σκέψης, και μπορεί να εξαλειφθεί και πάλι με τη σκέψη.

Ο Αριστοτέλης στα Ηθικά Νικομάχεια, προσπαθώντας να ορίσει την αρετή περιγράφει σε αντιθετικά ζεύγη διάφορα είδη «κακιών» που χαρακτηρίζονται από την «υπερβολή» ή την «έλλειψη», παραθέτοντας σε αυτά την αντίστοιχη αρετή που αποτελεί μεσότητα. Ο φιλόσοφος θεωρεί τον φόβο ως μορφή κακίας από την πλευρά της έλλειψης σε σχέση με το αλόγιστο θάρρος που αποτελεί κακία από την πλευρά της υπερβολής. Ως μεσότητά τους ορίζει την Ανδρεία. Ο ανδρείος αποτελεί το «μέσον» ανάμεσα στον θρασύ και το δειλό. Αναφέρει ο Αριστοτέλης, ότι και οι δειλοί και οι θρασείς βρίσκονται μόνιμα σε πλάνη, καθώς ο μεν δειλός θεωρεί φοβερά όσα δεν είναι και ο θρασύς δεν φοβάται καθόλου. Ανδρείος για τον φιλόσοφο είναι εκείνος που παραμένει ατάραχος και τηρεί σωστή στάση απέναντι στα φοβερά. Στο περί αρετών και κακιών αναφέρει ότι ανδρεία είναι να μην αποκαρδιώνεται κανείς από το φόβο του θανάτου, να είναι θαρραλέος στις συμφορές και τολμηρός στους κινδύνους και να προτιμά να πεθάνει καλά από το να επιβιώσει ποταπά. Αντίθετα, γνώρισμα της δειλίας είναι ο φόβος!