Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν χρειάστηκε ποτέ να παλέψει για τον βιοπορισμό του. Του Μιχάλη Χαραλαμπίδη

Γιος πρωθυπουργού και μέλος μιας πολύ πλούσιας οικογένειας τα βρήκε όλα εύκολα. Το σχολείο του ήταν, φυσικά, το Κολέγιο και πήγε κατευθείαν για σπουδές στο Χάρβαρντ. Ούτε πανελλαδικές, ούτε ελληνικά ΑΕΙ με τις καταλήψεις τους, ούτε οποιαδήποτε επαφή με την ελληνική μιζέρια. Πριν ασχοληθεί με την πολιτική εργάστηκε επί μία δεκαετία στον ιδιωτικό τομέα στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Και τι ιδιωτικός τομέας!... Οικονομικός αναλυτής στην Chase Investment Bank, σύμβουλος στην McKinsey and Company στο Λονδίνο. Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα, στέλεχος επενδύσεων στην Alpha Ventures της Alpha Bank και στη συνέχεια στον Όμιλο της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδας.

Τι συμπέρασμα βγάζει κανείς διαβάζοντας το βιογραφικό του; Ότι ήταν ένας εύπορος νέος που διέπρεψε, πιστός στα ιδεώδη της τάξης του, ως γιάπις στο χρηματοπιστωτικό σύστημα.

Απόλυτη συνέπεια μεταξύ θεωρίας και πράξης. Νεοφιλελευθερισμός ως ιδεολογία και ως τρόπος ζωής. Δεν έχει κρύψει ποτέ ποιος είναι. Πριν γίνει πρωθυπουργός είχε πει ότι οι ανισότητες είναι κάτι φυσικό και αναπόφευκτο στην ανθρώπινη κοινωνία, είχε δείξει την έγνοια του για τον ψυκτικό από το Περιστέρι και αφού εγκαταστάθηκε στο Μέγαρο Μαξίμου αναγνώρισε τα βάσανα των «εξαρτημένων από τον μισθό τους»

Και τώρα ήρθε η ώρα να υπερασπιστεί τις ιδέες του προωθώντας ένα νομοσχέδιο για τα εργασιακά το οποίο εκφράζει με τον πιο εύγλωττο τρόπο τη φιλοσοφία του.

Για τον Κυριάκο Μητσοτάκη ο μισθός δεν είναι υποχρέωση του εργοδότη αλλά παραχώρηση, η εργασία δεν είναι δικαίωμα αλλά προνόμιο, το ωράριο είναι ένας επιβαρυντικός για την επιχειρηματικότητα περιορισμός, οι συνδικαλιστές είναι εχθροί της ανάπτυξης, οι συλλογικές συμβάσεις αποτελούν αναχρονισμό. Οι ανάγκες της αγοράς καθορίζουν το status των εργαζόμενων γιατί αν η επιχείρηση δεν πάει καλά αυτό θα έχει επίπτωση στο εισόδημά τους και αν πάει, αυτό θα τους εξασφαλίσει προοπτική. Επομένως, η ευημερία των «πάνω» ωφελεί τους «κάτω» που θα πρέπει να προσεύχονται για το καλό τους και να προσφέρουν ό,τι μπορούν για να τους βοηθήσουν. Δεν υπάρχει πάλη των τάξεων ούτε σύγκρουση συμφερόντων. Υπάρχει μόνο ο κοινός σκοπός της ευτυχίας του αφεντικού από την οποία εξαρτάται η επιβίωση των εξαρτημένων από τις παροχές του.

Τώρα για μένα προσωπικά δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι χρειάζονται αλλαγές στα εργασιακά. Όμως, το βασικό είναι από ποια όχθη βλέπει κανείς την ανάγκη αλλαγών. Θέλει να στηρίξει τους εργαζόμενους ή να διευκολύνει τους εργοδότες; Θέλει μια καλύτερη ζωή για τους πολλούς ή περισσότερα κέρδη για τους λίγους;