Εμείς ο λαός θα τηρήσουμε ευλαβικά πάλι το ΕΘΙΜΟ! Ο εορτασμός του Πάσχα για τους Ορθόδοξους Χριστιανούς γίνεται την πρώτη Κυριακή μετά την πανσέληνο της εαρινής ισημερίας και συμπίπτει με τον ερχομό της ΑΝΟΙΞΗΣ… Μύρισε Άνοιξη η Φύση και νοσταλγία για τα ξένοιαστα παιδικά μας χρόνια… αντίδοτο στον δικτατορικό χειμώνα της ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ.
Νοσταλγία για τα "αθώα" χρόνια της νιότης… αυτά που μας "φόρτισαν" με θετικές ενέργειες, πολύτιμα εφόδια ζωής… αυτά που εκτοξεύσαμε τις παιδικές σκανταλιές μας στα ύψη της αντίδρασης στις απαιτήσεις των γονιών μας, αυτά που μας προετοίμασαν για τα ενήλικά μας χρόνια… αυτά που "συλλάβαμε" τις πρώτες ΙΔΕΕΣ ευθύνης για την ζωή μας… αυτά που "μάθαμε" να σεβόμαστε και να τηρούμε τα ΗΘΗ και τα ΕΘΙΜΑ, αυτά που γευτήκαμε τις πρώτες αποδείξεις ΑΓΑΠΗΣ και ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ από τους συνετούς ΓΟΝΕΙΣ ΜΑΣ.
Οι διακοπές του Πάσχα κρατούν την πρώτη θέση στις παιδικές αναμνήσεις μας. Είχαμε δυο εβδομάδες χωρίς διάβασμα, για να χαρούμε τα παιχνίδια μας. Με την ανοιξιάτικη λιακάδα αλωνίζαμε χαρούμενα στους αγρούς και στις αλάνες, αναμένοντας με λαχτάρα την Μεγάλη Εβδομάδα! Με το μυαλό μας κάναμε σχέδια για τα παιχνίδια, που μας έταζαν οι γονείς μας όλο τον χρόνο, αν ήμασταν καλοί μαθητές. Αυτός ήταν όρος απαράβατος, με τελικό έπαθλο ΑΣΠΡΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ!
Το Σάββατο του Λαζάρου είναι η "πρώτη γεύση" της Μεγάλης Εβδομάδας, μέρα νίκης της ζωής επί του θανάτου και η έγερση του Λαζάρου προάγγελος της Ανάστασης του Χριστού. Το έθιμο της ημέρας ήθελε τα μικρά παιδιά να γυρνάνε στα σπίτια κρατώντας στα χέρια τους ένα ομοίωμα του Λαζάρου, τα ψωμάκια (Λαζαράκια) σε σχήμα ανθρώπινου σώματος, μια "χειροτεχνία" που έπλαθαν και έψηναν οι νοικοκυρές και τραγουδώντας χαρούμενα "Αν Λάζαρο δεν πλάσεις, ψωμί δεν θα χορτάσεις" τους ΑΓΕΡΜΟΥΣ.
Τα μικρά κορίτσια από βραδύς στόλιζαν τα καλάθια τους με λουλούδια, που μάζευαν απ' τους αγρούς. Το πρωί ντυμένα με τοπικές φορεσιές χτυπούσαν τις πόρτες της γειτονιάς, για να πουν τα "κάλαντα" (Λαζαρικά), τραγουδώντας την "εκ νεκρών έγερση" του Λαζάρου και επαινώντας το σπιτικό. Ως ανταμοιβή έπαιρναν αυγουλάκια, κουλουράκια, πενηνταράκια και με τα… κέρδη αγόραζαν τα δώρα τους για όλη την ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ.
Για τους "μεγάλους" το Πάσχα άρχιζε την Κυριακή των Βαΐων στην Εκκλησία με την "Ακολουθία του Νυμφίου", όπου έπαιρναν ΒΑΓΙΑ, που θύμιζαν την θριαμβευτική είσοδο του Χριστού στα Ιεροσόλυμα. Η συνέχεια στα καφενεία της Πλατείας, για την καθιερωμένη κοινωνική συναναστροφή και για να γευτούν και να δυναμώσουν με θαλασσινούς μεζέδες με ουζάκια και να συνεχίσουν χαρούμενοι για ακόμα μια εβδομάδα τη ΝΗΣΤΕΙΑ.
Οι πιτσιρικάδες μέναμε στην Εκκλησία για το Κατηχητικό, μα το απόγευμα οι γονείς μας μάς έπαιρναν μαζί τους στην περατζάδα στον κεντρικό δρόμο της πόλης. Εκεί γίνονταν οι κοινωνικές συναντήσεις και στο «νυφοπάζαρο» παρήλαυναν οι νέοι σε ηλικία γάμου, για να γνωριστούν και να καταλήξουν σε σχέση με σοβαρό σκοπό. Έτσι γίνονταν τότε τα συνοικέσια συνήθως προς όφελος των κοριτσιών άνευ ΠΡΟΙΚΑΣ!
Πολλοί όμως συμπολίτες μας περίμεναν τις γιορταστικές μέρες για να ξεκουραστούν, να περάσουν καλά, να φάνε, να πιούν, μα δεν νοιάζονταν αν και ο διπλανός τους έχει να φάει. Επικρατούσε τότε στις αστικές οικογένειες η αντίληψη πως "όλοι έχουν να φάνε, μόνο οι τεμπέληδες πεινάνε". Και για να έχουν ήσυχη την συνείδησή τους έλεγαν, πως και ο πιο φτωχός τις γιορτινές μέρες έχει κρέας στο σπίτι του. Ήταν ποτέ δυνατόν ο χορτάτος να καταλαβαίνει τον ΠΕΙΝΑΣΜΕΝΟ;
Υπήρχαν όμως και πολύ φτωχές οικογένειες με μικρά παιδιά, με άρρωστους ή άνεργους γονείς, που δεν τα έφερναν βόλτα και το τραπέζι τους ήταν άδειο και το Πάσχα. Τότε που οι "καλοί χριστιανοί" γιόρταζαν με το τραπέζι τους γεμάτο με όλα τα καλούδια, που στο τέλος περίσσευαν πολλά και τα πετούσαν. Δεν νοιάζονταν όμως και για τους φτωχούς γείτονές τους, τουλάχιστον για να εκπληρώσουν την διδασκαλία του Χριστού, που σταυρώθηκε ακριβώς για να δώσει νόημα στην ΑΓΑΠΗ!
Τι να πούμε και για εκείνους τους δύστυχους ηλικιωμένους, που η κακή τους μοίρα τούς έλαχε να μείνουν μόνοι στα γεράματα; Ανυπολόγιστο το δράμα τους να ζούνε ολομόναχοι σ' ένα καμαράκι, χωρίς ούτε τα απαραίτητα και ξεχασμένοι από τους γείτονες μέσα στην μαυρίλα τους. Άδικα προσδοκούσαν να χτυπήσει η πόρτα τους έστω και στις γιορτές, για να δουν έναν γελαστό άνθρωπο, να τους προσφέρει κάτι, ανεκτίμητο σε ΧΡΗΜΑ. Να τους δώσει ένα χαμόγελο, μια Ελπίδα, μια ΕΥΧΗ!
Τελικά μεγαλώνοντας κι εμείς και αποκτώντας πείρα στην ζωή, καταλάβαμε, πως οι άνθρωποι όλες τις εποχές είναι ίδιοι και δεν αλλάζουν. Και καλοί και κακοί και ηθικοί και ανήθικοι, λειτουργούν ανάλογα με τα συμφέροντά τους. Τι κι αν πέρασαν τα χρόνια κι ανέβηκε το βιοτικό τους επίπεδο; Παρέμειναν οι ίδιοι στη ΝΟΟΤΡΟΠΙΑ και την αντιμετώπιση της ζωής. Τι κι αν σήμερα αντιμετωπίζουν τον μεγαλύτερο κίνδυνο, που μπορεί να υπάρξει για μια ΧΩΡΑ, για έναν ΛΑΟ, για ένα ΕΘΝΟΣ;
Δεν βλέπουν πέρα από την βολή τους και τα κεκτημένα τους… δεν ξυπνούν… κάποιο πρωί θα τους πιάσουν στον ύπνο απρόσκλητοι εισβολείς… και δεν θα ξέρουν από που να φεύγουν… και που να κρυφτούν. Θα πληρώσουν ακριβά το τίμημα για την αδιαφορία που δείχνουν τα τελευταία δέκα χρόνια, που η πατρίδα μας βρέθηκε κάτω από τον ζυγό των διεθνών τοκογλύφων και των ηλεκτρονικών ΔΑΝΕΙΩΝ!
Και φέτος όσοι μπορούν σχεδιάζουν για το Πάσχα απόδραση από τις τσιμεντένιες πόλεις, (αν τους το επιτρέψει η… κουλή κυβέρνηση) για να γιορτάσουν παραδοσιακά στα χωριά τους με λιγότερα έξοδα… να ξεμουδιάσουν από την… αναγκαστική ΚΑΡΑΝΤΙΝΑ… για να φάνε, να πιούν και δεν βαριέσαι για την υπόδουλη πατρίδα. "Εμείς θα βγάλουμε την Χώρα απ' την ΣΚΛΑΒΙΑ"; Κι έτσι κάπως υποδεχτήκαμε την ΑΝΟΙΞΗ και αναμένουμε την ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ!
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΠΕΣ ΤΗΝ ΑΠΟΨΗ ΣΟΥ ΧΩΡΙΣ ΥΒΡΕΙΣ. Παρατηρούμε ακραίες τοποθετήσεις αναγνωστών. ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ δεν θέλουμε να μπαίνουμε στη δύσκολη θέση να μην βάζουμε ΟΛΑ τα σχόλια. Δόξα στο Θεό η Ελληνική γλώσα είναι πλούσια ωστε να μην χρειάζονται ακραίες εκφράσεις.