Η στιγμή που χάθηκε η μπάλα. Από την *Μαρία Καρακλιούμη

Περί τα τέλη Μαΐου 2020, με την αποχαιρετιστήρια ημερήσια ενημέρωσή του για την πανδημία, ο κορυφαίος λοιμωξιολόγος της χώρας παρέα με την πολιτική ηγεσία έδιναν το σφύριγμα για την επανεκκίνηση της οικονομίας και σηματοδότησαν το σημείο όπου χάθηκε η μπάλα. Ήταν η κρίσιμη στιγμή που η κυβέρνηση έχασε το πολιτικό momentum, αποδεικνύοντας ότι το DNA της φυλής δεν αλλάζει. Η χώρα είχε βγει επιτυχώς από το πρώτο κύμα της πανδημίας για τρεις κυρίως λόγους....

Η έναρξη της πανδημίας μας βρήκε σε μία περίοδο χαμηλής κινητικότητας, δεδομένου ότι δεν είχε ανοίξει ο τουρισμός, καθώς στην Ελλάδα δεν υπάρχουν έδρες διεθνών οργανισμών ή άλλες δραστηριότητες που προκαλούν μεγάλη κινητικότητα πληθυσμού εκτός τουριστικής περιόδου. Παράλληλα η κυβέρνηση με αποφασιστικότητα προχώρησε στο κλείσιμο της οικονομίας και οι φοβισμένοι πολίτες, συνηθισμένοι από οικονομικές θυσίες, με μεγάλη προθυμία έκαναν υπομονή να ξεπεράσουν τον υγειονομικό κάβο και να πάρουν τις ζωές τους πίσω.

Ήταν μια από τις φορές εκείνες που πιστέψαμε ότι αλλάξαμε και ότι «μπήκαμε σε σειρά». Εφαρμόζαμε τα μέτρα με συνέπεια και καταλαβαίναμε ότι έτσι θα βγαίναμε νικητές. Ώσπου ήρθε η ώρα να ανοίξουμε τις δραστηριότητές μας και να επιβεβαιώσουμε ότι ο καλός μας εαυτός δεν κρατά για πολύ.

Με ενορχηστρωτή την κυβέρνηση οι πολίτες επανέλαβαν τις συνήθεις τους συμπεριφορές. Μάσκα σκουλαρίκι, σαλιάρα, περιβραχιόνιο. Εφαρμογή μέτρων «στο περίπου» γιατί «έτσι μας αρέσει», χωρίς έλεγχο από τις αρχές, τα πράγματα γίνονταν πιο εύκολα. Περάσαμε ένα καλοκαίρι όπου οι μεταλλάξεις δεν είχαν εκδηλωθεί και παρά την αυξανόμενη πορεία των κρουσμάτων βγάλαμε το καλοκαίρι. Ώσπου ήρθε η ώρα να ξανακλειστούμε. Για ένα εξάμηνο εφαρμόζουμε τα μέτρα στο περίπου και τα καθιστούμε ημίμετρα. Η κυβέρνηση μας έκλεισε, κλείνοντας μας και το μάτι πως και αυτό το κακό θα περάσει αν κάνουμε υπομονή. Υπομονή κάναμε αλλά τα αποτελέσματα δεν ήταν τα αναμενόμενα και ένα ερώτημα πλανάται για την κυβέρνηση και τις αποφάσεις τις «πού τελειώνει άραγε το πολιτικό και πού αρχίζει το ψυχαναλυτικό;».

Πώς να καταλάβω λοιπόν, γιατί ο Χανς από το Ντέλφ μπορεί να αλωνίζει τη χώρα και εγώ η κυρά Μαρία να μην μπορώ να πάω στο χωριό μου για Πάσχα να χαρώ το σπίτι που χρυσοπληρώνω στον ΕΝΦΙΑ. Όσο λοιπόν κάποιοι προσποιούνται ότι μας διοικούν, εμείς θα προσποιούμαστε ότι διοικούμαστε, και μεταξύ κορωνοπάρτι και συνωστισμού στις ταράτσες της πόλης το Πάσχα, θα πληρώνουμε το μάρμαρο.

*Η Μαρία Καρακλιούμη είναι πολιτική αναλύτρια της RASS