Νεκτάριος Δαπέργολας: «ΕΜΕΙΣ ΑΚΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΙΔΙΚΟΥΣ»

Καθώς πολλαπλασιάζονται οι φωνές της βλασφημίας μέσα σ’ αυτή τη μαζική παράκρουση που έφερε στις ζωές μας η δήθεν πανδημία και καθώς όλο και περισσότεροι επίσκοποι και ιερείς μάς καλούν να υπακούσουμε στους «ειδικούς» και στα υγειονομικά μέτρα ως προς τον μη ασπασμό των ιερών εικόνων ή τη βέβηλη μασκοφορία, εμείς τους απαντάμε για μία ακόμη φορά ότι οι ειδικοί για όσα συμβαίνουν μέσα στις εκκλησίες δεν είναι οι καθεστωτικοί λοιμωξιολόγοι που εδώ και ένα χρόνο υποπίπτουν στη μία αντίφαση μετά την άλλη προκειμένου να στηρίξουν το ψευδαφήγημα... βιάζοντας κατάφωρα χιλιάδες (επίσημα κι ανεπίσημα) ιατρικά δεδομένα, πολύ δε περισσότερο την ίδια τη λογική.

Επειδή όμως επίσης μάς λένε να υπακούσουμε και στους ίδιους (τους αυτοφερόμενους ως πνευματικούς «ειδικούς», επειδή αυτοί δήθεν γνωρίζουν καλύτερα από εμάς τα δογματικά), εμείς - δύο μόλις μέρες μετά την εορτή του μεγάλου Αγίου που συνέτριψε τη βαρλααμική κακοδοξία - τους απαντάμε επίσης ότι ειδικοί δεν είναι ούτε οι απερίγραπτοι μεταπατερικοί ψευτοθεολόγοι των πονηρών ημερών μας, ούτε ο κάθε πλανεμένος (αν)ιεράρχης που - μετά από όλες τις άλλες αιρετικές απόψεις του και τους εναγκαλισμούς του με τον κάθε αιρετικό ή καθηρημένο - βάλθηκε με αστεία επιχειρήματα να μας αποδείξει εδώ και μερικούς μήνες και την «κτιστότητα» και «φθορά» στην οποία υπόκειται ο ορθόδοξος ναός και άρα τη μεταδοτικότητα των ασθενειών, σε άλλη μια κακοδοξία μέσα στο πλαίσιο της καινοφανούς αυτής και άκρως δαιμονικής ψευτοθεολογίας της μάσκας.

Κανείς λοιπόν από όλους αυτούς τους ανεκδιήγητους δεν είναι ειδικός. Ειδικοί για όσα συμβαίνουν μέσα στους ναούς μας και γενικότερα στον εκκλησιαστικό χώρο (σε καιρούς μάλιστα τέτοιας πλάνης και δογματικής εκτροπής των εκκλησιαστικών ταγών) είναι αποκλειστικά και μόνο οι Άγιοι. Και αυτούς θα ακούμε.

Και ο λόγος βέβαια των Αγίων είναι καταλυτικός. Μη φοβάστε τη μετάδοση ασθενειών και μολύνσεων μέσα στον ναό, μας λένε, γιατί εκεί όλα εξαγιάζονται από τη Θεία Χάρη, όλα τα κτιστά, όλα τα αντικείμενα, ακόμη και ο αέρας και η σκόνη. Μας το έχουν ξεκαθαρίσει οι Άγιοι σε όλες τις εποχές και σε όλες τις περιστάσεις (σαφέστατες π.χ. οι σχετικές ρήσεις και του Αγίου Συμεών Θεσσαλονίκης αλλά και του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου). Χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει πως εμείς θα πάμε από μόνοι μας να φάμε τη…σκόνη από το πάτωμα κάποιας εκκλησίας ή να εισπνεύσουμε επίτηδες τα σταγονίδια που εκπνέει κάποιος διαπιστωμένα άρρωστος, γιατί τότε είναι που εκπειράσσουμε τον Θεό. Τότε είναι που πράγματι το κάνουμε - και όχι όταν απλώς προσερχόμαστε με πίστη και με έλλειψη φόβου, όπως ισχυρίζονται οι γνωστοί διαστρεβλωτές. Αυτό για να προλάβω και τα σεσημασμένα πλέον τρολάκια της τυφλο-υπακοούλικης μεταπατερικότητας και την τόσο προβλέψιμη πλέον «αντιρρητική» τους.

Και ανάμεσα σε όλα τα παραπάνω, αξίζει να αναφέρω και κάτι λιγότερο γνωστό. Πρόκειται για ένα από τα θαύματα που είχε επιτελέσει ήδη εν ζωή ο σπουδαίος Γέροντας της Σίψας, ο Άγιος Γεώργιος Καρσλίδης, και το οποίο είναι πολύ χαρακτηριστικό (και αποστομωτικό προς τινάς), μαρτυρώντας και αυτό την εξαγιαστική δύναμη του ορθόδοξου ναού. Το καταγράφω αυτολεξεί (από το βιβλίο «Ο Όσιος Γεώργιος της Δράμας», εκδ. Ιεράς Μονής Αναλήψεως του Σωτήρος Σίψας, Δράμα 2019, σελ. 217-218):

«Ο Αντώνης Δασκαλούδης, όταν ήταν περίπου έξι ετών, ενώ έβλεπε καλά και δεν είχε κανένα πρόβλημα με τα μάτια του, εντελώς ξαφνικά άρχισε να χάνει το φως του. Οι γονείς του ανήσυχοι τον πήγαν στους γιατρούς, αλλά το παιδί δεν γινόταν καλά, Αντιθέτως χειροτέρευε. Τότε άκουσαν για την αρετή και τα χαρίσματα του καλόγερου της Σίψας και μια που ήταν ευλαβείς και θεοφοβούμενοι, αποφάσισαν να το πάνε στον Γέροντα. Με τη συγκοινωνία κατέβηκαν στη Δράμα κι ύστερα συνέχισαν περίπου 13 χιλιόμετρα με τα πόδια. Όταν έφτασαν, ο Γέροντας τους περίμενε στην αυλή (σ. χωρίς να τον έχει κανείς ειδοποιήσει). Τους καλωσόρισε και είπε στο παιδί: "Έλα, Αντωνάκη, να δούμε τι έχουν τα ματάκια σου! Οι γονείς σου έκαναν τόσο κόπο να σε φέρουν ως εδώ, αλλά εσείς τον γιατρό τον έχετε δίπλα σας". Οι γονείς του με πόνο εξήγησαν ότι δυστυχώς οι γιατροί δεν μπόρεσαν να τον θεραπεύσουν. "Όχι" είπε, "εσείς έχετε άλλο γιατρό. Τον δικό σας, τον Άγιο Δημήτριο. Εκεί να πάτε".

Είναι αλήθεια ότι η οικογένειά του φρόντιζε ένα ξωκκλήσι του Αγίου Δημητρίου, στο οποίο πήγαιναν πρωί και βράδυ κι άναβαν τα καντήλια. Στο εκκλησάκι αυτό λειτουργούσαν μια φορά τον χρόνο, του Αγίου Δημητρίου. Όταν τελείωνε η εορτή, οι χωρικοί μάζευαν τα καλύμματα της Αγίας Τράπεζας και όλα τα σκεύη και τα κλείδωναν σε ένα μπαούλο μέχρι την επόμενη εορτή του Αγίου Δημητρίου. Ο Γέροντας τους συμβούλεψε να μαζέψουν τη σκόνη που υπήρχε πάνω στην τσιμεντένια πλάκα της Αγίας Τράπεζας, να τη βάλουν σ' ένα ποτήρι, να το γεμίσουν με νερό και με αυτό το αγίασμα να πλύνουν τα μάτια του παιδιού. Τούς είπε μάλιστα ότι μέχρι να τελειώσει το αγίασμα, το παιδί θα έχει ήδη θεραπευθεί. Πράγματι, οι γονείς του έκαναν όπως τους συμβούλεψε. Από τότε μέχρι σήμερα, δεν ξαναπαρουσίασε κανένα πρόβλημα με τα μάτια του».

Χρειάζεται αλήθεια να προσθέσει κανείς κάτι και σε αυτό το τόσο εύγλωττο συμβάν; Ασφαλώς όχι. Είναι εντελώς περιττό. Καθότι είπαμε: στις βλασφημίες των μεταπατερικών (κληρικών και λαϊκών) θολολόγων και στην παράκρουση των τρομοκρατημένων από τη...μόλυνση των εκκλησιών χριστιανών, απάντηση δίνουν τελικά οι ίδιοι οι Άγιοι. Γιατί αυτοί μεταφέρουν αυτούσια την αγιοπνευματική αλήθεια της Εκκλησίας. Όχι οι οικουμενιστικές κλίκες, ούτε τα μασονικά καπετανάτα. Αλλά ούτε και κάτι πολιοί γέροντες που ενώ διαπρυσίως κήρυτταν τη μετά θάνατον Ζωή, ἀφνω παρανόησαν από τον τρόμο του θανάτου...