Η "ΒΡΩΜΙΑΡΑ" ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΟΙ "ΚΑΘΑΡΟΙ"

Σχεδόν κάθε βράδυ, που βγαίνω για τον καθιερωμένο περίπατο, την βλέπω μπροστά μου. Μικροσκοπική, ευγενική, χαμογελαστή μα πάντα μόνη. Μιλάει σπαστά ελληνικά, εικάζω ότι είναι από κάποια γειτονική μας χώρα, μα αυτό δεν έχει καμία σημασία.«Τι όμορφες» της λέω, αναφερόμενος στις γάτες ενώ στην πραγματικότητα θέλω να σταθώ εκεί και να την παρακολουθώ, να πάρω λίγο από την τρυφερότητά και την ευγενική ψυχή της....

«Κοίτα πόσο όμορφη είναι αυτή» μου λέει και μου δείχνει μια γάτα με γκρι τρίχωμα.

Την παρατηρώ, ακούω κάθε της λέξη, μαγεύομαι και νιώθω αμήχανα που κάθομαι εκεί απλά κοιτώντας της. Αλλά κάτι με τραβάει γύρω της σαν μαγνήτης. Την νιώθω σαν τη μάνα που φροντίζει τα παιδιά της, σαν γιαγιά που ταΐζει τα εγγόνια της, σαν άγγελο που νοιάζεται για κάθε απροστάτευτο πλάσμα. Στέκομαι και νιώθω ότι θα ήθελα να ήμουν γάτα για να αφεθώ στα χέρια και την καλοσύνη της.

«Τι να κάνω» μου λέει. «Τις αγαπώ κι ας με λένε βρωμιάρα που κάθομαι και τις φροντίζω».

Αυτή η λέξη με πόνεσε…

Πως μπορείς να χαρακτηρίσεις «βρωμιάρα» μια γυναίκα που απλά δίνει φροντίδα στα αθώα αυτά πλάσματα;

Θα έλεγαν άραγε «βρωμιάρα» μια Ελληνίδα που θα κατέβαινε με το ακριβό ταγέρ της να ταΐσει τις γάτες ή που θα έστελνε την οικιακή της βοηθό;

Δεν νομίζω. Και δε νομίζω γενικά ότι μια τέτοια γυναίκα θα έμπαινε στη διαδικασία να ασχοληθεί. Εγώ τουλάχιστον μόνο τη συγκεκριμένη Κυρία βλέπω κάθε φορά. Αυτήν και την Κυρία λίγο πιο κάτω που ζει στο ημιυπόγειο…

Αν δεν έχεις πεινάσει ίσως να μην ξέρεις τι σημαίνει πείνα, αν δεν έχεις περάσει δύσκολα ίσως να μη ξέρεις τι σημαίνει δυσκολία, θα μπορούσα να σκεφτώ. Αλλά δε θέλω να σκεφτώ τίποτα από αυτά τώρα.

Τώρα θέλω μόνο να σταθώ σε αυτή την Κυρία. Στην Κυρία που κατεβάζει κάθε βράδυ λίγο φαγητό από το σπίτι και ταΐζει τις γάτες του δρόμου. Την κυρία που, όσες φορές έχουμε μιλήσει, δεν έχει διαμαρτυρηθεί για τίποτα. Ούτε για το αν μπορεί να τις ταΐζει κάθε μέρα, ούτε για το αν έχει τα μέσα, ούτε αν έχει τα χρήματα.

Σημασία για εκείνη έχει απλά ότι το κάνει. Το κάνει για εκείνην, για την ψυχή της, γιατί έτσι νιώθει, γιατί έτσι μοιράζεται. Και δεν μοιράζεται μόνο με τις γάτες...

Και χαίρομαι που ίσως είμαι ο μόνος που της πιάνει την κουβέντα, γιατί δεν υπάρχει πιο όμορφο από το να τελειώνει η μέρα σου με ένα τέτοιο «μάθημα» ψυχής, με ένα τέτοιο μάθημα ανθρωπιάς από μια «βρωμιάρα»…

Καλημέρα!

Χ.Δ..