Της Αργυρούς Τέγουτζικ, Ειρηνοδίκου-Πταισματοδίκου
Και εξηγούμαι:
Στις 29/12/2020 η ηγεσία του Δ.Σ. Του Π.Ι.Σ. (Πανελλήνιου Ιατρικού Συλλόγου), δηλαδή ο πρόεδρος κ. Αθανάσιος Εξαδάκτυλος και ο γενικός γραμματέας κ. Γεώργιος Ελευθερίου, απέστειλε προς τον Υπουργό Δικαιοσύνης κ. Κων/νο Τσιάρα, με τον χαρακτηρισμό “εξαιρετικά επείγον” το με αρ. πρωτ. 8009/29.12.2020 έγγραφο με θέμα: “Ιατρική ευθύνη κατά τη διαχείριση της Πανδημίας COVID-19”, όπου αναφέρεται και αναγράφεται αυτολεξεί ότι «… ένα σημαντικό πρόβλημα, για το οποίο θεωρούμε ότι θα πρέπει να ληφθεί ιδιαίτερη μέριμνα, αφορά και το ζήτημα της ιατρικής ευθύνης των εμπλεκομένων στη διαχείριση της πανδημίας. Το θέμα αυτό θεωρούμε ότι μπορεί δυνητικά να λάβει ανεξέλεγκτες διαστάσεις μετά το τέλος της πανδημίας και να προκαλέσει σε πλήθος ιατρών που (όπως αναγνωρίζει η κοινή γνώμη) προσφέρουν με αυταπάρνηση τις υπηρεσίες τους, τεράστια ταλαιπωρία από αγωγές και μηνύσεις οι οποίες πιθανότατα θα στερούνται πάσης βασιμότητας.
Σε αυτό το πλαίσιο προτείνουμε τη λήψη εκτάκτων μέτρων και παρακαλούμε για την δική σας μέριμνα στην προστασία των συναδέλφων μας.
Επισυνάπτουμε την γνωμοδότηση του νομικού μας συμβούλου, προκειμένου να αποτελέσει το σημείο εκκίνησης της διαδικασίας εξέτασης του ζητήματος και παρακαλούμε για την άμεση σύσταση νομοπαρασκευαστικής επιτροπής που θα εξετάσει το θέμα και θα εισηγηθεί σχετική παρέμβαση. Σας γνωρίζουμε ότι είμαστε στη διάθεσή σας για την παροχή επιστημονικής υποστήριξης και κάθε άλλης βοήθειας. Αναμένουμε άμεσα τις δικές σας ενέργειες».
Η επισυναπτόμενη δε, γνωμοδότηση του νομικού συμβούλου του Π.Ι.Σ., Ευάγγελου Κατσίκη, της 17.12.2020, έθετε κατ’ αρχάς εκ μέρους του Δ.Σ. του Π.Ι.Σ. το εξής ερώτημα:
«Ποιο το πλαίσιο αστικής ιατρικής ευθύνης κατά τη διενέργεια ιατρικών πράξεων σε κατάσταση πανδημίας; Πρέπει να υπάρξει νομοθετική πρόβλεψη παροχής “ασυλίας” του ιατρικού και παραϊατρικού προσωπικού κατά τη διαχείριση της πανδημίας του Κορωνοϊού COVID-19;
Επί του ανωτέρω ερωτήματος εκθέτω τα ακόλουθα:
Η πανδημία του COVID-19 έχει δημιουργήσει μια πρωτόγνωρη κατάσταση κατά την οποία η άσκηση της ιατρικής γίνεται εν μέσω ιδιαίτερων συνθηκών που μπορούν να χαρακτηρισθούν “πολεμικές”. Η άγνωστη φύση της ασθένειας, η ανυπαρξία δεδομένων και μελετών των επιπτώσεών της καθώς και η μη ύπαρξη συγκεκριμένης ενδεδειγμένης φαρμακευτικής αγωγής καθιστούν το έργο της ιατρικής αντιμετώπισης των περιστατικών εξαιρετικά δυσχερές. Αυτό το ιδιόμορφο πλαίσιο εκτέλεσης των ιατρικών καθηκόντων απαιτεί αντίστοιχη προσέγγιση και από νομικής πλευράς αναφορικά με την ιατρική ευθύνη».
Ακολουθούν ΣΧΕΤΙΚΕΣ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ-ΑΣΤΙΚΗΣ-ΠΟΙΝΙΚΗΣ-ΠΕΙΘΑΡΧΙΚΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ ΙΑΤΡΟΥ με παράθεση σχετικών άρθρων από τον Α.Κ., Π.Κ., ΕισΝΑΚ, άρθρα του ν. 4512/2018 και άρθρα του ν. 3418/2005.
Στη συνέχεια του ανωτέρω εγγράφου γνωμοδοτήσεως, αναγράφεται και αναφέρεται σχετική ΝΟΜΟΛΟΓΙΑ-ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ. Στην παράγραφο ΙΙΙ της γνωμοδότησης υπ’ αριθ. 1 αναγράφεται:
«Λόγοι για τους οποίους πρέπει να εξεταστεί η νομοθετική πρόβλεψη περί ασυλίας του ιατρικού και παραϊατρικού προσωπικού:
Σε έκτακτες περιστάσεις, όπως η πανδημία του COVID-19, απαιτείται η υιοθέτηση κρατικών μέτρων για την απαλλαγή ή τον περιορισμό της εξ αμελείας ευθύνης των ιατρών και των παρόχων υπηρεσιών υγείας, ιδίως διότι (μεταξύ άλλων):
– Η εφαρμογή των μέτρων πρόληψης συνίσταται ιδίως σε κοινωνικά μέτρα που επαφίενται στην ατομική ευθύνη των πολιτών (π.χ. περιορισμός κυκλοφορίας, χρήση μάσκας), καθώς δεν έχουν αναπτυχθεί σαφή πρωτόκολλα για τον ιατροφαρμακευτικό έλεγχο της λοίμωξης από COVID-19. Η επιστημονική αμφιβολία για τη διαγνωστική και θεραπευτική διαδικασία παρεμποδίζει εκ των πραγμάτων τον ιατρό να αντεπεξέλθει στο καθήκον της επιλογής της κατάλληλης μεθόδου διάγνωσης ή θεραπείας.
– Οι διαθέσιμοι πόροι για την αντιμετώπιση της πανδημίας αποδεικνύονται ανεπαρκείς (π.χ. ελλείψεις κλινών σε ΜΕΘ), ώστε οι ιατροί να στερούνται συχνά επιλογών για την κατάλληλη διαγνωστική και θεραπευτική διαδικασία.
– Το τέλος της πανδημίας δεν σηματοδοτεί το ελεύθερο των ευθυνών των ιατρών, καθώς οι ασθενείς ή τα συγγενικά πρόσωπα εκλιπόντων ασθενών μπορούν να στραφούν δικαστικά σε βάρος του εκάστοτε ιατρού, σε βάθος χρόνου, τηρουμένων των εκάστοτε νόμιμων προθεσμιών (π.χ. άσκηση αγωγής βάσει της παραπάνω διάταξης 914 ΑΚ μέσα σε 5 έτη από το θάνατο ασθενούς από COVID-19).
– Οι αξιώσεις αποζημίωσης σε υποθέσεις ιατρικών σφαλμάτων κατά την αντιμετώπιση κρουσμάτων COVID-19 θα επιβάρυνε δυσανάλογα το Εθνικό Σύστημα Υγείας, δεδομένης και της υψηλής θνησιμότητας των ασθενών.
– Ο αντίλογος ότι δεν χρειάζεται νομοθετική ρύθμιση, διότι το “lege artis” είναι ζήτημα πραγματικό, με την έννοια ότι εξετάζεται κάθε φορά το μέτρο της δέουσας επιμέλειας στο πλαίσιο των πραγματικών συνθηκών που εκάστοτε ισχύουν, αφήνει αναπάντητο το ερώτημα, γιατί οι ιατροί να πρέπει να υποστούν το τραύμα των διαστικών διενέξεων, πέρα από των λοιπών τραυματικών επιπτώσεων της πανδημίας».
Ακολουθεί η παράθεση της αντίστοιχης πρόβλεψης και σε άλλες γενικά χώρες και ειδικά στην πολιτεία της Ν. Υόρκης και στην πολιτεία του New Jersey.
Το επαίσχυντο, πρωτοφανές και προκλητικό ως άνω ανοσιογράφημα κλείνει με πρόταξη προτάσεων προς τον υπουργό Δικαιοσύνης μεταξύ των οποίων είναι αυτολεξεί η ακόλουθη:
«θα πρέπει να εξεταστεί το ενδεχόμενο νομοθετικής απαλλαγής ή περιορισμού της ευθύνης από αμέλεια των ιατρών σε ιατρικές πράξεις που αφορούν την αντιμετώπιση της θεραπείας του COVID-19, είτε σε αντίθετη περίπτωση το ενδεχόμενο το κράτος να αναλάβει εγγυητική ευθύνη για τις τυχόν σχετικές αξιώσεις αποζημίωσης σε βάρος των ιατρών (π.χ. παραιτούμενο σαφώς από το δικαίωμα αναγωγής σε περιπτώσεις αμελείας εντός των δημοσίων νοσηλευτικών ιδρυμάτων)».
Και επειδή η κρατική εγγυητική ευθύνη δεν καλύπτει ποινικά τους επίορκους ιατρούς, συνεχίζουν παρακάτω και ζητούν η ποινική ευθύνη του ιατρού να περιοριστεί σε εξαιρετικές περιπτώσεις βαρείας αμέλειας οι οποίες όμως θα πρέπει να κρίνονται, όχι κατά τη συνήθη πρακτική (κατά την προδικασία από τον αρμόδιο εισαγγελέα), αλλά από ένα εξειδικευμένο ιατρικό όργανο το οποίο θα μπορούσε να λειτουργήσει εντός του Πανελλήνιου Ιατρικού Συλλόγου, το οποίο θα ήταν σε θέση να κρίνει –κατ’ αρχήν– εάν συντρέχει, από ιατρικής απόψεως, αμέλεια του ιατρού ανά περίπτωση και βάσει αυτής της γνωμοδότησης να κινείται ο ποινικός έλεγχος του ιατρού! Με αυτόν τον τρόπο θα περιοριστεί η άσκοπη και ατεκμηρίωτη εκκίνηση ποινικών διώξεων σε βάρος ιατρών… όλα τα ανωτέρω βεβαίως απαιτούν νομοθετικές παρεμβάσεις και μάλιστα με αναδρομική εφαρμογή!!!
Όλα τα παραπάνω συμβαίνουν εν καιρώ “ΠΑΝΔΗΜΙΑΣ”, εν καιρώ υποχώρησης ή εξαφάνισης των θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, εν καιρώ ανελευθερίας, αναξιοπρέπειας, φόβου και υποταγής, εν καιρώ σύγχυσης κι ανασφάλειας, εν καιρώ συνταγματικής απουσίας, εν καιρώ επικράτησης της τεχνοκρατικής ειδημοσύνης κι επιστημοσύνης των ολίγων κι εκλεκτών επίορκων, οι οποίοι εδώ κι ένα έτος περίπου συγκυβερνούν και εκδίδουν αποφασιστικής σημασίας γνωμοδοτήσεις, εισηγήσεις και υποδείξεις μιας “ασφαλώς συμμορφούμενης υπάρξεώς μας”.
Οι ίδιοι επίορκοι που μας καταδικάζουν επί ένα σχεδόν έτος να ζούμε υπό καθεστώς ασφυκτικού περιορισμού, που παίρνουν τις ζωές μας στα χέρια τους, που επικαλούνται ενδεδειγμένες επιστημονικές ιατρικές παρεμβατικές πράξεις άνευ της βουλήσεώς μας, που αξιολογούν και πράττουν χωρίς επαρκή και διαφανή δεδομένα, που διακηρύττουν αφειδώς τη μεγαλοψυχία τους, ανιδιοτέλεια, σωστό επαγγελματισμό και αυτοθυσία τους για το γενικό καλό, οι ίδιοι αυτοί με την κατάπτυστη ως άνω επιστολή, τρέμουν σαν το ψάρι έξω από το νερό και ζητούν απεγνωσμένα, πριν τους προλάβει το τέλος της πανδημίας, να καλύψουν τις ποινικές τους ευθύνες.
Και ερωτώ:
– Για ποιον λόγο επαιτούν τη νομοθετική τους ασυλία και κάλυψη; Γιατί είναι εξαιρετικά επείγον να τους δοθεί ασυλία; Δεν τηρούν τον όρκο του Ιπποκράτη (άρθρ. 2 παρ. 2 ν. 3418/2005); Δεν απολαύουν, κατά την άσκηση του ιατρικού τους επαγγέλματος, επιστημονικής ελευθερίας και ελευθερίας της συνειδήσεώς τους (άρθρ. 3 παρ. 1 ν. 3418/2005); Δεν ασκούν το λειτούργημά τους σύμφωνα με τους γενικά αποδεκτούς και ισχύοντες κανόνες της ιατρικής επιστήμης (άρθρ. 2 παρ. 3 ν. 3418/2005); Δεν έχουν τη συναίνεση του ενημερωμένου ασθενούς (άρθρ. 12 ν. 3418/2005);
Από τη στιγμή που οι ίδιοι επικαλούνται στο έγγραφό τους προς τον υπουργό Δικαιοσύνης “την άγνωστη φύση της ασθένειας”, τι εφαρμόζουν εδώ κι ένα χρόνο περίπου στους ασθενείς που βρίσκονται κατά καιρούς στα χέρια τους; Πώς εφαρμόζουν σε ευρεία και ισοπεδωτική κλίμακα έναν και μοναδικό τρόπο, και δη αυτόν της διασωλήνωσης;
– Γιατί ομιλούν στο ίδιο το έγγραφό τους για επιστημονική αμφιβολία για τη διαγνωστική και θεραπευτική διαδικασία, ενώ στη δημόσια νοσοκομειακή πρακτική και στα συστημικά ΜΜΕ μας κατακλύζουν με ενδεδειγμένες πρακτικές και μεθόδους πρόληψης κι αντιμετώπισης της νόσου; Τελικά από ποια πραγματική αιτία πεθαίνουν οι ασθενείς που εισάγονται στα δημόσια νοσοκομεία εδώ κι έναν περίπου χρόνο;
– Γιατί υπάρχει αυτή η αναφερόμενη “υψηλή θνησιμότητα των ασθενών” στα δημόσια νοσοκομεία; Αλήθεια, τον έχουν μελετήσει ποτέ τον ΚΙΔ που τόσο πρόχειρα κι επιλεκτικά τον επικαλούνται ;
– Πώς εξηγείται το γεγονός ότι οι θάνατοι στη χώρα μας κατά τις πρώτες 26 εβδομάδες του 2020 (δηλ. μέχρι 30/6/2020, όπου συμπεριλαμβάνεται η εφαρμογή των πρώτων αρχικά περιοριστικών μέτρων λόγω COVID-19, να παρουσιάζουν μείωση της τάξης του 1,57% σε σύγκριση με την αντίστοιχη περίοδο του 2019; Tι έλεγε τότε η επίσημη τηλεοπτική επιστημονική κοινότητα και η ηγεσία του Π.Ι.Σ.;
– Πώς εξηγείται επιστημονικά και νομικά η αύξηση των θανάτων (γενικά) στην Ελλάδα σε ποσοστό μόλις 3,65% κατά τις πρώτες 49 εβδομάδες του 2020 (δηλ. μέχρι 6/12/2020) σε σύγκριση με την αντίστοιχη περίοδο του 2019; Δικαιολογείται επιστημονικά το ως άνω ποσοστό, που συμπεριλαμβάνει περιπτώσεις θανάτων από διάφορες αιτίες κι όχι μόνο από COVID, για να εισηγηθούν οι επίορκοι ειδικοί την εφαρμογή στους πολίτες των απανωτών και σκληρών περιοριστικών μέτρων και φίμωσης; Μπορεί να στηρίξει νομικά η ως άνω διαμορφωθείσα κατάσταση αδικοπρακτική ευθύνη και ποινική υπαιτιότητα; (ρητορική η ερώτηση).
Τα στοιχεία των δύο τελευταίων παραγράφων είναι από την επίσημη ιστοσελίδα της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής μέσω επίσημων Δελτίων Τύπου που δημοσίευσε στις 8/9/2020 και 20/1/2021 αντίστοιχα.
– Μέχρι πού θα φθάσει η ιατρικοποίηση της ζωής μας; Μήπως μέχρι του σημείου να αντιποιείται η επίσημη ιατρική κοινότητα, μέσω του Π.Ι.Σ., καθηκόντων εισαγγελέα ποινικής δίωξης, προκειμένου να αποκρύβει και συγκαλύπτει τις ποινικά κολάσιμες παρεκβάσεις των επίορκων αντιβαινόντων στον ιερό όρκο του Ιπποκράτη; Πώς θα μπορούσε να θεμελιωθεί ηθικά και νομικά η ανάθεση δικαιικής κρίσης των επίορκων ιατρών στους ίδιους και μόνον; Υπ’ αυτήν τη λογική, η κάθε συντεχνιακή επαγγελματική ομάδα θα μπορούσε να ζητά η ίδια να διαμορφώνει δικαιική κρίση για τους ομότεχνούς της; Με ποια λογική και περισσό θράσος ζητούν οι επαΐοντες της ιατρικής κοινότητας την παράκαμψη και ακύρωση ουσιαστικά της άσκησης της νόμιμης εισαγγελικής έρευνας και δίωξης εναντίον τους;
– Σε ποια δημοκρατικά συγκροτημένη ευνομούμενη Πολιτεία γίνεται η θέσπιση νόμων “κατά παραγγελία”, κομμένη και ραμμένη στα μέτρα επιστημονικών ή συντεχνιακών κλάδων και μάλιστα προκειμένου να πετύχουν, όχι δικαιώματα, αλλά την ατιμωρησία τους και την πλήρη κρατική εγγυητική ευθύνη των συνεπειών των πράξεών τους; Εξάλλου, τι έχουν να φοβηθούν; Εάν έπραξαν νόμιμα, ευσυνείδητα και ιατρικώς ενδεδειγμένα, δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα, διότι δεν θα αποδειχθεί κάτι το επιλήψιμο σε περίπτωση νόμιμης άσκησης ποινικής δίωξης εναντίον τους. Η λαϊκή θυμοσοφία λέγει πως καθαρός ουρανός αστραπές δεν φοβάται. Άλλωστε, στο ίδιο ως άνω έγγραφό τους οι επαΐοντες της ιατρικής κοινότητας αναφέρουν πως «οι αγωγές και μηνύσεις πιθανότατα θα στερούνται πάσης βασιμότητας». Εξάλλου, δεν θα χάσουν και τις ζωές τους, όπως χιλιάδες άλλοι συνάνθρωποί μας!
Όλα τα ανωτέρω τίθενται προς γνώσιν, ενημέρωση και οποιαδήποτε τυχόν άλλη νόμιμη ενέργεια ή έρευνα υπό της δικαστικής και εισαγγελικής αρχής. (Το έγγραφο στο οποίο αναφέρεται το παρόν άρθρο, έχει αναρτηθεί ήδη από τις 29.12.2020 στην επίσημη ιστοσελίδα του Π.Ι.Σ.).
Μετά τιμής και με την ευχή της άσκησης της ιατρικής ως του υψίστου λειτουργήματος που αποσκοπεί «στη διατήρηση, βελτίωση και αποκατάσταση της σωματικής, πνευματικής και ψυχικής υγείας του ανθρώπου, καθώς και στην ανακούφισή του από τον πόνο», τηρώντας τον ιερό όρκο του Ιπποκράτη. Ο ιατρός οφείλει να διατηρεί «σε υψηλό επίπεδο την επαγγελματική συμπεριφορά, ώστε να καταξιώνεται στη συνείδηση του κοινωνικού συνόλου και να προάγει το κύρος και την αξιοπιστία του ιατρικού σώματος» (άρθρ. 2 παρ. 1, 2 ν. 3418/2005).
Υποσημείωση: Θα ήθελα να διαχωρίσω, εξαιρέσω, επαινέσω και επικροτήσω τη συνεπή επιστημονική στάση και το θάρρος των χιλιάδων άλλων αφανών ιατρών και ερευνητών της εγχώριας και διεθνούς ιατρικής κοινότητας (που αποτελεί την πλειονότητα), που συνεχώς και αδιαλείπτως όλον αυτόν τον χρόνο του περιορισμού μας, διαστρέβλωσης της αλήθειας και εξαθλίωσης της ύπαρξής μας, ορθώνονται με ανάστημα κύρους απέναντι σ’ όλα αυτά και προσπαθούν με πενιχρά και υποτυπώδη μέσα και τρόπους (μη έχοντας επίσημο βήμα), να μας ενημερώσουν ορθά-επιστημονικά και ν’ αποκαταστήσουν την επιστημονική αλήθεια, τηρώντας προς τιμήν τους, τον ιερό όρκο του Ιπποκράτη, αλλά πρωτίστως σεβόμενοι την ανθρώπινη υγεία, ζωή και αξιοπρέπεια.
Η ευγνωμοσύνη είναι λίγη και το ευχαριστώ δεν αρκεί.
Να είστε καλά, σε σας στηρίζουμε τις ελπίδες μας!
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΠΕΣ ΤΗΝ ΑΠΟΨΗ ΣΟΥ ΧΩΡΙΣ ΥΒΡΕΙΣ. Παρατηρούμε ακραίες τοποθετήσεις αναγνωστών. ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ δεν θέλουμε να μπαίνουμε στη δύσκολη θέση να μην βάζουμε ΟΛΑ τα σχόλια. Δόξα στο Θεό η Ελληνική γλώσα είναι πλούσια ωστε να μην χρειάζονται ακραίες εκφράσεις.