Γιατί η Λίνα Μενδώνη αυτή την οδό είχε επιλέξει. Στις 3 Φεβρουαρίου, η Υπουργός εμφανίζεται στον ΣΚΑΪ και εκτυλίσσεται ένας διάλογος με τον δημοσιογράφο Χρήστο Κούτρα στον οποίο λέει «Δεν ξέρω τι εννοείτε, "για όλα αυτά βοά ο κόσμος του θέατρου"», ….«επίσημη καταγγελία, επώνυμη καταγγελία, ούτε καν non paper που να αναφέρεται συγκεκριμένο όνομα, δεν έχει κατατεθεί στο Υπουργείο Πολιτισμού», ― κάτι που δεν έχει βάση γιατί στο Υπουργείο δε μπορείς να κάνεις τέτοια καταγγελία― και ότι «το σενάριο το οποίο στήθηκε χθες, περί παραίτησης του καλλιτεχνικού διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου δεν ευσταθεί».
Πρόκειται για ένα σκάνδαλο πρώτου μεγέθους για το οποίο οποιοσδήποτε Υπουργός σε οποιαδήποτε πολιτισμένη χώρα θα είχε ήδη παραιτηθεί και όχι επειδή το ζητά σύσσωμος ο καλλιτεχνικός κόσμος― πράγμα (και αυτό) πρωτοφανές στα ελληνικά χρονικά για Υπουργό Πολιτισμού.
Η υπουργός δεν παρακολουθεί τα σόσιαλ μίντια, όπως όλοι οι πολιτικοί στον πλανήτη. Ούτε οι σύμβουλοί της, ούτε το γραφείο τύπου- αυτό συμπεραίνουμε. Περιμένει κάποιον να φτάσει στο Υπουργείο με μια καταγγελία που θα καταθέσει στη διεύθυνση χορού και θεάτρου και θα πάρει πρωτόκολλο. Αυτό να υποθέσουμε;
Εν τω μεταξύ, τις επόμενες ημέρες, μετά από μια καταγγελία να βλέπει το φως της δημοσιότητας, ο Δημήτρης Λιγνάδης παραιτείται «για το συμφέρον όλων μας και το κοινό καλό» όπως λέει στους Αχαρνής ο Αριστοφάνης αλλά και εκείνος στην ανακοίνωσή του, πιθανώς γιατί πιστεύει ότι η παραίτησή του θα καταλαγιάσει τη φασαρία, η οποία ωστόσο ακόμη δεν έχει φτάσει στα παράθυρα της οδού Μπουμπουλίνας.
Όμως οι καταγγελίες πληθαίνουν και κατατίθεται και δεύτερη μήνυση, με όνομα και επώνυμο αυτή τη φορά που η Υπουργός δε μπορεί πλέον να αγνοήσει.
Αυτά όλα τα περί φημών και άγνοιας που έχει επικαλεστεί η Υπουργός τον προηγούμενο καιρό ανατρέπονται στη συνέντευξη τύπου που δίνει την Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου. Εξαιρετικά πιεσμένη, και χωρίς τη συνηθισμένη της ψυχραιμία, αν δεί κάποιος ξανά και ξανά το βίντεο. Μετά από μια σχοινοτενή και εφ΄όλης της ύλης τοποθέτηση για τη βία, την παρενόχληση, τον Γουάινστιν, τη Βενεζουέλα, την υπόθεση Μιωνή-Παππά, τη Σοφία Μπεκατώρου που τις αποκαλύψεις (τις οποίες έκανε σε ημερίδα του Υπουργείου όπως υπερηφανέυτηκε η Υπουργός ― αλήθεια γιατί αμέσως μετά την ημερίδα δεν διέταξε έρευνα το Υπουργείο;) και το #metoo, φτάνει στο «ζουμί» που περιμέναμε όλοι οι δημοσιογράφοι και «αδειάζει» τον Δημήτρη Λιγνάδη, για την επιλογή του οποίου ήταν σαφώς υπερήφανη όταν την έκανε -γιατί ο Λιγνάδης εκπροσωπούσε αυτά που θέλει και πιστεύει η Λίνα Μενδώνη, για τη γλώσσα, τη φιλολογία, τη ρητορεία, το αρχαίο κλέος, τα Αρσάκεια, την αριστεία, τα φιλήματα στον Παρθενώνα ― λέγοντας ότι φίλος της δεν υπήρξε ποτέ, ότι καλά-καλά δεν τον ήξερε.
«Δικός μου προσωπικός φίλος ο Δημήτρης Λιγνάδης δεν υπήρξε ποτέ. Είχα μία συνομιλία μαζί του τηλεφωνική το 2014, και τον ξανάδα, όπως οι περισσότεροι άλλωστε που πηγαίνουμε στο θέατρο, όταν τον συνεχάρην για την παράσταση του Πέερ Γκυντ στο Εθνικό Θέατρο, νομίζω ήταν το 2018, και τίποτα περισσότερο». Και με αυτές τις δυο φορές τον κάνετε διευθυντή κυρία Υπουργέ; Δηλαδή πριν γίνει Διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου, δεν βγήκατε να ρωτήσετε, φυσικά όχι στο δρόμο, αλλά τον Γεωργουσόπουλο, τον Μπαμπινιώτη, ανθρώπους της τέχνης, όχι τους περαστικούς, αυτούς που εσείς εκτιμάτε. Ερευνήσατε αν υπάρχουν παλιότερες καταγγελίες, αν υπάρχει ποινικό μητρώο -έστω και για μια κλήση βρε αδερφέ- όπως ερευνώνται όσοι μπαίνουν στην πολιτική; Μάλλον όχι.
Και βέβαια δεν είναι αφελής μια κατά τα άλλα έξυπνη υπουργός να πιστεύει ότι όλο -σχεδόν σύσσωμο- το ελληνικό θέατρο ζητά την παραίτησή του για πολιτικούς λόγους. Είναι άτυχη, ας το πούμε και έτσι η ικανή κατά τα άλλα Υπουργός που στα χέρια της έσκασε αυτή η υπόθεση. Και τυχεροί οι προκάτοχοί της που δεν δοκιμάστηκαν με μια τέτοια ιστορία που όμοιά της δεν έχει δει το φως της δημοσιότητας στο πεδίο της αρμοδιότητας του Υπουργείου Πολιτισμού. Έκανε λάθος επιλογή αλλά δε το παραδέχεται και υποστηρίζει πως «Το γεγονός ότι ο Δημήτρης Λιγνάδης είχε μία διθυραμβική αποδοχή από όλα τα Μέσα, συμβατικά και ψηφιακά, όταν τοποθετήθηκε στο Εθνικό Θέατρο, είναι κατά κάποιον τρόπο η απόδειξη ότι η επιλογή του ήταν ορθή».
Φταίνε τα Μέσα λοιπόν που τον αποδέχτηκαν και τα θεωρεί γνώμονα της ορθής της επιλογής! Επόμενοι φταίχτες είναι ίσως και οι πρώην υπουργοί και βουλευτές που δεν «αποκάλυψαν» πριν τον Δημήτρη Λιγνάδη― η Κονιόρδου, ο Σκουρολιάκος, όσοι ήταν στο Εθνικό, στο ελεύθερο θέατρο και πάει λέγοντας. ΠΗΓΑΙΝΟΝΤΑΣ σε ένα άλλο κομμάτι της συνέντευξης τύπου η Λίνα Μενδώνη λέει: «Από τη στιγμή που ξεκινούν οι φήμες, επαναλαμβάνω, οι φήμες για τον Λιγνάδη, τον πιέσαμε πολύ να μας πει αν είχε ο ίδιος κάποια σχέση με αυτές και αν ο ίδιος ήταν πίσω από αυτές τις φήμες. Εδώ αισθάνομαι ότι ο Λιγνάδης, πέραν όλων των άλλων, μας εξαπάτησε και με εξαπάτησε.
Με βαθιά υποκριτική τέχνη προσπαθούσε να μας πείσει ότι δεν έχει καμία σχέση με όλα αυτά. Υποκριτική τέχνη, ηθοποιός. Υπήρχε μια σταθερή άρνηση προς όλους μας όσοι τον ρωτήσαμε ότι δεν έχει σχέση, ότι οι φήμες δεν αφορούν αυτά. Και ενώ οι φήμες πολλαπλασιάζονταν για την ανάρμοστη, όπως φαίνεται στη συνέχεια, δράση του, αυτός εξακολουθούσε να επιμένει. Αυτό ας το δούμε ως μια προσωπική μαρτυρία».
Ομολογεί λοιπόν η Υπουργός ότι ήξερε τελικά για τις φήμες που κυκλοφορούν, ότι είναι μια εξαπατημένη υπουργός. Εξαπατήθηκε και δεν ήξερε. Η πραγματικότητα όμως είναι λίγο πιο σκληρή. Είτε εξαπατήθηκε είτε όχι, έχει ευθύνη. Την ίδια που θα είχε αν ως Υπουργός Ναυτιλίας δεν ήξερε ότι ένα πλοίο που έχει μολύνει όλο το Αιγαίο κυκλοφορεί ελεύθερα μέσα στον στόλο του εμπορικού Ναυτικού.
Συγγνώμη δε ζήτησε η Υπουργός, χθες, ούτε καν επειδή υπήρξε τόσο αφελής, γιατί ένας τόσο αφελής δεν γίνεται Υπουργός και δε μπλέκει και με την πολιτική. Ούτε προτίθεται να ζητήσει. Ούτε σε αυτούς που φωνάζουν και της επισημαίνουν ότι «κάτι τρέχει με τον Λιγνάδη» εδώ και ένα μήνα. Αν για παράδειγμα ένας διευθυντής μουσείου είχε εξαπατηθεί και δάνειζε μια αρχαιότητα, θα τον συγχωρούσε η υπουργός;
Ή θα ζητούσε την παραίτησή του; Πάντως η ίδια αποκλείει να παραιτηθεί και μάλιστα -κάπως αφελώς- υποστηρίζει ότι δεν έχει πολιτική ευθύνη, πετώντας το μπαλάκι της «πολιτικής»ευθύνης σε άλλους, ας πούμε στους καλλιτέχνες που φωνάζουν στα σόσιαλ μίντια (που δεν διαβάζει) ή σε όποιον άλλο «ήξερε». «Πολιτική ευθύνη γιατί;
Για την επιλογή κάποιου για τον οποίο δεν υπήρξε καμία αντίρρηση την εποχή που επελέγη; Πολιτική ευθύνη για τί; Γιατί δεν ξέραμε και δεν μας είπε κανείς αυτά που λένε ότι ξέρανε;
Τότε η πολιτική ευθύνη είναι σε αυτούς που λένε ότι ξέρανε και δεν λέγανε, όχι σε μας», λέει με έμφαση στη συνέντευξη τύπου.
Η Λίνα Μενδώνη είναι αυτή που διόρισε έναν επικίνδυνο άνθρωπο, που δεν έγινε επικίνδυνος τον Φεβρουάριο του 2021.
Διόρισε έναν επικίνδυνο άνθρωπο, ο οποίος συνελήφθη για βιασμούς κατά συρροήν. Πρόκειται για ένα σκάνδαλο πρώτου μεγέθους για το οποίο οποιοσδήποτε Υπουργός σε οποιαδήποτε πολιτισμένη χώρα θα είχε ήδη παραιτηθεί και όχι επειδή το ζητά σύσσωμος ο καλλιτεχνικός κόσμος― πράγμα (και αυτό) πρωτοφανές στα ελληνικά χρονικά για Υπουργό Πολιτισμού.
Η Λίνα Μενδώνη είναι μια Υπουργός που δε θέλει να εγκαταλείψει για κανένα λόγο τον υπουργικό θώκο. Αυτό είναι σαφές. Ως πολιτικός και μητέρα -όπως επικαλέστηκε στη συνέντευξη τύπου- που σέβεται τον εαυτό της θα πρέπει να παραιτηθεί για λόγους ευθιξίας.
Είναι η μόνη αρμόδια, υπεύθυνη, ο άνθρωπος που ενορχήστρωσε την επιλογή Λιγνάδη. Και σήμερα είναι μόνη απέναντι σε αυτή την επιλογή.
Ή την έχουν αφήσει μόνη.
Αναρτήσεις
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφή