Για ποιό «ιερό αντάρτικο» μιλάμε; Γράφει ο Νεκτάριος Δαπέργολας - Δρ Βυζαντινής Ιστορίας του ΑΠΘ

Με έκπληξη διάβασα κάποια σχόλια φίλων, που έκαναν λόγο για «ιερό αντάρτικο» και ανάνηψη της ιεραρχίας μας μετά τη χτεσινή απόφαση της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου. Αν και ίσως δεν θα έπρεπε να εκπλαγώ τόσο, γιατί... είναι γνωστό πόση ζημιά μπορεί να κάνει μέσα στη σκέψη όλων μας η συνήθεια (υπενθυμίζω άλλωστε ότι όλοι μας ανεξαιρέτως μετά από τόσα χρόνια μεθοδικού και κατευθυνόμενου εθισμού στη νεοταξική και νεοεποχίτικη ατζέντα, έχουμε υποστεί ξεκάθαρη μιθριδατική άμβλυνση των κριτηρίων και των αισθητηρίων μας, με αποτέλεσμα πράγματα που κάποτε κυριολεκτικά μας σόκαραν να μη μας κάνουν και πολλή αίσθηση πια και άλλα που μας ενοχλούσαν να τα θεωρούμε πλέον φυσιολογικά και δεδομένα).

Ας μην αυταπατώμεθα όμως. Η νέα ανακοίνωση, όσο κι αν φαινομενικά δείχνει κάπως πιο αντιστασιακή από τις προηγούμενες, θυμίζω ότι και αυτή μάχεται απλώς υπέρ του ονείδους των 25 ατόμων - και δη μασκοφορεμένων - ανά ναό και αποκλειστικά μάλιστα για την ημέρα των Θεοφανείων, άρα συνεχίζει να αποδέχεται τις κλειστές ουσιαστικά εκκλησίες, και περιέχει επίσης και την ανεκδιήγητη εκείνη επείγουσα έκκληση προς ΕΕ και κυβέρνηση να φροντίσουν άμεσα για τον μαζικό εμβολιασμό των πιστών.

Άρα και αυτή ένα κατάπτυστο κουρελόχαρτο είναι. Για ποια ανάνηψη συνεπώς και για ποιο αντάρτικο μπορούμε να μιλάμε; Ανάνηψη θα ήταν όχι απλώς αν σταματούσε λίγο πριν το ενδέκατο βήμα του κατήφορου η ιεραρχία μας, αλλά αν ερχόταν εις εαυτόν και αναιρούσε και τα προηγούμενα δέκα. 

Και αντάρτικο θα ήταν αν έβγαινε ρητά και έλεγε ότι εμείς στα θέματα της πίστης και της λατρείας του Θεού υπακούμε στον Θεό και όχι στον εκκλησιομάχο Καίσαρα και γι’ αυτό καλούμε τον κόσμο και στις εκκλησίες και οργανώνουμε και λιτανείες και οτιδήποτε άλλο υπαγορεύει η Εκκλησία μας προς σωτηρίαν ψυχών και σωμάτων.

Και ακόμη ότι δεν είμαστε ούτε κατά των νόμων ούτε κατά της επιστήμης, αλλά ακόμη κι αν είχαμε να κάνουμε με πραγματικούς νόμους και γνήσια επιστημονικά επιτεύγματα (και όχι για αλλοπρόσαλλα φασιστικά διατάγματα και αμφιλεγόμενα «πορίσματα», όπως τώρα) και πάλι όλα αυτά θα είχαν ένα όριο, το οποίο δεν θα υπερβούμε. Αυτά θα ήταν πραγματική αντίσταση. Και πραγματικά τεκμήρια ότι η ιεραρχία μας έχει συνέλθει και ανανήψει.

Αντ’ αυτού όμως εμείς συνεχίζουμε να βλέπουμε ένα χαρτοπόλεμο μίζερων προσθαφαιρέσεων σε αιτήματα και υποχωρήσεις της κακιάς ώρας, παίζοντας εν ου παικτοίς. Και ένα χαρτοπόλεμο μάλιστα που κανείς δεν μπορεί να μας βγάλει από το μυαλό ότι μπορεί να είναι ακόμη και στημένος, για λόγους επικοινωνιακούς. Αν πάντως δεν είναι, αυτό μένει να αποδειχθεί.

Και ο μέχρι τώρα βίος και πολιτεία των πλείστων επισκόπων μας δεν μας αφήνει δυστυχώς να πιστέψουμε ούτε στην καλή τους προαίρεση ούτε στην αγωνιστική τους διάθεση. Για να το αποδείξουν εκείνοι και για να το πιστέψουμε κι εμείς, θα το πω με μια λαϊκή έκφραση: οι αρχιερείς μας έχουν να φάνε πολλά ψωμιά ακόμη…