Όσοι αντιδρούν στα επισήμως λεγόμενα περί ιού κ.λπ., είναι «ψεκασμένοι»! Ψεκασμένοι, ε;… Αλήθεια, ΠΟΙΟΣ τους ψεκάζει και γιατί; Της Ντορέτας Πέππα

..Ψεκάζεις για να απολυμάνεις ή για να αφανίσεις… Κάτι που σε «ενοχλεί» –και το οποίο δεν «αυτοψεκάζεται», βέβαια, από μόνο του…

Παρά την τόση… «απολύμανση», πάντως, μια χαρά είναι οι άνθρωποι αυτοί, όλο ζωτικότητα,
ενέργεια και με έκφραση λόγου ελεύθερη, δυναμική, ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ και «ζωντανή». Το αντίθετο συμβαίνει με την άλλη πλευρά, αυτή των «αψέκαστων». Είδα εκείνες τις κοπέλες, τις νοσηλεύτριες που εμβολιάζονταν –ή, ό,τι έκαναν, τέλος πάντων! Το γεγονός είναι ότι σήκωναν δυστυχισμένα και θλιβερά το χέρι τους, σχηματίζοντας το σήμα της νίκης, χωρίς καθόλου η έκφρασή τους να υποστηρίζει τη χαρά μιας όποιας νίκης, ενώ όσες μίλησαν –το αυτόν ισχύει και για τους/τις γιατρούς- έλεγαν με φωνή τρεμάμενη και με δύσκολη ανάσα, το πόσο… υπέροχα ένιωθαν, επαναλαμβάνοντας το ίδιο πρισετάκι, σε πολλαπλά αντίτυπα. Αξιολύπητα πλάσματα!

Είδα κι εκείνον τον Τσιόδρα, που τον έκαναν «βουρδούγιο» όλοι για το λεκιασμένο φανελάκι του. Εγώ δεν το είδα ως αστείο, αλλά ως κάτι τραγικό. Ο άνθρωπος που ηγήθηκε εξαρχής της εκστρατείας τού: «πλένουμε τα χέρια ευλαβικά», βγήκε με βρώμικο εσώρουχο και πήγε να εμβολιαστεί. Δε σκέφτηκε καν να αγοράσει ένα καινούργιο φανελάκι, βρε αδελφέ, για να μη ρεζιλευτεί! Αλλού ταξίδευε ο νους του. Και ήταν φανερό ότι φοβόταν! Ήταν μαζεμένος, σκεφτικός, άτονος και εύθραυστος. Δεν είχε, σε καμιά περίπτωση, την εικόνα ενός ανθρώπου που υποστηρίζει ένα δίκαιο σκοπό!

Τι του συνέβη, λοιπόν; Έχει τρομοκρατηθεί για τα επερχόμενα, των οποίων συμμέτοχος υπήρξε και ο ίδιος, έχει τύψεις, έχει πάθει διχασμό, όχι προσωπικότητας, αλλά συνείδησης, υπάρχει ακόμα μέσα του, άραγε, κάποια φωνή, αντίθετη προς το «αφήγημα», μια σπίθα φωτός, που τον τσακίζει; Επτά παιδιά έκανε, ζωή νά ’χουν! Δε νομίζω να τα έκανε με τέτοια υπό το μηδέν ζωτικότητα που έχει τώρα! Αχ, φίλε Τσιόδρα, το ξέχασες πως όλα εδώ πληρώνονται;