ΘΕΙΑ ΕΥΤΕΡΠΗ - ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ.....

Mιά φορά κι έναν καιρό που όταν έβρεχε ο πατέρας ανέβαινε στην στέγη να βάλει τα κεραμίδια στην θέση τους για να μη μπαίνει το νερό της βροχής στο σπίτι,οι κατσαρόλες κι οι λεκάνες τοποθετημένες στο σαλόνι εκεί που έσταζε κι εσύ στην ποδιά της γιαγιάς να ακούς να σου λέει:Να μοιράζεσαι τα πάντα,να μη χτυπάς τους άλλους,να ζητάς συγνώμη όταν πληγώνεις τα άλλα παιδάκια να ακούς τους δασκάλους σου,να πλένεις τα χέρια σου πριν φας και να κάνεις τον σταυρό σου....άκουσες Χαρούλη? ουφ βρε γιαγιά τώρα....Κι ερχόταν ο πατέρας να σου πει,να είσαι γενναίος και περήφανος γιε μου....ναι μπαμπά.Η μάνα σου στην πόρτα να σε σταυρώνει καθώς ξεκίναγες για το σχολείο, να ελπίζεις γυιόκα μου η ελπίδα πάντα θριαμβεύει και να ονειρεύεσαι, τα όνειρα πάντα είναι ισχυρά! αμάν ρε μάνα....Και έμπαινες στην τάξη, τα θρανία, οι ήρωες στους τοίχους κι ο δάσκαλος με το κουστούμι του φθαρμένο, μα πάνω απ' όλα δάσκαλος....Ο μύθος παιδιά είναι πιο δραστικός απ'την ιστορία,η ιστορία είναι η γνώση σας και η φαντασία πιο δυνατή απ'την γνώση! μάλιστα κύριε....Ίσως τότε να μη τα καταλάβαινες όλα αυτά που σου΄λεγαν,εσύ νοιαζόσουν για το κουδούνι του διαλείμματος και το παιγνίδι στην αυλή....Και γέλια και τρεχαλητά και παιγνίδια και τζίζζζζ...Ένα παιδί έκρυβε τα μάτια τα άλλα πίσω του κτυπούσαν το χέρι, σήκωναν το δάκτυλο και λέγαν τζίζζζζζζζζ.....άντε εσύ να βρεις πιο σε χτύπαγε για τα φυλάξει αυτό μετά...Κι ήταν τότε που γέλαγες, μετά αργότερα πολύ αργότερα ήταν που σε χτύπαγαν από όλες τις πλευρές,μια στο Πανεπιστήμιο, μια στις διαδηλώσεις, μια στην ζωή,από παντού χτυπήματα και εσύ δεν γέλαγες,ούτε αυτοί που σε χτύπαγαν γελούσαν, ούτε τώρα γελάνεκαι το κυριότερο δεν λένε τζίζζζζζζζκι όταν πάλι τους βρίσκεις ποιοι είναι πάλι εσύ τα φιλάς κι αυτοί πάλι σε χτυπούν....Αργότερα κατάλαβες ότι το γέλιο είναι η μόνη θεραπεία στην θλίψη και ότι είναι αυτό που σκοτώνει αυτούς που σε χτυπάνε.Ήταν μια φορά κι έναν καιρό που γινόταν αυτά κι είμασταν παιδιά και είναι πάλι που τα ίδια γίνονται κι αυτοί που μας χτυπούν έχουν την εντύπωση ότι μεγαλώσαμε και φοβόμαστε να αντιδράσουμε δεν ξέρουν όμως ότι εμείς πάντα παιδιά άφοβα θα μείνουμε στην ψυχή μας.Καλή Κυριακή παιδιά της ίδιας αυλής!