Κάποτε ο Τζ. Μπάρναμ, μας έλεγε ότι αργά ή γρήγορα όλοι θα υπαλληλοποιηθούμε ή στο κράτος ή στα μεγάλα αφεντικά.Κάνοντας έτσι νύξη για τη νέα εποχή...
η οποία και σαφώς θα είναι μια εποχή της δουλείας με αφεντικά φιλελεύθερου καπιταλισμού αλλά με δομή κομμουνιστικής γραφειοκρατίας, για την ακρίβεια ψηφιοποιημένης γραφειοκρατίας.Το σύστημα μετα-πολεμικά αναζήτησε νέους συνεργάτες και τους βρήκε. Ήταν όπως πολύ ωραία μας το λέει ο Μπρέχτ ( στο έργο του «Η ζωή του Γαλιλαίου» ) «ένα γένος εφευρετικών νάνων πρόθυμων να εκμισθώνονται για τα πάντα» και αυτοί ήταν οι επιστήμονες της εξειδίκευσης.
Όχι οι κλασικοί επιστήμονες με την ανθρωπιστική παιδεία αλλά εκείνοι που είχαν παρασπονδήσει από κάθε ουμανισμό και ισορροπημένη σκέψη, από κάθε παραδοσιακή αξία και ηθικά διλήμματα.
Εξάλλου οι κλασικές επιστήμες εξαφανίζονται από τα κουκουβαγεία (πανεπιστήμια) και πριν ένα χρόνο σε ψηφοφορία που έγινε στο πανεπιστήμιο του Στάνφορντ η πλειοψηφία των φοιτητών ψήφισε υπέρ της περαιτέρω συρρίκνωσης των ανθρωπιστικών σπουδών, ή των επιστημών που δεν ανάγονται σε εξειδικευμένα επιστημονικά πεδία.
Το σύστημα είχε φροντίσει τους εξειδικευμένους επιστήμονες να τους κάνει να αισθάνονται ξεχωριστοί από τους πολλούς. Όπως έξοχα επισημαίνει ο Μωρίς Μπαζέν μεταπολεμικά ο εξειδικευμένος επιστήμονας έχει υιοθετήσει την άποψη ότι δεν ανήκει στο λαό και για την ακρίβεια δεν ανήκει στη μάζα, στη πλέμπα.
Ο Μπρέχτ μας είχε προειδοποιήσει: «Η αστική τάξη απομονώνει την επιστήμη στη συνείδηση του επιστήμονα, την παρουσιάζει σαν αυτάρκη νησίδα, για να μπορέσει πρακτικά να τη συνδέει με τη δική της πολιτική, τη δική της οικονομία, τη δική της ιδεολογία».
Στην άλλη όχθη είναι η μάζα, το πλήθος, η πλέμπα, οι πολλοί. Είναι εκείνοι που όπως μας περιγράφει ο Λ. Μπράμσον η μάζα, οι πολλοί, βρίσκονται έξω από το αναγνωρισμένο σύστημα κοινωνικής ιεραρχίας και τα αιτήματα τους κρίνονται ως επικίνδυνα γιατί αποθεμελιώνουν την κοινωνική ισορροπία.
Οι εξειδικευμένοι επιστήμονες οργάνωσαν τη ληστεία σε βάρος του τρίτου κόσμου που ακούει στο όνομα της κλιματολογικής αλλαγής, εξαιρετικά τα όσα έχει πει ο Τζέιμς Χάνσεν.
Ο φόρος του άνθρακα (cap and trade) αποτελεί το πράσινο χρηματιστήριο μετατρέποντας σε επικερδές εμπόρευμα τον άνθρακα. Παράλληλα δημιουργήθηκε ο στρατός των Χμέρ οικολόγων.
Πρόκειται για ανόητους οικολογολάτρες που είναι πρόθυμοι να πολεμήσουν όταν τους το ζητήσουν τα αφεντικά τους. Ας μάθουν επιτέλους οι Χμέρ οικολόγοι ότι το κλίμα κάνει κύκλους, και από τα καλεντάρια των καθολικών μαθαίνουμε ότι στις 5 Αυγούστου το 352 (CCCLII) δίσεκτο έτος, έτος των Ηπάτων Δεκεντίου και Παύλου, το χιόνι σκέπασε τον λόφο Εσκουιλίνο της Ρώμης, όπου ο νέος Πάπας Λιβέριος ο 36ος (μόλις που είχε διαδεχτεί τον Πάπα Ιούλιο Α’ στις 17 Μαϊου) τέλεσε λειτουργία για την απροσδόκητη κλιματολογική αλλαγή.
Με την ίδια ζέση εξειδικευμένοι επιστήμονες της οικονομίας και της πολιτειολογίας στην προσπάθεια τους να επιβάλλουν τους νεοναζιστές γκαουλάϊτερ της ορθότητας θεμελίωσαν στην Ευρώπη το Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης. Πλέον και επισήμως με το Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης δεν υπάρχουν πρωθυπουργοί και κυβερνήσεις στην Ευρώπη αλλά μόνο γκαουλάϊτερ.
Όλοι καταλαβαίνουμε ότι Μητσοτάκης και Τσίπρας είναι αχυράνθρωποι (straw man) κατασκευάσματα του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης και αποτελούν εντελώς ελλειμματικές προσωπικότητες με μειωμένα προσόντα, αναλώσιμοι και με ημερομηνία λήξης, ρυθμισμένοι έτσι ώστε να εξυπηρετήσουν ως δουλάρια τα συμφέροντα του νέου πολιτικού υβριδισμού.
Εξάλλου η υβριδοποίηση του νέου πολιτικού μοντέλου έχει εγκαταστήσει ως πολιτικό σύστημα εξουσίας τον καπιταλιστικό-κομμουνισμό ή τον κολεκτιβιστικό ατομικισμό.
Η δύνη της απελευθέρωσης όλων των εγχειρημάτων μας, έχουν στείλει την ιστορία, την πολιτική, τα συμβάντα, στο υπερχώρο της προσομοιωμένης επανάληψης.
Θα λέγαμε ότι όλα αυτά έχουν μπει χρόνια τώρα σ’ ένα υπερταχυντή σωματιδίων ο οποίος έχει πλέον σπάσει την τροχιά αναφοράς τους. Έτσι η πολιτική έχει πάψει να εξελίσσεται και μάλλον παλινδρομεί και γίνεται νεκροφιλική, ενώ η διαφωνία γίνεται ανοιχτό κάλεσμα στη συμφιλίωση.
Η δικτατορία του προλεταριάτου άλλαξε όνομα και έγινε η δικτατορία των χρηματοπιστωτικών funds, τα δελτία με τα συσσίτια αποκαλούνται πλέον φιλανθρωπικά γεύματα, η σοβιετική προπαγάνδα άλλαξε όνομα και καλείται μετα-αλήθεια ή φεικ νιούς.
Η υποαξιοποίηση της εργασίας και η αλλαγή εργοστασιακού περιβάλλοντος των μπολσεβίκων ανάλογα με τις ανάγκες της Σοβιετίας γίνεται σήμερα κινητικότητα εργασίας ή σε πιο προχωρημένη εκδοχή άυλη εργασία. Ενώ η νομιμοποιημένη διαβλητότητα των εκλογών στα σοβιέτ θυμίζει πολύ τις πρόσφατες εκλογές στις ΗΠΑ, τηρουμένων των όποιων αναλογιών.
Ο Novus Homo Cives (ο Νέος Άνθρωπος πολίτης) έγινε το υπερδιαφημισμένο προϊόν της εμπροσθοφυλακής των διανοουμένων.
Οι ρητορείες της απεριόριστης ελευθερίας με τους δικαιωματοχρήστες, οι νομάδες της νέας εποχής κατά βάση τεχνο-νομάδες της ψηφιακής κουλτούρας, ο επαναστατικός ελιτισμός, όλα αυτά αποτελούν σήμερα την εργαλειοθήκη της Νέας Αριστεράς.
Οι νέοι μιλιτέρ του παγκοσμιοποιημένου συστήματος και της Νέας Αριστεράς είναι οι Αντίφα, οι Black Lives Matter, και λοιπές έμμισθες δυνάμεις που φτιάχνουν έναν μεταμοντέρνο ρατσισμό. Για παράδειγμα είσαι λευκός είσαι καταπιεστής, είσαι άνδρας είσαι φαλλοκράτης, είσαι δυτικός είσαι αποικιοκράτης.
Επίσης και οι εξειδικευμένοι νομικοί επιστήμονες έχουν κάνει καλή δουλειά αναφορικά με τα δικαιώματα. Τα δικαιώματα, προέκταση της ατομικιστικής έκφρασης μέσα στον άκρατο φορμαλισμό τους δεν έχουν ισχύ, παρά μόνο μια επίφαση αναγνωρισιμότητας.
Γίνονται μια έκφραση της ανθρώπινης διαφορετικότητας χωρίς περαιτέρω αξιώσεις κινούμενα μέσα στην παθητικοποίηση τους. Για παράδειγμα, είμαι εργάτης, τα δικαιώματα μου είναι εκείνα της ετερογένειας της ιδιωτικής μου κατάστασης, αποχωρισμένος από τους υπόλοιπους της πολιτικής κοινωνίας. Έτσι δεν έχω εγγύτητες με τις άλλες κοινωνικές κατηγορίες πολιτών στη συμμετοχή και στη διεύθυνση των κοινών υποθέσεων.
Ολόκληρη όμως η πολιτική κοινωνία έχει ένα κοινό τόπο. Την οικονομία στις δωρεές (gift economy). Τι σημαίνει αυτό; Είναι τα επιδόματα. Η οικονομία των επιδομάτων η οποία θα αιχμαλωτίσει τους πολίτες στη μιζέρια και στην αθλιότητα.
Σου αφαιρούν τα δικαιώματα της «ενεργητικής θέσεως» πολιτικά δικαιώματα, και σ’ αφήνουν μόνο με τα δικαιώματα της «αρνητικής θέσεως» ατομικά δικαιώματα, παράλληλα σε συνηθίζουν σαν πρεζόνι στα επιδόματα (δηλαδή στην οικονομία με τις δωρεές «gift economy»). Αυτό δεν αποτελούσε και την πρόταση του Γκέιτζ το 1989; Τι μας είχε πει;
Ένα 30% του παγκόσμιου πληθυσμού θα πρέπει να ζει με επιδόματα φτώχειας από δωρεές. Είναι η σύγχρονη φιλανθρωπία, τα συσσίτια, του κομμουνιστικού καθεστώτος.
Ο περικυκλωμένος σύγχρονος πολίτης έπρεπε να πάει ακόμη πιο βαθιά σε ένα σύστημα απόλυτης εξουσίας. Οι εξειδικευμένοι επιστήμονες έπρεπε να εκμεταλλευτούν κάθε τι που θα σπρώξει τον ανυποψίαστο παγκόσμιο πολίτη ακόμη πιο βαθιά στο αρχιπέλαγος του νέου γκουλάγκ. Μια πανδημία αποτελεί βούτυρο στο ψωμί του παγκόσμιου διευθυντηρίου.
Κλείστε πληθυσμούς στα σπίτια, καταργείστε επικοινωνίες, περιορίστε επαφές. Θυμίζει αυτό που γράφει ο Σολζενίτσιν στο κεφάλαιο «Τα λιμάνια του Αρχιπελάγους» ( από το έργο του Αρχιπέλαγος Γκουλάνγκ) «Ξετυλίξτε πάνω σ’ ένα μεγάλο τραπέζι έναν μεγάλο χάρτη της πατρίδας μας.
Βάλτε χοντρές μαύρες τελείες σε όλες τις πρωτεύουσες των επαρχιών, σε όλους τους σιδηροδρομικούς κόμβους και σε όλα τα συγκοινωνιακά κέντρα, εκεί που καταλήγουν οι ράγιες και αρχίζουν οι ποτάμιες αρτηρίες ή κάνει καμπή το ποτάμι και αρχίζει το μονοπάτι για πεζούς.
Μα τι είναι αυτό; Ολόκληρος ο χάρτης είναι γεμάτος από μολυσματικές μύγες. Τώρα έχετε μπροστά στα μάτια σας τον μεγαλειώδη χάρτη των λιμανιών του Αρχιπελάγους.
Μια πανδημία που μας δείχνει πως αν βγάλεις από το μυαλό σου τη νάρκη του φόβου και πλωρίσεις στην υποψία τότε θα δεις πως όλα δένονται σαν τους ιστούς της αράχνης και θα διακρίνεις ποιοι/ες καρτούν το μπαϊγκόν για να ραντίσουν τις κατσαρίδες ( δηλαδή το λαό), θα δεις και ποιοι/ες κτυπάνε προσοχές στο σύστημα, ποιοι/ες θα περάσουν από το ταμείο στο τέλος της πανδημίας, ποιοι/ες σπέρνουν πανικούς για να θερίσουν ψυχικές ασθένειες.
Είναι όμως προβλέψιμοι γιατί διαπράττουν όλοι τους την ίδια ύβρη, υποτιμούν πρώτα τη σιωπή, μετά την ειρωνεία και στο τέλος την αδιαφορία.
Αργούν να καταλάβουν οι εργολάβοι της κοινωνικής μας δυστυχίας ότι δεν εντάσσονται όλα στη γλυκιά θέρμη της κλίκας, της συνενοχή και της ματσαράγκα, και αυτό γιατί πάντα ο κόσμος έχει ένα σωσίβιο που τον διατηρεί ζωντανό στους παφλασμούς της ζωής και αυτό είναι το ένστικτό του.
Είναι τόσο δυνατό και βαθύ που χωρίς αποδείξεις συλλαμβάνει τις κωμωδίες και τραγωδίες του υπάρχειν.
Ο *Απόστολος Αποστόλου είναι Δρ. Φιλοσοφίας
Αναρτήσεις
εμεις τους βλεπουμε σαν σουβλιστα αρνια στα καρβουνα θα τους φαμε τα συκωτια και μετα θα παμε για πλυση στομαχου
ΑπάντησηΔιαγραφή