Κανείς δεν έχει παρατηρήσει τους πολέμους που γίνονται για πλάκα και ναι οι ανθρωπιστικές οργανώσεις εδώ λείπουν γιατί άραγε ;Μέσα στο κατοχικό μου ταξίδι, άφησα δίπλα σας τις σκέψεις μου, τα παιδιά του μυαλού μου, άφησα εκείνο το αποτύπωμα που κοιτά, αναλύει, ακούει με όλη μου τη ψυχή για να βοηθήσω όσο μπορούσα στο χάος της ασημαντότητας μας.
Είμαι ιδιαίτερα ευχαριστημένος που βρήκα τον τρόπο να μεταδώσω τις σκέψεις μου, είναι ότι είμαι, είναι ότι σκέπτομαι, είναι ότι αισθάνομαι και ναι ρε φίλε γουστάρω αυτό που είμαι.
Στην κοινωνία που κάθε μέρα θέλει να αποδεικνύεις ότι δεν είσαι ελέφαντας, ποτέ δεν πρόταξα εγωισμό ή βιογραφικό αυτά είναι δικά μου κεκτημένα, ο δικός μου κόπος στο χρόνο και πίστεψε με, μου χει στοιχίσει πραγματικό χρόνο ζωής.
Σε όλο αυτό η ύπαρξη της πραγματικής μου ζωής, πέρα από γεροπαραξενιές, έξω από το κουτί, είτε το λες καθοδικής λυχνίας είτε εκλεπτυσμένα πλέον τεχνολογίας led.
Πραγματική ζωή στηριγμένη στο τώρα, το σήμερα όπου οι τρεις ερωτήσεις του Λέων Τολστόι αποτελούν μπούσουλα ζωής. Ο Θεός του Σπινόζα εκφράζει το Θεό που σέβομαι, πιστεύω και έχω οδηγό.
Το πιο δυσάρεστο είναι ότι οι άνθρωποι επιλέγουμε να μην καταλαβαίνουμε, επιλέγουμε να αρνούμαστε την προσφορά ανθρώπων, μας φταίνε όλοι και όλα αλλά ποτέ ο ίδιος μας ο εαυτός.
Στεκόμαστε και αναλωνόμαστε στην απόρριψη, ενώ γύρω μας τρέχει η επιλογή, εκείνη η επιλογή που περιμένει τον κάθε ένα από εμάς να πράξει τα δέοντα. Μέχρι την ώρα που το ένστικτο θα πει αντίο, τέρμα.
Η επιλογή του καλού δεν σημαίνει βέβαια ότι όταν απειληθώ ή απειληθεί μέρος της ζωής μου, ότι θα μείνω άπραγος να επιτρέπω την βεβήλωση. Το βιος μου, η ζωή μου ακόμα μου ανήκουν και τα ορίζω όπως η ελεύθερη βούληση μου το επιτρέπει.
Ένα τρίπτυχο σκέψης που έχω ακόμα είναι αν γνωρίζουμε αυτούς που μας αγαπούν ; τους αγαπάμε και εμείς ; γνωρίζουμε ποιοι μας σκέπτονται ; εμείς σκεπτόμαστε κάποιον ; εμπιστευόμαστε ποιους ; και ποιοι μας εμπιστεύονται ; τον εαυτό μας τον εμπιστευόμαστε ; τον αγαπάμε ; τον σκεπτόμαστε ; και όχι εγωιστικά.
Όλα πηγάζουν από τον άνθρωπο, «καλέ μου άνθρωπε» ή κακέ μου άνθρωπε είναι εκείνη η επιλογή που στο τέλος της πορείας, εκεί που κάνεις ταμείο παράδοσης – παραλαβής με το βαρκάρη αρκεί ένα και μόνο τάλαντο για την πέρα όχθη.
Άνθρωποι λοιπόν, κάθε λογής, με προψημένη δικαιολογία που απλά την ξεφουρνίζουν πιστεύοντας ότι επέλεξαν, έπραξαν, απλά και μόνο για να μην φύγουν από το πρόβλημα, μην αφήσουν την λανθασμένη επιλογή, κολλημένοι στην απόρριψη του παρελθόντος.
Μέρες τώρα προβληματίζομαι, γιατί δεν κάνουμε τις σχέσεις μας απλές ; την επικοινωνία μας ουσιαστική ; γιατί κάποιοι μόνο να δίνουν ; γιατί κάποιοι να κάνουν την πρώτη κίνηση συνέχεια ; Εμείς απλά επιλέγουμε να κάνουμε τα εύκολα δύσκολα και δυστυχώς μας έγινε συνήθεια.
Άστο να φύγει λοιπόν…
Το για πάντα να θυμάστε δεν υπάρχει, κρύβει υποκρισία. Αρκεί το όσο μπορώ, αρκεί το όσο αντέχω, αρκεί η θέληση, η επιλογή του δεν μπορώ είναι απλά η δικαιολογία του δεν θέλω.
Ήρθε η ώρα να επιστρέψω εκεί έξω για να διεκδικήσω ότι άφησα στην μέση. Εύχομαι ολόψυχα καλό ταξίδι στην νέα προσπάθεια, στο μεταβατικό στάδιο της κατοχικής ενημέρωσης.
Δεν άφησα τίποτα στη μέση, αλλά η επιλογή μου είναι να πάω ταμείο. Ένα ταμείο που με καλούσε όταν μοιράστηκα τους τίτλους τέλους, δεν είναι θέμα το να πληγωθείς, ούτε να κουραστείς. Τίτλοι Τέλους
Μπορούσα, άντεχα, είχα τη θέληση να δώσω αυτό το κύκλο ανθρωπιάς τα υπόλοιπα τα έχετε αναγνώσει όλα αυτά τα χρόνια γεροπαραξενιάς μου και σας ευχαριστώ ολόψυχα.
Καλή δύναμη, υπομονή και ελπίδα.
Η άγνοια είναι η νύχτα του μυαλού, αλλά μια νύχτα χωρίς φεγγάρι και αστέρια, Κομφούκιος.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΠΕΣ ΤΗΝ ΑΠΟΨΗ ΣΟΥ ΧΩΡΙΣ ΥΒΡΕΙΣ. Παρατηρούμε ακραίες τοποθετήσεις αναγνωστών. ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ δεν θέλουμε να μπαίνουμε στη δύσκολη θέση να μην βάζουμε ΟΛΑ τα σχόλια. Δόξα στο Θεό η Ελληνική γλώσα είναι πλούσια ωστε να μην χρειάζονται ακραίες εκφράσεις.