Ζεις στο «σήμερα», στο «χθες ή στο «αύριο;»… Γράφει ο Καθηγητής Γιώργος Πιπερόπουλος

Σας προσκαλώ σήμερα, όπως δηλώνει και ο τίτλος του άρθρου μου σε ένα διαφορετικού τύπου ψυχό-κοινωνιολογικό και φιλοσοφικό προβληματισμό. Συγκεκριμένα το σημερινό μου κείμενο επικεντρώνεται στην εγκράτεια, στην ικανότητα που ο καθένας και η καθεμιά μας είχαμε και έχουμε να μπορούμε να αναβάλουμε την άμεση ικανοποίηση των αναγκών και των επιθυμιών μας. Η συγκεκριμένη ικανότητα συνιστά μια ειδοποιό διαφορά ως στοιχείο της προσωπικότητας και του χαρακτήρα μας, εμφανίζεται αρχικά στα νηπιακά μας χρόνια και μας συνοδεύει σε όλη τη ζωή μας...

     Θέλω να πιστεύω ότι στον στενό σας οικογενειακό κύκλο και στον ευρύτερο κύκλο φίλων και συναδέλφων σίγουρα έχετε συναντήσει κάποια άτομα που ζούνε το «σήμερα», κάποια άλλα που προσανατολίζονται στο «αύριο» και εκείνα που έχουν «κολλήσει στο χθες».     

     Πέντε δεκαετίες πριν ο Dr Walter Mischel, διακεκριμένος ψυχολόγος ερευνητής και η ομάδα του στο Πανεπιστήμιο Stanford της Πολιτείας της Καλιφόρνια, δημοσίευσαν κάποια εντυπωσιακά ευρήματα από την διαχρονική τους έρευνα με 4χρονα παιδιά νηπιαγωγείων.

     Στα πλαίσια στρατηγικής των πειραμάτων οι ερευνητές παρουσίαζαν στα παιδιά μια πιατέλα γεμάτη με τα πολύχρωμα τα γνωστά σπογγώδη γλυκά (marshmallows) και τα «προκαλούσαν», λέγοντας:

     «Μπορείτε να διαλέξετε όποιο χρώμα marshmallow σας αρέσει και να το φάτε τώρα ή μπορείτε να το αφήσετε για να το φάτε λίγο αργότερα και τότε θα σας δώσουμε να φάτε… δύο».

     Όπως εύκολα μπορούμε να υποθέσουμε πολλά πιτσιρίκια, αδυνατώντας να αναβάλουν την άμεση ικανοποίηση της επιθυμίας τους για το γλύκισμα, βουτήξανε άμεσα το marshmallow της επιλογής τους και το έφαγαν, ενώ μερικά άλλα πιτσιρίκια κατόρθωσαν να αντισταθούν στον πειρασμό και έτσι αργότερα αποζημιώθηκαν με δύο γλυκά το καθένα.

     Μέχρι εδώ, ίσως κάποιοι αναγνώστες και αναγνώστριες ψιθυρίσουν σιγά την έρευνα, ή μάλλον «σιγά τα λάχανα» αντιδρώντας επικριτικά στο περιεχόμενο της έρευνας.

     Σας παρακαλώ, όμως, μη βιασθείτε…

     Ο Dr Mischel και η ομάδα του συνάντησαν ξανά τα πιτσιρίκια του πειράματός τους 14 χρόνια αργότερα, όταν αυτά ήταν πλέον έφηβοι και εντόπισε στις προσωπικότητές τους πολύ σημαντικές ποιοτικές διαφορές¨

     Τους «εγκρατείς» πιτσιρικάδες που είχαν αναβάλει την κατανάλωση του marshmallow τους χαρακτήριζε η αυτοπεποίθηση, η αξιοπιστία και οι πολύ καλές επιδόσεις στα μαθήματά τους, ενώ τους «λαίμαργους» ο ερευνητής καθηγητής τους βρήκε να είναι πεισματάρηδες και παρορμητικοί με μέσο όρο σκορ μέχρι και 250 μονάδες χαμηλότερα στα σχετικά τεστ διανοητικών επιδόσεων από τους «εγκρατείς»…

     Τα ευρήματα του Dr Mischel έχει ενσωματώσει στο θεωρητικό πλαίσιο της ερμηνείας της συμπεριφοράς μας και των επιδόσεών μας στην καθημερινή μας απασχόληση ο γνωστός από την ομάδα της θεωρίας της «συναισθηματικής νοημοσύνης» Dr Daniel Goleman.    

     Σε σχετική έρευνά του, που παρουσίασε σε ετήσιο Συνέδριο της Αμερικανικής Ψυχολογικής Εταιρίας, ο ομότιμος καθηγητής ψυχολογίας, Dr Philip Zimbardo, διατείνεται ότι υπάρχει και μία ακόμη σημαντική διάσταση στην ικανότητα ή την αδυναμία των πιτσιρικάδων να αναβάλλουν την άμεση κατανάλωση των marshmallow. Σύμφωνα με τον Αμερικανό ψυχολόγο, οι πιτσιρικάδες που άμεσα κατανάλωσαν τα σπογγώδη γλυκά είναι δέσμιοι των τρεχουσών αναγκών τους, ενώ αυτοί που ανέβαλαν την κατανάλωση είναι προσανατολισμένοι στο μέλλον και οι συμπεριφορές τους έχουν προοπτική σε βάθος χρόνου.

     Εκπαιδευτικοί και γονείς μπορούμε να υποθέσουμε ότι όλοι φαίνεται να έχουμε μέσα μας ένα «μηχανισμό» που καθοδηγεί τις αποφάσεις μας, μια «πυξίδα» που διαμορφώνεται από την επίδραση πλειάδας παραγόντων, όπως το οικογενειακό μας περιβάλλον, η κοινωνικό-οικονομική μας θέση, το μορφωτικό μας επίπεδο, ο γεωγραφικός χώρος στον οποίο μεγαλώνουμε και η κουλτούρα στην οποία ανήκουμε…

     Τα άτομα που ζούνε στο «σήμερα», στο εδώ και τώρα, είναι δημιουργικά, κοινωνικά, διαθέτουν ζωντάνια, γίνονται το επίκεντρο της προσοχής μας, αλλά χρεώνονται με το τίμημα της έλλειψης προετοιμασίας για το αύριο.

     Τα άτομα που ζούνε στο «χθες» διαφοροποιούνται στα «αρνητικά» τα οποία αναλώνονται στην προσπάθεια επούλωσης αρνητικών βιωμάτων του παρελθόντος τους και στα «θετικά», τα οποία σεβόμενα το παρελθόν τους, επιδείχνουν ευγνωμοσύνη, επιδιώκουν τη διατήρηση της σταθερότητας σε θεσμούς και δομές έχοντας θετική άποψη για την καθημερινότητά τους.

     Τα άτομα με προσανατολισμό το «αύριο» μεθοδεύουν συστηματικά τις προϋποθέσεις για μελλοντικές επιτυχίες, αποταμιεύουν οικονομίες και κάνουν υγιείς επιλογές δραστηριοτήτων.

     Διατρέχουν, όμως, τον κίνδυνο αυτά που προσδοκούν στο μέλλον να μην… έρθουν ποτέ!

     Τελικά, ίσως για την επίτευξη προσωπικής ευτυχίας και θετικής προσαρμογής στο κοινωνικό μας σύστημα η καλύτερη, η προτιμότερη στρατηγική, είναι αυτή που προτρέπει:

     «Να ζεις στο σήμερα, μαθαίνοντας από το χθες και προγραμματίζοντας για το αύριο»!...