Ο ΤΡΙΤΟΣ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΣ. Γράφει ο Αλέξανδρος Ντάγκιν

Στις Πολιτικές Επιστήμες, η έννοια του ολοκληρωτισμού υποτάσσεται στις κομμουνιστικές και φασιστικές ιδεολογίες, οι οποίες διακηρύσσουν ανοιχτά την ανωτερότητα του συνόλου (τάξη και κοινωνία στον κομμουνισμό και σοσιαλισμό · Κράτος, στον φασισμό φυλή στον εθνικό-σοσιαλισμό) έναντι του ιδιωτικού (ατομικού)...

Αντιτίθενται στη φιλελεύθερη ιδεολογία, στην οποία, αντίθετα, το ιδιωτικό (άτομο) τοποθετείται πάνω από το σύνολο (σαν να μην μπορούσε να γίνει κατανοητό αυτό το σύνολο ως έχει). Ο φιλελευθερισμός στη συνέχεια καταπολεμά τον ολοκληρωτισμό εν γένει, συμπεριλαμβανομένου του κομμουνισμού και του φασισμού. Αλλά, κάνοντας αυτό, ο ίδιος ο όρος «ολοκληρωτισμός» αποκαλύπτει τη σχέση του με τη φιλελεύθερη ιδεολογία - και ούτε οι κομμουνιστές ούτε οι φασίστες δεν θα συμφωνούσαν με τον όρο. Έτσι, όλοι όσοι χρησιμοποιούν τη λέξη «ολοκληρωτισμός» είναι φιλελεύθεροι, ανεξάρτητα από τη συνειδητοποίησή τους σχετικά με αυτήν.

 

Με μια πρώτη ματιά, η εικόνα είναι απολύτως σαφής και δεν αφήνει περιθώρια αμφισημίας - ο κομμουνισμός είναι ο πρώτος ολοκληρωτισμός, ο φασισμός είναι ο δεύτερος. Και ο φιλελευθερισμός είναι η αντίθεσή του, καθώς αρνείται το σύνολο και τοποθετεί το ιδιωτικό πάνω από αυτό. Αν σταματήσουμε εδώ, θα αναγνωρίσουμε ότι η Σύγχρονη Εποχή ανέπτυξε μόνο δύο ολοκληρωτικές ιδεολογίες –ο κομμουνισμός (σοσιαλισμός) και ο φασισμός (ναζισμός), με τις παραλλαγές και τις αποχρώσεις τους. Αλλά ο φιλελευθερισμός, ως πολιτική θεωρία που εμφανίστηκε μπροστά στα άλλα δύο και τους ξεπέρασε, δεν μπορούσε να ονομαστεί ολοκληρωτικός. Ως εκ τούτου, η έκφραση «τρίτος ολοκληρωτισμός», η οποία υποδηλώνει την επέκταση της ονοματολογίας των ολοκληρωτικών ιδεολογιών, συμπεριλαμβανομένου του φιλελευθερισμού, δεν έχει νόημα.

 

Ωστόσο, το θέμα του «τρίτου ολοκληρωτισμού» μπορεί να εμφανίζεται στο πλαίσιο της κλασικής Γαλλικής Κοινωνιολογίας (σχολείο Dürkheim) και του θέματος της Μεταμοντέρνας Φιλοσοφίας. Η κοινωνιολογία του Dürkheim υποστηρίζει ότι το περιεχόμενο της ατομικής συνείδησης διαμορφώνεται εξ ολοκλήρου στις βάσεις της συλλογικής συνείδησης. Με άλλα λόγια, ο ολοκληρωτικός χαρακτήρας οποιασδήποτε κοινωνίας, συμπεριλαμβανομένης της ατομικιστικής και φιλελεύθερης, δεν μπορεί να ακυρωθεί. Έτσι, το ίδιο το γεγονός της δήλωσης του ατόμου ως της υψηλότερης αξίας και μέτρου των πραγμάτων (φιλελευθερισμός) είναι μια προβολή της κοινωνίας, δηλαδή, μια μορφή ολοκληρωτικής επιρροής και ιδεολογικής επαγωγής. Το άτομο είναι μια κοινωνική έννοια - χωρίς κοινωνία, ο άνθρωπος μόνος του δεν ξέρει αν είναι άτομο ή όχι, και αν ο ατομικισμός είναι ή όχι η υψηλότερη αξία. Το άτομο μαθαίνει ότι είναι ένα άτομο, ένα ιδιωτικό άτομο μόνο σε μια κοινωνία όπου η φιλελεύθερη ιδεολογία κυριαρχεί και εκτελεί τη λειτουργία του περιβάλλοντος σε λειτουργία. Επομένως, αυτό που αναιρεί την κοινωνική πραγματικότητα και επιβεβαιώνει το άτομο έχει από μόνο του κοινωνική φύση. Κατά συνέπεια, ο φιλελευθερισμός είναι μια ολοκληρωτική ιδεολογία που επιμένει, μέσω κλασικών μεθόδων ολοκληρωτικής προπαγάνδας, ότι το άτομο είναι το υψηλότερο παράδειγμα. 

 

Αυτή είναι η αρχή μιας κοινωνιολογικής κριτικής της αστικής κοινωνίας, όχι μιας κοινωνικής, αλλά μιας από κοινωνιολογική άποψη, αν και συχνά στη Γαλλία και στη Δύση ο σοσιαλισμός και η κοινωνιολογία πλησίασαν ο ένας τον άλλον σχεδόν στο σημείο της πλήρους ταυτοποίησης (για παράδειγμα, στη λειτουργία του Pierre Bourdieu). Υπό αυτήν την έννοια, ο totaliatarian χαρακτήρας του φιλελευθερισμού είναι επιστημονικά αποδεδειγμένος και ο όρος «τρίτος ολοκληρωτισμός» αποκτά λογική και συνοχή, αντί να είναι ένα συγκλονιστικό παράδοξο. Στο εξής, μια σειρά από κοινωνιολογικά θέματα, όπως το «μοναχικό πλήθος» (la foule solitaire - David Riesman) και άλλα.

 

Η φιλελεύθερη κοινωνία, αντιτιθέμενη στις μαζικές κοινωνίες του σοσιαλισμού και του φασισμού, έχει γίνει από μόνη της μαζικοποιημένη, τυποποιημένη και στερεότυπη. Όσο περισσότερο ο άνθρωπος φιλοδοξεί να είναι  εξαιρετικά συνηθισμένος  στο πλαίσιο του φιλελεύθερου παραδείγματος, τόσο περισσότερο γίνεται παρόμοιος με όλους τους άλλους. Αυτό που φέρνει ο φιλελευθερισμός είναι ακριβώς τα στερεότυπα και η ομοιομορφία του κόσμου, καταστρέφοντας την ποικιλομορφία και τη διαφοροποίηση.

 

Από την άλλη πλευρά, υπάρχει η μεταμοντέρνα φιλοσοφία. Στο πνεύμα της αναζήτησης ριζοσπαστικής αθωότητας –χαρακτηριστική σε ολόκληρη τη νεωτερικότητα– οι μεταμοντέρνοι θέτουν το ερώτημα της προσωπικότητας του ατόμου. Σύμφωνα με την άποψή τους, το άτομο είναι συνώνυμο του ολοκληρωτισμού, αλλά μεταφέρθηκε σε μικρό επίπεδο. Το άτομο είναι ένας μικροτραυματισμός που προβάλλει μια συσκευή καταστολής πάνω στην οποία βασίζεται ο φυσιολογικός ολοκληρωτισμός στα ατομικιστικά και υποατομικιστικά επίπεδα. Σε ένα φροϋδικό πνεύμα, οι μεταμοντέρνοι, που εξηγούν το λόγο ως μέσο καταστολής, εκτοπισμού και επίσης ως προβολής, ταυτίζονται με το ολοκληρωτικό κράτος, το οποίο αποτρέπει την ελευθερία των πολιτών να τους επιβάλλει τη δική του άποψη. Το άτομο είναι τότε μια έννοια, μια προβολή της εξάλειψης και της βίας μιας ολοκληρωτικής κοινωνίας στα χαμηλότερα επίπεδα. Οι επιθυμίες και η δημιουργική δύναμη του ατόμου πραγματοποιούνται συνεχώς. Πάνω απ 'όλα, οι μεταμοντερνιστές αποδεικνύουν τον κοινωνικό ολοκληρωτισμό – φασισμό και κομμουνισμό– μόνο λόγω της αυστηρής ιεραρχικής δομής του ορθολογικού ατόμου. Με αυτόν τον τρόπο, η έννοια του φιλελεύθερου ολοκληρωτισμού ως "τρίτου ολοκληρωτισμού" αποκτά πλήρη σημασία και βρίσκεται σε απόλυτα νόμιμο έδαφος.

 

Ως εκ τούτου, ο φιλελευθερισμός είναι μια ολοκληρωτική και βίαιη ιδεολογία, ένα μέσο για την άμεση και έμμεση πολιτική καταστολή, την εκπαιδευτική πίεση και την άγρια ​​προπαγάνδα, που αυτοαποκαλείται να είναι μη ολοκληρωτική, δηλαδή να κρύβει τη φύση της. Αυτό είναι ένα επιστημονικό γεγονός. Ο τρίτος ολοκληρωτισμός είναι απολύτως συνεπής με ολόκληρη την προοπτική της πολιτικής του έννοιας.

 

Η Τέταρτη Πολιτική Θεωρία αποδέχεται πλήρως αυτήν την έννοια, μόλις επιτρέψει να δει τη συνολική εικόνα που ενώνει και τις τρεις κλασικές πολιτικές θεωρίες της Νεωτερικότητας - α) φιλελευθερισμός, β) κομμουνισμός και γ) εθνικισμός (φασισμός). Όλα είναι ολοκληρωτικά, αν και διακριτικά. Ακριβώς σε ένα άλλο πλαίσιο, το 4PT αποκαλύπτει τον ρατσιστικό χαρακτήρα και των τριών θεωριών: ο βιολογικός ρατσισμός των ναζί, ο ταξικός ρατσισμός του Μαρξ (παγκόσμιος προοδευτισμός και εξέλιξη) και ο πολιτισμικός-πολιτισμικός και αποικιακός ρατσισμός των φιλελεύθερων (ο οποίος ήταν σαφής μέχρι τα μέσα της 21ης αιώνα και έγινε υποσέλιδο μετά από αυτό - δείτε τον John Hobson στο "Η Ευρωκεντρική Σύλληψη της Παγκόσμιας Πολιτικής"). Το 4PT απορρίπτει όλους τους τύπους ολοκληρωτισμού – κομμουνιστικού, φασιστικού και φιλελεύθερου. Ο τρίτος ολοκληρωτισμός (φιλελεύθερος τύπος) σήμερα είναι ο πιο επικίνδυνος, αφού είναι ο κυρίαρχος.

 

Το 4PT προτείνει μια εντελώς νέα αντίληψη τόσο του συνόλου όσο και των τμημάτων του, εκτός από τις τρεις πολιτικές ιδεολογίες του Νεωτερικού. Αυτή η κατανόηση μπορεί να ονομαστεί υπαρξιακό  Mit-sein . Αλλά σε αυτήν την υπαρξιακή κατανόηση της  παρουσίας (Dasein) , δεν υπάρχει άτομο (μέρη, άτομο), ούτε άθροισμα ατόμων (ολοκληρωτισμός). Στο 4PT, το να είσαι μαζί σημαίνει να υπάρχει, να αποτελεί μια παρουσία - μια ζωντανή παρουσία μπροστά στον θάνατο. Είμαστε μαζί μόνο όταν αντιμετωπίζουμε τον δικό μας θάνατο. Ο θάνατος είναι πάντα βαθιά προσωπικός και, ταυτόχρονα, υπάρχει κάτι κοινό, κάτι που επηρεάζει τον καθένα μας. Επομένως, είναι απαραίτητο να μιλήσουμε όχι για τον ολοκληρωτισμό (μια μηχανική σύλληψη που συνδέει μέρη και το σύνολο), αλλά για έναν οργανικό υπαρξιακό ολισμό. Και το όνομά του είναι Άνθρωποι. Η Dasein υπάρχει στο völkisch . Σε απλή αντίθεση με τον «τρίτο ολοκληρωτισμό». Για το θάνατο. Μιτ-Σεϊ ν. Είμαστε οι άνθρωποι.