ΝΑΤΟ βομβαρδισμός της πόλης Νόβι Σαντ, Σερβία, 1999 "κέρδισε" το αιματηρό χάος. Ωστόσο, ο βομβαρδισμός της Σερβίας αποτέλεσε σημείο καμπής για πολλούς λόγους.
Το 1991, η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης σηματοδότησε το τέλος του «ψυχρού πολέμου» και δημιούργησε προσδοκίες για ένα «μέρισμα ειρήνης» όταν ο παλιός εχθρός της Δύσης είχε αναδιπλωθεί. Περιττό να πούμε ότι αυτό δεν συνέβη ποτέ. Φάνηκε ξεκάθαρο με τη σερβική εκστρατεία που έβλεπε ολόκληρο τον Δυτικό κόσμο να συμμαχήθηκε με ένα μόνο κράτος με λιγότερους από 8 εκατομμύρια κατοίκους.
Δεν υπήρχε τίποτα το ιδιαίτερο στη Δυτική Αυτοκρατορία να παίρνει μια επιθετική στάση μετά την πτώση της αντίπαλης Σοβιετικής Αυτοκρατορίας. Είναι ο τρόπος με τον οποίο λειτουργούν οι αυτοκρατορίες: είναι στρατιωτικοί οργανισμοί αφιερωμένοι στη μεταφορά οικονομικών πόρων από την περιφέρεια στο κέντρο. Έτσι, οι αυτοκρατορίες διαρκούν όσο το κόστος των τεράστιων στρατιωτικών τους συσκευών μπορεί να πληρωθεί από τους πόρους που μπορούν να ελέγξουν. Δεδομένου ότι οι πόροι δεν είναι ποτέ άπειροι, τείνουν να υπερεκμεταλλευτούν και οι αυτοκρατορίες υποφέρουν από ένα κλασικό οικονομικό πρόβλημα: μειωμένες αποδόσεις. Αυτός είναι ο λόγος για τους κύκλους ανάπτυξης και κατάρρευσης των αυτοκρατοριών στην ιστορία.
Μία ιδιαιτερότητα των αυτοκρατοριών είναι η ικανότητά τους να καλύψουν τους μηχανισμούς λειτουργίας τους. Μετά το τέλος του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου, η Δυτική Αυτοκρατορία κατάφερε να χρωματιστεί ως «μη αυτοκρατορία», μια δύναμη για το καλό της ανθρωπότητας. Εντός ορισμένων ορίων, δεν ήταν λάθος: Η αυτοκρατορική κυβέρνηση στην Ουάσινγκτον έκανε πολλά για να ανοικοδομήσει τη Δυτική Ευρώπη, να αποκαταστήσει την ειρήνη και τη δικαιοσύνη, να προωθήσει τη δημοκρατία, να ελέγξει την αντίπαλη Σοβιετική Αυτοκρατορία. Μέχρι τη δεκαετία του 1990, ήταν ακόμη δυνατό να το πιστέψουμε αυτό, αν και απαιτούσε κάποιο βαθμό πίστης.
Μπορούμε να πούμε ότι το σημείο καμπής του τρόπου με τον οποίο παρουσιάστηκε η αυτοκρατορία ήταν η βομβιστική εκστρατεία της Σερβίας. Με την καλύτερη καλή θέληση, η ιδέα του «ανθρωπιστικού βομβαρδισμού» ακούστηκε κοίλη και παράλογη, ανεξάρτητα από το πόσες φορές επαναλήφθηκε από τα mainstream media. Ο βομβαρδισμός της κινεζικής πρεσβείας του Βελιγραδίου, στις 7 Μαΐου 1999, ήταν το σημείο καμπής στην αντίληψη της εκστρατείας. Ίσως, ήταν επίσης το σημείο καμπής που οδήγησε στο τέλος του βομβαρδισμού περίπου ένα μήνα αργότερα.
Και πάλι, δεν υπάρχει μεγάλη έκπληξη: η φθίνουσα πορεία των αυτοκρατοριών στην ιστορία ξεκινά όταν η προπαγάνδα τους παύει να είναι πιστευτή - και να πιστεύεται. Έπρεπε να συμβεί και το έκανε. Είναι η στιγμή που η αυτοκρατορία αρχίζει να ανακαλύπτει ότι δεν είναι τόσο δυνατή όσο πίστευε. Είναι όταν τα αυτοκρατορικά ταμεία αρχίζουν να αδειάζονται από τα τεράστια έξοδα της διατήρησης ζωντανής μιας τερατώδους κατάφυτης στρατιωτικής μηχανής που έχει γίνει όχι μόνο πολύ ακριβή αλλά και ξεπερασμένη.
21 χρόνια μετά το τέλος της σερβικής εκστρατείας, προχωρήσαμε σε ένα σημείο όπου η παρακμή της Δυτικής Αυτοκρατορίας είναι εμφανής. Ο κ. Τραμπ ως ένας θορυβώδης και περιφρονημένος αυτοκράτορας που φαίνεται να είναι ανίκανος να διατηρήσει την αυτοκρατορία μαζί μεταξύ εξωτερικών και εσωτερικών προβλημάτων. Το κύριο πρόβλημα μπορεί απλώς να είναι ότι η Αυτοκρατορία δεν είναι πια πιστή ως δύναμη δικαιοσύνης και δημοκρατίας. Δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να γίνει, είναι η ιστορία που προχωράει. Και κινούμαστε όλοι μαζί
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΠΕΣ ΤΗΝ ΑΠΟΨΗ ΣΟΥ ΧΩΡΙΣ ΥΒΡΕΙΣ. Παρατηρούμε ακραίες τοποθετήσεις αναγνωστών. ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ δεν θέλουμε να μπαίνουμε στη δύσκολη θέση να μην βάζουμε ΟΛΑ τα σχόλια. Δόξα στο Θεό η Ελληνική γλώσα είναι πλούσια ωστε να μην χρειάζονται ακραίες εκφράσεις.