Καμμία δικαιολογία πράγματι, ὅταν δέχεσαι νά σέ ἐκπροσωπεῖ ἕνας ἄμορφος σωρός ἀπό ντενεκέδες ξεγάνωτους . Γράφει ο Νεκτάριος Δαπέργολας

 Ἐμβληματικὸ τέλος ἐποχῆς - καὶ ἐδῶ. Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι τὸ σκέφτηκα πολὺ ἂν ἔπρεπε νὰ ἀναφερθῶ σ᾿ αὐτὲς τὶς εἰκόνες, κατὰ τὴ μεγάλη κι ὀδυνηρὴ μέρα τῆς Μνήμης τοῦ ἐξοντωμένου καὶ ματωμένου Ποντιακοῦ Ἑλληνισμοῦ. Ὅσο κι ἂν θὲς ὡστόσο νὰ τιμήσεις τὸ παρελθὸν ἀνεπηρέαστος ἀπὸ τὰ σκύβαλα, τὸ ἐφιαλτικὸ παρὸν σὲ ἀποτρέπει.... Καὶ αὐτὲς οἱ ἐδῶ καὶ τρία χρόνια σχεδὸν ἀπαράλλαχτα ἐπαναλαμβανόμενες εἰκόνες, ἂν θέλαμε νὰ ἀποτυπώσουμε μὲ φωτογραφίες τὴν ὁλόγυρά μας κατάρρευση καὶ καθολικὴ παρακμή, θὰ ἦταν σίγουρα ἀνάμεσα στὶς πλέον βασικές.

Νὰ εἶσαι δηλαδὴ ἀπόγονος ἡρώων καὶ μαρτύρων, δεύτερης καὶ τρίτης γενιᾶς σπορά ἀτόφιας πονεμένης Ρωμιοσύνης, καὶ νὰ λὲς ὅτι τιμὰς τή μνήμη τῶν παππούδων σου, στὴν πραγματικότητα ὅμως νὰ τὴ βεβηλώνεις. Ἐσκεμμένα κάποιοι, ἀκουσίως καὶ ἀνεπαισθήτως ἴσως κάποιοι ἄλλοι (ὅμως καὶ γι'᾿αὐτοὺς δὲν χωροῦν δικαιολογίες καὶ ἄλλοθι πιά). «Καὶ ἄλλαζαν τὴ σημασία τῶν λέξεων κατὰ πῶς βολεύει τὰ διεστραμμένα τους μυαλά»: καὶ πάλι Θουκυδίδης.

Καμία δικαιολογία πράγματι, ὅταν δέχεσαι νὰ σὲ ἐκπροσωπεῖ ἕνας ἄμορφος σωρὸς ἀπὸ ντενεκέδες ξεγάνωτους ποὺ συμπυκνώνει, λέει, ἱστορικὲς μνῆμες καὶ μαζὶ ὑψιπετεῖς συμβολισμούς (μᾶς τοὺς «ἀνέλυσαν»πλήρως ἐξάλλου καὶ στὸ πρὸ τριετίας κωμικό τους παραλήρημα πλεῖστοι θολοκουλτουριάρηδες γραικύλοι ποὺ παριστάνουν τοὺς ἐκτιμητὲς τῆς σκουπιδοτέχνης). Καὶ ὅταν μαζὶ δέχεσαι νὰ σὲ ἐκπροσωπεῖ (ὡς χορηγός, βασικὸς ὁμιλητὴς καὶ οἱονεὶ εὐεργέτης) ἡ πλέον ἐπιφανὴς ἐν ταῖς ἡμέραις ταύταις ἐνσάρκωση τῆς σύγχρονης νεοελληνέζικης παρακμῆς, τὸ πιὸ ἐκκωφαντικὰ διαβλητὸ δεῖγμα παρασιτικῆς διαφθορᾶς, ἀπαίδευτου κουτσαβακισμοῦ, ἀποκτηνωμένης χυδαιότητας καὶ καθεστωτικῆς ἀλητοκρατίας.

Μιὰ Ἑλλάδα ποὺ προβάλλει σκουπίδια, ἠδονίζεται μὲ σκουπίδια, χειροκροτεῖ σκουπίδια, προσκυνᾶ σκουπίδια, κυβερνιέται ἀπὸ σκουπίδια. Καὶ τὸ χειρότερο εἶναι ὅτι ἔχει τὴν αὐταπάτη πὼς ζεῖ μέρες προόδου καὶ δημοκρατίας, μέρες δημιουργίας καὶ γόνιμου ἐκσυγχρονισμοῦ. Ἀλλὰ καὶ ὅτι συνάμα σέβεται τὴν Ἱστορία της, τιμᾶ τὰ ἱερὰ καὶ τὰ ὅσιά της. Μιὰ Ἑλλάδα ἐκφυλισμένη, ποὺ ἀρνεῖται πεισματικὰ νὰ πάρει τὸ «κόκκινο χάπι» καὶ νὰ ἀποσυνδεθεῖ ἀπὸ τὸ Μάτριξ, ὥστε νὰ ξυπνήσει ἀπὸ τὴν τεχνητὰ μακάρια ἐξηλιθίωση καὶ ν᾿ ἀντιμετωπίσει ἐπιτέλους τὴν ἐφιαλτικὴ καὶ ζοφερὴ πραγματικότητα. Μία Ἑλλάδα στὸν ὑπόνομο.

Ὅσο γιὰ τὰ ἐναπομείναντα σπαράγματα τῆς ἄλλης Ἑλλάδας, ποὺ ἀκόμη «ἀντιστέκεται καὶ ἐπιμένει», αὐτὰ θὰ τιμήσουν πάλι τὸ αἷμα καὶ τοὺς καπνοὺς τῶν ἀλησμόνητων πατρίδων τοὺς κατὰ πῶς τοὺς ἀξίζει, ἔξω καὶ πέρα ἀπὸ τὰ λύματα τῆς ἐπίσημης καθεστωτικῆς κορεκτίλας. Ἐπιμένοντας - καὶ ὡς πρὸς αὐτό. Καὶ ἐλπίζοντας πάντα νὰ συνεχίσουν νὰ κρατοῦν Θερμοπύλες. Ἄχρι καιροῦ. Καὶ μὲ τὴν εὐχὴ νὰ ἀποτελέσουν κάποτε τὴν ἐπαρκῆ ζύμη, ποὺ μιὰ μέρα θὰ ξαναζυμώσει ὅλο τὸ φύραμα...