Ο Ερντογάν, ο Μουσταφά Κεμάλ και η Ελλάδα Γράφει ο Αντιστράτηγος (ε.α.) Αντώνης Βασιλείου*

Εν όψει της συμπληρώσεως της πρώτης εκατονταετηρίδας του νεότερου τουρκικού κράτους, το 2023 και της μεγαλομανίας του Ερντογάν, ο οποίος φιλοδοξεί πάντοτε να ξεπεράσει τον Μουσταφά Κεμάλ, τον ιδρυτή της σύγχρονης Τουρκίας και μια από τις πλέον ιστορικές φιγούρες της χώρας του, παρατηρούμε ...

τις εναγώνιες προσπάθειες του, με κάθε κόστος, να επιτύχει κάτι σημαντικό στην τρέχουσα ιστορική επικαιρότητα, είτε αυτό θα είναι η αναβίωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, είτε η αναθεώρηση της Συνθήκη της Λωζάνης του 1923, είτε η προσάρτηση εδαφών ή και θαλασσίων ζωνών στην περιοχή του Αιγαίου και της ανατολικής Μεσογείου.

Τα όνειρα του ξεκίνησαν με τη Μουσουλμανική Αδελφότητα και την Αραβική Άνοιξη, ένα κύμα διαδηλώσεων και διαμαρτυριών στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική (Δεκέμβριος 2010), κατά τη διάρκεια των οποίων ο Ερντογάν προσπάθησε να χειραγωγήσει το μουσουλμανικό στοιχείο και να εμφανιστεί ως ο ηγέτης του.
Η προσπάθεια αυτή ναυάγησε, όταν ο στρατηγός Αμπντούλ Φατάχ Σίσι, ως επικεφαλής των ενόπλων δυνάμεων της Αιγύπτου, έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στην εκδίωξη του τότε Αιγύπτιου πρόεδρου Μοχάμεντ Μόρσι, με στρατιωτικό πραξικόπημα, (Ιούλιος 2013) αναλαμβάνοντας τη διακυβέρνηση της χώρας.

Ακολούθησε η προσπάθεια δημιουργίας του πρώτου «σύγχρονου χαλιφάτου», που ίδρυσαν τον Ιούνιο οι τζιχαντιστές του Ισλαμικού Κράτους (IS), στα εδάφη που κατέλαβαν με τα όπλα, στη Συρία και στο Ιράκ. Όνειρο του νέου «χαλίφη» και αρχηγού του ισλαμικού στρατού, ήταν να κατακτήσει όλα τα πρώην εδάφη των Οθωμανών και να σβήσει τα σύνορα της αποικιοκρατίας, που χάραξαν οι δυτικοί νικητές του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, στην Εγγύς Ανατολή.
Ο Ερντογάν άδραξε την ευκαιρία και με οικονομικές συναλλαγές, αλλά και με μυστικούς εξοπλισμούς, ενίσχυσε τον ισλαμικό στρατό, ελπίζοντας ότι θα εξελιχθεί σε ηγέτη αυτού του χαλιφάτου. Όμως η παρέμβαση των ΗΠΑ και της Ρωσίας, ματαίωσαν και αυτά τα σχέδια του. Στην απέλπιδα προσπάθεια του, να επιτύχει κάτι στην περιοχή της Συρίας, αυτονομήθηκε από το ΝΑΤΟ και τους δυτικούς συμμάχους και ανέπτυξε στενές στρατιωτικές σχέσεις με τη Ρωσία, από την οποία προμηθεύτηκε το αντιαεροπορικό σύστημα S-400, παρά την εκδίωξη της Toυρκίας από το πρόγραμμα συμπαραγωγής του αμερικάνικου μαχητικού αεροσκάφους 5ης γενιάς F-35. Και εδώ όμως ήταν άνθρακας ο θησαυρός, καθότι οι S-400, ενώ ήταν να ενεργοποιηθούν τον Απρίλιο 2020, το θέμα πήρε παράταση για το μέλλον και τελικά δεν πέτυχε τίποτε σημαντικό.

Εν τω μεταξύ, θέλοντας να παίξει ηγεμονικό και οικονομικό ρόλο στην περιοχή της ανατολικής Μεσογείου, προμηθεύτηκε τρία (μερικά με υψηλό κόστος) γεωτρύπανα και τρία ερευνητικά σκάφη, με στόχο, αφενός να καταπατήσει την κυπριακή ΑΟΖ, αφετέρου δε να απειλήσει την ελληνική κυριαρχία, επί των θαλασσίων ζωνών της.

Βλέποντας ότι ο καιρός περνάει και ότι στην περιοχή της Συρίας θα μείνει με άδεια χέρια, θέλησε να εκμεταλλευτεί την έκρυθμη κατάσταση στη Λιβύη, και συνυπέγραψε με την Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας (GNA), ένα Σύμφωνο Κατανόησης (MOU), για συνεργασία στους τομείς της ασφάλειας και επί των θαλασσίων ζωνών. Το δεύτερο σκέλος, των θαλασσίων ζωνών, είναι εντελώς παράνομο, παράλογο και πέραν κάθε διεθνούς νομιμότητας, αλλά ο στόχος του είναι πασιφανής. Θέλει να βρει μια αφορμή αμφισβήτησης και οριστικής σύγκρουσης με την Ελλάδα, μήπως και επιτύχει επιτέλους αυτό που θα τον ανεβάσει ψηλότερα από τον Μουσταφά Κεμάλ. Όμως και αυτό το όνειρό του σβήνει, λόγω των αρνητικών εξελίξεων για την τουρκική συμμετοχή, στη Λιβυκή σύγκρουση, καθώς καθημερινές είναι οι απώλειες στρατιωτικού υλικού που έχει στείλει στη Λιβύη και αβέβαιο το μέλλον του φίλου του Φαγέζ αλ Σάρατζ.

Υπό το καθεστώς πίεσης και πανικού για τις αποτυχίες του, ή αν θέλετε, τις ασήμαντες επιτυχίες του, θέλησε να απειλήσει και την Ευρώπη, αποσταθεροποιώντας την Ελλάδα, με την εργαλειοποίηση και οπλοποίηση ενός μείγματος μεταναστών, προσφύγων και μαχητών, αγνώστου προέλευσης.
Με μία συντονισμένη και καλά οργανωμένη και σχεδιασμένη κίνηση, μετέφερε έναν σημαντικό αριθμό, δήθεν προσφύγων, στην περιοχή του Έβρου και την Καθαρά Δευτέρα (2 Μαρτίου 2020) προσπάθησε να διαρρήξει τα σύνορα μας, για να εισβάλλουν δεκάδες χιλιάδες, από αυτούς στον ελλαδικό χώρο, με σημαντικές αρνητικές συνέπειες για τη χώρα μας.
Όμως λογάριαζε χωρίς τον ξενοδόχο και ήταν τέτοιο το σοκ που έπαθε, που με γελοίες και παιδαριώδεις προπαγανδιστικές ενέργειες, προσπάθησε να κατηγορήσει την Ελλάδα ως ναζιστική χώρα !!!

Με την επέλευση του COVID-19, φαίνεται ότι η ένταση των προσπαθειών του "σουλτάνου" έχει μειωθεί, χωρίς όμως να έχουν εγκαταλειφθεί οι στόχοι του. Εκτιμάται ότι αυτή την περίοδο, παρά τις παραβιάσεις και παραβάσεις στις οποίες προβαίνει καθημερινά στο Αιγαίο, για λόγους τήρησης της «φυσιογνωμίας της μάχης», ο Ερντογάν σχεδιάζει τις επόμενες κινήσεις του, οι οποίες σε συνδυασμό με τα 200 χρόνια της ανεξαρτησίας της Ελλάδας και τα 100 χρόνια της δημιουργίας του τουρκικού κράτους, θα προσπαθήσει να ακρωτηριάσει την Ελλάδα, με κάθε κόστος και με κάθε τρόπο.

Γνωρίζει, ότι μία κατά μέτωπο στρατιωτική αντιπαράθεση με την Ελλάδα, θα ήταν η αυτοκτονία του και για αυτό θα προσπαθήσει μέσω υβριδικών επιχειρήσεων, να μας βρει σε δυσχερή και αποδυναμωμένη κατάσταση, πριν το τελικό χτύπημα (βλέπε απόβαση στην Κύπρο το 1974). Θα προσπαθήσει με Δούρειους Ίππους, να μας δημιουργήσει διάφορα εθνικά προβλήματα αποσταθεροποίησης εκ των έσω, με την εμφύτευση των λεγόμενων πληρεξούσιων μαχητών, «proxy fighters». Προσπάθησε από τον Έβρο και το Αιγαίο, αλλά αποφύγαμε τη μαζική εισβολή. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν ήδη αρκετοί πυρήνες τέτοιων πληρεξούσιων μαχητών «proxy fighters», εν υπνώσει, εντός της ελληνικής επικράτειας, που μας ήρθαν σαν πρόσφυγες, ή και μετανάστες.

Θα τολμήσω να επιστήσω την προσοχή σε ένα ακόμη, διόλου απίθανο, σενάριο, για το οποίο απαιτείται μεγάλη επαγρύπνηση, σχεδιασμός και ετοιμότητα. Είναι το σενάριο του Δούρειου Ίππου, που ακούει στο όνομα Αλβανία. Πολύ πιθανόν, ο Ερντογάν στην απελπισία του να προσπαθήσει, σε πλήρη συνεργασία με το φιλικά προσκείμενο σε αυτόν, αλβανικό καθεστώς, να μεταφέρει μεγάλο αριθμό μεταναστών και δήθεν προσφύγων, στο έδαφος της Αλβανίας και ειδικά στις νότιες περιοχές και κοντά στα σύνορα με την Ελλάδα, σε πρώτη φάση, ως δήθεν μετεγκατάσταση και στην επόμενη φάση για να εισέλθουν στην Ελλάδα.
Κανείς μετανάστης δεν θα θελήσει να παραμείνει στην Αλβανία. Άλλωστε, στα Ελληνο – Αλβανικά σύνορα, μήκους 282 χλμ, με το δύσκολο ανάγλυφο του εδάφους και χωρίς φυσικά κωλύματα, όπως ο Έβρος ποταμός και παρά την όποια υπάρχουσα παρουσία της FRONTEX, θα είναι πολύ δύσκολο, αν όχι αδύνατο, να συγκρατηθεί και να αποτραπεί, μία μαζική και επί όλου του μετώπου των συνόρων, προσπάθεια μαζικής εισβολής. Σε μία τέτοια περίπτωση, που αποτελεί καθαρή εχθρική ενέργεια, της γείτονος βόρειας χώρας, δεν θα έβλεπα διόλου παράλογη, μία προληπτική αστυνομική, ή ακόμη και στρατιωτική ενέργεια, των ελληνικών δυνάμεων, πέραν των συνόρων μας και σε μία ικανή ζώνη ασφαλείας.

* Ο Αντώνης Βασιλείου είναι Αντιστράτηγος (ε.α.), Διπλωματούχος Πολιτικός Μηχανικός, MSc Επιχειρησιακός Ερευνητής, τ. Σύμβουλος ΟΑΣΕ επί Συμβατικών Εξοπλισμών και τ. Μελετητής των Συστημάτων Διοικήσεως και Ελέγχου Πληροφοριών του ΝΑΤΟ."