Κρίσιμα ερωτήματα: «Και το 1958 και το 1968 η γρίπη σκότωσε εκατομμύρια, αλλά δε σταμάτησε ο κόσμος»

Ψυχραιμία απέναντι στην πανδημία του κορωνοϊού, ώστε να μην εξελιχθεί σε επιδημία της απελπισίας, των fake news και της θυσίας θεμελιωδών δικαιωμάτων και ελευθεριών συνιστά ο Γάλλος φιλόσοφος Μπερνάρ-Ανρί Λεβί... 

Ο Λεβί είναι ένας από τους διασημότερους διανοούμενους της Ευρώπης και σε άρθρο γνώμης στη γαλλική επιθεώρηση Le Point, μας καλεί να αντλήσουμε βασικά διδάγματα από δύο ανάλογες πανδημίες, που σάρωσαν την υφήλιο τις δεκαετίες του 1950 και 1960 με εκατομμύρια θυμάτων και ανάλογες σκηνές χωρίς, τότε, να επιβληθούν δρακόντεια περιοριστικά μέτρα.  Κάνοντας αναφορά σε παλιότερες πανδημίες, όπως έναν άγνωστο ιό από την Κίνα, πάλι το καλοκαίρι του 1968 και τη γρίπη του 1957-58, επεσήμανε πως παρά τον μεγάλο αριθμό θανάτων, ο τύπος στο παρελθόν μπορεί να μιλούσε για πάνω από χρόνο για το θέμα, αλλά χωρίς να θίξει το ενδεχόμενο περιοριστικών μέτρων και χωρίς να φανταστεί κανείς, να βάλει τη ζωή στον πάγο.     
Μάλιστα, αμέσως μετά το πέρας αυτών των επιδημιών στο παρελθόν, κανείς πλέον δεν τις θυμόνταν.΄Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά:  “Αυτά τα δύο προηγούμενα, με την ανησυχητική ομοιότητα με την παρούσα κατάσταση, μας υπενθυμίζουν κάτι προφανές: το θέαμα κυριαρχεί. Κι ένα γεγονός δεν είναι «ιστορικό», δεν «αλλάζει τον κόσμο» και δεν διαχωρίζει το «πριν» από το «μετά», παρά μόνον στο βαθμό που θα το αποφασίσουν τα ΜΜΕ μέσα στην αυτοεκπληρούμενη μέθη τους.”  
Καταλήγει σε δυο συμπεράσματα μέσα από όλη την κατάσταση που επικρατεί σήμερα. 
Από τη μια είναι πολύ όμορφο κι ενθαρρυντικό που η ανθρωπότητα προτάσσει τη ζωή από την οικονομία, αλλά από την άλλη κάπου απαντώνται όλοι, αν νομίζουν ότι η πανδημία είναι η χειρότερη υγειονομική καταστροφή εδώ και έναν αιώνα. 
Εκδηλώνεται παγκόσμια μια υπεραντίδραση κι ένας πανικός, παρά το ότι οι νεκροί είναι πολύ λιγότεροι από τη γρίπη του 1958 και του 1968.  Το θέμα όπως επισημαίνει είναι να διαχωρίσουμε, το αν το να θεωρούμε μια ανθρώπινη ζωή πολύ σημαντική, χωρίς να πέφτουμε στην παγίδα μιας τρομοκρατημένης ανθρωπότητας, με κράτη σε απομόνωση, δυσπιστία του ενός προς τον άλλον και μέτρα συνεχούς ψηφιακής “ιχνηλάτησης”.  
Για να αποφύγει η ανθρωπότητα τη φοβία, θα πρέπει να τηρήσει αποστάσεις ασφαλείας από τα αντι-κοινωνικά δίκτυα και τον πυρετό των fake news, όπως αναφέρει ο Λεβί: “Θα πρέπει να ξανασκεφτούν οι ιθύνοντες των ΜΜΕ τη σκηνοθεσία, που προκαλεί άσκοπα άγχος, ενός παγκόσμιου και ημερήσιου απολογισμού νεκρών, στον οποίο ουδέποτε έχουμε υποβληθεί επί παραδείγματι αναφορικά με τα θύματα του καρκίνου.”  
Κι αναρωτιέται αν η δίκαιη μάχη κατά της επιδημίας απαιτεί πραγματικά το μπλακ-άουτ στα μυαλά μας για την επιστροφή του ISIS στη Μέση Ανατολή ή την ολέθρια αποδόμηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ενώ επισημαίνει ότι πρέπει να συζητήσουμε εκ νέου, ποια δικαιώματα και ελευθερίες είμαστε έτοιμοι να θυσιάσουμε στον βωμό του ονείρου μας για ένα υγειονομικό Κράτος, που θα μας θεραπεύει απ’ όλα μέχρι τον θάνατο.  
Καλεί τους υπεύθυνους των κρατών όχι μόνο να προβλέπουν, αλλά και να επιλέγουν, ιδιαίτερα σε περιπτώσεις που υπάρχει κόστος, και τους καλεί να έχουν το θάρρος να πουν, ποιο θα είναι το κόστος της διακοπής της παραγωγής, αν γενικευθεί, όσον αφορά την καταστροφή του πλούτου με τη συνεπαγόμενη μαζική ανεργία, την εξαθλίωση, τα δεινά για την κοινωνία, τις ανθρώπινες ζωές. Ερωτήματα δύσκολα όπως γράφει ο Λεβί, αλλά τέτοια που “οφείλει να θέσει μια υπεύθυνη και άξια του ονόματός της δημοκρατία, εκτός κι αν ενδώσει στη μέθη του πολέμου κατά του ιού με τις αμέτρητες παράπλευρες απώλειες”.