Πύρινος Λόγιος : Quo Vantis Turkiye?

Καλημέρα σε όλους! Καλημέρα Πατρίδα μου! Συνοψίζοντας τα γεγονότα της χτεσινής και προχτεσινής μέρας, έχοντας μια πιο ψύχραιμη και ολοκληρωμένη ματιά, κάθομαι και σκέφτομαι πόσο στριμωγμένος μπορεί να είναι ο Ερτογάν και η χώρα του και σε πόσο δύσκολη θέση βρίσκεται, αυτός και η ίδια η Τουρκία, προκαλώντας κατ’ αυτόν τον επαίσχυντο τρόπο τους πάντες....

Διότι, εντάξει, ο άνθρωπος και η χώρα του είναι η επιτομή του βουλιμικού, πλιατσικολόγου, αρπακτικού και «οθωμανιστή» Τούρκου. Αλλά στη σύγχρονη εποχή, την εποχή του 21ου αιώνα όπου η πληροφορία διαχέεται σε στιγμιαίο βαθμό, όλα τα παραπάνω μπορεί μεν να τα έχει κανείς, αλλά για να τα αποκτήσει, θα πρέπει και να χρησιμοποιεί τρόπους πολύ πιο ήπιους, διπλωματία υψηλού επιπέδου και ισχύ πραγματική, όχι επίπλαστη ή βασισμένη πρωτίστως στον αμετροεπή τσαμπουκά.

Αυτά υπό «κανονικάς συνθήκας», όπως έλεγαν παλιά οι καθηγητές της Φυσικής. Όμως, αυτές οι…κανονικές συνθήκες, δεν υφίστανται σε μια χώρα, όπως η Τουρκία. Όχι τώρα, ανέκαθεν. Η Τουρκία εξ άλλου δεν είχε ποτέ καλές σχέσεις με τον σεβασμό των άλλων λαών. Από τη στιγμή που εμφανίστηκε στο ιστορικό προσκήνιο, ήξερε μόνον έναν τρόπο για να επιβιώνει: να κατακτά και να σφετερίζεται τον πλούτο των άλλων. Ένα παράσιτο δηλαδή, σε μια πληθυσμιακή ανθρώπινη οντότητα.

Ουσιαστικά αυτό είναι το γνώρισμα των μογγολικών λαών που εμφανίστηκαν κατά καιρούς στην πρωτομεσαιωνική περίοδο μετά και την ολοκλήρωση της μεγάλης μετανάστευσης των λαών. Οι Άβαροι, οι Χάζαροι, οι Τάταροι και οι Ούννοι, όλοι τους τουρανικής καταγωγής και προέλευσης, όρμησαν από τις στέππες της Σιβηρίας και της Άπω Ανατολής και σκόρπισαν τον τρόμο, τον πανικό και τον θάνατο παντού, απ’ όπου πέρασαν και σταδιακά είτε εξαφανίστηκαν, είτε συγχωνεύτηκαν από άλλους λαούς. Όλοι, εκτός από τους Τούρκους. Γιατί οι Τούρκοι;
Διότι οι Τούρκοι, είχαν ένα σημαντικό πλεονέκτημα έναντι των άλλων ομόαιμων λαών. Αποδέχτηκαν μια θρησκεία, η οποία ήταν «κομμένη και ραμμένη» στα μέτρα τους και τον χαρακτήρα τους: το Ισλάμ. Το οποίο μετετράπη και στο απόλυτο και ανίκητο όπλο τους.

Το Ισλάμ τους έδινε πολύ περισσότερα κίνητρα για να εισβάλλουν οπουδήποτε και να διαλύουν τα πάντα, οικειοποιώντας περιουσίες και πολιτισμούς, εξισλαμίζοντας τους και δημιουργώντας έτσι όλοένα και μεγαλύτερη θέση στο ευρασιατικό οικοσύστημα. Το «τζιχάντ», τους «νομιμοποιούσε» και ηθικά πλέον στο να καταστρέφουν, να κατακρεουργούν ανθρώπους και να σφετερίζονται τα πάντα, με συνείδηση όχι απλά ήσυχη, αλλά και κάτι παραπάνω. Διότι είχαν (και έχουν ακόμα) την πίστη πως είχαν δικαιώματα πάνω στους άπιστους ζωής και θανάτου, δικαιώματα που τους «έδινε» ο ίδιος ο …Αλλάχ!
Θα μου πείτε τώρα, γιατί οι Άραβες π.χ. ή οι Πέρσες, δεν συμπεριφέρθηκαν ανάλογα ενώ είχαν και οι ίδιοι ασπαστεί την ίδια θρησκεία. Είναι πολύ απλό. Οι Πέρσες ειδικά, είχαν έναν πολιτισμό άξιο σεβασμού χιλιάδων ετών ο οποίος σφυρηλάτησε έναν ευγενικό χαρακτήρα που σεβόταν τον πολιτισμό των άλλων, ενώ οι Άραβες εκτός του ευγενικού τους χαρακτήρα, είχαν και μια έμφυτη κλίση προς τα γράμματα και τις τέχνες, που τους ωθούσε να μελετούν και να καλλιεργούν περισσότερο τον χαρακτήρα τους. Παρ’ ότι υπήρξαν το ίδιο ορμητικοί ως προς την διάδοση της θρησκείας τους αρχικά, στη συνέχεια και μετά τις κατακτήσεις τους, έδρασαν υφεσιακά και κυρίως σεβάστηκαν τον πολιτισμό και το αλλόφυλο των λαών που κατήχησαν δια της σπάθης. Έτσι, περιορίστηκαν στα νότια της Μέσης Ανατολής και στα βόρεια της Αφρικής. Οι κατακτήσεις τους στην Ευρώπη και δη στη Ιβηρική χερσόνησο, σταδιακά απωλέσθησαν επειδή οι ίδιοι έδειξαν απόλυτο σεβασμό στους Ίβηρες λατίνους και Ισπανούς. Αφομοιώθηκαν μαζί τους και απλώς έμειναν τα αραβικά αριστουργήματα της τέχνης να θυμίζουν το πέρασμά τους από εκεί.

Οι Τούρκοι δεν έχουν καμμιά σχέση με τους λαούς αυτούς. Οι Τούρκοι δεν εξισλάμιζαν μόνο. Δημιουργούσαν μέσω της μεθόδου του παιδομαζώματος, νέους Τούρκους. Τόσο στη συνείδηση, όσο και στην θρησκεία. Όσοι δεν συνεργάζονταν, απλώς σφαγιαζόταν.
Ένας καρκίνος δηλαδή, μια επικίνδυνη αρρώστια, ένα μίασμα που απειλούσε πλέον και εξακολουθεί να απειλεί ακόμη και σήμερα, όλον τον πλανήτη.

Ο «πολιτισμένος» κόσμος της δυτικής και κεντρικής Ευρώπης, αφού απέκρουσε τον τουρκικό κίνδυνο και τις δύο φορές (πολιορκίες Βιέννης), ανέχθηκε διαχρονικά την τουρκική παρουσία στα ευρωπαϊκά εδάφη για δύο λόγους: Ο πρώτος ήταν επειδή η Οθωμανική Αυτοκρατορία κρατούσε σε καταστολή το ίδιο το Βυζάντιο, δηλαδή τον νόμιμο κληρονόμο της Ρωμαϊκής πολιτισμικής κουλτούρας και ιστορικής καταβολής της ευρωπαϊκής φραγκικής κοσμοπολιτείας και δεύτερον, ότι ήταν εύκολα χαλιναγωγίσημη και μπορούσε να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων, αρκεί να έπαιρνε το μεγάλο της μπαξίσι. Υπήρξαν βέβαια κατά καιρούς, κάποιες συγκρούσεις μεταξύ των δύο πλευρών, αλλά είχαν σκοπό περισσότερο για να …διευθετήσουν γεωπολιτικές εκκρεμότητες. Μ’ άλλα λόγια, για να εμπεδώσουν οι Τούρκοι το ποιός είναι το αφεντικό στα χωράφια τους.

Η πρώτη φορά κατά την οποία οι Ευρωπαίοι θέλησαν να περιορίσουν την θέση των Τούρκων αλλά και να τοποθετήσουν ένα…παράρτημά τους στην ευαίσθητη περιοχή των Βαλκανίων, ήταν το ξέσπασμα της Ελληνικής Επανάστασης το οποίο σε καμμιά περίπτωση δεν ήθελαν να εξελιχθεί σε ανασύσταση της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας των Ελλήνων. Γι’ αυτό και αναμείχθηκαν με προκλητικό τρόπο στα επαναστατικά δρώμενα, με τον τρόπο τον οποίον ήξεραν καλά. Το διαίρει και βασίλευε. Οι επαναστάτες Έλληνες έπεσαν στη παγίδα, δανείστηκαν χρήματα τα οποία δεν μπορούσαν να ξεπληρώσουν και μόλις οι Ευρωπαίοι είδαν ότι με αυτόν τον τρόπο η επανάσταση κινδύνευε, επενέβησαν (Ναυμαχία Ναυαρίνου) κι έτσι διέσωσαν όχι μόνο την επένδυση τους, αλλά κυρίως αυτό που πραγματικά ήθελαν. Τη δημιουργία ενός μικρού κράτους, ενός δηλαδή «ΨΕΥΤΟΡΩΜΑΙΪΚΟΥ», απόλυτα ελεγχόμενου από αυτούς, ως ανάχωμα στην τουρκική βουλιμία αλλά και ως βάση, ορμητήριο δηλαδή, στις μελλοντικές επιδιώξεις τους. Αυτό το είδαμε περίτρανα, τόσο στον Α’ ΠΠ, όσο και στον Β’.

Στην πρώτη περίπτωση, παρουσιάστηκε μια μοναδική ευκαιρία να τελειώνουν με το θέμα του «μεγάλου ασθενούς», όπως είχε ονομαστεί η Οθωμανική Αυτοκρατορία, μετά την ήττα του Γερμανοτουρκικού Άξονα και με τη συνθήκη των Σεβρών. Όμως, λειτούργησε εκείνη την ώρα το παλιό, φοβικό σύνδρομο των σφετεριστών Γαλλοαγγλοιταλών της ανασύστασης του Βυζαντίου το οποίο θα «έκλεβε» αμέσως τα γεωπολιτικά τους συμφέροντα και θα δημιουργούσε έναν μελλοντικό τεράστιο ανταγωνιστή, ο οποίος θα ήταν ανεξέλεγκτος και μαζί με τα άλλα ορθόδοξα κράτη, ενδεχομένως να δημιουργούσε τον δεύτερο μεγαλύτερο άξονα επιρροής στην περιοχή, αλλάζοντας κυριολεκτικά την ιστορική πορεία του πλανήτη ολόκληρου. Έτσι, πέταξαν στα σκουπίδια τη συνθήκη αυτή με πρώτη και καλύτερη την Ιταλία του Μουσολίνι, συνέπραξαν με τους νεότουρκους του Κεμάλ και…τα υπόλοιπα είναι απλώς Ιστορία. Η Οθωμανική Αυτοκρατορία «πέθανε» και στη θέση της δημιουργήθηκε η νέα Τουρκία, η οποία δεν έχασε στο παραμικρό από τα ιστορικά μεγάλα ελαττώματα της. Τη βουλιμία, την αρπακτικότητα, τον επεκτατισμό εις βάρος των άλλων αλλά και την «ταυτότητα» του οράματος της επικράτησης του τουρανισμού παγκοσμίως. Αυτή λοιπόν η Τουρκία, δεν έχει σε τίποτε να ζηλέψει από το απώτερο και απώτατο παρελθόν της. Αυτό πιστοποιείται άλλως τε, και από τον «Όρκο του Έθνους» λίγο πρίν την οριστική διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, για επανάκτηση των χαμένων εδαφών και την επικράτηση του Τουρανισμού σε παγκόσμιο επίπεδο.

Όλα αυτά τα χρόνια που μεσολάβησαν από τότε μέχρι σήμερα, η Δύση το μόνο που έκανε ήταν να προσπαθεί να ελέγξει την Τουρκία και να την χρησιμοποιεί ως όπλο εναντίον της Ρωσικής (Σοβιετικής ή μη) επεκτατικότητας. Το μόνο που κατάφερε όμως, ήταν να εκτρέφει ένα τεράστιο φίδι στον κόρφο της, που ήταν νομοτελειακά σίγουρο ότι θα την κατάπινε κάποια στιγμή. Και μπροστά σε αυτόν τον κίνδυνο, προβαίνει συνεχώς σε καταστάσεις εξευμενισμού, οι οποίες είναι πάραυτα άγονες. Ο τουρκικός επεκτατισμός δεν σταματάει ποτέ. Και δεν θα σταματήσει, μέχρι να εξαλειφθεί εντελώς.
Ας δούμε τώρα το πόσο στριμωγμένος είναι ο Ερτογάν και το καθεστώς του και παράλληλα και η ίδια η χώρα του.

Ο Ερτογάν προσπαθεί απεγνωσμένα αφ’ ενός να κρατήσει ό,τι πέτυχε τα τελευταία χρόνια στη Συρία και παράλληλα να διασφαλίσει μερίδιο στον λιβυκό ενεργειακό πλούτο, παρά το γεγονός ότι δεν ευνοείται από τις τρέχουσες συνθήκες και στις δύο περιπτώσεις. Η απόγνωση πηγάζει και από ένα άλλο οξύτατο πρόβλημα που προκαλείται από την διασπάθιση των συναλλαγματικών αποθεμάτων, στην απελπισμένη απόπειρα στήριξης του εθνικού νομίσματος.
Τον Δεκέμβριο του 2019 τα αποθέματα της κεντρικής τράπεζας μειώνονται σε περίπου 35 δισεκατομμύρια δολάρια, σύμφωνα με αναφορά του έγκυρου χρηματοοικονομικού πρακτορείου BLOOMBERG, ενώ στα μέσα Φεβρουαρίου του 2020, σύμφωνα με έρευνα της DEUTSCHE BANK, μειώνονται σε μόλις 8 δισ. Το συγκεκριμένο ποσό συμπεριλαμβάνει και τις υποχρεώσεις εκτός ισολογισμού. Η δεινή κατάσταση υποχρεώνει την Άγκυρα να αξιοποιεί πλέον τα συναλλαγματικά αποθεματικά των 6 συστημικών τραπεζών της χώρας, για να συνεχίσει την στήριξη της τουρκικής λίρας.

Όμως με δεδομένο ότι το δίμηνο Μαρτίου-Απριλίου επιβαρύνεται με ανελαστικές υποχρεώσεις αποπληρωμής χρεωλυσίων ύψους 6 δισ. δολαρίων, η κατάσταση ίσως προσλάβει εκρηκτικές διαστάσεις στο εσωτερικό της, με απρόβλεπτες προς το παρόν συνέπειες. Να λοιπόν γιατί εξωθήθη σε μια ενέργεια άνευ προηγουμένου εναντίον της Ελλάδας (πρωτίστως) και της Ευρώπης γενικότερα. Το άνοιγμα δηλαδή των συνόρων του και την εξαπόλυση όλων των αποβρασμάτων που βαφτίζει «πρόσφυγες» για να εκβιάσει και να εκφοβίσει τους πάντες, ως μια ακόμη κλασσική επιθετική ενέργεια οθωμανικής προέλευσης που στόχο έχει το…πλιάτσικο. Την εκταμίευση δηλαδή κονδυλίων τάχα για το προσφυγικό πρόβλημα που δήθεν αντιμετωπίζει, για να μπορέσει να πάρει μια ανάσα οικονομική και ταυτόχρονα να στηρίξει τις στρατιωτικές του επιχειρήσεις σε Λιβύη και Συρία. Αν δεν πάρει λεφτά, θα καταρρεύσει σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Και αυτό το ξέρουν, τόσο οι Γερμανοί όσο και οι υπόλοιποι, δηλαδή Γάλλοι, Ιταλοί, Ολλανδοί κλπ, των οποίων οι τράπεζες κρατούν ομόλογα των Τούρκων και έχουν επίσης επενδύσει πολλά δις ευρώ στην τουρκική οικονομία με τεράστια κέρδη τις δεκαετίες 2000 – 2010. Και οποιαδήποτε οικονομική κατάρρευση του τουρκικού ΑΕΠ, θα έχει ως συνέπεια και το βαρύ πλήγμα στις δικές τους τράπεζες.

Ωστόσο, ταυτόχρονα προσπαθούν και να αναχαιτίσουν την τουρκική βουλιμία που απειλεί εμμέσως και τα δικά τους συμφέροντα παράλληλα με αυτά των Ελλήνων. Αυτό όμως είναι ένα πραγματικό μπραν ντε φέρ για γερούς παίκτες, που η Ευρώπη αυτή τη στιγμή δεν διαθέτει. Και εκεί ακριβώς ποντάρει ο Ερτογάν. Στην ανυπαρξία τους.
Όπως έχουν έρθει τα πράγματα, ο μόνος ο οποίος μπορεί να βάλει φρένο σε αυτό το καρκίνωμα, είναι μόνο η Ρωσία. Δυστυχώς για εμάς και όλους τους Ευρωπαίους, μόνο ο Πούτιν ή η Ρωσία του Πούτιν, μπορεί να σταματήσει τον βουλιμικό και παρασιτικό Ερτογάν, κανείς άλλος.

Θα το κάνει; Πολύ πιθανό. Τα συμφέροντα του πλήττονται ξεκάθαρα και κατάφωρα, τόσο στη Συρία, όσο και στη Λιβύη. Γνωρίζει πλέον κάλλιστα πως ο Τούρκος δεν ελέγχεται. Ένα άγριο θηρίο, εξακολουθεί να είναι ελέγξιμο μόνο όταν είναι πολύ χορτάτο και σε φάση ραστώνης. Και η Ρωσία πολύ σύντομα θα βρεθεί μπροστά στη μεγαλύτερη πρόκληση του νεότερου βίου της. Ή θα καταστρέψει και θα πατήσει μια και καλή το θηρίο ή θα καταφαγωθεί από αυτό.
Ο Πούτιν τώρα θα κληθεί να επιδείξει το κατά πόσο ο μύθος γύρω από το όνομά του ισχύει. Ακόμη κι αν θα πρέπει να σταθεί απέναντι κι από το ίδιο το ΝΑΤΟ.
Ο Θεός να βάλει το χέρι Του.

Πύρινος Λόγιος