Ένοπλες Δυνάμεις, η ΕΑΒ και κρίσιμα προγράμματα όμηροι “άτσαλων” χειρισμών

Τα ναυπηγεία, τα ΕΑΣ, η ΕΛΒΟ, η ΕΑΒ… Θετικές ειδήσεις δεν εντοπίζονται εύκολα. Πριν από λίγες ώρες προαναγγέλθηκε ρεπορτάζ για την κατάσταση στην ΕΑΒ η οποία προκαλεί προβληματισμό, καθώς σε εξέλιξη βρίσκονται δυο προγράμματα κεφαλαιώδους σημασίας για το Πολεμικό Ναυτικό και την Πολεμική Αεροπορία....

Η αναβάθμιση των αεροσκαφών ναυτικής συνεργασίας (ΑΦΝΣ) τύπου P-3B Orion και αυτή των 85 μαχητικών αεροσκαφών F-16 στο επίπεδο F-16V (Viper).

Όπως αναφέρθηκε ήδη, οι καλές προθέσεις δεν αρκούν για τη διόρθωση της κατάστασης και υπόψη πρέπει να λαμβάνεται η “τακτική κατάσταση”, χωρίς εμμονές σε -καταρχήν- ορθές επιλογές. Η κατάσταση λοιπόν που επικρατεί προκαλεί ανησυχία και χρήζει άμεσων παρεμβάσεων από την πλευρά του υπουργείου Οικονομικών που έχει τον πρώτο λόγο, ενδεχομένως δε και εμπλοκή του υπουργείου Εθνικής Άμυνας που εκπροσωπεί τα Επιτελεία, τους πραγματικούς χαμένους από αυτή την κατάσταση. Με την αλλαγή κυβέρνησης στη χώρα, ακολούθησε ως είθισται και αλλαγή στο “τιμόνι” των κρατικά ελεγχόμενων αμυντικών βιομηχανιών, άρα και της ΕΑΒ. Δεν είναι της παρούσης, αλλά κάποια στιγμή η χώρα, εάν όντως επιθυμεί όχι απλά το βόλεμα “δικών μας παιδιών” αλλά πραγματική παραγωγική αξιοποίηση όλων των τομέων της οικονομίας, θα πρέπει να αποδεσμευθεί από τις αυτοκαταστροφικές μεταπολιτευτικές αγκυλώσεις του πολιτικού μας συστήματος.

Οι αμυντικές βιομηχανίες χρειάζονται τεχνοκράτες ικανούς οι οποίοι θα λαμβάνουν τα κατάλληλα κίνητρα και τις εγγυήσεις ανεξαρτησίας ώστε να εμπλακούν και να βάλουν το δικό τους λιθαράκι σε αυτή την -τόσο απαραίτητη και ρητορικά αποδεκτή από όλους- επανάσταση. Αν αυτό δεν γίνει από μια κυβέρνηση που έχει -ορθώς- διακηρύσσει ότι έχει ως σημαία αυτή τη λογική διακυβέρνησης του τόπου, ποιος θα το κάνει;

Μπορεί όντως οι επιλογές που έγιναν να θεωρήθηκε στην κυβέρνηση ότι πληρούν τα εν λόγω κριτήρια. Στην πράξη όμως αυτό δεν έχει φανεί. Το ότι πέρασε κάποιος “ένα φεγγάρι” από την ΕΑΒ, είχε τη φιλοδοξία να ανοίξει τα φτερά του και να φύγει στο εξωτερικό δοκιμάζοντας τις δυνάμεις του και κατορθώνοντας να φτάσει σε επίπεδο μεσαίου στελέχους σε μια καλή εταιρία, προδήλως δεν αρκεί.

ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ
Στην ΕΑΒ λοιπόν φαίνεται πως τα πρώτα βήματα ενός -κυρίως- εκ των δύο επιλογών της κυβέρνησης, της πιο επιχειρησιακής, δεν προδίδουν αυτό τον “αέρα” που θα απαιτούσε η αποτελεσματική διοίκηση της εταιρίας. Μια διοίκηση η οποία θα συσπειρώσει γύρω της το δυναμικό της εταιρίας για να προχωρήσει με την απαραίτητη ευελιξία και τόλμη στην εκτέλεση των σωτήριων για την επιβίωση της εταιρίας έργων που της έχουν ανατεθεί.

Όποιος πει ότι πρέπει να δοθεί πίστωση χρόνου θα μας βρει σύμφωνους. Όμως η καλόπιστη κριτική όταν διαπιστωθεί ότι κάτι δείχνει να μην πηγαίνει καλά, συνιστά καμπανάκι κινδύνου, το καμπανάκι της έγκαιρης -ευελπιστεί κανείς- αφύπνισης και προϋπόθεση επαναφοράς στην κανονικότητα. Όχι την παραδοσιακή ελληνική…

Όμως η άγνοια του “τακτικού περιβάλλοντος” στο εσωτερικό της ΕΑΒ, έχει προκαλέσει αναστάτωση και έχει επιδεινώσει τις σχέσεις ανάμεσα στη διοίκηση και τους εργαζόμενους. Το πρώτο φάουλ όμως φαίνεται πως έγινε από το υπουργείο Οικονομικών. Όχι από την εταιρία. Και μια απόφαση που εκ πρώτης όψεως είναι ορθή, όχι μόνο δεν έχει τα αποτελέσματα που αναμενόταν, αλλά τα αντίθετα.

Σύμφωνα λοιπόν με πληροφορίες από πηγές της εταιρίας, το υπουργείο Οικονομικών έστειλε έναν ελεγκτή ο οποίος έκανε “φύλλο και φτερό” τα πάντα στην ΕΑΒ, με αποστολή κατά τα φαινόμενα να εντοπίσει δυνατότητες περιστολής των δαπανών. Σωστό, καθώς δεν χρωστά και λίγα η εταιρία, επιβαρύνοντας το Δημόσιο.

Αν δεν υπήρχαν οι ανάγκες των Ενόπλων Δυνάμεων και η ανάγκη εξασφάλισης υποστήριξης εκ των έσω, θα ήμασταν οι πρώτοι που δεν θα ασχολούμασταν και θα καλούσαμε για τον τερματισμό διασπάθισης των χρημάτων των φορολογουμένων. Όμως… Οι ευθύνες οι διαχρονικές, διακομματικές και πολύ βαριές.

Όχι όμως επιχειρώντας να διορθωθεί η κατάσταση να προκληθεί ανήκεστος βλάβη στην ΕΑΒ. Εκτός κι αν αυτός είναι ο ανομολόγητος στόχος οποιουδήποτε. Εντός ή ενδεχομένως και εκτός Ελλάδος. Ας πάρουμε όλοι μας θέση για να ξέρουμε ως κράτος τελικώς τι θα κάνουμε. Χωρίς κρυφές ατζέντες.

Ας δούμε όμως κάποιες από τις δαπάνες που έβαλε στο στόχαστρο ο ελεγκτής του υπουργείου Οικονομικών. Ενδεικτικά: Το λεωφορείο που μεταφέρει τους εργαζόμενους το ξημέρωμα στις εγκαταστάσεις της εταιρίας στην Τανάγρα της Βοιωτίας. Το αυτοκίνητο που διαθέτει η εταιρία στα διευθυντικά στελέχη της εταιρίας και τους επιτρέπει να αποχωρούν αργά το βράδυ που αν μη τι άλλο δεν έχει άλλον τρόπο επιστροφής από το ιδιωτικό αυτοκίνητο.

Αλήθεια πιστεύουν στο υπουργείο Οικονομικών ότι είναι δυνατόν με τις σημερινές αποδοχές εργαζομένων και στελεχών, ακόμα και των ανώτατων, να καλυφθεί η δαπάνη χρήσης ιδιωτικού αυτοκινήτου σε καθημερινή βάση όταν κάποιος πρέπει να οδηγήσει στην καλύτερη περίπτωση 100 χιλιόμετρα, άρα 500 χιλιόμετρα την εβδομάδα, άρα 2.000 ανά μήνα, άρα τέσσερα “γεμίσματα” του ρεζερβουάρ, χωρίς να υπολογίσει κανείς τη φθορά του αυτοκινήτου κ.λπ.

Θα μπορούσε κανείς να σχολιάσει δεικτικά ότι πιθανώς να ήταν εφικτό εάν το κράτος δεν επέβαλε συνολικές φορολογικές επιβαρύνσεις ενός ευρώ περίπου στην τελική τιμή ανά λίτρο βενζίνης που βάζουμε στα ιδιωτικά μας αυτοκίνητα! Μα αν ήταν έτσι αγαπητοί του υπουργείου Οικονομικών, θα ζέσταινε… και τα σπίτια ο κόσμος με καλοριφέρ.

Δεν μπαίνουμε στη συζήτηση ότι πραγματικά ανταγωνιστικά στελέχη του ιδιωτικού τομέα δεν θα περνούσαν ούτε απ’ έξω από τις κρατικές αμυντικές βιομηχανίες με αυτούς τους όρους. Τα λένε οι ίδιοι οι κυβερνητικοί, όχι εμείς. Οι ανταγωνιστικοί υψηλής εξειδίκευσης εργαζόμενοι που χρειάζεται κατεπειγόντως η εταιρία, επίσης δεν θα έσπευδαν.

Ο ΑΤΣΑΛΟΣ ΧΕΙΡΙΣΜΟΣ ΕΦΕΡΕ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ…
Οι εργαζόμενοι ξεσηκώθηκαν γι’ αυτά τα απλά δικαιώματα. Του λεωφορείου που τους μεταφέρει. Σε αυτό προστέθηκε η αμφισβήτηση της ένταξης των ενσήμων τους στην κατηγορία “βαρέων και ανθυγιεινών”. Η τακτική του “ταύρου εν υαλοπωλείο” σε αυτή τη συγκυρία δεν βοήθησε. Αντιθέτως προκάλεσε προβλήματα. Ενώ ο κορονοϊός δεν έχει πλήξει -ακόμα τουλάχιστον- την ομαλή λειτουργία της εταιρίας.

Γι’ αυτόν και άλλους λόγους, συχνά πυκνά πραγματοποιούνται συνελεύσεις του σωματείου εντός των εγκαταστάσεων της εταιρίας. Μπορεί κανείς να υπολογίσει τις χαμένες εργατοώρες, αν μια συνέλευση διαρκέσει π.χ. τρεις ώρες, επί 800 χονδρικά εργαζόμενους; Αυτό το κόστος το υπολόγισαν στο ΥΠΟΙΚ; Για να μην αναφερθούμε στον κίνδυνο που συνιστούν οι συναθροίσεις.

Πάμε και παρακάτω. Μετά από πολλαπλές πιέσεις και “φωνές” μπας και ενεργοποιηθεί το σύστημα, ξεπεράστηκαν κάποια εμπόδια και επιλέχτηκαν κάποιοι νέοι εργαζόμενοι που απαιτούνται για να προχωρήσει το έργο των αναβαθμίσεων. Έκτοτε, οι πληροφορίες αναφέρουν ότι το θέμα κόλλησε και η πρόσληψη δεν έχει προχωρήσει!

Προφανώς οι ευθύνες δεν βαραίνουν μόνο τη σημερινή διοίκηση αλλά και την προηγούμενη. Πότε θα εκπαιδευτούν; Πότε θα ενταχθούν στην παραγωγική διαδικασία; Άρα να αναμένονται περισσότερες καθυστερήσεις. Αυτό συνδέεται με την παθογένεια της αλλαγής διοικήσεων με επιλογές κομματικές. Το σύστημα είναι που είναι αργό από μόνο του. Οι διοικήσεις που ξέρουν ότι είναι υπό αποχώρηση “κατεβάζουν τα μολύβια”! Σιγά μην πάρει κανείς απόφαση!

Δεν φαίνεται να υπάρχει επαρκής συναίσθηση ότι η κατάσταση που έχει δημιουργηθεί διατάραξε αιφνιδιαστικά την εργασιακή ειρήνη και αυτό θα έχει διαλυτικές επιπτώσεις, αντί της συνοχής που οφείλει να επιδείξει η ΕΑΒ για να αντεπεξέλθει επιτυχώς στα προγράμματα που έχει εμπλακεί. Τα οποία στη συνέχεια θα αποτεέσουν διαβατήριο για την ανάληψη κι άλλων έργων ώστε να δρομολογηθεί με ουσιαστικούς όρους η διάσωση της εταιρίας.

Αυτό που θα προκύψει νομοτελειακά εάν η κατάσταση δεν αντιμετωπιστεί άμεσα, είναι ότι-ως είθισται- καθένας θα περιχαρακωθεί στον τομέα του, η επικοινωνία θα δυσκολέψει, οι εργαζόμενοι θα στραφούν εναντίον της διοίκησης που η κυβέρνηση και το αντίθετο. Άρα κυβερνητικές πρωτοβουλίες υπονομεύουν το έργο της διοίκησης που η ίδια κυβέρνηση τοποθέτησε.

Η ίδια η διοίκηση πιθανότατα θα υιοθετήσει αμυντική στάση, θα βλέπει παντού “εχθρούς” σε μια εταιρία που τώρα αρχίζει να μαθαίνει και θα οδηγηθούμε στους γνωστούς “βυζαντινισμούς” με το γνωστό αποτέλεσμα: Μηδέν εις το πηλίκον.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΑ…
Εάν η κατάσταση δεν αντιμετωπιστεί, το πρόβλημα θα έρθει στην επιφάνεια και θα ταλαιπωρήσει άλλη μια φορά τις Ένοπλες Δυνάμεις. Απαιτείται λοιπόν άμεση διορθωτική παρέμβαση από την πλευρά των κυβερνητικών αρμοδίων. Εάν επί ημερών της προηγούμενης κυβέρνησης λίγοι αντιλαμβάνονταν την επιχειρηματική διάσταση της υπόθεσης, υποτίθεται σήμερα τέτοια προβλήματα δεν είναι λογικό να υφίστανται.

Σε αυτή την κατάσταση που οφθαλμοφανώς θα πληρώσουν οι Ένοπλες Δυνάμεις, το υπουργείο Εθνικής Άμυνας δεν έχει και πολλές δυνατότητες να εμπλακεί. Όπως και το  ΥΠΟΙΚ λόγω των ειδικών συνθηκών που επέβαλλαν στη χώρα οι έκτακτες συνθήκες λόγω του κορονοϊού. Για ποιον λόγο να συντηρούνται τέτοια μέτωπα;

Μια λύση είναι το ΥΠΟΙΚ να εκχωρήσει εποπτικές -τακτικής φύσεως- αρμοδιότητες στο υπουργείο Ανάπτυξης και το ΥΠΕΘΑ. Δε χρειάζεται να απολέσει τον έλεγχο, το να έχει τον τελευταίο λόγο στον τομέα. Η οικονομική σύνεση ασφαλώς δεν μπορεί αν παραβιάζεται. Μήπως όμως η κυβέρνηση οφείλει να ξανασκεφτεί ποιοι θα εμπλακούν ώστε να αποφευχθεί η ζημιά και τα προγράμματα να εξελιχθούν ομαλά;