Σας αρέσει τώρα η παγκοσμιοποίηση; Κούκλα ε; Ἄρθρο τοῦ *Ραφαήλ Α. Καλυβιώτη

Για περισσοτερο ἀπό δύο δεκαετίες, ἡ παγκοσμιοποίηση ὑπῆρξε ὁ κανόνας καί κυρίαρχη ἰδεολογία. Δέν ἀμφισβητεῖτο αὐτό ἀπό καμμία ἐκ τῶν μεγαλύτερων χωρῶν τοῦ κόσμου. Τό Ἔθνος-Κράτος εἶναι καί τό πιό ἐπιτυχημένο μοντέλο πού γνώρισε ποτέ ἡ ἀνθρωπότητα. Διότι ὅταν ἡ ἐξουσία βρίσκεται κοντά στόν πολίτη ὀφείλει νά λογοδοτήσει γιά τίς ἀποτυχίες της. Τώρα, ποιός θά λογοδοτήσει;...  

Ἡ αὔξηση τῆς σύνδεσης καί ἡ ἐπέκταση τῶν ἀγορῶν ἔκαναν πάρα πολλούς πλουσιότερους. Αὐτό ὅμως πού ἐπιμελῶς ἀποκρύφτηκε, χρόνια τώρα, εἶναι ὅτι ἐάν ὑπάρξει ἕνα μόνο σημεῖο ρήξης στό σύστημα αὐτό εἶναι ἱκανό νά διαταράξει τό ὅλον...

Ἔτσι, ὁ κορωνοϊός, ὡς μία ἀπρόβλεπτη τρῦπα τοῦ συστήματος, ἐξελίσσεται σέ πανδημία καί οἱ διεθνεῖς ἀγορές καταρρέουν. Ἡ Κίνα ἀπετέλεσε τό ἐπίκεντρο, ἀλλά τά προβλήματα ξεπερνοῦν τόν κορωνοϊό ὅσο καί τήν ἴδια. Γιά παράδειγμα, ἡ Κίνα εἶναι ὁ μεγαλύτερος εἰσαγωγέας πετρελαίου στόν κόσμο. Καθώς ἡ οἰκονομία της ἐξασθενεῖ, οἱ τιμές τοῦ πετρελαίου μέ τή σειρά τους θά μειωθοῦν. Καί μέ τήν πτώση τῶν τιμῶν τοῦ μαύρου χρυσοῦ, οἱ ἐξαγωγεῖς πετρελαίου θά ἀντιμετωπίσουν σοβαρά οἰκονομικά προβλήματα καί πολιτικές ἐντάσεις καθώς οἱ οἰκονομίες τους ἐξασθενοῦν. Ἡ πίεση πρός τά κάτω στίς τιμές τοῦ πετρελαίου ἀπό τόν πανικό τοῦ κορωνοϊοῦ κλυδώνισε τήν Σαουδική Ἀραβία. Ἔτσι, μέ τήν σειρά της, ἡ Σαουδική Ἀραβία πρότεινε μείωση τῆς παραγωγῆς πετρελαίου, οὕτως ὥστε οἱ τιμές νά διατηρηθοῦν σέ σταθερά ἐπίπεδα. Ἡ Ρωσσία ὅμως ἀπέρριψε τό αἴτημα. Ἡ Ρωσσία διαβλέπει πώς εἶναι ἐπικίνδυνο νά μειωθεῖ ἡ παραγωγή πετρελαίου, διότι αὐτό θά ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα νά δημιουργηθεῖ μεγαλύτερη ζήτηση γιά ἀμερικανικό πετρέλαιο. Καί, μέ τήν σειρά του, αὐτή ἡ ἀπόφαση τῆς Ρωσσίας θά ἔχει ἀντίκτυπο στούς Ἀμερικανούς ἐξαγωγεῖς πετρελαίου ἀπό σχιστόλιθο.

Ἐπιπρόσθετα, ἡ Κίνα κυριαρχεῖ στήν παραγωγή σπανίων γαιῶν, οἱ ὁποῖες εἶναι ζωτικῆς σημασίας γιά τά ἠλεκτρονικά εἴδη εὐρείας κατανάλωσης. Τό 80% τῶν βασικῶν συστατικῶν τῶν ΗΠΑ γιά τά γενόσημα φάρμακα προέρχονται ἀπό τό ἐξωτερικό, κυρίως ἀπό τήν Ἰνδία καί τήν Κίνα. Τό ἥμισυ τῆς βρεταννικῆς παραγωγῆς ἐργαλείων προέρχεται ἀπό τήν Κίνα. Ἡ γερμανική αὐτοκινητοβιομηχανία ἐξαρτᾶται ἀπό Κινέζους ἀγοραστές. Καί αὐτά εἶναι μόνο ὁρισμένα παραδείγματα. Ἡ Κίνα πρίν τό «θαῦμα» τῆς παγκοσμιοποίησης ἀντιπροσώπευε μόλις τό 4% τῆς παγκόσμιας οἰκονομίας. Σήμερα ἀντιπροσωπεύει τό 16 τοῖς ἑκατό. Ἡ παγκόσμια οἰκονομία μεγάλωσε ἐνδυναμώνοντας τήν Κίνα, ἐπειδή πολλές ἑταιρεῖες ἄρχισαν νά βασίζονται στίς φθηνές κινεζικές ἐξαγωγές, χωρίς νά ἀνησυχοῦν ἰδιαίτερα γιά τόν κίνδυνο πού ἐλλοχεύει τό γεγονός ὅτι καθιέρωναν ἕνα ὁλοκληρωτικό καθεστώς στό ἐπίκεντρο τῆς παγκόσμιας παραγωγῆς.

Οἱ Ἡνωμένες Πολιτεῖες εἶναι ἡ ἰσχυρότερη οἰκονομία στόν κόσμο ἐν μέρει, ἐπειδή, μεταξύ τῶν μεγάλων οἰκονομιῶν, ἐξαρτᾶται λιγότερο ἀπό τίς ἐξαγωγές. Ὅταν ἔλεγε ὁ Τράμπ ὅτι ἡ παγκοσμιοποίηση ἔχει ὅρια, γελοῦσε ὅλη ἡ «φιλελέφτ» ἰντελιγκέντσια. Τώρα πού ξέσπασε ὁ κορωνοϊός, ὁ Μακρόν, πού θά ἀποτελοῦσε τόν νέο ἡγέτη τῆς παγκοσμιοποίησης, σφυρίζει κλέφτικα καί παραδέχεται ὅτι ἡ παγκοσμιοποίηση ἀντιμετωπίζει τεράστια κρίση. Γιά τίς ἐλίτ, ἡ θέση τους ἦταν ἐξασφαλισμένη. Εἴτε μέ τήν δημοκρατία εἴτε μέ τόν κομμουνισμό, αὐτοί στήν νομεγκλατούρα θά ἀνῆκαν. Ἡ ἐκλογή Τράμπ τούς χαλοῦσε τήν βελουτέ σούπα πού ζητοῦσαν γιά τόν ἑαυτό τους, τόσα χρόνια, στά πανάκριβα ἑστιατόρια τῆς Νέας Ὑόρκης, ὡς ἐπιβράβευση τῶν μετόχων τοῦ διοικητικοῦ τους συμβουλίου. Τώρα ἐάν στό διάβα τους ἄφησαν μερικά ἑκατομμύρια ἀνέργους σέ ὅλη τήν Δύση, αὐτό δέν τούς πολυένοιαζε. Αὐτοί οἱ ἄνεργοι ἦταν «φασίστες», οἱ «ξεχασμένοι τῆς παγκοσμιοποίησης», οἱ «deplorables», ὅπως ἔσκουζε μέ ἀπέχθεια ἡ πρώην ἱέρεια τῆς παγκοσμιοποίησης Χίλλαρυ Κλίντον. Τώρα ὅμως πού ὁ κινεζικός ἰός παρελαύνει; Ποῦ εἶναι οἱ φωστῆρες νά μᾶς νουθετήσουν γιά τό πῶς θά ἐπιλυθεῖ ἡ κρίση; Ἀπό ποῦ θά προμηθευτοῦν τά ὑλικά, τώρα πού τά ἐργοστάσια μετακόμισαν στήν Ἀνατολή;

Ἡ ἀνθρωπότητα δέν εἶναι μία ἀλγοριθμική ἐξίσωση ὅπου ἡ χαζοχαρούμενη ζήτηση τοῦ Δυτικοῦ ἀνθρώπου γιά καταναλωτικά ἀγαθά θά ἱκανοποιεῖται ἀπό τήν προσφορά τοῦ δούλου ἐξ Ἀνατολῆς πού θά ἐργάζεται γιά ἕνα μπόλ ρύζι τήν ἡμέρα ἀφήνοντας τίς ἐλίτ ἑκατέρωθεν ἀνεπηρέαστες. Ἡ ἄνοδος τῆς παγκοσμιοποιημένης ἐπιχειρηματικῆς δραστηριότητας ἔχει ἀφήσει πλείστους ὅσους ἐργαζόμενους νά αἰσθάνονται ἀποσυνδεδεμένοι ἀπό τά ἀπρόσωπα ἀφεντικά τους, πυροδοτῶντας τή δυσαρέσκεια γιά τήν ἀνισότητα καί τήν ἐχθρότητα ἔναντι τῶν ἀλλαγῶν.

Γιά αὐτό τό Ἔθνος-Κράτος εἶναι καί τό πιό ἐπιτυχημένο μοντέλο πού γνώρισε ποτέ ἡ ἀνθρωπότητα. Διότι ὅταν ἡ ἐξουσία βρίσκεται κοντά στόν πολίτη ὀφείλει νά λογοδοτήσει γιά τίς ἀποτυχίες της. Τώρα, ποιός θά λογοδοτήσει; Τά διοικητικά συμβούλια τῶν πολυεθνικῶν; The party is over.

Ἄρθρο τοῦ *Ραφαήλ Α. Καλυβιώτη,  Προέδρου τοῦ Δικτύου Ἑλλήνων Συντηρητικῶν