Έλα μωρέ, τι θέλετε, πόλεμο; “Ας το μοιράσουμε”, κι ας μην τους ανήκει. ΤΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΛΟΥΚΟΠΟΥΛΟΥ

Κάποτε ο Ουίνστον Τσώρτσιλ είχε πει, «Δεν πρέπει να γυρνάς την πλάτη σου σε έναν επαπειλούμενο κίνδυνο και να προσπαθείς να ξεφύγεις απ’ αυτόν. Αν το κάνεις, θα διπλασιάσεις τον κίνδυνο. Αλλά αν τον αντιμετωπίσεις εγκαίρως, θα τον μειώσεις στο μισό. Ποτέ μην τρέχεις να γλιτώσεις από αυτόν, Ποτέ»!...

Όμως εμείς στην Ελλάδα σε ό,τι αφορά στην πολλαπλώς εκπεφρασμένη αλλά και στην πράξη δεδομένη τουρκική απειλή, για χρόνια κάναμε το αντίθετο!

Οι ευφραντικές φαντασιώσεις που καλλιεργούσαν κάποιοι «κύκλοι», άλλοτε περί «εσωτερικής κατανάλωσης», ή περί «κακών Στρατηγών και καλών Πολιτικών», και άλλοτε με αρλούμπες περί «νευρικής δύναμης λόγω ανασφάλειας» έπειθαν σε μεγάλο βαθμό πολιτικό κόσμο και λαό να γυρίσουμε την πλάτη μας στο πρόβλημα Ασφαλείας της Χώρας που δημιουργούσε ο Τουρκικός Αναθεωρητισμός.

Σήμερα βλέπουμε την Τουρκία να έχει «ανεβεί πίστα» όπως θα έλεγαν οι έφηβοι στα ηλεκτρονικά παιχνίδια όταν αυξάνεται ο βαθμός δυσκολίας τους και ο προς επίτευξη στόχος είναι πλέον κοντά! Έχει ξεδιπλώσει την Αναθεωρητική και Ηγεμονική της Στρατηγική στο Αιγαίο και στην ΝΑ Μεσόγειο, ανοίγοντας «τις δαγκάνες της» και απειλώντας τώρα να τις σφίξει, προκειμένου να αποκαταστήσει ότι θεωρεί «γεωγραφικές και ιστορικές αδικίες» όπως είχε χαρακτηρίσει το «status quo» στο Αιγαίο και στην Περιοχή ο θεωρητικός του νέο-οθωμανισμού, πρώην ΥΠΕΞ και Πρωθυπουργός της Τουρκίας κ. Νταβούτογλου.

Οι ίδιοι λοιπόν κύκλοι που για χρόνια καλλιεργούσαν το κλίμα του εφησυχασμού και πρόκριναν πάντοτε κατευνασμό και με ευκολία οποιονδήποτε συμβιβασμό σε όλο το φάσμα των λεγομένων Ελληνοτουρκικών, εμφανίζονται και πάλι για να μας «διαπαιδαγωγήσουν». Προτείνουν ως πανάκεια για την επίλυση των Ε/Τ «διαφορών» οι οποίες όμως πρόκειται για αυθαίρετες τουρκικές διεκδικήσεις και που δεν τολμούν να κατονομάσουν, την προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο του ΟΗΕ στην Χάγη γενικώς και αορίστως.

Παραβλέπουν ότι το μόνο θέμα και μάλιστα νομικής φύσεως που τίθεται για διευθέτηση είναι η οριοθέτηση της Υφαλοκρηπίδας, εξασθενίζοντας την πάγια εθνική θέση που ακολούθησαν όλες οι Ελληνικές Κυβερνήσεις και η σημερινή (όπως επανειλημμένα έχει διευκρινίσει ο ίδιος ο Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης).

Ισχυρίζονται ότι έχουν χαθεί πολλές ευκαιρίες να επιλυθούν οι Ε/Τ «διαφορές» (!) και πρέπει επιτέλους να αναλάβουμε πρωτοβουλίες παρακαλώντας για ένα έστω …μειλίχιο υπονοούμενο για Χάγη από την άλλη πλευρά του Αιγαίου αλλά και πάλι χωρίς να μας λένε τι θέλουν οι Τούρκοι να συζητήσουμε.

Ξέχασαν μάλλον ότι η Τουρκία κατά παράβαση του Καταστατικού Χάρτου του ΟΗΕ διατηρεί την μόνιμη απειλή πολέμου (casus belli) απέναντι στην χώρας μας και που μάλιστα φροντίζει περιοδικά να μας το θυμίζει. Παρά το ότι η εξαναγκαστική πολιτική της Άγκυρας έχει πάρει πλέον συγκεκριμένη μορφή με την απειλή χρήσεως στρατιωτικής βίας εντατικοποιημένη, οι ίδιοι δεν «αισθάνονται» την απειλή όταν συνομιλούν με Τούρκους.

Καλλιεργούν ένα κλίμα συμβιβασμού προκειμένου να μοιράσουμε κάτι που δεν τους ανήκει ή αποδέχονται σύμφωνα με όσα απαιτεί η Τουρκία την «αρχή του Καραγκιόζη», τα δικά τους δικά τους και τα δικά μας…. μισά – μισά. Σε όσους λοιπόν αντιτίθενται σε αυτή την ενδοτική και ουδόλως ρεαλιστική προβάλλουν το κουτοπόνηρο ερώτημα: «μα τι θέλετε… να κάμουμε πόλεμο;». Αποκρύπτοντας όμως ότι μεταξύ του πολέμου και του συμβιβασμού υπάρχουν φυσικά και πολλές άλλες επιλογές.

Ως εχέφρονες άνθρωποι και ως πατριώτες που επιθυμούμε την ευημερία της χώρας μας, επιζητούμε ανενδοίαστα ειρήνη και σχέσεις καλής γειτονίας με την Τουρκία γιατί η ειρήνη είναι ένα από τα υπέρτατα αγαθά της ανθρωπότητας. Αυτές όμως θα πρέπει να εδράζονται πάνω σε κλίμα αμοιβαίου σεβασμού, αμοιβαίας εμπιστοσύνης και με βασικό στοιχείο τον σεβασμό του Διεθνούς Δικαίου και όχι πάνω στο φόβο από το διαρκές bullying της Άγκυρας.

Η απάντηση που δίνεται σε όλους αυτούς που θέτουν την κουτοπόνηρη ερώτηση του τίτλου και είναι οι οπαδοί του κατευνασμού και του με κάθε τίμημα συμβιβασμού, συμπυκνώνεται σε δύο λέξεις: «Ανάσχεση» και «Αποτροπή» και ότι επιβάλλεται και απορρέει από αυτές. Αν δεν γνωρίζουν τι σημαίνουν, ας ψάξουν στην βιβλιογραφία για να δουν τι είναι!

Κρίνω σκόπιμο να παραθέσω κάποια από τα κρίσιμα σημεία που επεσήμανε πρόσφατα ο διακεκριμένος Πρέσβης ε.τ. και Συγγραφέας κ. Αλέξανδρος Μαλλιάς στην μηνιαία freepress εφημερίδα Boulevard. “Αυτή η σχολή δημιουργεί άθελά της θέλω να πιστεύω σύγχυση και στέλνει λάθος μήνυμα δίνοντας την εντύπωση ότι συναινεί να συζητήσει με την Τουρκία ζητήματα τα οποία θεωρούμε –μέχρι τώρα εν πάση περιπτώσει- ότι αγγίζουν κυριαρχικά μας δικαιώματα.

Λένε: Έχουμε χάσει πολλές ευκαιρίες να λύσουμε τα προβλήματα και τις διαφορές μας με την Τουρκία. Ή θα τα λύσουμε τώρα με συμβιβασμό ή θα αναγκασθούμε αύριο να κάνουμε παραχωρήσεις μετά από πολεμική σύγκρουση ή έστω για να την αποφύγουμε. Δηλαδή, ας κάνουμε τώρα κάποιες παραχωρήσεις υποχωρώντας από τις θέσεις και γραμμές μας ενώπιον της υποθετικής και αβέβαιης προοπτικής ότι ίσως αναγκαστούμε εκόντες άκοντες να κάνουμε αύριο. Την νέα αυτή σχολή που διαμορφώνεται αποκαλώ σχολή της «πολιτικής της μίας επιλογής».

Μας λέγει ότι δεν έχουμε άλλη. Αλήθεια ποιο εγχειρίδιο εξωτερικής πολιτικής και διαπραγμάτευσης διδάσκει ότι φρόνιμο είναι να αναζητούμε τη λύση η οποία εκ των προτέρων έχει επιβληθεί; …Αλήθεια ποιες είναι οι αντίστοιχες σχολές σήμερα στην Τουρκία; Μία μόνο. Είναι αποκλειστικά η μία και μόνη σχολή της Αγκύρας που απαιτεί κυριολεκτικά «γην και ύδωρ». Ανεξαρτήτως κυβέρνησης και κυβερνήτη.”

Η σταθερότητα και η ειρήνη με την αναθεωρητική και ηγεμονική Τουρκία δεν διασφαλίζεται με κατευνασμό και διαρκή υποχωρητικότητα αλλά ούτε βέβαια και με ανόητους λεονταρισμούς για να λέμε και αυτό. Μπορεί να κερδίσεις για κάποια χρόνια «ηρεμία» αλλά αργά ή γρήγορα η Άγκυρα θα απαιτήσει και άλλα που δεν τα παραχωρούμε τώρα!

Η σταθερότητα και η ειρήνη διασφαλίζονται με όλα τα μέσα που συνθέτουν τη συνολική εθνική ισχύ, με βασικότερο συντελεστή τη στρατιωτική ισχύ χωρίς να παραβλέπεται η ισχυρή οικονομία, η τεχνολογία, η αμυντική βιομηχανία αλλά και το αρραγές εσωτερικό μέτωπο, το κύρος της πολιτικής ηγεσίας και οι αξιόπιστες συμμαχίες. Έτσι επιτυγχάνεται η αποτροπή της οποιαδήποτε επιβουλής και του πολέμου.

Η «αποφυγή του πολέμου» με οποιοδήποτε τίμημα είναι κάτι τελείως διαφορετικό από την «αποτροπή του πολέμου» και τελικά τον φέρνει στην πόρτα μας, κάτι που θα μπορούσε να βεβαιώσει ο Νέβιλ Τσάμπερλαιν και ο Εντουάρ Νταλαντιέ αν θα μπορούσαν σήμερα να μιλήσουν από εκεί που είναι. Εκτός και αν έχουμε αποδεχτεί να καταστούμε δορυφόρος της Τουρκίας.