Αντιρατσιστικός νόμος: Η μοντέρνα λογοκρισία.Του Γιάννη Σιδέρη

Μπορεί ο Δημητράς να έχει έφεση στη βιοτεχνία μηνύσεων, με τελευταίο θύμα του τον Ανδρέα Ανδριανόπουλο, αλλά υπάρχει το νομικό βήμα που του το επιτρέπει, και αυτό είναι ο αντιρατσιστικός νόμος. Είχαν προηγηθεί αρκετοί, μεταξύ των οποίων η Σώτη Τριανταφύλλου, ο Τάκης Θεοδωρόπουλος, η Λώρη Κέζα, η Κιβωτός του Κόσμου, κ.α....

Ο Ανδριανόπουλος, με τα δημοσίευματά του λειτουργεί άοκνα ως «αλάρμ», χωρίς να εκπέμπει ρατσισμό, αφού οι αναφορές του δεν αναφέρονται σε φυλετικά και εθνικά χαρακτηριστικά, απλώς ζητεί την εφαρμογή του νόμου περί παραβίασης των συνόρων. Κατά τον ίδιο, ρατσισμός και μάλιστα ακραίος είναι η αποσιώπηση δηλώσεων και προτροπών σε βία από εκπροσώπους εθνικών μειονοτήτων ή αλληλέγγυων προς αυτούς οργανώσεων.

Αν και εγράφησαν χθες εδώ, αξίζει να αναφερθούν για όσους διέλαθαν της προσοχής. Υπενθύμισε ότι ο πόλεμος στην Συρία ξέσπασε το 2010 αλλά το κύμα των μετακινούμενων μουσουλμάνων ξεκίνησε το 2015. Επίσης υπενθύμισε ότι τον Μάρτιο ο Μουφτής της Ιερουσαλήμ μίλησε για κατάληψη της Δύσης εκ των έσω. Στη Μοσούλη του Ιράκ, με κήρυγμά του, ο ηγέτης του «Ισλαμικού Κράτους» Αλ-Μπαγντάντι κήρυξε την σύγκρουση με τους πιστούς του Σταυρού μέσω της αδιάκοπης Τζιχάντ (θρησκευτικού πολέμου), τονίζοντας πως «το Ισλάμ δεν είναι θρησκεία ειρήνης». Και οι εκτελεστές τζιχαντιστές στις ακτές της Λιβύης αποκεφάλισαν χριστιανούς, δείχνοντας προς την Ευρώπη ως τον επόμενο στόχο. Κι όλα με τη συνοδεία αναφορών στο Κοράνι που δικαιολογεί τις σχετικές δράσεις.

Με την σειρά μας να υπενθυμίσουμε ότι δεν τυγχάνουν προσοχής και δεν εγείρουν αγανάκτηση οι σφαγές χριστιανών στον μουσουλμανικό κόσμο. Η δικαιολογητική ερμηνεία είναι ότι αυτοί είναι απόγονοι των ιμπεριαλιστών αποικιοκρατών – άποψη που είναι γελοιωδώς ανιστόρητη γιατί γηγενείς χριστιανικές κοινότητες υπήρχαν εκεί πατροπαράδοτα, πολλές εκατονταετίες προ αποικιοκρατίας. Αλλά όποιος τα αναφέρει ως προβληματισμό και ανησυχία, κατηγορείται ως πομπός της ρητορικής του μίσους και μπορεί να διωχθεί με τον αντιρατσιστικό!

Ο νόμος υποτίθεται ότι προσπαθεί να φιμώσει τους φασίστες και ρατσιστές, να τους εμποδίσει να διαδίδουν απάνθρωπες απόψεις. Όμως η ελευθερία του λόγου αφορά και ιδέες που μπορεί να είναι ακραίες, μισερές, προσβλητικές, εμπρηστικές. Εναπόκειται στην ωριμότητα των πολιτών και μόνο να τις αποτάξουν, και όχι στη δικαιοδοσία των ιεροφαντών της μοντέρνας λογοκρισίας. Άλλωστε, πέραν του γεγονότος ότι και αυτοί δικαιούνται την ελευθερία του λόγου, οι απαγορεύσεις αποδεικνύονται αναποτελεσματικές. Εύγλωττο παράδειγμα των καιρών μας η ορμητική γιγάντωση του φασιστικού AfD στη Γερμανία, την πιο αυστηρή χώρα λόγω τραυματικού παρελθόντος.

Ο νόμος έχει καταλήξει στο να μην τιμωρούνται πράξεις αλλά ιδέες. Δεν ρυθμίζει τη δυσαρμονία των πολιτών μεταξύ τους, αλλά ελέγχει το φρόνημά τους. Ρητορική μίσους μπορεί να χαρακτηριστεί ακόμη και η απλή κριτική στο Ισλάμ, όπως και η αντίθεση στη μαζική μετανάστευση. Εξαιτίας της, όχι μόνο έχουν μηνυθεί επώνυμοι, αλλά και άλλοι έχουν ελεηνολογηθεί χυδαίως στο διαδίκτυο με λογική χύδην όχλου (όπως η εξαίρετη ποιήτρια Κική Δημουλά, γιατί τόλμησε να πει ότι η πλατεία της γειτονιάς της δεν είναι όπως παλιά, στα παγκάκια που καθόταν δεν υπάρχει χώρος. Τα έχουν καταλάβει μετανάστες. Διαπίστωση αλλαγής συνθηκών ήταν, σαφώς εμποτισμένη με νοσταλγία, αλλά δεν εμπεριείχε κανένα φυλετικό μίσος - πως θα μπορούσε άλλωστε; )

Το εντυπωσιακό είναι ότι τον αντιρατσιστικό δεν τον δέχονται μόνο η αριστερής απόκλισης πολίτες, οι οποίοι ούτως ή άλλως έχουν εθιστεί να πορεύονται με βάση την άνωθεν γραμμή που δημιουργεί «μαζική σκέψη» (πλην ΚΚΕ για τους δικούς του λόγους, επειδή εξομοιώνονται στην Ευρώπη φασίστες και κομμουνιστές θιασώτες το «υπαρκτού»). Τον δέχτηκαν και οι φιλελεύθεροι, στο πλαίσιο της πολιτικής ορθότητας. Όπως ευφυώς είπε κάποιος, ο,τι ήταν οι «νόμοι περί βλασφημίας» για τη Δεξιά του «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών» είναι ο «αντιρατσιστικός νόμος» για την «πολιτική ορθότητα» αριστερών τε και φιλελευθέρων.

Είναι μια ιδεολογική κατασκευή που έγινε φετίχ του πολυπολιτισμού, και η οποία έλαβε νομική έκφραση, αγωνιζόμενη να δημιουργήσει ένα χωνευτήρι πολιτισμικής, θρησκευτικής και φυλετικής μείξης των λαών, καταργώντας παράλληλα τα σύνορα. Οι αριστεροί στο όνομα του διεθνιστικού ανθρωπισμού (όλοι είμαστε αδέρφια, έχουμε μια μόνο πατρίδα, τη γη), οι φιλελεύθεροι στο όνομα της ανεμπόδιστης κυριαρχίας των αγορών (τα σύνορα είναι μια πεπαλαιωμένη συνθήκη η οποία δεν αρμόζει στην εποχή της μετανεωτερικότητας).

Δεν θα εμπλακούμε σε νομικές και νομικίστικες ερμηνείες, για αυτό δεν θα εκφράσουμε νομική γνώμη, εάν ο αντιρατσιστικός αντικρούει το σύνταγμα ή όχι. Άλλωστε για να ψηφισθεί θα υπήρχαν οι σχετικές δικλείδες ερμηνείας.

Ως πολίτες όμως γνωρίζουμε ότι το σύνταγμα στο άρθρο 14 προνοεί πως ο «Kαθένας μπορεί να εκφράζει και να διαδίδει προφορικά, γραπτά και δια του τύπου τους στοχασμούς του τηρώντας τους νόμους του Κράτους. H λογοκρισία και κάθε άλλο προληπτικό μέτρο απαγορεύονται».

Αυτή την ελευθερία δικαιούμαστε και απαιτούμε να διαφυλάξουμε. Όσο για την υποτιθέμενη εγκληματική παρότρυνση για διάπραξη κακουργημάτων, βιαιοπραγιών κλπ, υπάρχει ο ποινικός κώδικας. Αυτός αρκεί. Οι μοντέρνοι λογοκριτές, με μοντέρνο μανδύα, είναι μεταλλαγμένο κατάλοιπο άλλων, ανελεύθερων καιρών.