Μια νύχτα της ντροπής. Γράφει ο ΠΑΡΗΣ ΒΟΥΝΑΤΣΗΣ

Μαζεύτηκε, από νωρίς το βράδυ, ο κόσμος στα λιμάνια και σα φάροι αγνάντευαν το πέλαγος για πειρατικά πλοία. Φήμες έπαιρναν κι έδιναν αναμεταξύ τους μόνο που σύννεφα χακί εμπόδιζαν τη θέα προς τα γειτονικά παράλια. Κάθε λογής άνθρωπος βρισκόταν εκεί. Δημόσια πρόσωπα, επιχειρηματίες, πατριώτες και αντιεξουσιαστές, όλοι μαζί χωρίς διακρίσεις...

καθένας για τον δικό του λόγο έστηνε ατομικό πάλκο για την παράσταση μιας ζωής. Τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως περίμεναν οι πρωταγωνιστές, αφού δεν υπήρχε ο σκηνοθέτης.

Οι πειρατές άργησαν να φανούν, καθώς το σχέδιο ήταν καλά μελετημένο από την αρχή. Κατεύθασαν αργά, πολύ αργά, για να αιφνιδιάσουν τους ντόπιους που κοιμόντουσαν όρθιοι. Αρκετός κόσμος είχε ήδη αποχωρήσει όταν άραξε το πλοίο, ο τοπικός τύπος όμως ήταν εκεί να καταγράφει τις εξελίξεις λεπτό με λεπτό. Έγιναν δηλώσεις, βγήκαν φωτογραφίες και ως αναμενόμενο, στις πρώτες αστραπές, οι προστάτες του νησιού τραπήκαν ατάκτως σε φυγή. Μόλις ξεπόρτισαν και οι εκατοντάδες πειρατές, ποιος είδε τον Χάρο και δε φοβήθηκε;

Κάποιοι που επιθυμούσαν να γίνουν μάρτυρες ενός σκοπού, αντιστάθηκαν. Άλλοι όντας νηφάλιοι, ενώ άλλοι όχι τόσο. Με φωτιές, βροντές και πρακτικές αμφισβητούμενης ηθικής υπόστασης, οι πειρατές κατάφεραν να απωθήσουν το πλήθος μέσα σε λιγότερο από μισή ώρα. Ήταν άκρως αποδοτικοί, καθώς χτυπούσαν τις μάζες στο ψαχνό.

Καλό το story, καλό και το show.

Τώρα χρειάζονται και λίγα λόγια ξεκάθαρα για την τιμή των όπλων και όσους έπεσαν μαχόμενοι στη μεταμεσονύχτια μάχη.

Μπορεί αδιαμφισβήτητα να επρόκειτο για παράσταση εντυπώσεων χθες, αλλά αυτοί που έδωσαν το παρόν στη συγκέντρωση αξίζουν την αναγνώριση για τα σπρέι πιπεριού και τα δακρυγόνα που εισέπνευσαν. Ακούστηκαν μια-δυο κουβέντες «χτυπάτε Έλληνες, ρε προδότες» με υπαινιγμούς ότι η βία προς τους αλλογενείς είναι επιθυμητή, αλλά ήταν μεμονωμένες μέσα στο πλήθος. Έλλειπαν οι προβεβλημένοι "επαναστάτες" πολιτικοί του Ιανουαρίου, βαπτισμένοι στον Ιορδάνη ποταμό και μη, κι οι πατριώτες που υψώνοντας γαλανόλευκες σημαίες βροντοφώναζαν ότι «θέλουν τα νησιά τους πίσω» διαμηνύοντας από-φασιστικά τους εθνικούς κινδύνους της υφιστάμενης κατάστασης. Τα ερωτήματα πολλά.

Γιατί δεν κηρύχτηκε απεργία ετούτες τις ημέρες για να μπορέσει να αποδεσμευτεί από την εργασία του κάθε εν δυνάμει διαδηλωτής; Πού ήταν οι αγρότες που θα έκλειναν τις εισόδους με τα αγροτικά τους και θα πέταγαν κοπριές στους δρόμους; Τι έγιναν οι κάτοικοι της Μόριας κι εκείνοι που σταματούσαν οχήματα για έλεγχο εισόδου; Κρίμα τα λαρυγγικά «κοκοράκια» του Περιφερειάρχη όταν έλεγε ότι δε θα κάνει πίσω.

Αυτή δεν ήταν μαζική αντίδραση χθες και η έλλειψη οργάνωσης δεν ήταν διόλου τυχαία. Ούτε υπήρξε ενθάρρυνση για μαζική αντίδραση από την Περιφέρεια και τους Δήμους ούτε αντιστάθηκε κανείς. Όλα έγιναν για τα μάτια του κόσμου. Δεν υπήρξε ποτέ αποστάτης πολιτικός στο νησί, δεν έγινε ποτέ μια ουσιαστική ενέργεια παρεμπόδισης του κυβερνητικού έργου. Ούτε συζήτηση πια για πολιτικό εμπαιγμό, αφού εδώ πρόκειται για εξαπάτηση και προδοσία της εμπιστοσύνης όσων παρευρέθησαν στην κινητοποίηση του προηγούμενου μήνα.

Χθες, ήταν μια νύχτα της ντροπής. Ντροπή για την κυβέρνηση, την Ελληνική Αστυνομία, την πολιτική ηγεσία του νησιού, ορισμένους κακούς «πρωταγωνιστές» της χθεσινής παράστασης και για όλους όσους έπεσαν θύμα μιας καλοσχεδιασμένης δολοπλοκίας. Οι μόνοι που έπαιξαν σωστά τον ρόλο τους ήταν το Εργατικό Κέντρο και οι μαχόμενοι δημοσιογράφοι που κατέγραφαν με αυτοθυσία και συνέπεια κάθε εξέλιξη, αυτοί και άλλοι λίγοι, πολύ λίγοι, αξίζουν συγχαρητήρια.

Σίγουρο είναι ότι μετά από τόσο ξενύχτι, πολλοί ακόμα δε θα έχουν ξυπνήσει. Ορισμένοι μάλιστα θα κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου! Κι όσοι πολιτικοί παράγοντες δεν έχασαν τον βραδινό  ύπνο τους, αλλά βγήκαν σήμερα «μπροστάρηδες», καλό θα ήταν να πάνε πάλι σπίτια τους… ο λαός γνωρίζει τι θέλει και δεν τους έχει ανάγκη!