Το δικαίωμα της γυναίκας να είναι «τσούλα». ΦΩΤΟ

Θα πρέπει οι γυναίκες να σκέφτονται πώς θα ντυθούν και θα συμπεριφερθούν για να μην πέσουν θύματα βιασμού ή γίνουν αντικείμενα κουτσομπολιού; Ήμουν στο Λύκειο, όταν μου δόθηκε για πρώτη φορά η συμβουλή: «αν θέλεις να σε πάρει σοβαρά, μην κάνεις σεξ μαζί του αμέσως – και φυσικά μάζεψε αυτό το ντεκολτέ!»...

Όπως συνέβαινε συνήθως, δεν είχα ρωτήσει κανέναν αλλά πάντα σε αυτά τα θέματα εμφανίζονται διάφοροι αυτόκλητοι ειδήμονες να καταθέσουν την άποψή τους και να σε νουθετήσουν.

Θυμάμαι ακόμη ότι όλα τα κορίτσια που έκαναν σεξ σε αυτή την ηλικία τις φώναζαν «εύκολες», ενώ το πιο καυτό κουτσομπολιό ήταν ποιες είχαν κάνει ήδη σεξ και, κυρίως, μετά από πόσα ραντεβού. Το παράξενο ήταν ότι κανείς ποτέ ποτέ δεν κουτσομπόλευε τα κορίτσια που ήταν «σοβαρά» και γίνονταν σημαιοφόροι. Και όχι, αυτό δεν οφειλόταν στο γεγονός ότι δεν είχαν κάνει ήδη σεξ -κάθε άλλο παρά… Για κάποιο λόγο, έπρεπε πάντα να αποκαλούνται «εύκολες» οι «άσχημες» ή οι «χοντρές» οι οποίες, σύμφωνα με πολλά αγόρια, ήταν «καλύτερες» και πιο «πρόθυμες» στο σεξ από τις «όμορφες», επειδή επιζητούσαν απελπισμένα την προσοχή. Μήπως αυτό σου θυμίζει κάτι;

Έλαβα πολλές φορές την ίδια ανεπιθύμητη συμβουλή, προερχόμενη από πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους και διατυπωμένη σε πολλές γλώσσες. Και σαν να μην ήταν αρκετό όλο αυτό, κάθε φορά που αναζητούσα dating συμβουλές στο διαδίκτυο, όλοι οι ειδικοί στο YouTube επέμεναν ότι έπρεπε να το παίξω «δύσκολη». Με συμβούλευαν (εμένα και εκατοντάδες άλλες γυναίκες viewers) ότι προκειμένου να κερδίσω την (από την φύση της περιπετειώδη) αρσενική καρδιά πρέπει να αποδείξω ότι δεν είμαι σαν τις «άλλες».

Σήμερα, αυτοαποκαλούμαι περήφανα πάντα ως «τσούλα»

Ομολογώ ότι και η ίδια πίστευα πως μάλλον αυτό έπρεπε να κάνω. Βλέπετε, κάθε φορά που δεν ήμουν η «καλή γυναίκα», έπεφτα θύμα του slut shaming. Θυμάμαι στα 15 μου να διστάζω να αγοράσω ένα σούπερ μίνι φόρεμα που το ήθελα πολύ, επειδή ανησυχούσα μήπως δεν θα με έπαιρναν στα σοβαρά αν τελικά το φορούσα. Όλες μου οι φίλες με συμβούλευσαν να το αφήσω στην κρεμάστρα. Άλλωστε, ο δικός μου στόχος τότε ήταν να συμμετάσχω στο 15μελές του σχολείου και, σύμφωνα με τις φίλες μου, ένα τέτοιο φόρεμα θα μείωνε σημαντικά τις πιθανότητες να το καταφέρω. Φυσικά, τις (υπ)άκουσα.

Ακόμα και σήμερα όμως, το γεγονός ότι βιοπορίζομαι αποκλειστικά μέσω της γυμνής ή ερωτικής φωτογραφίας κάνει τα πράγματα δύσκολα για εμένα. Σήμερα, αυτοαποκαλούμαι περήφανα πάντα ως «τσούλα» και το γεγονός πως οικειοποιούμαι αυτή την αρνητική λέξη αποδομεί όλες τις σεξιστικές του συνδηλώσεις.

Μπορεί να έχουν περάσει περισσότερα από 50 χρόνια όταν το 1968 οι φεμινίστριες πέταξαν στα σκουπίδια σουτιέν και ψηλοτάκουνα στο περιθώριο διαγωνισμού ομορφιάς “Μις Αμερική”, ένα γεγονός που γέννησε τον αθάνατο μύθο της φεμινίστριας που «καίει τα σουτιέν της», έπρεπε όμως να φτάσουμε στον Απρίλιο του 2011 για να ξεσπάσουν οι πρώτες slutwalk διαμαρτυρίες. Τότε οι γυναίκες κατέβηκαν στον δρόμο, αντιδρώντας στη νουθεσία ενός αστυνομικού από τον Τορόντο, ο οποίος πρότεινε ότι «τα κορίτσια θα πρέπει να αποφεύγουν να ντύνονται σαν τσούλες αν δεν θέλουν να τις βιάσουν», και φόρεσαν ρούχα που οι πρώτες φεμινίστριες απέρριπταν ως «σύμβολα γυναικείας καταπίεσης».

Το slut είναι ένας αμφιλεγόμενος όρος, ωστόσο η ανασημασιοδότησή του βρίσκεται στην καρδιά του κινήματος του slutwalk, το οποίο πρεσβεύει μια απλή και καίρια ιδέα: να μην αποφεύγουμε να ντυνόμαστε ή να συμπεριφερόμαστε σαν «τσούλες» εξαιτίας του φόβου να μη καταστούμε στόχος ενός πιθανού βιαστή ή αντικείμενου κουτσομπολιοὐ. Τα SlutWalks είναι πλέον η πιο επιτυχημένη φεμινιστική δράση των τελευταίων 20 ετών και δείχνει πώς μπορεί να μοιάζει το μέλλον του φεμινισμοὐ.

Καμία πριγκίπισσα της Ντίσνεϋ δεν ήταν ποτέ «εύκολη», επομένως γιατί ο πρίγκιπας να ερωτευτεί μία τέτοια;

Όταν ήμουν νεότερη, λοιπόν, προσπάθησα, όπως κάνουν χιλιάδες άλλες γυναίκες, να διαμορφώσω τη σεξουαλικότητά μου με τέτοιο τρόπο ώστε να είναι απόλυτα συμβατή με τον ανδρικό βλέμμα. Γιατί; Πρώτον διότι στο Λύκειο με είχαν αποκαλέσει «εύκολη»  και «τσούλα». Στην εφηβική ηλικία η αξία σου προκύπτει μέσω του ετεροκαθορισμού, επομένως τέτοια σχόλια σε πληγώνουν, ειδικά όταν ο πιστεύεις ότι τα όρια του κόσμου εξαντλούνται στον δικό σου κοινωνικό και οικογενειακό περίγυρο.

Δεύτερον, διότι δεν υπάρχουν πολλοί άνδρες που ονειρεύονται μια «σοβαρή» σχέση με μια γυναίκα που είναι «εύκολη». Ήδη από την παιδική μας ηλικία διδασκόμαστε ότι πρέπει να ζήσουμε τη ρομαντική αγάπη, να ζευγαρώσουμε, να κάνουμε παιδάκια και… «έζησαν αυτοί καλά και εμείς εμείς καλύτερα». Καμία πριγκίπισσα της Ντίσνεϋ δεν ήταν ποτέ «εύκολη», επομένως γιατί ο πρίγκιπας να ερωτευτεί μία τέτοια; Οι πριγκίπισσες είτε κοιμούνταν και περίμεναν να τις ξυπνήσουν με ένα φιλί, είτε όντας τιμωρημένες για την ομορφιά τους από ζηλόφθονα κακόβουλα θηλυκά, σώζονταν στο τέλος από έναν περιπετειώδη, σέξυ πρίγκιπα.

Στην ελληνική μυθολογία δεν υπάρχουν γυναίκες ηρωίδες οι οποίες αναζητούν το χρυσόμαλλο δέρας, αντίθετα μετατρέπονται η ίδιες σε τρόπαιο, σε βραβείο, στο τελικό σταθμό μιας αναζήτησης την εμπειρία της οποίας θα απολαύσουν μόνο οι άνδρες. Ίσως γι’ αυτό οι άνδρες μπορεί να μην απορρίπτουν σεξουαλικά μια γυναίκα που είναι «εύκολη», αλλά σίγουρα τις απορρίπτουν συναισθηματικά. Ξεχωρίζουν την αγάπη από το σεξ, και αυτό μπορεί να βλάψει σίγουρα μια νεαρή ερωτευμένη γυναίκα.

Μήπως λοιπόν είμαστε ακόμα στο Λύκειο; Μήπως η κοινωνία μας είναι μια μεγάλη άγρια ​​σχολική αυλή; Πολλοί άνδρες κατηγοροποιούν τις γυναίκες σε Μητέρα και Πουτάνα.  Πριν πεις ότι αυτή η φράση είναι φεμινιστική, θα σε απογοητεύσω ή θα σε εκπλήξω και θα προσθέσω ότι πολλές γυναίκες κάνουν ακριβώς το ίδιο. Δεν είμαστε πλέον αγόρια εναντίον κοριτσιών.

Υπάρχουν, επομένως, οι «καλές» γυναίκες και οι «κακές» γυναίκες. «Καλές» είναι εκείνες που θες να παντρευτείς, εκείνες που θέλεις να μεγαλώσουν τα παιδιά σου, εκείνες που θα ψηφίσεις στις δημοτικές εκλογές, εκείνες που εκτιμάς ως ακαδημαϊκούς στο Πανεπιστήμιο. «Καλές» γυναίκες είναι η μητέρα σου, η αδελφή σου, η κόρη σου, αλλά ακόμα και η καθηγήτρια αρχαίων που αποκαλούσες υστερική στο Λύκειο.

Αυτό ο τύπος γυναίκας δεν δείχνει το ντεκολτέ της, θαυμάζει από μικρή την Grace Kelly και ντύνεται Σταχτοπούτα τις Απόκριες. Τέλος, στο σεξ θέλει μόνο να σε ευχαριστήσει (εξάλλου έχει και το νεογέννητο μωρό σας να φροντίσει, που να βρει χρόνο για οργασμούς;).

αποκαλείς την «εύκολη» αυτάρεσκη και χαζή και την ίδια ακριβώς στιγμή της στέλνεις ανεπιθύμητες dic pics.

Η «κακή» γυναίκα, αντίθετα, είναι εκείνη η γυναίκα που σε γουστάρει πολύ και στο δείχνει. Είναι αυτή που θα σου κάνει τη καλύτερη πίπα, μόνο που μόλις έκανε μία και σε έναν από τους συναδέλφους σου. Η «κακή» είναι η ηθοποιός ενήλικων ταινιών που παρακολουθείς κάθε βράδυ, αλλά που δεν την σέβεσαι. Κάποτε ήταν η «εύκολη» του σχολείου. Είναι το μοντέλο που κάνεις like στις φωτογραφίες της στο Instagram, αλλά την αποκαλείς αυτάρεσκη και χαζή και την ίδια ακριβώς στιγμή της στέλνεις ανεπιθύμητες dic pics. Για να το θέσω με άλλα λόγια, η «κακή» είναι αυτή με την όποια θα απατήσεις την πιστή σου σύζυγό, όχι η σύζυγος.

Αν και πιστεύω ότι η ρευστότητα των φύλων θα εξελιχθεί στο μέλλον στο κυρίαρχο κοινωνικό μοντέλο, προς το παρόν φαίνεται ότι οι άνδρες δεν αντιμετωπίζουν στην καθημερινότητά τους κάποια από τις παραπάνω κατηγορίες. Οι άνδρες μπορούν να κοιμηθούν με όσες γυναίκες θέλουν και εξακολουθούν να γίνονται σεβαστοί. Τι γίνεται με το δικαίωμα της γυναίκας στην «πουτανιά»; Έχει η γυναίκα δικαίωμα να είναι πουτάνα και να γίνεται σεβαστή όπως ακριβώς ένας άνδρας;

Για δεκαετίες, ο φεμινιστικός λόγος κατηγορούσε το Playboy ότι εκμεταλλεύεται τις γυναίκες. Τα σέξυ κουνελάκια του πρώτα χαρακτηρίστηκαν ως ανόητες bimbo και, έπειτα, θύματα αντικειμενοποίησης. Από όσο γνωρίζω, οι γυναίκες δεν είναι όντα έξω από την ιστορία. Επομένως, η εξουσία διαχέεται και ενσωματώνεται σε κάθε μία από τις σχέσεις τους. Το πρώτο πράγμα που με ενοχλεί με αυτή την παραδοσιακά φεμινιστική προσέγγιση είναι ότι δεν λειτουργεί εναντίον των κυρίαρχων ιδεών της «κανονικής» σεξουαλικότητας.

Σεξουαλική ελευθερία σημαίνει να ζεις και να αγαπάς νόμιμα τους ανθρώπους που θέλεις, όταν θέλεις και όπως θέλεις.

Εδώ και πολλά χρόνια, οι φεμινίστριες κατά της πορνογραφίας χρησιμοποιούν τη διάκριση ανάμεσα σε hard core και soft core πορνό προκειμένου να περιγράψουν την ανδρική σεξουαλικότητα ως πορνογραφική (δηλαδή εξαγριωμένη, αλλά ισχυρή) και τη γυναικεία ως ερωτική (επομένως αγνή, αλλά θυματοποιημένη). Συνεπώς, το ερωτικό στοιχείο είναι κατάλληλο για τις γυναίκες, αλλά όχι το πορνογραφικό, το οποίο προορίζεται για τους «βρώμικους» άνδρες

Κατ’ αντιστοιχία, το ακαδημαϊκό γυμνό (nude) ανυψώνει τη γυναικεία ομορφιά, αλλά το σεξουαλικό γυμνό (naked) την υποβιβάζει. Για τους άνδρες δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Αυτό είναι, λοιπόν, το δεύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζω με αυτή τη προσέγγιση: νομίζω ότι οι γυναίκες έχουν εξίσου το δικαίωμα να γαμήσουν τόσο βίαια, τόσο δεσποτικά και γενναία όσο και οι άνδρες. Αυτή η διάκριση άνδρα/πορνό και γυναίκα/θύμα το μόνο που πετυχαίνει είναι να καταστρέφει τη γυναικεία σεξουαλικότητα αποδυναμώνοντάς την.

Και ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που δίσταζα να αγοράσω εκείνο το σούπερ μίνι φόρεμα στο σχολείο, δίσταζα για καιρό να γίνω δημιουργική σε έναν κόσμο που κυριαρχείται από το πατριαρχικό βλέμμα. Νομίζω ήρθε καιρός για πραγματική ισότητα. Γιατί η σεξουαλική ελευθερία μένει κενό γράμμα αν δεν προωθεί τη χειραφέτηση της σεξουαλικής έκφρασης από τα αυθαίρετα δεσμά που επιβάλλονται από την Παράδοση ή το Νόμο. Η σεξουαλική ελευθερία δεν είναι παρά μια πολιτική ελευθερία: είναι η ελευθερία να ζεις και να αγαπάς νόμιμα τους ανθρώπους που θέλεις, όταν θέλεις και όπως θέλεις χωρίς κοινωνικές, πολιτικές, ιατρικές ή πολιτιστικές διώξεις.

*H KING είναι visual & performance artist, σκηνοθέτης & freelance αρθρογράφος. Γεννήθηκε στην Ελλάδα και πλέον ζει και εργάζεται μεταξύ Γαλλίας και ΗΠΑ. Μετά από σπουδές Πολιτικών Επιστημών στη Θεσσαλονίκη, πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στον Κινηματογράφο στη Σορβόνη και Σπουδές σκηνοθεσίας στο Παρίσι. Η σεξουαλική της περιέργεια την οδήγησε γρήγορα στο κόσμο του ερωτισμού και έκτοτε εργάζεται, μεταξύ άλλων, ως γυμνό μοντέλο και μοντέλο ερωτικής τέχνης.