Ε-Ξ-Α-Ι-Ρ-Ε-Τ-Ι-Κ-Ο Γράφει ο "Φίλιπ Μάρλοου" . Οι μπαλκονάτοι χάθηκαν και άρχισαν να προωθούνται οι Iλουμινάτι από τα Λίντλ - Mια συγκλονιστική ανατομία της μεταπολίτευσης

Η μισή αλήθεια, είναι ήδη μέσα μας… καθένας γνωρίζει τι δεν πάει καλά…τουλάχιστον, τι είναι εκείνο που δεν πάει όπως θα ήθελε. Είναι απλή, όσο και ανώριμη η σκέψη του ανθρώπου, όταν επιτρέψεις σε κάποιον να την χειραγωγήσει. Το σημαντικό πλάθεται, αναδεικνύεται και επαναπροτείνεται, με κάθε τρόπο και μέσο. 

Η επανάσταση έλαβε τέλος. Εκείνοι που θα άλλαζαν τον κόσμο, κατάλαβαν, οτι πρώτα έπρεπε να είναι σε θέση να αλλάξουν σώβρακο και λούφαξαν, αφού πρώτα βόλεψαν τον κώλο τους σε κάποια συστημική καρεκλίτσα…

H γνώμη, είναι σαν την κωλοτρυπίδα. Ο καθένας έχει από μία. 

Όσο για τη γνώση, αυτή, δεν είναι δημοκρατικό αγαθό: Αποκτάται με κόπο, μελέτη και αντιπαράθεση.

Και είναι αυτή, η ΓΝΩΣΗ και όχι η γνώμη, που οδηγεί τις εξελίξεις.

Γινόμαστε μάρτυρες και θεατές, ποικίλων κοινωνικών νεωτερισμών, που αποτελούν μέρος της τακτικής της πολυδιαφημισμένης πολιτικής ορθότητας. Και αν κανείς αναρωτηθεί, τι ακριβώς είναι αυτό, η απάντηση ποικίλει. Ας πάρουμε όμως τη βοήθεια του κοινού:...
Πολιτική ορθότητα είναι, αυτό που ο γύφτος, γίνεται ευαίσθητη κοινωνική ομάδα, ο πούστης, γενναίος άνδρας , η σιτεμένη αδερφομάνα- τσουτσουνοπνίχτρα, τηλεπαιδαγωγός ο αρπακόλας γυρολόγος, βαθιά σκεπτόμενος και η κάθε ανθελληνική κουράδα, διανοούμενος.  

Μόνη σταθερή αξία, ο πολίτης- ψηφοφόρος. Ήταν και παραμένει μαλάκας....

Προβλήματα, που δε γνωρίζαμε καν ότι υπάρχουν, έκαναν απότομα την εμφάνισή τους στην Ψωροκώσταινα.  

Κάποτε, η έννοια του κάθε γονιού, ήταν, να δώσει τα εφόδια στο παιδί του, να ζήσει έντιμα και καλύτερα από τον ίδιο. 

Σήμερα, ο έλληνας γονέας, είναι απειλούμενο είδος και το παιδί που μεγαλώνει βλέποντας την κοινωνία να αντιγράφει, αν ειναι δυνατόν, τα ΜΜΕ, έχει αναδιατάξει σκοπούς και προτεραιότητες.

Όταν κάποιος, δεν τα έπαιρνε ή δεν τα γούσταρε,τα γράμματα, θα έβρισκε μια τέχνη ή θα άνοιγε μια επιχείρηση και, τις περισσότερες φορές, με σκληρή δουλειά, θα γινόταν, πολύ πιο εύπορος, από τους αντίστοιχους μορφωμένους της εποχής…

Ύστερα ήρθε το δημόσιο. Στρατιές δημοσίων υπαλλήλων, βλαχογιάπηδων, κωλοβολεμένων συνδικαλιζόμενων και αεργοαπασχολούμενων, γέμισαν χρέος και άδειασαν τα ελληνικά ταμεία.

Η υπερδιόγκωση του δημοσίου, ήταν η αρχή της υποδούλωσης

Δεν έχει ιδιαίτερη αξία να αναλύσουμε πράγματα, λίγο πολύ γνωστά σε όλους. Το ρουσφέτι και το χτύπημα στην πλάτη, ήταν το καύσιμο που κίνησε, το εγχείρημα μαυρογιαλούρος και σια, για έτη πολλά. Η κάθε ξεπεσμένη..και ξεχεσμένη θείτσα, φιλούσε κατουρημένες ποδιές για να βολέψει τον γιόκα της, που είχε …τρομερές δυνατότητες, αλλά τον αδίκησαν… και ο αρκουδόγυφτος πατερφαμίλιας, θα παζάρευε καμιά πενηνταριά ψήφους, που είχε στη “δούλεψή του” για να προωθήσει την καριέρα κάποιου σπουδαγμένου, πρωτοτυπία για τότες, μέλους της οικογενείας, που αν και “έσκισε” στα λονδίνα, βρήκε προσφορά εργασίας στο αναδρομικό Ελλαδιστάν.

Η αριστεία, πήρε σιγά σιγά τον πούλο, όχι ότι κατάφερε ποτέ να εδραιωθεί ως αξία στο νέο ελληνικό κράτος. Ανησυχημένα πνεύματα με άγνωστο παρελθόν και ακόμα πιο αβέβαιες και στρεβλωμένες απόψεις, είπαν να πάρουν τα ηνία, μιας χώρας που προσπαθούσε να ανασυντάξει τις δυνάμεις της.

Η παραγωγικότητα, μετατράπηκε σε λέξη, που στη χώρα, την αναζητάς, σε βιβλία παλαιοντολογίας.

Η βιωσιμότητα του αποκυήματος της φαντασίας και των προσταγών της ευρώπης, δεν αμφισβητήθηκε. Τουλάχιστον όσο έρεε το χρήμα. Το εξαήμερο, έγινε πενθήμερο, επί ορθοδόξου ΠΑΣΟΚ (βοήθειά μας), το δημόσιο, κοιτώνας κομματικών ακολούθων και το ρουμσ του λετ, η βαριά βιομηχανία της πατρίδας.

Κράτησε, όσο τράβηξε αυτή η κομπίνα και πέρασε και καλά κόσμος. Χτίσανε σπίτια, όσοι δεν τους τα είχε χαρίσει η χούντα και ο κακός Παπαδόπουλος, αλλάξανε αμάξια και πήρανε πλουσιοπάροχα εφ’άπαξ, για τα οποία,δεν τους έγιναν ποτέ αντίστοιχες κρατήσεις. 

Ακόμα και πέρα από το δημόσιο όμως τράνεψε το πανηγύρι.

Η δοξασμένη αγροτιά… έπεσε στα τέσσερα και περίμενε να της φερμάρουν τις ευρωπαϊκές εντολές. Κάπως έτσι, βασικά αγαθά έλειψαν σταδιακά από το ελληνικό τραπέζι και σε αντιδιαστολή, κωλόμπαρα και καγιέν, φύτρωσαν σα μανιτάρια στον περήφανο θεσσαλικό κάμπο.

Και όλα δουλεύαν ρολόι ( εκείνο δώρο με το μπλέκ) στο υπέροχο γαλατικό χωριό… Η αριστεροδεξιά νιρβάνα, καιρός πανιά, καιρός κουπιά, κούτσα κούτσα, και όποια άλλη παρωχυμένη ογδονταριά με βάτες, σας έρχεται στο μυαλό, προχωρούσε. Η πόλωση βαστούσε και οι δύο μονομάχοι της εξουσίας, είχαν, αν και κανένας δεν είχε καταλάβει ποιές, βασικές διαφορές. Ο ένας έκανε κάτι, με την πλήρη αντίθεση του άλλου, ο οποίος όμως, όταν ερχόταν η σειρά του, έβρισκε σθεναρή αντίδραση της ΓΣΕΕ ή συμβαλομένων κοπριτών. Ή ήταν τέτοια η φύση του νομοθετήματος, που, δυστυχως, δε μπορούσε να αλλάξει πια. Τράβηξε κι αυτό το παραμύθι, μέχρι που χάσαμε το γελαστό παιδί… το χαμόγελο που κοσμούσε το σπίτι, αυτοκίνητο, ακόμα και το εικονοστάσι του κάθε πασόκου, έφυγε ο Αντρέας..μαζί κακά τα ψέματα, άρχισε να σβήνει και το πασοκ.

Η αντιπαράθεση, έγινε πιο λάϊτ. Από το ” Ηλία ρίχτο” και το ” Τσοβόλα δώστα όλα”, που όσο και να διαφωνείς, γούσταρες να το βλέπεις σε b-movie, περάσαμε στο μαραμένο παραπαίδι του νεκροθάφτη, που τον έκανε κάζο ο Γεωργίου και που με σακάκι, τρία νούμερα μεγαλύτερο, υποδέχθηκε τον μπίλ (κλίντον, όχι Καρά) . Προσωπικά τον θυμάμαι, όταν είχε έρθει στα μέρη μου, στον Βόλο, που παρακινούμενος από τα λέγκο του γκαίμπελς, είπε να ανάψει τσιγάρο, για να βγάλει πιο λαϊκό προφίλ…που πας ρε κακομοίρη…εδώ ο άλλος κατέβαζε ένα τζακ στην καθισιά του. Ηγέτης όχι μαλακίες…
   

Από την άλλη, ο κουρασμένος γόνος, που σπρώχνοντας, τον πήγανε μέχρι την εκλογή, μετά την κρυάδα, το 2000.

Οι συγκεντρώσεις μίκρυναν σε αριθμούς και το πάθος, το οποίο, δεν οδηγούσε πάντα σε καλά, ή λογικά αποτελέσματα, σκεπάστηκε από την καθημερινότητα.

Οι μπαλκονάτοι χάθηκαν και άρχισαν να προωθούνται οι Ιλουμινάτι από τα λίντλ.

Έπεσε σύρμα, για τεχνοκράτες. Παπαντωνίου, Βενιζέλος, Παπακωνσταντίνου, Δήμας και κερασάκι στην τούρτα, ο Πάκης, η πιο ακριβή γλάστρα στην προεδρική ιστορία. 

Αναφορικά, πάνω από τους μισούς ενδεικτικά προαναφερθέντες, είναι καταδικασμένοι, ή υπόδικοι…κοινό στοιχείο, ΚΑΝΕΝΑΣ δεν έχει κολλήσει ούτε μισό ένσημο.

Κι όμως, ξανά, παρά την αλλαγή, στηρίχτηκαν από τους κινούντες τα νήματα της ενημέρωσης. Άλλωστε, αν αλλάζει ο παίκτης, ή το πιόνι, δεν αλλάζει το παιχνίδι. Ιδιαίτερα, όταν το προϊόν που αμφότεροι προσφέρουν, είναι στην καλύτερη περίπτωση ληγμένο, στη ρεαλιστικότερη, τοξικό.

Ετσι, ακολούθησε μια περίοδος που θα μπορούσαμε να της αποδώσουμε το χαρακτηρισμό “άλλαξ’ο κολιές” του Μπάμπη Παπαδόπουλου.

Ζαβό, Σαμαρας-Βενιζέλος-Καρατζαφέρης, Πικραμένος, ένας άλλος που δεν τον θυμάται ούτε η μάνα του και από το πουθενά, το κακέκτυπο τσίτσο και φράνκο, τσιπροκαμένος, με γκέστ σταρ, επί οικονομίας, τον μαύρα μεσάνυχτα, τώρα ξημέρωσε, 25.

Είδαμε στο ελληνικό κοινοβούλιο, στυλιστικές προτάσεις, που μήτε που τις είχανε φανταστεί μέχρι τότε. Ακομπλεξάριστες εμφανίσεις με ποικιλόχρωμες πουκαμίσες, μπλουζάκια με στάμπες μολότωφ, να μας θυμίζουν να μένουμε ζεστοί το χειμώνα… Βιώσαμε και την απόλυτη έκφραση της συμμετοχής, όταν είδαμε ένα παιδί…προς ψιλομεσόκοπος, που μοίραζε φραπέδες και λιγδοτυρόπιτα με το παπί, να κάθεται στα έδρανα της βουλής. Γιώργο τον λέγανε.

Αλλά και τον μανόλο το φίλο του Νίκου, που από σερβιτόρος, έγινε εισοδηματίας, την χαμένη τριτοξαδέρφη του οβελίξ, που μετά την προϋπηρεσία της ως τεθλιμένη κάτοικος Ματιού και σημαιοκρατούσας στις περιοδείες του αλέκση, αναβαθμίστηκε.

Ποιός μπορεί βέβαια να ξεχάσει τον άλλο Νίκο, που από τον πολύ σχεδιασμό, έπαιρνε την ευθεία σε οχτάρια, δεν θα ήταν καλές οι γραμμές…ή παραήταν.

Κάπου εκεί, ήρθε το Μακεδονικό, δηλαδή, μας το φέραν. Σε ένα κιόσκι, στη μέση του πουθενά, γιατί είναι και μινιμαλιστές, με διμοιρίες ΜΑΤ, να αποτρέπουν ευγενικά το πλήθος κόσμου, που ήθελε να αγκαλιάσει υπουργό και πρωθυπουργό, που ήρθαν, ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, να δώσουν λύση…Κάτι ακούγεται, πως κάποιοι προβοκάτορες, από τα σκόπια, επειδή η γαλλία, για να πάει κόντρα στη γερμανία, που δεν ενέκρινε την χαλάρωση των οικονομικών μέτρων, δεν τους έβαλαν στην Ε.Ε, θα ακυρώσουν τη συμφωνία, μα πώς; εδώ μας είπαν πως είναι διεθνής και δεν πρέπει και ακόμα κι αν δε μας αρέσει, να την τηρήσουμε.

Αν υποψιαστώ, πως μπορούν κράτη ή κυβερνήσεις, να προσβάλουν εκπρόθεσμα, προσύμφωνα, μετά από γενική κατακραυγή, θα χάσω τη γή κάτω από τα πόδια μου.  

Κάπως άβολα, πρέπει να νιώθουν και οι διάφοροι σπόνσορες και χορηγοί των ενωτικών βουλευτών της προηγούμενης βουλής, που έμειναν με το προσύμφωνο στο χέρι.

Η δε ελληνική διπλωματία, μοιάζει με τον τύπο που τη βολεύει μόνος του σε επική παρτούζα. Γύρω τριγύρω Κυριακή, κι εκείνοι, Εβραίος,το Σάββατο. Δεν έχουν πάρει είδηση ακόμα, περιμένουν, να τους πούνε.

Φαίνεται το όλο σκηνικό, σαν κακόγουστο αστείο. Το μόνο που θα το κάνει να συνεχίσει να παίζεται, είναι η συνεχής προσπάθεια, να σε βγάλουν ακόμα περισσότερο από τα νερά σου. Αντί για κυρίαρχο κράτος, η εικόνα που λαμβάνουμε, είναι αυτή του σουρωμένου μπάρμπα, που, άλλα λέει, άλλα κάνει και συνεχίζει να φωνάζει. Μία γενικόλογη καταγγελτική ρητορική, στην αθρόα εισροή “επενδυτών” και την ίδια στιγμή, ο Πάκης, να λέει στο asia united, ότι είναι το μέλλον αυτού του τόπου. Δεν το ξέρω και το απεύχομαι.

Όσο, για το δικό σου μέλλον προκόπιε, δεν το βλέπω να κρατάει για πολύ σε αυτή την καρέκλα, τελειώνει η ναφθαλίνη… Ιεράρχες να μιλούν για την ενίσχυση της βαλλόμενης ελληνικής οικογένειας και μετά να κάνουν τεμενάδες στον συριζομπάτμαν, που βγάζει το σταυρό όταν μπαίνει σε ίσλαμ μόουντ. Βουλευτές της κυβέρνησης, να λένε πως δεν αναγνωρίζουν το κουρελόχαρτο των Πρεσπών και την ίδια στιγμή, πολιτευτές, να βγαίνουν και να αμφισβητούν την ίδια την ελληνικότητα, ως έννοια.

Τα πλοία των καλοθελητών, αλωνίζουν στο Αιγαίο.  

Οι Μ.Κ.Ο, που σε οποιοδήποτε κράτος, που σέβεται την ιστορία, την τιμή του και πάνω απ’όλα, τους πολίτες του, έχουν εξαφανιστεί, στην Ελλάδα, συνεχίζουν να δρούν ανενόχλητες. 

Νησιά όπως η Σάμος και η Μυτιλήνη, βρίσκονται σε άμεσο κίνδυνο και η λύση που βρήκαν οι φωστήρες της εσωτερικής πολιτικής, είναι να μεταφέρουν τα επιδοτούμενα τριαντάχρονα λαθροανήλικα, στην ενδοχώρα. Καθημερινές καταγγελίες, για απόπειρες βιασμού, κλοπές, ξυλοδαρμούς, εικόνες από βεβήλωση και καταστροφή θρησκευτικών συμβόλων, ακόμα και ψίθυροι για παιδοφιλία, από τους εκπολιτιστές, μέσα στους καταυλισμούς… κι όμως, συνέχιση της ίδιας ιστορίας. Η κατάσταση, είναι πια δύσκολο να αλλάξει.

Δεν είναι της παρούσης, να αναλύσουμε, γιατί το πνεύμα του ελληνισμού και κατ’επέκταση, της ευρώπης, υπερέχει. Δεν ειναι η δημοκρατία, είναι η ελευθερία της σκέψης, η αποχή από την θεοκρατία, η λογική, αντί της τυφλής πίστης.

Το υπέροχο γυναικείο βλέμμα και το πρόσωπο που καλύπτεται μόνο από τα μεταξένια μαλλιά και όχι η τσεμπερομαντίλα. 

Είναι, το δικαίωμα του να βρίσκεσαι σε μία χώρα, ανεξαρτήτως χρώματος, που έχει κερδηθεί με μόχθο και προσπάθεια, έναντι στην επιδοτούμενη λαθροεισβολή από κάποιους που την ελλάδα, δεν την έχουν δεί, ούτε στο χάρτη ως τώρα. 

Είναι, αν θέλετε, ο σεβασμός, που πρέπει να δείξουμε σε κάθε ΠΟΛΙΤΙΚΟ προσφυγα, σε αντίθεση με τον ευτελισμό και την υποβάθμιση που βλέπουμε να συμβαίνει με τους “ευχαριστούμε που μας επιλέξατε”.

Η κατάσταση, είναι άσχημη και άν δεν αντιδράσουμε, θα γίνει χειρότερη. Το ότι ψήφισες για να φύγει ο ένας και να έρθει ο άλλος, δεν σου δίνει καμία δικαιολογία ή ελαφρυντικό. Η κουτσουρεμένη δημοκρατία που μας πασάρουν, δε λειτουργεί. Απρόθυμοι, ή ανεπαρκείς κρατικοί λειτουργοί, χάνονται στη μετάφραση. Δεν είναι προτεραιότητα το καζίνο στο ελληνικό, ούτε το να κάνουμε τζαμί στην Αθήνα.

Προτεραιότητα, είναι...

 να προληφθεί η διόγκωση του προβλήματος.  

Αν υπάρχει ένδεια ιδεών, έχω να προτείνω και λύσεις: Όσο δίνεις σε κάποιον στέγη, τροφή, και μελοπιλάφια τζάμπα, μέχρι να σβήσει ο ήλιος, θα φέρει, ότι σόι υπάρχει και θα αποκτήσει και κεκτημένα… Άν ωστόσο, κάποια στιγμή, βάλουμε ΤΕΛΟΣ στον ρατσισμό εναντίον των ελλήνων, ίσως αλλάξουμε πορεία.

79 χρόνια πρίν, η Ελλάδα, είπε ΟΧΙ στην διέλευση των Ιταλικών στρατευμάτων. Πολεμήσαμε σκληρά, απέναντι σε έναν λαό, με τον οποίο παραδοσιακά, είχαμε και έχουμε καλές σχέσεις, γιατί τόλμησε να αμφισβητήσει την ιδιότητά μας, ως κυρίαρχο κράτος. 

Οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας, περάσανε δύσκολα, χάσανε αγαπημένα τους πρόσωπα, είδαν τον θάνατο δίπλα τους, αλλα τα κατάφεραν… 

Σήμερα, δεν καλούμαστε ακόμα να πολεμήσουμε, αλλά να είμαστε έτοιμοι. Να μη γινόμαστε θύματα της προπαγάνδας και να χρησιμοποιούμε τη λογική.

Πάνω απ’ όλα όμως, καλούμαστε να κρατήσουμε, με ελεύθερη σκέψη, εκείνα που οι πρόγονοί μας, μας παρέδωσαν με αίμα. Να αρχίσουμε να σεβόμαστε τους εαυτούς μας και να καταλάβουμε πως κανένας δε θα σε βοηθήσει, αν ο ίδιος δε στέκεσαι πρώτα στα πόδια σου.

Τα λάθη του παρελθόντος και τα αδιέξοδα των πολιτικών επιλογών, μας έδειξαν, πως η λύση δεν είναι η αναζήτηση του σωτήρα, αλλά η σκέψη. 

  Σκεπτόμενοι λοιπόν, θα επιλέξουμε και θα δώσουμε ώθηση στην πατρίδα που επιλέγουμε. 

Δεν είναι δύσκολο αν δεiς πως έχεις μπροστά σου δύο επιλογές: ελληνισμός ή ισλάμ με ολίγη από πολυπολιτισμό.

Επιλέγω να βοηθήσω την ελληνική οικογένεια, την ανύπαντρη μητέρα, που με τεράστιο κουράγιο και αγώνα, μεγαλώνει αυριανούς έλληνες και όχι το αλα καρτ μενού στα συσίτια που αναλαμβάνουν συμβαλλόμενες εταιρείες. 

Επιλέγω, να βοηθήσω την αρχιεπισκοπή της Ουγκάντας, αν θέλετε, που γαλουχεί παιδιά με τις αξίες του ελληνισμού και να μην πληρώσω για ένα ισλαμικό σχολείο, μέσα από την φορολογία.

Επιλέγω να μου γίνουν κρατήσεις για τη Μυρτώ και να κλείσω κάθε δίοδο σε οποιονδήποτε “ανανεωτή ” του τρόπου ζωής.

Επιλέγω, πέρα και πάνω απ’ολα, τη σκέψη μου να την κάνω πράξη, να διαλέγομαι και να στηρίζω τα επιχειρήματά μου και να μην αναμασώ την έκθεση ιδεών τρίτης γυμνασίου, για πολυπολιτισμικότητα, ή τις ατάκες του τσιγαρογκόλεμ, που από τη βίλα της Εκάλης, δίνει τη δική του ερμηνεία, περί ειρηνικής συνύπαρξης των λαων.

Η περίοδος χάριτος και ανοχής τελείωσε. Το παραμύθι του κακόμοιρου προσφυγάκου τέλεψε,όταν είδαμε τις ορδές να χαρακώνονται μέσα στην Αθήνα. 

Οι αποικίες μας, αισθάνονται περηφάνια που έλκουν την καταγωγή τους από την Ελλάδα ( Μασσαλία- Σικελία) και δεν μας κατατρέχει η ενοχή των αποικιοκρατών. 

Υπήρξαμε τόσο μετανάστες, όσο και πρόσφυγες και ξέρουμε καλά τη διαφορά, αλλά και τον πόνο που σημαίνει. 

Δεν περίμενε κανείς με βάρκες να μας υποδεχτεί, αντιθέτως, ορχήστρες παίζαν μουσική στο κατάστρωμα, ενώ κατέσφαζαν τους Έλληνες της Σμύρνης. Καταφέραμε και επιζήσαμε.

Χωρίς Μ.Κ.Ο, χωρίς παραβαστάζους, χωρίς πολιτική ορθότητα και χωρίς καθρέφτες που στρεβλώνουν την αλήθεια. Με μόνο όπλο την ελπίδα, την πίστη στον καλό θεό των ελλήνων και το δέσιμο της φυλής.  

Όλα, από εδώ και πέρα, είναι θέμα επιλογών.

Όσο κι αν ακούγεται παράτερό ,μέσα στο κλίμα αποστείρωσης, ουδετερότητας και πολιτικής άμβλυνσης, επιλέγω να μείνω εκτός. Επιλέγω να αποφασίσω ο ίδιος το μέλλον μου.

  Και ειδικά σήμερα, ΕΠΙΛΕΓΩ ΕΛΛΑΔΑ.