Τουρκικά ναυτικά γυμνάσια αναποτελεσματικά κατά των ανταγωνιστών της ενωμένης Ανατολικής Μεσογείου

Μεγάλες ναυτικές ασκήσεις και έντονες προσπάθειες προπαγάνδας που τις συνοδεύουν έχουν σχεδιαστεί για να βοηθήσουν την Τουρκία να διαμορφώσει ένα πολιτικό-στρατιωτικό περιβάλλον που θα της επιτρέψει να υπερασπιστεί τα δικαιώματα και τα συμφέροντά της στις γειτονικές θάλασσες...

Το Τουρκικό Ναυτικό πραγματοποίησε τις μεγαλύτερες ασκήσεις που έκανε ποτέ, με τίτλο "γαλάζια πατρίδα", την άνοιξη, με 103 πλοία στις θάλασσες του Ευξείνου, του Αιγαίου και της Μεσογείου. Αυτό ακολουθήθηκε το Σεπτέμβριο από ένα άλλο τρυπάνι, αποφασιστικότητα, στην Ανατολική Μεσόγειο, όπου η Τουρκία έχει εμπλακεί σε μια μακρά διαμάχη σχετικά με τα ενεργειακά δικαιώματα.

Οι στρατιωτικές ασκήσεις εξακολουθούν να χρησιμοποιούνται αποτελεσματικά για την υλοποίηση της εξουσίας και δρουν ως αποτρεπτικό μέσο ενάντια στους αντιπάλους, καθώς η γιγαντιαία φάση τρίαινα του ΝΑΤΟ και το 1000-αεροσκάφος της Ρωσίας και το 36.000-δεξαμενή του.

Η Τουρκία είχε επιτυχία με αυτή την προσέγγιση στο παρελθόν. Ένα καλό παράδειγμα αυτού ήρθε το 1987, όταν η Ελλάδα παραβίασε μια 1976 συμφωνία με την Τουρκία για την έναρξη της έρευνας στον τομέα της ενέργειας στο Βόρειο Αιγαίο, φέρνοντας τις χώρες στο χείλος του πολέμου.

Η κρίση αποφεύχθηκε από μια αναταραχή διπλωματικών επαφών που περιελάμβανε παρεμβάσεις από κορυφαίους αξιωματούχους των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Αλλά οι συνομιλίες στηρίχτηκε σε μια επίδειξη δύναμης που έκανε η Τουρκία στέλνοντας τα πολεμικά της σκάφη για να διεξάγει στρατιωτικές ασκήσεις στη θάλασσα. Η Τουρκία είχε αποδείξει σαφώς ότι δεν θα δίσταζε να χρησιμοποιήσει βία αν χρειαζόταν.

Η Τουρκία βλέπει την τρέχουσα κατάσταση στην Ανατολική Μεσόγειο ως άλλη μια παραβίαση των δικαιωμάτων και των συμφερόντων της, δεδομένου ότι η αποκλειστική οικονομική ζώνη της Κύπρου επικαλύπτει τη δική της αξίωση σε περιοχές στην υφαλοκρηπίδα της. Λέει ότι η γεώτρηση από την Κύπρο και οι διεθνείς εταίροι της αγνοούν τα δικαιώματα της αποσχισθείσας Τουρκικής Δημοκρατίας της Βόρειας Κύπρου.

Η ικανότητα της Τουρκίας να επιβληθεί στην περιοχή όμως έχει περιοριστεί από τις αντιλήψεις που διεξήχθησαν στο σπίτι και στο εξωτερικό σχετικά με την αδυναμία του στρατού της μετά την απόπειρα πραξικοπήματος της 15ης Ιουλίου 2016, η οποία οδήγησε στην απόλυση ή δίωξη πολλών αξιωματικών υπόπτων για δεσμούς με την θρησκευτικό κίνημα που κατηγορείται για συνωμοσία για ανατροπή της κυβέρνησης.

Η Τουρκία είναι επίσης απομονωμένη στην περιφερειακή αναζήτησή της για υδρογονάνθρακες, ενώ οι ανταγωνιστές της η Αίγυπτος, το Ισραήλ και η Ελλάδα έχουν ενωθεί στο φόρουμ για το αέριο της Ανατολικής Μεσογείου με την ενθάρρυνση των Ηνωμένων Πολιτειών και την ένταξη των ενεργειακών γιγάντων όπως η κγγπ.

Χωρίς να έχει άλλη επιλογή από το να αμυνθεί, η Τουρκία επέλεξε μια επίδειξη δύναμης με τις ναυτικές ασκήσεις φέτος.

Η πλημμύρα των ειδήσεων και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης που συνόδευαν τις ασκήσεις ήταν αρκετά πειστική για να διαλύσει τους εγχώριους φόβους ότι οι μεταπραξικοπήσεις είχαν αποδυναμώσει το Ναυτικό.

Ωστόσο, έχουν σαφώς χάσει το σήμα τους ως αποτρεπτικό μέτρο. Οι συνθήκες δεν έχουν αλλάξει στην Ανατολική Μεσόγειο παρά τις δύο ασκήσεις, και μέρος του μπλοκ που χορήγησε η Κύπρος τον προηγούμενο μήνα σε δύο ευρωπαϊκές εταιρείες ενέργειας – η Ιταλία Eni και η Γαλλία Total – περιελάμβαναν μια περιοχή που η Τουρκία αναφέρει ότι αποτελεί μέρος της υφαλοκρηπίδας της.

Ένα σημαντικό σημείο είναι ότι η Τουρκία αντιμετωπίζει τώρα αρκετούς ανταγωνιστές ταυτόχρονα. Κατά τη διάρκεια προηγούμενων κρίσεων, η Ελλάδα ήταν η μόνη χώρα που έπρεπε να αντιμετωπίσει η Τουρκία, ενώ τώρα ασχολείται με τις Ηνωμένες Πολιτείες, το Ισραήλ, την Αίγυπτο, την Κύπρο, τη Ρωσία, την ΕΕ και τις επιχειρήσεις ενέργειας κδγ, Total και Eni.

Πολλοί από αυτούς τους παράγοντες συνεργάζονται στενά μέσω μηχανισμών όπως το φόρουμ για το φυσικό αέριο της Ανατολικής Μεσογείου. Οι στρατηγικές που έχουν εργαστεί εναντίον ενός μόνο αντιπάλου δεν θα λειτουργήσουν αναγκαστικά εναντίον ενός συνασπισμού, ή σε μια πιο περίπλοκη πολιτική δυναμική.

Οι χώρες ακολουθούν στενά τις στρατιωτικές δραστηριότητές τους. Οι στρατιωτικές ασκήσεις παρέχουν σημαντικά στοιχεία για τις δυνατότητες μιας χώρας, τις διδαχές, το ηθικό και την ετοιμότητα για πόλεμο.

Αν και οι δραστηριότητες στρατηγικής επικοινωνίας διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στην παροχή μηνυμάτων σε ομολόγους κατά τη διάρκεια ασκήσεων, το σημαντικότερο ζήτημα από την άποψη της αποτροπής και του εξαναγκασμού είναι η έκθεση της δύναμης πυρός, η ικανότητα εκτόξευσης επιθέσεων από τη θάλασσα, συνεργασία με τον αέρα-θάλασσα και τις κοινές επιχειρήσεις κατά τρόπο που να μπορεί να κατανοηθεί διεξοδικά από την αντίθετη πλευρά.

Ένα από τα καλύτερα πρόσφατα παραδείγματα ήρθε το 2017, όταν Ρωσικά πολεμικά πλοία Εκτόξευσαν πυραύλους στους στόχους του ISIS στη Συρία από την Κασπία θάλασσα, 1.500 χιλιόμετρα μακριά.

Οι δύο ναυτικές ασκήσεις της Τουρκίας φέτος δεν ήταν τόσο αποτελεσματικές. Από την άποψη της προβολής ισχύος, δεν ήταν σημαντικά διαφορετικές από τις προηγούμενες ασκήσεις, με την εξαίρεση ότι φέτος τα ελικόπτερα και τα αμφίβια στοιχεία της δύναμης του εδάφους συμμετείχαν στο Αιγαίο Πέλαγος.

Ωστόσο, η τρέχουσα διαμάχη παίζεται στην Ανατολική Μεσόγειο και επικεντρώνεται στην ενεργειακή διαμάχη για τους ενεργειακούς πόρους. Η μεταφορά αμφίβιων ναυτικών δυνάμεων σε περιοχές κοντά στην Κύπρο υπό την κοινή προστασία των στοιχείων της ναυτικής και της Πολεμικής Αεροπορίας θα ήταν μια πιο τολμηρή κίνηση, και οι στρατιωτικές ασκήσεις, συμπεριλαμβανομένης μιας προσομοίωσης επίθεσης σε πλατφόρμες πετρελαίου και φυσικού αερίου, θα απέδειξαν σαφώς ότι η Τουρκία Επιλύσετε.

Σε κάθε περίπτωση, οι απόπειρες της Άγκυρας για καταναγκαστική διπλωματία έχουν αποτύχει μέχρι στιγμής στην Ανατολική Μεσόγειο, και οι επιλογές που έχουν μπροστά της είναι περιορισμένες.

Μια πιθανότητα θα ήταν περισσότερες ναυτικές ασκήσεις. Κάθε χρόνο, η Τουρκία σχεδιάζει στρατιωτικές ασκήσεις του Τόρος και του Μπαρμπάρου σε ανταπόκριση στις ασκήσεις Νικηφόρου και Τοκίτη που έχουν προγραμματιστεί από την Ελλάδα και την Κύπρο. Η τρέχουσα σύμβαση είναι ότι και οι δύο πλευρές ακυρώνουν τις ασκήσεις κάθε χρόνο ως επίδειξη αμοιβαίας καλής θέλησης.

Η Άγκυρα θα μπορούσε κάλλιστα να επιλέξει να προχωρήσει στον επόμενο γύρο ασκήσεων, μια κίνηση που θα εγείρει περαιτέρω εντάσεις και θα αντικατοπτρίζει την άποψη ότι οι σημερινές προσπάθειες οδήγησαν σε αδιέξοδο.

Εν τω μεταξύ, η Ελλάδα έχει κρατήσει πίσω από την άμεση εμπλοκή στην κρίση, παρά το γεγονός ότι έχει τους δικούς της ισχυρισμούς στην Ανατολική Μεσόγειο λόγω των νησιών της Ρόδου, της Καρπάθου, του Kasot και του Καστελόριζο.

Η Αθήνα φαίνεται να επιθυμεί να επιτρέψει στην Τουρκία να παραμείνει στο προσκήνιο με την πεποίθηση ότι η επιθετικότητα στην Ανατολική Μεσόγειο θα οδηγούσε σε απώλεια νομιμότητας στα μάτια του διεθνούς κοινού.

Η Τουρκία μπορεί να επιλέξει να το αντιμετωπίσει επικεντρώνοντας περισσότερες στρατιωτικές δράσεις σε περιοχές κοντά στα Ελληνικά νησιά, αντλώντας την Αθήνα από την κρίση ως άμεση ηθοποιό.

Turkish naval drills ineffective against united east Med competitors

Large naval exercises and intense propaganda efforts that accompanies them are designed to help Turkey shape a political-military environment that will allow it to defend its rights and interests in surrounding seas.

The Turkish Navy carried out its largest ever exercises, dubbed Blue Homeland, this Spring, with 103 ships in the Black, Aegean and Mediterranean seas. That was followed in September by another drill, Determination, in the eastern Mediterranean, where Turkey has been involved in a long-running dispute over energy rights.

Military exercises are still used effectively to project power and act as a deterrent against rivals, as NATO’s giant Trident Juncture and Russia’s 1000-aircraft and 36,000-tank VOSTOK drill showed last year.

Turkey has had success with this approach in the past. A good example of this came in 1987, when Greece contravened a 1976 agreement with Turkey to begin energy exploration in the north Aegean, bringing the countries to the brink of war.

The crisis was averted by a flurry of diplomatic contacts that included interventions by top U.S. and NATO officials. But the talks were underpinned by a show of force Turkey made by sending its warships to conduct military exercises in the sea. Turkey had demonstrated clearly that it would not hesitate to use force if necessary.

Turkey sees the current situation in the eastern Mediterranean as another contravention of its rights and interests since Cyprus’s exclusive economic zone overlaps with its own claim to areas on its continental shelf. It says drilling by Cyprus and its international partners ignores the rights of the breakaway Turkish Republic of Northern Cyprus.

Turkey’s ability to impose itself in the area though has been limited by perceptions held at home and abroad about the weakness of its military after the July 15, 2016 coup attempt, which led to the dismissal or prosecution of many officers suspected of links to the religious movement blamed for plotting to overthrow the government.

Turkey is also isolated in its regional quest for hydrocarbons, while its rivals Egypt, Israel and Greece have united in the Eastern Mediterranean Gas Forum with the encouragement of the United States and inclusion of energy giants like ExxonMobil.

Left with little choice but to assert itself, Turkey chose a show of force with the naval drills this year.

The flood of news stories and social media posts that accompanied the exercises were persuasive enough to dispel domestic fears that the post-coup purges had weakened the navy.

However, they have clearly missed their mark as a deterrent measure. Conditions have not changed in the eastern Mediterranean in spite of the two drills, and part of the block granted by Cyprus last month to two European energy companies – Italy’s Eni and France’s Total – included an area that Turkey says is part of its continental shelf.

A key point is that Turkey is now facing several competitors at once. During earlier crises, Greece was the only country Turkey had to address, whereas now it is dealing with the United States, Israel, Egypt, Cyprus, Russia, the EU, and energy firms ExxonMobil, Total and Eni.

Many of these actors are closely cooperating through mechanisms like the Eastern Mediterranean Gas Forum. Strategies that have worked against a single opponent will not necessarily work against a coalition, or in a more complex political dynamic.

Countries closely follow each other's military activities. Military exercises provide important data on a country's capabilities, doctrines, morale and preparedness for war.

Although strategic communication activities play a significant role in delivering messages to counterparts during exercises, the most important issue in terms of deterrence and coercion is as an exhibition of firepower, the ability to launch attacks from the sea, air-sea cooperation and joint operations in a way that can be thoroughly understood by the opposite side.

One of the best recent examples came in 2017, when Russian warships launched missiles at ISIS targets in Syria from the Caspian Sea, 1,500 km away.

Turkey’s two naval drills this year were not as effective. In terms of power projection, they were not significantly different to previous drills, with the exception that this year ground forces’ attack helicopters and amphibious elements participated in the Aegean Sea.

But the current dispute is playing out in the eastern Mediterranean, and centres on energy wrangling over energy resources. Transferring amphibious naval power to areas near Cyprus under the joint protection of naval and air force elements would have been a bolder move, and military exercises including a simulated attack on oil and gas platforms would clearly demonstrate Turkey’s resolve.

In any case, Ankara’s attempts at coercive diplomacy have so far failed in the eastern Mediterranean, and the options ahead of it are limited.

One possibility would be more naval drills. Every year, Turkey plans Toros and Barbaros military exercises in response to the Nikiforos and Toksotis exercises planned by Greece and Cyprus. The current convention is that both sides cancel the drills each year as a show of mutual goodwill.

Ankara could well choose to go through with the next round of drills, a move that would further raise tensions and would reflect the view that the current efforts have led to deadlock.

Meanwhile, Greece has been holding back from direct involvement in the crisis, despite having its own claims in the eastern Mediterranean due to the islands of Rhodes, Karpathos, Kasot and Kastelorizo.

Athens seems to wish to allow Turkey to remain in the limelight in the belief that aggression in the eastern Mediterranean would lead to a loss of legitimacy in the eyes of the international public.

Turkey may choose to address this by focusing more military action in areas near the Greek islands, drawing Athens into the crisis as a direct actor.