Θα ανεχτείτε κι άλλο την τρομοκρατία των συνδικαλιστών; Του Ανδρέα Ζαμπούκα

Ποια είναι τα αιτήματα στη σημερινή απεργία; Πώς πάρθηκαν οι αποφάσεις των συνδικάτων; Πόσα μέλη ψήφισαν και πόσοι εργαζόμενοι συμμετέχουν στην πραγματικότητα; 

Και για ποιο λόγο, δικαιούνται οι «διαμαρτυρόμενοι» να κλείνουν και πάλι το κέντρο;

H κυβέρνηση οφείλει να μας δώσει κάποιες απαντήσεις...
σχετικά με όσα συμβαίνουν με το συνδικαλιστικό κίνημα στην Ελλάδα και τον ρόλο που παίζουν οι συνδικαλιστές. Και ασφαλώς, να μας διαφωτίσει πότε θα εφαρμοστεί ο συνδικαλιστικός νόμος που προβλέπει το 50% +1 για να ληφθεί απόφαση για απεργία!

Εκείνο όμως που συμβαίνει στην πραγματικότητα, είναι ότι κλείνουμε για άλλη μία φορά τα μάτια σε μία κυνική πραγματικότητα. Γενικότερα, ο ελληνικός συνδικαλισμός δεν στήθηκε ποτέ σε λογική βάση. Δεν ήταν ούτε ρεφορμιστικός ούτε και αντιρεφορμιστικός. Δεν ήταν καν επαναστατικός. Ήταν απλά τα «λευκά κολάρα» των ομάδων συμφερόντων του Δημοσίου και ιδιαίτερα των ΔΕΚΟ. Έτσι το σημείο αναφοράς και διεκδικήσεων δεν ήταν η βιομηχανία – στο κάτω κάτω δεν υπήρχε- αλλά το κομματικό σύστημα που λειτουργούσε πάνω σε μία αμφίδρομη πελατειακή βάση.

Μιλάμε στην ουσία, για τον συνδικαλισμό των δημοσίων υπαλλήλων που ανταλλάσσουν πακέτα διευκολύνσεων με απλωμένη μπροστά τους την πίτα του κρατικού χρήματος. Το ελληνικό Δημόσιο δανείζεται, το κομματικό κράτος διανέμει τα δανεικά και κερδισμένος βγαίνει αυτός που διαθέτει το πιο διεισδυτικό συνδικάτο στα γραφεία των υπουργών.

Όσο για την κοινή γνώμη που εισπράττει τα μηνύματα του «εργατικού κινήματος» δεν κατανοεί τη γλώσσα των αριθμών. Μιλάμε αποκλειστικά για μερικές δεκάδες χιλιάδες υπαλλήλων ΔΕΚΟ που πληρώνονται με μισθούς υπουργών και για ένα τεράστιο υπόλοιπο δημοσίων λειτουργών (δάσκαλοι, καθηγητές κτλ) που περιορίζονται στην κάπως καλύτερη από τον ιδιωτικό τομέα αμοιβή αλλά χωρίς προδιαγραφές και υποχρεώσεις.

Αν θέλουμε να βάλουμε κάτω νούμερα και αποτελεσματικότητα, θα δούμε πως οι μικρές αυτές ελίτ των συνδικαλιστών συμμετείχαν στην καταστροφή της ελληνικής οικονομίας και προσπαθούν τώρα, να την αποτελειώσουν. Αρκεί να υπολογίσει κανείς ότι ο ΟΣΕ είχε μεταφέρει στο ελληνικό χρέος – με απόφαση Ρέππα- πάνω από 10 δις ευρώ, παραδίνοντας προς «ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας» τραίνα και υποδομές αφρικανικής χώρας! Ο ΟΑΣΑ και η ΤΡΑΜ Α.Ε επίσης με απόφαση άλλου υπουργού μετέφεραν στο κρατικό ταμείο χρέη 2,5 δις. Η ΔΕΗ εμπόδισε για πολλά χρόνια, το άνοιγμα της ελεύθερης αγοράς ενέργειας και αφέθηκε στην επικυριαρχία της ΓΕΝΟΠ υποθάλποντας σκάνδαλα και παρατυπίες εκατομμυρίων. Τέλος, στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, το συνδικαλιστικό κίνημα απαξίωσε ρόλους, θεσμούς, συστήματα και εμπόδισε κάθε μεταρρύθμιση της χώρας, με λυσσαλέο και εκδικητικό τρόπο.

Επομένως, ας βρεθεί κάποιος να αποδείξει με κάποιον στοιχειώδη λογικό τρόπο, τι ακριβώς υπεράσπισαν οι συνδικαλιστές τόσα χρόνια εκτός από την θέση τους και τις ομάδες «ευγενών» των ΔΕΚΟ; Παρόλα αυτά, συνεχίζουν να τρομοκρατούν κάθε προσπάθεια μεταρρύθμισης. Κι εδώ ακριβώς εμπλέκεται η άγνοια και η αδιαφορία του μέσου ανθρώπου ο οποίος δεν κατανοεί το ρόλο αυτών των μικρών δικτατοριών που διαλύουν τη χώρα. Ποιος χάνει και ποιος κερδίζει από την πώληση του ΟΛΠ, της ΤΡΑΙΝΟΣΕ, των αστικών συγκοινωνιών, της ΔΕΗ. Υπάρχουν 11 εκατομμύρια Έλληνες και οι συνδικαλιστές κάνουν τρομακτικό θόρυβο για 100.000 ανθρώπους!

Πόσο ακόμα η κυβέρνηση θα ανέχεται την παρανομία και την απροκάλυπτη τρομοκρατία τους; Η κοινωνία έχει πλέον ωριμάσει και είναι έτοιμη να ακούσει αλήθειες. Μήπως είναι καιρός να τις εκφράσουμε και επισήμως;