Για τον Τσίπρα το τέλος μοιάζει οριστικό.Χμ."απόστρατος" 44 ετών, με ισόβια θεόρατη σύνταξη, και καλό .. ταμείο ΠΟΛΛΩΝ ΔΙΣ

Του Κώστα Στούπα. Περισσότερες πιθανότητες έχει μετά από μια δεκαετία να είναι στη Βουλή ο Γιάνης Βαρουφάκης παρά ο Αλέξης Τσίπρας. Το ίδιο συμβαίνει με τους Ευάγγελο Βενιζέλο και Φώφη Γεννηματά....
Τούτο γιατί κάθε πολιτικό πρόσωπο κατακτά μια θέση στο στερέωμα γιατί εκφράζει τα συμφέροντα, τις επιδιώξεις αλλά και τους αυτοπροσδιοριστικούς ταυτοτικούς “μύθους” κάποιας κοινωνικής κατηγορίας.  Ο κ. Τσίπρας μετά την “κωλοτούμπα” του 2015 επιχείρησε να ηγηθεί και να εκφράσει το στρατόπεδο που ψήφισε ΝΑΙ στο δημοψήφισμα διαγκωνιζόμενος με το ΚΙΝΑΛ και τη Νέα Δημοκρατία που υπερασπίστηκαν την ευρωπαϊκή διάσταση της χώρας.  Επί της ουσίας αυτό που συνέβη κατά το πρώτο εξάμηνο του 2015 ήταν η ήττα αυτών που διακήρυττε ως λύση στο αδιέξοδο της χώρας ο κ. Τσίπρας (και αρκετοί άλλοι με λιγότερη επιτυχία…) μετά τη δοκιμή τους στις συνθήκες της πραγματικότητας.  Το ΝΑΙ ενώ συνετρίβη εκλογικά από μια ετερόκλητη, με βάση το δίπολο αριστερά δεξιά, συμμαχία που περιλάμβανε από τη Χρυσή Αυγή, τον Σώρρα, τους ΑΝΕΛ μέχρι το ΚΚ και την Ανταρσύα, στη συνέχεια με τη στροφή του κ. Τσίπρα επικράτησε καθολικά.  Στην ελληνική κοινωνία υπάρχει μια σημαντική μερίδα κρατικο- επιδοματοδίαιτων πελατών που αρέσκονται να κινούνται πέριξ των κομμάτων εξουσίας, υπάρχει μια κατηγορία που με τον ιδρώτα της συντηρεί τους υπολοίπους και μια σημαντική κατηγορία (βολεμένων αλλά και αβόλευτων) αντισυστημικών.  Ο κ. Τσίπρας εκτοξεύθηκε στην εξουσία γιατί η συγκυρία τον εξώθησε να ηγείται μιας συγκυριακής πλειοψηφίας που σχημάτισαν αυτά τα τρία ρεύματα με κορμό το αντισυστημικό ρεύμα.  Μετά τη σύγκρουση με την πραγματικότητα, το αντισυστημικό ρεύμα απογοητεύτηκε, υποχώρησε και βρέθηκε σε σύγχυση. Δεν έπαψε να υπάρχει όμως και μόλις του δοθεί η ευκαιρία θα επανέλθει στο προσκήνιο.  Η ύπαρξή του αφήνει περιθώρια στον κ. Βαρουφάκη να εκφράσει μια σημαντική μερίδα, κάτι που δύσκολα μπορεί πλέον να πετύχει ο κ. Τσίπρας όσες φορές και αν βγει στις νεραντζιές του Μεγάρου Μαξίμου να καταγγείλει τη λιτότητα και τους δανειστές.  Επιπλέον, ο κ. Βαρουφάκης εκφράζει πληρέστερα ένα μετα-νεωτερικό αριστερισμό της γενιάς της “Χιλιετίας” απ’ ό,τι η ΛΑΕ του κ. Λαφαζάνη, η Ανταρσύα ή το ΚΚ.  Τι περιθώρια είχαν όλα αυτά τα αριστερίστικα σχήματα να αυξήσουν την επιρροή τους όταν έπρεπε να υπερασπιστούν χαμένες υποθέσεις όπως η ΕΣΣΔ, η Κίνα του Μάο ή κληρονομική μοναρχία του Κιμ Ιλ Σουνγκ στη Β. Κορέα;  Μόνο εγκεφαλικά “πυροβολημένοι” όπως οι νεοναζί αναλαμβάνουν να υπερασπιστούν σαν ανθρωποκεντρικά τέτοια εφιαλτικά και αποτρόπαια καθεστώτα.  Ο κ. Βαρουφάκης μπορεί ευκολότερα να προσεγγίσει όσους μεταξύ των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ εμφορούνται με αντισυστημικές απόψεις ενώ το ΚΙΝΑΛ της κας Γεννηματά (με τη Βάνα Μπάρμπα ως σύμβολο της δεκαετίας του ’80) μπορεί να επαναπατρίσει μέρος τους βαθέος κρατικοδίαιτου ΠΑΣΟΚ που είχε βρει ασπίδα προστασίας στον ΣΥΡΙΖΑ.  Ο κ. Τσίπρας έχασε μεγάλο μέρος του ετερόκλητου μπλοκ του ΟΧΙ, ενώ δεν κατάφερε ποτέ να αποκτήσει την εμπιστοσύνη μέρους του μετώπου του ΝΑΙ, η μεγάλη πλειοψηφία του οποίου κινήθηκε προς τον κ. Μητσοτάκη στο πλαίσιο της προτεραιότητας του αντι-ΣΥΡΙΖΑ μετώπου που πρώτευσε στα κριτήρια της κάλπης.  Για πρώτη φορά στη μεταπολίτευση τόσοι αυτοπροσδιοριζόμενοι ως αριστεροί θα ψηφίσουν ένα δεξιό κόμμα. Τούτο κατά ένα μέρος οφείλεται στο κεντρώο προφίλ του κ. Μητσοτάκη. Κυρίως όμως οφείλεται στην αντιπάθεια και αντίθεση στις αρχές και τον τρόπο που πολιτεύεται και διαβιεί ο κ. Τσίπρας.  Τα τελευταία τρία χρόνια ήταν φανερό πως ο κ. Τσίπρας ήταν μετέωρος έχοντας τη στήριξη μόνο του μπλοκ των κρατικοδίαιτων οι οποίοι θα τον εγκατέλειπαν μόλις αντιλαμβάνονταν πως απομακρύνεται από την εξουσία και δεν μπορεί να τους εξασφαλίσει προστασία. Αυτή η ώρα σήμανε μετά τα αποτελέσματα των πρόσφατων εκλογών.  Κάποιες μεταγραφές που έκανε από το στρατόπεδο του ΝΑΙ στο πλαίσιο κάποιας στρατηγικής διεύρυνσης και εδραίωσης στην Κεντροαριστερά έμοιαζαν εξ αρχής με κινήσεις πανικού, όταν δεν ξέφευγαν από τα όρια της γελοιότητας όπως ήταν η πολιτική ανάσταση του κ. Στέφανου Τζουμάκα.  Στα επόμενα χρόνια θα τεθούν υπαρξιακά διλήμματα σε σχέση με το μέλλον της Ε.Ε. Όπως σε κάθε χώρα της Ευρώπης υπάρχουν οι υποστηρικτές της περαιτέρω ενοποίησης και οι υποστηρικτές της διάλυσης έτσι υπάρχουν και στην Ελλάδα.  Θα μπορούσε ποτέ ο κ. Τσίπρας να εκφράσει καλύτερα τους υποστηρικτές του ΝΑΙ (της ενοποίησης της Ε.Ε.) και τα συμφέροντα της χώρας από τον κ. Μητσοτάκη ή τον κ. Βενιζέλο;  Η απάντηση του στρατοπέδου του ΝΑΙ αν η Νέα Δημοκρατία φτάσει το 35-40% στις επικείμενες εκλογές είναι όχι.  Θα μπορούσε ο κ. Τσίπρας να εκφράσει τους ευρωσκεπτικιστές ανακτώντας την εμπιστοσύνη των υποστηρικτών του ΟΧΙ μετά τον εξευτελισμό που τους επιφύλαξε το 2015;  Απίθανο, τον αντιπαθούν περισσότερο από τους άλλους…  Ο κ. Τσίπρας είναι μετέωρος και ως εκ τούτου με αβέβαιο πολιτικό μέλλον, ενώ η προχειρότητα με την οποία κυβέρνησε έχει αφήσει πίσω πολλές σοβαρές εκκρεμότητες τις οποίες οι πολιτικοί του αντίπαλοι είναι απίθανo να μην εκμεταλλευτούν.  Το πιθανότερο σενάριο για το μέλλον μετά από 1-2 εκλογικές αναμετρήσεις είναι ο κ. Τσίπρας να έχει την τύχη του κ. Καμμένου και των υπολοίπων της Πλατείας των Αγανακτισμένων…