Κλαζομένιος Αριστερός. Του Βασίλειου Γρηγ. Παπαδάκη*

Η σύγχρονη κοινοβουλευτική δημοκρατία εν Ελλάδι πάσχει από ακατάσχετη λεξιμαγεία, λεξιμαχία. Οι συριζαίοι έχουν προσβληθεί από την ασθένεια της βλοσυρής αναζήτησης ανυπάρκτων λέξεων με σκοπό τη συσκότιση των πολιτών και τη δόλια υφαρπαγή της ψήφου στις επικείμενες εκλογές....

Ο Αριστοτέλης (384-332 π.Χ.), ιδρυτής του θετικισμού, στα «Πολιτικά», 1281- Α12, αναφέρει τα κύρια χαρακτηριστικά του δημοκρατικού πολιτεύματος: Εκλογή των αρχόντων και κυριαρχία της πλειοψηφίας έναντι της μειοψηφίας. Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, η πολιτική είναι η κυριοτάτη των επιστημών. Την κατατάσσει στις επιστήμες διότι οι εν τοις πράγμασι πρέπει να γνωρίζουν κλασσικές επιστήμες: Αρχή Δικαίου, Οικονομία, Ιστορία, Γεωγραφία, Πολιτική. Στην πράξη δεν κυριαρχεί πάντα η πλειοψηφία (ΣΥΡΙΖΑ 35%), επομένως δεν υπάρχει λαϊκή κυριαρχία. Οι εκλέκτορες απαρτίζουν σύνολο ελευθέρως βουλομένων ανθρώπων. Διαιρούνται σε τάξεις με διαφορετικά πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά συμφέροντα.

Η δημοκρατία είναι το μόνο πολίτευμα που ενδιαφέρεται πραγματικά για την πνευματική καλλιέργεια και πρόοδο του ανθρώπου μέσω της ανάπτυξης ενός ελεύθερου και υπεύθυνου στοχασμού. Για να επιζήσει χρειάζεται ώριμους και πεπαιδευμένους πολίτες. Βασική προϋπόθεση, η συμμετοχή όλων στα κοινά. Οι πολίτες έχουν υποχρέωση να μετέχουν στις διαδικασίες που διασφαλίζουν τη δημοκρατική ομαλότητα και τον πολιτισμό. «Όποιος δεν αναμειγνύεται στα ζητήματα της πόλης είναι άχρηστος πολίτης και όχι φιλήσυχος», Περικλής 490-429 π.Χ.

Σ’ ένα δημοκρατικό πολίτευμα οι ψηφοφόροι εκφράζουν την πολιτική τους βούληση σύμφωνα με τους ισχύοντες νόμους. Τη θέληση των πολιτών δεν την καθορίζει η επικρατούσα ανομία (πεζοδρόμιο) αλλά ο επικρατών νόμος. Η δημοκρατία και η ελευθερία προϋποθέτουν όχι μόνο δικαιώματα αλλά και υποχρεώσεις.

Δεν υπάρχει δημοκρατία όταν δεν λειτουργούν οι δημοκρατικοί θεσμοί και δεν υπάρχει δημοκρατικό ήθος εκ μέρους του «ηγέτη» της χρυσής μετριότητας και των λοιπών μελών του κοινοβουλίου, όταν τα ατομικά συμφέροντα η πάθη εξυπηρετούν τους ίδιους και όχι το εθνικό συμφέρον.

Ως πολίτευμα έχει εγγενή μειονεκτήματα τη βραδύτητα και την αλληλεξουδετέρωση των δυνάμεων, εξ’ αιτίας των πολλών γνωμών, αντιφάσεων και αντιμαχιών. Σ’ ορισμένες κρίσιμες καταστάσεις χρειάζεται η αποφασιστική παρέμβαση του ενός, που με ταχύ ρυθμό, θα τάμη τις διαφορές και θα προχωρήσει στη λήψη αποφάσεων για την επίτευξη των στόχων. Ιστορικοί αναφέρουν ως μία από τις μεγαλύτερες αρετές του Ρωμαϊκού πολιτεύματος το θεσμό της δικτατορίας, ενσωματωμένο μέσα στους άλλους θεσμούς της Ρώμης.

Πρόβλημα του δημοκρατικού πολιτεύματος είναι η εξέλαση των εκλεκτών όταν στην πορεία της βουλευτικής θητείας παύσουν να είναι άριστοι. Με την πάροδο του χρόνου οι μη άριστοι γίνονται υβριστές (λόγια, στάση, υπαινιγμοί με συμβολικό περιεχόμενο «γλάστρα» γίνονται αντιληπτά και βιώνονται από το προσβεβλημένο άτομο ως υποτιμητικά, εξευτελιστικά). Τέτοια άτομα υπάρχουν στο σημερινό κοινοβούλιο, σχιζοθυμικά, ψυχρά, χωρίς συναίσθημα, αποστασιοποιημένα. Με νου περιορισμένο στη διάνοια, στο συνειρμικό λόγο, ανίκανα να προσφέρουν ηθικές και αισθητικές αξίες. Γι’ αυτό βλέπουμε πολλούς από τους άμαθους κι όχι λίγους από τους σοφούς της αριστερής υποκουλτούρας, να πιάνονται από τα γκρεμισμένα σταλινικά είδωλα, διότι στη θέση τους δεν μπήκε τίποτα καινούργιο.

Ο δεκαστής- δωροδόχος πρωθυπουργός αγνοεί τις ανθρωπιστικές επιστήμες. Αρέσκεται στο να ψευτίζει και να εξαπατά τους συνταξιούχους οι οποίοι «θα έπρεπε στα 70 τους να έχουν αποβιώσει». Σε διαταραγμένα άτομα το ψέμα ταυτίζεται με την πλάνη και την απαξία.

Ζούμε τα τελευταία 4 χρόνια μια εποχή ψυχικής απόγνωσης, κατακερματισμένη είναι η ψυχή . Κατακερματισμένα και τα αδιαφεγγή νοήματα, η πολιτική ασάφεια και τα λόγια που την εκφράζουν. Παρατηρείται το φαινόμενο της αριστοφάνειας βωμολοχίας. Η κυβέρνηση καταχράται της βουλευτικής ισχύος (βουλευτοκρατία). Ο κλαζομένιος πρωθυπουργός καταφέρεται κατά προσφιλών οικογενειακών προσώπων με αήθεις χαρακτηρισμούς.

Η κοινωνική αδικία είναι ένα έσχατο επιφαινόμενο αυτής της πολιτικής σήψης που βιώνουν οι Έλληνες. Μα χειρότερο και από αυτή τη συριζαϊκή οπισθοδρόμηση είναι η απόγνωση από την ανομία και ανασφάλεια των πολιτών.

Οι 17χρόνοι νέοι με τη διορατικότητα και ευφυία που τους διακρίνει βλέπουν την αμορφία, την ασχήμια, τη βρωμισιά και προπαντός το ψυχικό και πνευματικό κενό. Στη θέση ενός άθλιου αριστερού οικοδομήματος βρίσκονται πολλά άθλια ερείπια και στον ορίζοντα δεν φαίνεται μέχρι τις προσεχείς εθνικές εκλογές ο οικοδόμος.
Εμείς με τη ψήφο μας στις 26 Μαΐου 2019 και εσείς με βαριοπούλες και σφυροδρέπανα όπως το 1946-1949.

Επίλογος
«Προσέξτε τους ρήτορες. Χρησιμοποιούν τις λέξεις για να κρύψουν τις αληθινές τους σκέψεις. Ίσως αυτή να είναι η μεγαλύτερη κακοδαιμονία της πολιτικής ζωής όπου οι δημαγωγοί επισείουν φανταχτερά λόγια για να παρασύρουν και να δημοκοπήσουν. Πλούταρχος (46-127 μ.Χ), λογογράφος, «Ηθικά», κεφάλαιο, περί του «Ακούειν».

*Δημοσιογράφος
Επίτιμο μέλος Ενώσεως Ευρωπαίων Δημοσιογράφων