ΣΥΡΙΖΟΦΑΣΙΣΤΑΡΑΔΙΚΟ - ΕΘΝΙΚΟΙ ΚΑΤΣΑΠΛΙΑΔΕΣ: Αλυσίδες. Του ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ

Δεν είναι ανάγκη να πιστέψει κανείς την καταγγελία. Δεν μπορεί όμως, με αφορμή την καταγγελία, να μη θυμηθεί τι είχαν επιχειρήσει οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ με τον περιλάλητο «νόμο Παππά» για τις τηλεοπτικές άδειες. Είχαν αποσπάσει υπέρ του Παππά την αρμοδιότητα που το Σύνταγμα απονέμει στο ΕΣΡ, προκειμένου να δημιουργήσουν ένα ολιγοπώλιο πληροφορίας....
  Από τους τέσσερις ενημερωτικούς σταθμούς πανελλαδικής εμβέλειας, που προέβλεπε το σχέδιο, ο ένας θα ανήκε σε έναν εργολάβο, παλαιό γνώριμο της Αριστεράς, που –όπως αποδείχθηκε και από την έκπτωσή του από τα δημόσια έργα που του δόθηκαν επί ΣΥΡΙΖΑ– δεν είχε ούτε τα χαρτόσημα για να βάλει υποθήκη τα βοσκοτόπια του. 
Το δεύτερο από τα τέσσερα κανάλια θα ανήκε στον επιχειρηματία που η κυβέρνηση παρουσιάζει σήμερα σαν ένοχο για τον μισό ποινικό κώδικα. 
Ο νόμος δεν πέρασε. Η κυβέρνηση, όμως, συνέχισε να προσπαθεί να εξοστρακίσει όσους από τους παλιούς κατόχους οικονομικής και μιντιακής εξουσίας δεν είχε καταφέρει ήδη να προσεταιρισθεί. Η εκστρατεία αυτή εκπορευόταν από το αρχικό δόγμα ότι «πραγματική» εξουσία δεν είναι η πολιτική εξουσία που εξασφαλίζει η λαϊκή ψήφος. Δεν φτάνει να έχεις την κυβέρνηση και την πλειοψηφία στη Βουλή. Δεν φτάνει να νομοθετείς –να ορίζεις τους επίσημους κανόνες–, γιατί η ισχύς αποκτάται εις βάρος των κανόνων. 
Οχι, δεν χρειάζεται να πιστέψει κανείς τις καταγγελίες για ανομολόγητα συμβόλαια που χάλασαν και μεγα-ρουσφέτια που έμειναν ανεκπλήρωτα, για να διαπιστώσει πώς επιχείρησε να εδραιωθεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Αρκεί να διαβάζει τις τροπολογίες που κατατίθενται τους τελευταίους μήνες. Με αυτές τις φαιές ρυθμίσεις η πολιτική ευθύνη διαμοιράζεται σε όλο το κομματικό σώμα, και όχι μόνο στον υπουργό που είχε αναλάβει τις διευθετήσεις.
Μπορεί, άραγε, ο Τσίπρας να χρησιμοποιήσει τη σύγκρουσή του με τον Μαρινάκη για να δικαιολογήσει πρόωρες εκλογές τον Μάιο; 
Η σύγκρουση θα μπορούσε να δώσει στον ΣΥΡΙΖΑ μια διέξοδο από τον κίνδυνο του σπιράλ της αλυσιδωτής ήττας. Για να επιλέξει, όμως, μια σύγκρουση μέχρις εσχάτων, πρέπει να μην έχει κάτι να φοβάται. Ο Τσίπρας μέχρι στιγμής δεν ρισκάρει ούτε καν να εκνευρίσει τον Καμμένο. 
Ο,τι και αν αποφασίσει ο πρωθυπουργός στη μία εβδομάδα που του απομένει, μέχρι το χρονικό όριο της προκήρυξης των εκλογών, μπορεί να είναι βέβαιος ότι στο τέλος της τετραετίας έχει πετύχει αυτό που ήθελε. Πέτυχε να έχει ερείσματα στα μίντια και στην επιχειρηματική τάξη. Κι, ωστόσο, τίποτε από όλα αυτά δεν φαίνεται ικανό να αναχαιτίσει τη φθορά του. 
Ο Τσίπρας δεν είναι ο πρώτος που μέλλει να διαπιστώσει ότι κανένας σύμμαχος, εντός ή εκτός Ελλάδος, όσο ισχυρός κι αν φαντάζει, δεν μπορεί να τον σώσει από τον εαυτό του.  
Μπορεί να ακούγεται πολύ ρομαντικό για τον κυνισμό των αριστερών, αλλά ναι: Η εξουσία κερδίζεται –και χάνεται– στις κάλπες.