Οι λούγκρες που (ξανα)ξεβράκωσαν τον «προοδευτικό» κόσμο της χώρας. Οι σταυροφόροι της «πολιτικής ορθότητας» δεν είναι τίποτα περισσότερο από επίδοξοι λογοκριτές

Θα έχετε ενημερωθεί πως ο σύντροφος Κραουνάκης (σε εκπομπή που κάνει στον σταθμό του ΣΥΡΙΖΑ, αν δεν κάνω λάθος)

απέδωσε την κριτική, τον χλευασμό και το κράξιμο στον σύντροφο Πολάκη στον ομοφυλόφιλο πόθο όσων ασκούν κριτική, χλευάζουν και κράζουν τον νταή του Υπουργείου της Υγείας....

Με λίγα λόγια, σύμφωνα πάντα με τον αριστερό και άρα προοδευτικό (φυσικά και ειρωνεύομαι, η αριστερά έχει πάψει να έχει σχέση με οποιαδήποτε πρόοδο εδώ και πολλές δεκαετίες) καλλιτέχνη, α) το ποσοστό των ομοφυλόφιλων, των λουγκρών όπως τους είπε, στην Ελλάδα είναι υψηλότερο και από το ποσοστό των ομοφυλόφιλων σε συναυλία της Μπάρμπρα της Στρέιζαντ β) η στάση των ομοφυλόφιλων συμπολιτών απέναντι στους πολιτικούς καθορίζεται με αποκλειστικό κριτήριο τις ορέξεις του πουλιού τους.

Νομίζω πως δεν χρειάζεται να εξηγήσω ούτε γιατί το α) είναι βλακώδες ούτε γιατί το β) είναι ο ορισμός της ομοεχθρικής ρητορικής (το ότι αυτή η ρητορική προέρχεται από το στόμα του συντρόφου Κραουνάκη δεν αλλάζει κάτι, καθώς πολύ συχνά οι άνθρωποι ξεστομίζουν πράγματα των οποίων τη διάσταση δεν έχουν την ικανότητα ή τη διαύγεια να συλλάβουν).

Αυτό που με ενδιαφέρει περισσότερο είναι το πώς η φράση σύμφωνα με την οποία όσοι ενοχλούνται από τον κασιδιαροειδή σύντροφο είναι «λούγκρες που θέλουν τον ψηλό τον κρητίκαρο» πέρα από το να δημιουργεί αμφιβολίες για την όραση του συντρόφου Κραουνάκη, καταφέρνει να ξεβρακώσει όλους τους «ευαίσθητους» υπέρμαχους της πολιτικής ορθότητας που είναι ικανοί να φωνάξουν «σεξισμός» ακόμα κι αν κάποιος ρωτήσει το κόστος της επίσκεψης μιας κοπέλας που δουλεύει σε γραφείο συνοδών (για τα αντίστοιχα αγόρια, όπως έχουμε πει, δεν μας ενδιαφέρει καθώς όλοι οι άντρες είναι γουρούνια).    

Έχουν περάσει πολλές ώρες από τότε που οι λούγκρες ηκούσθησαν στον αέρα και ούτε μια οργισμένη ανακοίνωση από κάποια γραμματεία, ούτε ένα θυμωμένο ποστ στο φέισμπουκ από κάποια ευαίσθητη ψυχή, ούτε μια κινητοποίηση από κάποιο παρατηρητήριο, ούτε τίποτα που να δείχνει ότι οι «προοδευτικοί» συμπολίτες ενοχλούνται όχι μόνο από τον όρο «λούγκρες», αλλά και από τη διαπίστωση σύμφωνα με την οποία οι λούγκρες το μόνο που καταλαβαίνουν από πολιτική είναι ό,τι τους λέει το πουλάκι τους (με δυσκολία απέφυγα να κάνω ένα πολύ κακό χωρατό και να γράψω «ό,τι τους λέει το πολάκη τους» και ελπίζω η προσπάθειά μου να εκτιμηθεί).

Κι ο λόγος που δεν διαβάσαμε ή δεν ακούσαμε τίποτα είναι το ότι οι «ευαίσθητοι» και «προοδευτικοί» πολίτες, οι «υπέρμαχοι» των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, οι «πολέμιοι» της ομοφοβίας και του ρατσισμού, δεν δίνουν δεκάρα ούτε για τα ανθρώπινα δικαιώματα, ούτε για την ομοφοβία, ούτε για τον ρατσισμό, παρά μόνο στον βαθμό που μπορούν να τους εξυπηρετήσουν στην προσπάθεια κατάκτησης και διατήρησης κάποιας εξουσίας. Η εξουσία αυτή μπορεί να διαφέρει, να είναι πολιτική, κοινωνική, οικονομική ή καλλιτεχνική, αλλά οι «ευαίσθητοι» συμπολίτες είναι ακριβώς ίδιοι.

Φυσικά το ξεβράκωμα αυτό κάνεναν δεν εκπλήσσει. Τα τελευταία χρόνια τα ξεβρακώματα του «προοδευτικού» (βαθιά συντηρητικού στην πραγματικότητα) κόσμου είναι τόσο συχνά που μοιάζουν σαν να κυκλοφορούν διαρκώς γυμνοί από τη μέση και κάτω. Δεν παύει όμως να είναι ένα ξεβράκωμα απολαυστικό, όπως κάθε ξεβράκωμα κάθε υστερόβουλου υποκριτή που κουνάει το δάχτυλο σε όποιον δεν ρίχνει στο δάχτυλο μέλι. Και είναι και μια μικρή νίκη για κάθε άνθρωπο που καταλαβαίνει πως οι σταυροφόροι της «πολιτικής ορθότητας» δεν είναι τίποτα περισσότερο από επίδοξοι λογοκριτές που σκοπός τους δεν είναι ένας καλύτερος κόσμος, αλλά ένας πιο φοβισμένος και μουγκός κόσμος.

Για να μην παρεξηγηθώ από τους πονηρούς (ή τους ανόητους) δεν θεωρώ ούτε κακιά ούτε χυδαία τη λέξη λούγκρες, όπως και καμία άλλη λέξη που δήθεν σοκάρει τους πολιτικά ορθούς συμπολίτες. Από την άλλη, βρίσκω αρκετά χυδαία την άποψη ότι όλοι οι ομοφυλόφιλοι (ή όλοι οι στρέιτ που κατά βάθος είναι όλοι ομοφυλόφιλοι) παίρνουν τις αποφάσεις τους με το πουλάκι τους. Όμως, ακόμα κι η χυδαιότητα της βλακώδους αυτής ψυχολογικής προβολής δεν είναι τίποτα μπροστά στη χυδαιότητα του ξεβρακωμένου «προοδευτικού» κόσμου της χώρας. Όλων αυτών των «ευαίσθητων» ψυχών που είναι έτοιμοι όχι τις ακίνδυνες λούγκρες, αλλά μέχρι και τα θανατηφόρα στρατόπεδα εξόντωσης, σαν αυτό της Μόριας, να δεχτούν, αν αυτό εξυπηρετεί την εξουσία που τους ταΐζει. Και μπράβο τους.