Πριν από μερικές μέρες είχαμε αναρτήσει αυτό: Με λένε Αναστασια. Είμαι μόλις 20 ετών και το Σεπτέμβριο του 2017 έμαθα ότι έχω ένα είδος επιθετικού καρκίνου στις λεμφαδένες το πάλεψα πολύ αλήθεια όταν πια έφυγα από τα νοσοκομεία περιμένοντας να κάνω εξετάσεις ξανά…έλεγα σε όλους ότι ναι επιτέλους είμαι καλά ..επιτέλους θα ζησω γιατί έκανα μεταμόσχευση γιατι πάλεψα...
και γιατί δε γίνεται ο Θεός να είναι τόσο άδικος να με στερήσει από τον πατέρα μου, όπως του στέρησε τη μάνα μου με τον ίδιο ακριβώς τροπο πριν απο 16 χρόνια…
όμως δεν είμαστε πάντα τυχεροί…δεν κερδίζουμε όλοι τη μάχη με το καρκίνο..
Σεπτεμβριος 2018…πάω στο νοσοκομείο για να κάνω εξετάσεις..σίγουρη πως μετά τη μεταμόσχευση θα είμαι καλά…και τι βλέπω;; ΠΡΟΟΔΟΣ ΤΗΣ ΝΌΣΟΥ ΚΑΙ ΝΕΕΣ ΕΣΤΊΕΣ ΜΟΛΥΝΣΗΣ…
οκ λέω θα το παλέψω ξανά…πλέον ο καρκίνος ήταν σε όλο το λεμφικό ιστο, στο πάγκρεας και στα πνευμόνια…στο 4ο στάδιο… θα το πάλευα αλήθεια και παλέψα… ακόμα παλεύω, νιώθω δυνατη.. νιώθω πως αύριο θα φύγω από δω [από το νοσοκομείο]..
Ήρθαν οι γιορτές και μετά θα έφευγα για Ελβετία για εγχείριση… στα γενέθλια της αδερφής μου ηταν η πρώτη μερα μετά από καιρό που ανέβασα πυρετό… έκτοτε δεν μου έπεσε ξανά…
2 μήνες με κορτιζόνη γιατί ο πυρετός δεν πεφτει…
και εκεί που είχαμε μείνει στο θα ζήσεις όσο αντέξει η καρδιά σου…Σήμερα ο γιατρός μου ανακοίνωσε ότι αυτή η εβδομάδα είναι η τελευταία εβδομάδα που θα ζήσω…
Για μένα δεν κλαίω τόσο… δεν κλαίω που δεν πρόλαβα να ζησω τίποτα, δεν κλαίω που δεν πρόλαβα να αρχίσω να δουλεύω, που δεν θα κάνω παιδιά και που σε 10 χρόνια δε θα με θυμάται κανείς…
Όμως κλαίω για αυτούς που αφήνω πίσω… Για το πατέρα μου που πριν χρόνια έθαψε τη μάνα μου που έφυγε νεότατη από την ίδια κωλοαρρωστια και με άφησε 3 χρόνων μωρό… για την αδερφη μου που δύο μήνες τώρα δεν έφυγε λεπτό από κοντά μου… πώς θα μάθει να ζει χωρίς εμένα..αυτή?? Αυτή που ήταν για μένα και μάνα ???
Ζήτω συγγνώμη για ό,τι έχω κάνει σε όποιον έχω κάνει και έχω πληγώσει… ζήτω συγχώρεση… και ζήτω να προσεύχεστε για μένα τώρα που φεύγω… γιατί φοβάμαι… Ευχαριστώ.
***
Ούτε 48 ώρες αργότερα, έγραψε η αδερφή της τα εξής:
Η εξομολόγηση της Αναστασίας μας που έγινε άρθρο…
Ευχαριστούμε για το ενδιαφέρον σας και για την συμπαράσταση που δείξατε στην αδελφή μου,που διαδώσατε την ιστορία της και τις δυσκολίες που πέρασε.
Η αδερφη μου, η Αναστασία μου σήμερα το πρωί έφυγε… Δυστυχώς δεν κατάφερε να ανατρέψει τις προβλέψεις.
Εσβησε μόλις στα 20 χρόνια της, μας άφησε πίσω.
Δεν έγινε κανένα θαύμα…απλά έφυγε, και εγώ ήμουν εκεί, της είπα αντίο, της είπα ότι επιτέλους θα είναι με τη μητέρα μας…και χαμογέλασα… Γιατί η Αναστασία δε θυμόταν τη μάνα μας και πάντα έκλαιγε και μου έλεγε οτι λυπάται που δεν την θυμάται….. είχαν την ίδια μοίρα…
Το μόνο πράγμα που μας ζήτησε ήταν να φύγει από το νοσοκομείο, πράγμα που δεν έγινε…άδικο, πολύ άδικο… σε κανένα δεν αξίζει να φεύγει σε νοσοκομειακές συνθήκες… μη μπορώντας να δεις τους φίλους σου να πεις ένα τελευταία αντίο… είναι σεβασμός στη ζωή η ποιότητα στο θάνατο…
Το τελευταίο πράγμα που μου είπε είναι ” τώρα που θα φυγω, να προσέχεις το μπαμπά” Και έφυγε… και καθόμουν εκεί και έβλεπα τους παλμούς να πέφτουν…και δεν μπορούσα να κάνω τίποτα…
ΕΥΧΟΜΑΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΠΕΡΝΆΝΕ ΤΟ ΊΔΙΟ ΝΑ ΝΙΚΉΣΟΥΝ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΑΡΡΏΣΤΙΑ…ΝΑ ΔΕΊΞΟΥΝ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥΣ ΝΑ ΠΑΛΈΨΟΥΝ ΌΠΩΣ ΠΑΛΕΨΕ ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΜΑΣ ΜΕΧΡΙ ΤΕΛΟΥΣ…
το κορίτσι μου που πάλεψε…που μέχρι το τελος χαμογελούσε…
Ας αναπαυθεί εν ειρήνη…ας βρει επιτέλους τη γαλήνη που δεν μπόρεσε να βρει εδώ…κοντά στο Θεό…και στη μητέρα μας….ΑΜΗΝ
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΠΕΣ ΤΗΝ ΑΠΟΨΗ ΣΟΥ ΧΩΡΙΣ ΥΒΡΕΙΣ. Παρατηρούμε ακραίες τοποθετήσεις αναγνωστών. ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ δεν θέλουμε να μπαίνουμε στη δύσκολη θέση να μην βάζουμε ΟΛΑ τα σχόλια. Δόξα στο Θεό η Ελληνική γλώσα είναι πλούσια ωστε να μην χρειάζονται ακραίες εκφράσεις.