«Πράξη Εθνικής Αναξιότητας» του Κωνσταντίνου Δέδε

Όπως προδικάζει ο τίτλος θα αναφερθώ πάλι σε εθνικά ζητήματα, διότι πιστεύω ότι είναι η μοναδική σκέψη και φιλοσοφία που πρέπει να μας διακατέχει όταν προσπαθούμε να ερμηνεύσουμε την σημερινή κατάσταση της πατρίδας και να βγάζουμε συμπεράσματα για το μέλλον που μας περιμένει. Την αφορμή μου την έδωσε η διαβόητη υπηρεσία που εδρεύει στην πόλη μας και συγκεκριμένα το ΙΚΑ Μεγάρων. Έπεσε στην αντίληψη μου ότι η υπηρεσία, μέρες που είναι, έστειλε πολλά  σημειώματα για οφειλές πολιτών προς το ΙΚΑ και άλλες πράξεις που όμως έχουν σαν αποτέλεσμα την είσπραξη χρημάτων....

Η ανάλυση που ακολουθεί απευθύνεται σε όλους τους δημόσιους υπαλλήλους, στους οποίους θα ήθελα εκ των προτέρων να τους επισημάνω να την μελετήσουν καλά και να μην προσπαθήσουν να την υποβαθμίσουν. Επίσης τους δηλώνω ότι δεν διακατέχομαι από μισό–δημοσιοϋπαλληλικά συναισθήματα, ή τουλάχιστον κατά πολύ λιγότερο από αυτά που ο μέσος πολίτης εκφράζει στην καθημερινότητα του. Απλά στόχος μου είναι να συμβάλω στο ξεκαθάρισμα των λογαριασμών, μεταξύ εσάς και εμάς.

Το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν ότι τελικά αυτοί οι άνθρωποι ζουν σε άλλο πλανήτη. Ζουν στον δικό τους κόσμο και δεν μπορούν με τίποτα να αντιληφθούν την βίαια αλλαγή της κοινωνίας μας προς την εξαθλίωση και την ανέχεια.

Αυτό που τους ταιριάζει είναι μια φράση από ένα κείμενο του Αντόνιο Γκράμσι που γράφτηκε στα 1917 με τίτλο ’’Μισώ τους αδιάφορους’’ και λέει: «Η αδιαφορία είναι αβουλία, είναι παρασιτισμός, είναι δειλία, δεν είναι ζωή. Γι’ αυτό μισώ τους αδιάφορους.»

Αδιαφορία είναι όταν με ένα σου έγγραφο στέλνεις στην απελπισία έναν ηλικιωμένο που διαβάζει ότι πρέπει να επιστρέψει ένα μικρό ή μεγάλο ποσόν. Αδιαφορία είναι όταν με άλλο έγγραφο στέλνεις στην κατάθλιψη και στην απόγνωση κάποιον άλλο, όταν του ζητάς να εξοφλήσει υποχρεώσεις του που δημιουργήθηκαν 10 χρόνια πριν. 

Βέβαια οι πράξεις αυτές των υπαλλήλων είναι τυπικά σωστές.

Στο δίλημμα αυτό η πολιτική σκέψη μπορεί να απαντήσει.

Κατά την άποψη μου βέβαια, αυτό είναι ένα ψευτοδίλημμα που μόνο ένας βολεμένος έχει, γιατί μόνο αυτός δεν θα σκεφτεί το πρώτο πράγμα που έκανε όταν σαν αποτέλεσμα της υποτέλειας και της οσφυοκαμψίας του, σε έναν κομματάρχη, προσλήφθηκε στο δημόσιο. Δηλαδή τον όρκο που έδωσε στο «όνομα του Ελληνικού λαού» που λέει τα εξής: «Ορκίζομαι να φυλάττω πίστη στην πατρίδα, υπακοή στο Σύνταγμα και τους νόμους και να εκπληρώνω τιμίως και ευσυνειδήτως τα καθήκοντα μου.»

Όπως βλέπουμε πρώτα ορκίζονται πίστη στην πατρίδα, μετά στο σύνταγμα και τελευταία στα καθήκοντα τους.

Γιατί όμως ο όρκος βάζει πρώτα την πατρίδα και στο τέλος το καθήκον;;.

Γιατί η πατρίδα είναι η αρχή, είναι το όλον, είναι η βάση, που φτιάχνεται το σύνταγμα και θεμελιώνεται η λαϊκή κυριαρχία.

Επίσης ρητά αναφέρεται στο άρθρο 2 παρ. 1 του συντάγματος ότι, ‘’Ο σεβασμός και η προστασία της αξίας του ανθρώπου αποτελούν την πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας’’, δηλαδή πρώτα και πάνω απ` όλα ο άνθρωπος.

Άρα όταν με τις πράξεις σας, έστω και στο όνομα του καθήκοντος, φέρετε βλάβες στον λαό, που είναι το πρώτο συστατικό της πατρίδας, είστε επίορκοι έναντι θεού και ανθρώπων.

Στην Συντακτική Πράξη υπ' αριθ. 1/1944 (Φ.Ε.Κ. 12/6 Νοεμβρίου 1944) και 6/1945 (Φ.Ε.Κ. 12 / 20 Ιανουαρίου 1945), όπου ορίζεται ο <<δωσιλογισμός>> (αυτός που υποχρεούται να λογοδοτήσει για τις πράξεις του), αναφέρει επίσης: ‘’Έτι δε, όσοι συνεργάσθηκαν με τον εχθρό κατά τρόπο ανάξιο Έλληνος πολίτη και έθιξαν την εθνική αξιοπρέπεια, διευκολύνοντας το έργο των αρχών κατοχής’’.

Με αυτόν τον τρόπο προβλεπόταν η τιμωρία για αυτούς που δεν φόρεσαν μεν την κουκούλα, αλλά όμως δεν έκαναν τίποτα για να αποτρέψουν την κατοχή. Η ποινές ήταν 16 χρόνια φυλάκιση και αφαίρεση των πολιτικών τους δικαιωμάτων.

Στην μορφή αυτού του  ‘’δωσιλογισμού’’ δόθηκε ο όρος της «πράξης εθνικής αναξιότητας». 

Σε άλλα άρθρα μου έχω τεκμηριώσει ότι σύσσωμο το πολιτικό σύστημα έχει τελέσει το αδίκημα της ‘’έσχατης προδοσίας’’, με την υπογραφή και την ανοχή των δανειακών συμβάσεων που παραχωρούν την εθνική κυριαρχία σε εξωχώριες δυνάμεις, την παραχώρηση του Αιγαίου, κ.λ.π. Επίσης στο τελευταίο μνημόνιο αφαιρείται το δικαίωμα στο κράτος να λαμβάνει αποφάσεις δίχως την σύμφωνη γνώμη της Τρόικα. Δεν θα μιλήσω για την απίστευτη παραβίαση όλων των άρθρων του συντάγματος. Εν ολίγοις, όλα αυτά ορίζουν με σαφήνεια την κατοχή της χώρας μας και δεν χρειάζεται να δούμε τον στρατιώτη για να το επιβεβαιώσουμε. Και κάτι άλλο ακόμη. Στο 2 μνημόνιο ορίζεται εξωχώριος ειδικός λογαριασμός που καταθέτονται αυτόματα ΟΛΛΑ τα έσοδα αυτού του κράτους. Άρα και αυτών που θα προκύψουν από τα σημειώματα που στείλατε.

Είμαστε υπό κατοχή, τελεία και παύλα.

Το θέμα λοιπόν είναι να αποφασίσετε εάν είστε μέρος αυτής της κοινωνίας η όχι. Μέχρι στιγμής με αυτήν σας τη θέση κάνετε μια ξεκάθαρη δήλωση ότι θεωρείτε τον εαυτό σας μέρος του συστήματος που λεηλατεί αυτόν τον τόπο. Πιόνια δηλαδή και εφαρμοστές της υποδούλωσης αυτού του λαού από τους κατακτητές. Γιατί όταν συμβάλλετε στο άχθος αυτού του λαού δεν δηλώνετε κάτι άλλο. Το επαχθές χρέος είναι αυτό που έχουν φορτώσει οι τοκογλύφοι κατακτητές στην πατρίδα μας και είναι παράνομο και καταχρηστικό  σύμφωνα με το Εθνικό δίκαιο αλλά και  το Διεθνές.

Μην βαυκαλίζετε ότι ανήκετε σε αυτόν τον λαό, ούτε κατά διάνυα δεν πατάτε σε αυτόν, άρα δικαιούται να σας διαγράψει. Εάν κάποτε απελευθερωθεί αυτή η πατρίδα να είστε σίγουροι ότι θα δικαστείτε για εθνική αναξιότητα, θα είναι ο ίδιος ο λαός που πρώτος θα σας κατηγορήσει, αλλά και αυτό να μην γίνει θα είναι η Θεία Δίκη που θα το ολοκληρώσει, γιατί δεν μπορείτε να καταλάβετε πόσο πολύ απάνθρωπο είναι αυτό που κάνετε και χρήζει τιμωρίας. Προς το παρόν μόνο το ‘’ντροπή σας’’ ταιριάζει.

Θα το κάνει ο λαός αυτό, πολύ σύντομα διότι δεν μπορεί να υποφέρει άλλο.

Η αδιαφορία σας δεν «είναι ζωή», όπως λέει ο Γκράμσι, είναι «παρασιτισμός».

 Σε παράσιτα έχετε μεταλλαχτεί και αυτό δεν είναι τυχαίο, γιατί παράσιτο είναι αυτός που γλύφει και συντηρεί με την ψήφο του το εκάστοτε πολιτικό σύστημα για την ατομική του βολή. Δεν σας κατηγορώ για τον τρόπο που προσληφθήκατε στο δημόσιο, διότι έτσι ήταν και είναι το πολιτικό σύστημα, αλλά αυτό δεν σας απαγορεύει να είσαστε πολίτες και να πάρετε θέση για το που ανήκετε.

Όπως το κάνουν οι ιατροί και το προσωπικό των νοσοκομείων, το ποιο βρόμικο κατά άλλα σύστημα, κανείς πλέον όμως δεν λέει κουβέντα, διότι ο κόσμος βλέπει την αυτοθυσία τους για να σώσουν ζωές.

Το 1917 όταν ο Γκράμσι έγραφε αυτό το κείμενο στο Τορίνο που διέμενε, επικρατούσε αυτό το κλίμα της αδιαφορίας, που τον θύμωσε και έγραψε το κείμενο αυτό. Η έλλειψη όμως του ψωμιού έκανε χιλιάδες κόσμου να ξεχυθούν στους δρόμους με αποτέλεσμα την βίαια καταστολή και την δολοφονία  ανθρώπων. Μην απορήσετε λοιπόν εάν σας περικυκλώσουν ομάδες πολιτών που ήδη αυτοοργανώνεται. Ο θυμός που διακατέχει αυτή τη στιγμή την κοινωνία δεν γνωρίζω που θα ξεσπάσει.

Τίποτα όμως δεν έχει τελειώσει, μέρες που είναι, μπορείτε ακόμη και τώρα να επανορθώσετε. 

Μπορείτε να είστε εσείς οι πρωτεργάτες της απελευθέρωσης αυτής της πατρίδας ανταποδίδοντας έτσι αυτά που σας έχει προσφέρει αυτή η κοινωνία, τότε που μπορούσε να σας συντηρεί.