Τρομοκρατία, ζήσε τον μύθο σου στην Ελλάδα. Γράφει ο Διονύσης Μαρίνος

Είμαστε η μοναδική χώρα στην Ευρώπη που εξακολουθεί να διατηρεί στο μαλακό της υπογάστριο αυτόκλητους τιμωρούς και επαναστατικές παραφυάδες. Η κυβέρνηση έχει αντικειμενική ευθύνη και οφείλει να σταματήσει τη λογική της δαιμονοποίησης των ΜΜΕ....
Το 2005, ο IRA κήρυξε τον τερματισμό οποιασδήποτε ένοπλης ενέργειας και ανακοίνωσε πως, στο μέλλον, θα προσπαθούσε να επιτύχει τους στόχους του μόνο με ειρηνικά μέσα. Το 2010, ο βασκικός στρατός της ΕΤΑ κατέβασε τα όπλα, έκλεισε στα ντουλάπια τις σφαίρες και ζήτησε ένα μεγάλο συγγνώμη για το αίμα που άφησε πίσω του. Στα πίσω κατάστιχα του αντάρτικου πόλεων έχουν παραχωθεί, πλέον, οι Ερυθρές Ταξιαρχίες στην Ιταλία και η Φράξια Κόκκινος Στρατός στη Γερμανία. Ακόμη και η δική μας 17 Νοέμβρη είναι ένα οικτρό κατάλοιπο μιας εποχής που κουβαλούσε μνήμες και πληγές της Μεταπολίτευσης, τις οποίες δεν κατάφερε ποτέ να μετουσιώσει σε κάτι δημιουργικό. Οι μοναδικές τρομοκρατικές ενέργειες που δονούν την παγκόσμια κοινότητα και θέτουν σε λειτουργία το συναγερμό ασφαλείας είναι αυτές που προέρχονται από τους φανατικούς ισλαμιστές της Αλ Κάιντα και του ISIS. Τουτέστιν, τα κίνητρα τους δεν είναι ιδεολογικά ή κοινωνικά, αλλά απολύτως θρησκευτικά. Είναι της ακραίας λογικής: ο Αλλάχ θα επικρατήσει παντί τρόπω. Τέλος, υπάρχει και η εκδοχή των χωρών της Λατινικής Αμερικής όπου το «βαθυκράτος» των ναρκέμπορων, λειτουργώντας ως κράτη εν κράτει, προσπαθεί να επιβάλλει το νόμο του με τη χρήση ανεξέλεγκτης βίας. Η κυβέρνηση έχει αποδυθεί τα τελευταία χρόνια σε μια ευθεία αντιπαράθεση με ΜΜΕ που θεωρεί ότι δρουν ως κομματική αντιπολίτευση εναντίον της. Τι στο καλό, λοιπόν, συμβαίνει στη χώρα μας και διατηρεί το θλιβερό προνόμιο να κουβαλάει στο μαλακό της υπογάστριο αυτόκλητους σωτήρες που ενδύονται τη φθαρμένη δορά του κοινωνικού επαναστάτη και θεωρούνται πως κατέχουν τη μόνη αλήθεια; Γιατί στην Ελλάδα εξακολουθούν να ανθούν αυτές οι παραφυάδες ανταρτών, ενώ σε όλο τον προηγμένο κόσμο έχουν κατανοήσει ότι τα ζητήματα της μετανεωτερικότητας δεν λύνονται με τη χρήση των όπλων; Συνακόλουθα, ποιος επιτρέπει σε θρασύδειλους εκτελεστές να βάζουν βόμβες σε τηλεοπτικούς σταθμούς, να στέλνουν σφαίρες σε γραφεία υπουργών, να μετατρέπουν το κέντρο της πόλης σε προσχέδιο… Βαγδάτης; Υπάρχει αντικειμενική ευθύνη, και δεν πρέπει ποτέ να εξομοιώνουμε τη δράση παράνομων οργανώσεων με τις όποιες κοινωνικές συνθήκες έχει δημιουργήσει η μακρόχρονη «θητεία» της χώρας μας στην οικονομική κρίση. Οποιαδήποτε τέτοια σύγκριση είναι εγκληματική και άκρως αντιδημοκρατική. Καμία οικονομική αδικία δεν λύνεται με τα όπλα. Η βία, ως γνωστόν, γεννάει μόνο βία. Τα παιδιά της είναι νόθα και έκπτωτα από τη δημοκρατική συνείδηση ενός εκάστου των πολιτών αυτής της χώρας. Δημοσιογράφοι στοχοποιούνται, η Καθημερινή, μια από τις ελάχιστες εφημερίδες που κράτησε ψηλά τον πήχη της ενημέρωσης στα χρόνια της κρίσης, δέχεται χτυπήματα κάτω από τη ζώνη. 

Εξ αντικειμένου, η ευθύνη ανήκει στην κυβέρνηση. Όταν επιτρέπει κάθε Σάββατο να γίνονται τα Εξάρχεια πεδίο βολής, όταν αφήνει τον κάθε Ρουβίκωνα να μπουκάρει σε υπουργεία, πρεσβείες, στη Βουλή και στη συνέχεια, κορυφαία στελέχη του κυβερνώντος κόμματος, προσπαθούν να λειάνουν τις γωνίες μιλώντας για διαμαρτυρία στα όρια της νομιμότητας, τότε δίνεις πάτημα στους ακραίους να βρουν έρεισμα στις πράξεις τους. Υπάρχει και μια πτυχή που δεν πρέπει να παραγνωρίζουμε: η κυβέρνηση έχει αποδυθεί τα τελευταία χρόνια σε μια ευθεία αντιπαράθεση με ΜΜΕ που θεωρεί ότι δρουν ως κομματική αντιπολίτευση εναντίον της. Σε αυτή τη χορεία ανήκει πρωτίστως ο ΣΚΑΪ και ο Όμιλος Αλαφούζου. Τα κυβερνητικά στελέχη δεν μετέχουν σε κανένα πάνελ του τηλεοπτικού σταθμού, καθώς υπάρχει σε ισχύ ένα εμπάργκο επιβαλλόμενο από το Μαξίμου. Δημοσιογράφοι στοχοποιούνται, η Καθημερινή, μια από τις ελάχιστες εφημερίδες που κρατά ψηλά τον πήχη της ενημέρωσης για δεκαετίες, δέχεται χτυπήματα κάτω από τη ζώνη κι όλα αυτά τη στιγμή που η κοινή γνώμη (αυτό το ανειρήνευτο θηρίο) εξακολουθεί να πιστεύει (ένα μεγάλο μέρος της, τουλάχιστον) ότι υπάρχουν παράκεντρα που οδήγησαν τη χώρα στα βράχια. Δαιμονοποίηση, έλλειψη λογικής σκέψης και κοινού τόπου. Αδυναμία να δει κανείς πέρα από το προσχηματικό δίπολο του λευκού-μαύρου. Αυτές είναι παθογένειες που δεν έχει καταφέρει η χώρα να αποτινάξει από πάνω της όλα αυτά τα χρόνια. Ως φαίνεται, δεν θα το καταφέρει ούτε και στο άμεσο μέλλον. Είναι περιττό να τονιστεί πως η τρομοκρατική ενέργεια κατά του ΣΚΑΪ είναι πέραν πάσης λογικής. Χτυπάει ευθέως τη Δημοκρατία, εκτρέπει τον δημόσιο διάλογο, αφήνει να βγουν από τους υπονόμους τοξικά απόβλητα, δημιουργεί κλίμα εκφοβισμού και συνακόλουθη παθητικοποίηση. Κανονικά, θα έπρεπε να είναι μια «ευκαιρία να εκριζωθούν τα άνθη του κακού που υπάρχουν στο περιθώριο του πολιτικού φάσματος και να δοθεί ένα τέλος στο γαϊτανάκι των τρομοκρατικών επιθέσεων. Η κυβέρνηση πρέπει να κατανοήσει πως δεν γίνεται να δέχεται με στωικότητα τις έκνομες πράξεις διάφορων γκρουπούσκουλων και συχνάκις να τις δικαιολογεί. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις ισχύει το γνωστό: όταν σπέρνεις ανέμους, θερίζεις θύελλες.
[ http://www.andro.gr/apopsi/terrorism/ ]