ΛΕΣΒΟΣ. «Δε θέλω να χάσω το παιδί μου στη Μόρια»: Το TheCaller στο «κολαστήριο» της Λέσβου- Παιδιά φτάνουν λιπόθυμα στα ιατρεία. Σημ. Είσαστε φιλοξενούμενοι της Κυρα Τασίας, ΑΥΤΗ σας κάλεσε, πάρτε την τηλ να βρει λύση.

Στην πιο κρίσιμη ίσως στιγμή για τη Λέσβο, όπου το Κέντρο Υποδοχής Προσφύγων φιλοξενεί περίπου 10.000 ανθρώπων 88 διαφορετικών εθνικοτήτων !! και την ώρα που η Περιφέρεια Βορείου Αιγαίου έχει δώσει προθεσμία ενός μηνός στην Πολιτεία για την αποσυμφόρηση και την αποκατάσταση των προβλημάτων στη Δομή ...
το TheCaller και η δημοσιογράφος Τόνια Ζαραβέλα έκαναν οδοιπορικό στη Μόρια και συνέλεξαν μία σειρά συνεντεύξεων που αποτυπώνουν την υφιστάμενη κατάσταση.     «Έκανα πολλά χρόνια προσπάθειες για να κάνω ένα παιδί και τώρα που τα κατάφερα φοβάμαι. Φοβάμαι πως θα χάσω το παιδί που τόσο λαχταρούσα να φέρω στον κόσμο μέσα στο Κέντρο, με τις άθλιες συνθήκες, με το φαγητό που πολλές φορές δε φτάνει για όλους μας, με όσα συμβαίνουν μέσα και μας κάνουν να φοβόμαστε για τις ζωές μας».  Απελπισμένη, με μόνη της έγνοια το ενός έτους παιδί της μια γυναίκα, έχοντας ξεφύγει από τον πόλεμο, κραυγάζει και κλαίει για την κατάσταση που επικρατεί στο εσωτερικό του Κέντρου Υποδοχής Προσφύγων στη Μόρια της Λέσβου. Ελπίζει να γίνει δεκτό το αίτημα ασύλου της και να φύγει όσο πιο γρήγορα γίνεται από το σύγχρονο κολαστήριο, όπου επιβιώνουν περίπου 10.000 ψυχές.  Δεν είναι ούτε η πρώτη, αλλά ούτε και η τελευταία μητέρα που θα πάει εσπευσμένα το παιδί της στο ιατρείο που έχουν στήσει οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα έξω από το στρατόπεδο Παραδέλλη. Η υγεία των παιδιών, όσο περνούν οι μέρες στο Κέντρο, επιδεινώνεται με ταχύτατους ρυθμούς. Νήπια έρχονται με το «στήθος τους να βράζει» και μη μπορώντας να πάρουν ανάσα από άσθμα και άλλα καταφτάνουν λιπόθυμα με τους γονείς τους να τα μεταφέρουν τρέχοντας, κρατώντας τα σφιχτά στην αγκαλιά τους.  Περίπου σε μία ώρα που κάτσαμε σε μια σκιά στο κιόσκι των Γιατρών Χωρίς Σύνορα για να μιλήσουμε για το έργο τους, δυο φορές σήμανε συναγερμός. Ένας πρόσφυγας με κάτασπρα τα ρούχα του από τα χώματα έφερνε τη μικρή του κόρη πανικόβλητος στο ιατρείο. Η μικρή είχε λιποθυμήσει. Λίγη ώρα νωρίτερα ένα μικρό ασθενοφόρο από το «Χαμόγελο του Παιδιού» θα μετέφερε ένα άλλο παιδάκι στο νοσοκομείο της Μυτιλήνης. Υπολογίζεται ότι στη Μόρια ζουν περίπου 3.000 παιδιά, που δεν έχουν ξεχωριστές τουαλέτες από τους υπολοίπους και ζουν στρωματσάδα μαζί με πάμπολλους άλλους πρόσφυγες σε μία σκηνή.  «Καθημερινό φαινόμενο οι αποβολές»  Όπως σημειώνουν στο TheCaller οι γιατροί της παιδιατρικής και γυναικολογικής κλινικής που έχουν στήσει οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα, οι αποβολές γυναικών είναι σχεδόν καθημερινό φαινόμενο «είτε από βιασμό, είτε από τις συνθήκες που επικρατούν στο Κέντρο ή από κάποια παθολογία πολλές είναι οι γυναίκες που δε μπορούν να κρατήσουν το παιδί τους και έρχονται σε εμάς με αιμορραγία».  Όσον αφορά τα περιστατικά σεξουαλικής κακοποίησης γυναικών, αυτά είναι πολλά και δε φαίνεται να έχουν τέλος.  Μαρτυρία πρόσφυγα στο TheCaller: Από τις απειλές στο Ιράν στη Μόρια του φόβου  Η επικοινωνία με τους πρόσφυγες είναι δύσκολη. Οι περισσότεροι δε μιλούν αγγλικά, παρά φαρσί και αραβικά. Η ανάγκη ύπαρξης μεταφραστών στις δομές είναι επιβεβλημένη.  Στο TheCaller, με τη βοήθεια του Πάνου, μεταφραστή των ΓΧΣ, μίλησε η Αλά που μαζί με τα τέσσερα παιδιά και τον άντρα της ήρθαν από το Ιράν επιδιώκοντας μία καλύτερη ζωή για τα παιδιά τους, μετά τις απειλές που δέχθηκαν για τη ζωή τους. Όπως μας λέει, η κατάσταση στο εσωτερικό του Κέντρου Υποδοχής είναι δραματική. Οι πρόσφυγες μαχαιρώνονται μεταξύ τους, το συσσίτιο δεν επαρκεί και η οικογένειά της κατοικεί μαζί με δεκάδες ακόμη πρόσφυγες σε μια σκηνή που όσο αλλάζει ο καιρός τόσο πιο πολύ τους τρομάζει.  «Απειληθήκαμε στο Ιράν. Απήγαγαν τον άντρα μου και τον γιο μου, τους χτύπησαν και τους πέταξαν την άλλη μέρα στο δρόμο. Ο άνδρας μου δέχθηκε επίθεση επειδή ήταν Σιίτης. Φοβηθήκαμε πάρα πολύ. Αποφασίσαμε να μαζέψουμε τα πράγματα και να πάμε στους γονείς μου στη Μαχμουντία στη Βαγδάτη, αλλά και εκεί δεν ήταν καλύτερη η κατάσταση. Μετά δρομολογήσαμε το ταξίδι για την Ελλάδα. Παραμείναμε δύο ημέρες στην Άγκυρα. Ταξιδέψαμε για περίπου τρεις ώρες. Από τις 4 το πρωί φτάσαμε στη Μόρια τα χαράματα. Ήμασταν σε μία βάρκα μαζί με άλλα 40-50 άτομα.  Από την ημέρα που έχουμε φτάσει στη Μόρια η κατάσταση των παιδιών μου έχει χειροτερέψει. Δύο από αυτά, ο γιος μου και η μικρή μου κόρη έχουν άσθμα και έχει επιδεινωθεί. Το σώμα του γιου μου έχει γεμίσει με κάποια σημάδια, που μας λένε ότι είναι από κάποια μόλυνση.  Έχουμε κάνει τα χαρτιά μας για το άσυλο. Ο άντρας μου πήγε σήμερα και έδωσε κάποια παραπάνω. Αλλά δε ξέρω ποια είναι η κατάληξη. Ακόμη δε μας έχουν καλέσει για συνέντευξη. Μας έχουν δώσει μία ημερομηνία για τον Δεκέμβρη.  Τα πράγματα μέσα δεν είναι καθόλου καλά. Έχουμε πολλές εντάσεις και το κλίμα είναι τεταμένο. Υπάρχουν επεισόδια μεταξύ Αράβων και Αφγανών, γιατί οι Άραβες είχαν γίνει μειονότητα. Έχουν πει πως θα πάρουν κάποιους με τα λεωφορεία να τους πάνε στο λιμάνι για να φύγουν κι έτσι να γίνει καλύτερη η κατάσταση. Ακούγεται ότι θα αλλάξουν οι συνθήκες. Φοβόμαστε, όμως, πολύ. Εδώ και τρεις μέρες η κόρη μου δε μπορεί να κοιμηθεί τα βράδια. Παίρνει συνέχεια αγκαλιά είτε εμένα, είτε τον πατέρα της ή το Κοράνι για να ηρεμήσει.  Το πιο μεγάλο πρόβλημα είναι το φαγητό. Αν δε σταθούμε στην ουρά από τις 4 μπορεί να μην πάρουμε σειρά να φάμε καν. Επιδιώκω όλη την ημέρα να μη βρίσκομαι μέσα στο camp. Να καθόμαστε με την οικογένειά μου εκεί που είναι τα λεωφορεία και να τρώμε το φαγητό μας έξω. Με τους κατοίκους της Μυτιλήνης δεν έχουμε κανένα πρόβλημα. Μας φροντίζουν, έχουμε καλή μεταχείριση. Το πρόβλημα και ο φόβος μας είναι όταν ερχόμαστε στη Μόρια».  Η μικρότερη κόρη της Αλά, η Αμάλ, την ημέρα που τις συναντήσαμε δεν πήγε στο σχολείο. Το προηγούμενο βράδυ τη βρήκε φοβισμένη και το πρόβλημα του άσθματός της την κάνει να ανασαίνει βαριά. Τόσο που συνειδητοποιούμε κι εμείς ότι η υγεία της είναι κλονισμένη. Η μητέρα της το μόνο που θέλει είναι να τελειώσει ο εφιάλτης της και να πάει να ζήσει κάπου σταθερά με την οικογένειά της, κάπου όπου τα παιδιά της θα μπορέσουν να συνεχίσουν τις σπουδές τους. Η Αμάλ εξακολουθεί να ονειρεύεται και να σχεδιάζει από το κολαστήριο της Μόριας την πορεία της ως αεροσυνοδός, αυτό μας είπε πως θέλει να γίνει.