ΑΠΟΨΗ. Εις μνήμη Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Γράφει ο Ευριπίδης Μπίλλης

“Εις μνήμη Κωνσταντίνου Μητσοτάκη.  Από το μεγάλο πολιτικό βίο του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη πρέπει να δούμε χωρίς «δημοκρατικές» παρωπίδες, δύο περιπτώσεις με τεράστια επίπτωση στον Ελληνισμό. Τα Ιουλιανά του 1965 και την επίπτωση της πτώσης της κυβέρνησης του από τον Σαμαρά το 1993”...   Κύριοι Βουλευτές, Από τον μεγάλο πολιτικό βίο  του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη νομίζω ότι πρέπει να αναλύσουμε και να δούμε χωρίς «δημοκρατικές» παρωπίδες,  τις δύο περιπτώσεις που είχαν τεράστια επίπτωση στον Ελληνισμό.  Τα Ιουλιανά του 1965 και την επίπτωση της πτώσης της κυβέρνησης του από τον Σαμαρά το 1993.   Πολλοί όπως και ο γράφων ως νέος το 1965 που διαδήλωνε στους δρόμους, θεωρούσε ως  και πολλοί ακόμα  θεωρούν,  ως υπαίτιο των τότε γεγονότων τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη (τους εκλιπόντες κύριε Μπάρκα δεν τους λέμε κυρίους ως είπατε σήμερα).  Η λογική όμως ανάλυση οδηγεί σε τελείως άλλα συμπεράσματα.   Θυμίζω ότι τότε ο Ανδρέας Παπανδρέου (ο αργότερα του mea culpa, της ανοχής του πράκτορα της νέας τάξης Σημίτη και όλων όσων αυτός ως πράκτορας  της νέας τάξης πρέσβευε κτλ) είχε ιδρύσει στον στρατό την παραστρατιωτική οργάνωση Ασπίδα.  Για σκοτεινούς λόγους που μάλλον έχουν να κάνουν με όσα θα αναφερθούν στη συνέχεια.   Όταν απεκαλύφθη η οργάνωση αυτή,  ο τότε πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου, απαίτησε  από τον τότε Βασιλέα (τον με βάση το τότε Σύνταγμα,  ανύπαρκτο σήμερα,  ρυθμιστή του πολιτεύματος),  να αναλάβει ο ίδιος το υπουργείο Εθνικής Άμυνας.   Ως σήμερα είναι γνωστόν, ο τότε Βασιλέας θεώρησε  ότι αυτό δεν ήταν πρέπον γιατί θα φαινόταν ότι ήθελε να προστατεύσει τον γιο του Ανδρέα. Και του πρότεινε να βάλει όποιον ήθελε της απολύτου εμπιστοσύνης του υπουργό Εθνικής Άμυνας. Ή να παραπεμφθεί το θέμα στην κανονική δικαιοσύνη.   Ο  Γεώργιος Παπανδρέου αντί αυτών, προχώρησε τότε σε οξύτατη σύγκρουση με το παλάτι,  ξεσηκώνοντας τον κόσμο. Και προκαλώντας πολιτειακό θέμα και μεγάλη ανωμαλία. Που οδήγησε τελικά στην κατάργηση της του πολιτεύματος της Ελλάδας ως Βασιλευόμενης Δημοκρατίας.   Προφανώς οι δημοκράταροι και μη που μαζί οδήγησαν την Ελλάδα στη σημερινή υποδούλωση θα μιλήσουν για Γκλύξμπουργκ κτλ. Ποια όμως είναι η ουσία των τότε γεγονότων;   Όπως έχω ξανά αναφέρει, νομίζω ότι  θα ήταν αφελής ένας  αν δεχόταν ότι ο Γεώργιος Παπανδρέου προχώρησε  το 1965 στην πράξη του αυτή οξύτατης σύγκρουσης με το παλάτι, χωρίς την έγκριση των Αμερικάνων.   Αν δεχθούμε τη λογικότατη για πολλούς λόγους παραδοχή αυτή,  οδηγούμαστε στο συμπέρασμα ότι οι αμερικανοί ήθελαν την εκθρόνιση του Βασιλέα για δικούς τους εμφανείς λόγους. Που είναι εμφανείς αν συγκρίνουμε το τότε Σύνταγμα της τότε Βασιλευόμενης Δημοκρατίας (που άρχισε να γίνεται σαφής τη δεκαετία του 1960 μετά την περίοδο του εμφυλίου πολέμου) που υπήρχε μία ισορροπία αλληλοελεγχόμενων.   Αν συγκρίνουμε το τότε Σύνταγμα με το ισχύον σήμερα  Σύνταγμα. Όπως  το  διαμόρφωσε ο Ανδρέας Παπανδρέου στο τέλος της δεκαετία του 80. Που το πολίτευμα της Ελλάδας  σε πρωθυπουργική δικτατορία.  Με την Ελλάδα χωραφάκι του εκάστοτε πρωθυπουργού και των αφεντάδων του. Και με ένα διακοσμητικό Πρόεδρο, μη εκλεγόμενο από τον Λαό αλλά οριζόμενο προφανώς μετά από πολλούς συμβιβασμούς και  χωρίς κανένα ρυθμιστικό ρόλο. (Συνημμένα τα Συντάγματα και https://www.scribd.com/document/237561721/%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CE%A3%CF%8D%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%B3%CE%BC%CE%B1-1952, και  https://el.wikisource.org/wiki/%CE%A3%CF%8D%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%B3%CE%BC%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1%CF%82#mw-head)     Είναι λοιπόν  λογικά σαφές το ότι ο Γεώργιος Παπανδρέου ή με έξωθεν εντολή των Αμερικανών (σχεδόν σίγουρη και έχουσα σχέση και με την δημιουργηθείσα στο στράτευμα οργάνωση ασπίδα από τον γιο του Ανδρέα) ή χωρίς αυτή,  οδηγούσε σε αλλαγή του πολιτεύματος με κατάργηση της Βασιλευόμενης Δημοκρατία. Πράγμα που ως γνωστόν οδήγησε τον Ελληνισμό σε όσα δεινά ζούμε ακόμα και σήμερα.   Είναι λοιπόν προφανές ότι τότε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης προσπάθησε να σώσει το πολίτευμα της χώρας. Και αν το επετύγχανε ο Ελληνισμός θα είχε αποφύγει όσα ακολούθησαν.     Φανταστείτε μόνον πως θα ήταν σήμερα η Ελλάδι και η Κύπρος αν είχε επικρατήσει τότε η πολιτική του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη χωρίς τις επί διετία περίπου εξαλλοσύνες του Γεωργίου Παπανδρέου και δεν είχαμε οδηγηθεί σε όσα ακολούθησαν το 1967 και μέχρι σήμερα.   Η τότε ενέργεια του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, ενάντια στο «ρεύμα»  μπορεί να συγκριθεί με την προσπάθεια του Σπυρίδωνα Μαρκεζίνη το 1973 να οδηγήσει ομαλά την Ελλάδα στη δημοκρατία. Που δεν είναι του παρόντος να αναλύσουμε ποιοι δεν το επέτρεψαν, με προεξάρχοντα τον διαχρονικό «εθνάρχη» και με επακόλουθο την άλωση της Κύπρου (χωρίς το παραμύθι το γνωστό)   Κάθε κόμμα παλαιά είχε την ιδεολογία του και την εξωτερική του πολιτική. Που όπως είχε γράψει ο αείμνηστος διπλωμάτης Μιχάλης Δούντας, η Ελλάδα θα έπρεπε να φέρεται σύμφωνα με τις υποχρεώσεις της στις συμμαχίες,  αλλά στα εθνικά θέματα έπρεπε να είναι αταλάντευτη. Και η κατάργηση της Εθνικής κυριαρχία και υποδούλωση της Ελλάδας δεν ήταν προφανώς εθνική πολιτική.   Πιστεύω ότι  ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης έχων φιλελεύθερη πολιτική ήταν πάνω από όλα έμπειρος και Έλληνας πολιτικός. Και ότι ποτέ τη δεκαετία του 90 δεν θα σχεδίαζε την προετοιμασία της υποδούλωσηw της Ελλάδας. Πράγμα που ανέλαβε ο διαδεχθείς τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη στην πρωθυπουργία της Ελλάδας, εφιάλτης-πράκτορας της νέας τάξης και των νεοναζί γερμανών,  Σημίτης. Και οι επόμενοι, ΓΑΠ - Κωστάκης, Σαμαράς, Αλέξης και λοιποί γνωστοί.   Αυτό οδηγεί στο συμπέρασμα ότι την πτώση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη το 1993 για να ακολουθήσει ο Σημίτης, την οργάνωσαν οι γνωστές σήμερα δυνάμεις της  νέας τάξης, με όργανο τους τότε του Αντωνάκη Σαμαρά. Η πεποίθηση αυτή γίνεται σχεδόν βεβαιότητα αν θυμηθούμε τον μετέπειτα ρόλο του Αντωνάκη Σαμαρά. Αλλά και των λοιπών επιεικώς ανώριμων ή πρακτόρων της νέας τάξης, Κωστάκη, Γιωργάκη και Αλέξη και έπεται συνέχεια της νεοταξικής «παιδικής χαράς»   Είναι σχεδόν  βέβαιο ότι ο έμπειρος Έλληνας πολιτικός Κωνσταντίνος Μητσοτάκης (που είχε δημιουργήσει και πολύ φιλικές σχέσεις με προσωπικότητες των ΗΠΑ, θυμίσω τον πατέρα Μπους και την φιλοξενία που του έγινε από την αείμνηστη Ελληνίδα Μαρίκα Μητσοτάκη που θυμίζω επίσης το χαστούκι της στον κ. Δήμα που η νέα τάξη τον είχε σχεδιάσει για Πρόεδρο Δημοκρατίας)  και που μπορούσε κανείς να διαφωνεί με την φιλελεύθερη πολιτική του, στα πλαίσια της ΕΕ  ποτέ δεν θα πρόδιδε την πατρίδα του και δεν θα την  μετέτρεπε σε υπό σφαγή πειραματόζωο της νέας τάξης, ως έκαναν τα ακολουθήσαντα πιόνια της νέας τάξης.   Σήμερα, αν δεν κάνω λάθος,  παρόμοια ορθή σωστή  σε εθνικά και άλλα θέματα  βλέπω να έχει, ο  ων νεοφιλελεύθερος, Ανδρέας Ανδριανόπουλος.   Ευριπίδης Μπίλλης