ΝΔ: Ένα φιάσκο με πολλά σκοτεινά σημεία. Του ΑΝΔΡΕΑ ΖΑΦΕΙΡΗ

Το φιάσκο των εκλογών της Νέας Δημοκρατίας δεν πρέπει να αντιμετωπιστεί σαν ένα απλό τεχνικό λάθος ή ένα λάθος οργανωτικού ερασιτεχνισμού.  Οι ακραίες αντιθέσεις που προϋπήρχαν εντός του κόμματος, που απλά ήρθαν στο φως με αφορμή τη ματαίωση των εκλογών, οξύνονται. Και δεν οξύνονται μόνο πάνω στο έδαφος των προσωπικών φιλοδοξιών. Οξύνονται και πάνω στο έδαφος σκληρών ανταγωνιστικών σχεδίων, κέντρων εντός και...
εκτός χώρας.  Οι, off the record, δηλώσεις του ανεκδιήγητου Γεωργιάδη κατά τη διάρκεια της «προεκλογικής» συγκέντρωσης («μην αγχώνεστε, εκλογές δεν θα γίνουν»), πέρα από το ότι δικαιώνει τη λαϊκή ρήση (από τρελό και από μικρό μαθαίνεις την αλήθεια) δείχνει ότι κάποιοι ήξεραν.   Η άμεση εμπλοκή του Παπαμιμίκου, ανθρώπου του περιβάλλοντος Τζιτζικώστα, μόνο τυχαία δεν είναι. Οι εκλογές δεν έγιναν, πολύ απλά, γιατί κάποιοι δε θέλανε να γίνουν.   Οι δηλώσεις Καραμανλή («πάνε να διαλύσουν το κόμμα») και το περιβάλλον διάσπασης που στήνεται, μόνο στην κατεύθυνση του τεχνικού λάθους δεν δείχνουν.   1. Η δεδομένη πολιτική κρίση του συστήματος του ελληνικού κοινοβουλευτισμού μπορεί να απαντηθεί με δύο τρόπους.   Η μια είναι η λαϊκή απάντηση.   Υπάρχει όμως και άλλη. Η κατάσταση «χάους» που προωθούν στην ευρύτερη περιοχή συγκεκριμένα ευρωατλαντικά κέντρα προϋποθέτει την απόλυτη ή σχετική διάλυση του υπάρχοντος πολιτικού σκηνικού.   Ο «Λεβέντης», το «Ποτάμι» και η «Χρυσή Αυγή» είναι κόμματα του ελληνικού κοινοβουλίου, τη στιγμή που ιστορικοί χώροι της αριστεράς, με πραγματικές κοινωνικές γειώσεις (ΛΑΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, υπόλοιπη εξωκοινοβουλευτική) δεν είναι.   Ακόμη και η «καραμανλική» Νέα Δημοκρατία, μπορεί να θεωρηθεί «αναχρονισμός» μπροστά στην προοπτική για ένα νέο 1922 στην ευρύτερη περιοχή.   2. Όταν «οι πάνω δε μπορούν και οι κάτω δε θέλουν» δε σημαίνει κατ ανάγκη ότι τη λύση θα δώσει ο... «κόκκινος στρατός». Η απόλυτη ανικανότητα της παρασιτικής αστικής τάξης να απαντήσει πολιτικά στην κρίση, δεν σημαίνει ότι η αριστερά, νομοτελειακά, θα βρεθεί στο προσκήνιο.   Οι υποκειμενικές προϋποθέσεις δεν χτίζονται μέσα σε λίγες νύχτες. Η ανάγνωση της ιστορίας δεν πρέπει να γίνεται ερασιτεχνισμός.   Η πολιτική κρίση του ελληνικού αστισμού μπορεί να απαντηθεί και «απ έξω», όπως συνέβη και με τις δυο προηγούμενες κρίσεις του (1946-1949, Κύπρος-1974).   3. Αργά αλλά σταθερά χτίζεται ένα νέο 1922. Και οι καύσιμες ύλες του θα είναι πρώτα απ' όλα η εργατική τάξη, η νεολαία και τα ευρύτερα λαϊκά στρώματα.   Μια τέτοια προοπτική αντικειμενικά εμπεριέχεται, ακόμη και εάν δεν είναι αυστηρά «σχεδιασμένη», από τη συνολική πολιτική στην περιοχή που προωθείται από τα πιο ακραία, επιθετικά κέντρα του ευρωατλαντισμού.   Η αναγκαία κινηματική δράση της επόμενης περιόδου δεν είναι ανταγωνιστική -το αντίθετο μάλιστα- από την ανάγκη η αριστερά να αρχίσει, έστω και με αργά βήματα, να συζητάει (και όχι μόνο εντός της, αλλά ευρύτερα στην κοινωνία) και για ένα άλλο Πολιτικό Σχέδιο, σχέδιο εθνικής Εξόδου από την Κρίση (και όχι μόνο στην οικονομική της διάσταση), όπου η άρνηση του ευρωατλαντικού μονόδρομου θα αποτελεί βασικό του άξονα.