Πολίτες, Κόμματα, Κράτος!…(και η ΠΑΤΡΙΔΑ;). Γράφει ο Καθηγητής Γιώργος Πιπερόπουλος

Οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις, ενώ πορευόμαστε αναπάντεχα προς Εθνικές Εκλογές, με την ΑΠΟΧΗ σε δυσθεώρητα ύψη και τους αναποφάσιστους ΠΡΩΤΟ Κόμμα, σκιαγραφούν με τον πλέον δραματικό τρόπο την απογοήτευση των Ελλήνων με τους Πολιτικούς, τα Κόμματα και το όλο Πολιτικό Σύστημα που μοιάζει να μορφοποιείται σε  «μπάχαλο» όπως βιώνουμε την ελληνική πολιτική μας καθημερινότητα. Η ύπαρξη, όμως, πολιτικών Κομμάτων είναι απαραίτητο στοιχείο της δημοκρατίας, τελεία και παύλα!.. Αλλά μέσα από την παθογένεια που εδραίωσε ο νοσηρός ΔΙΚΟΜΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΑΣΟΚ-Ν.Δ. τις τελευταίες δεκαετίες οι σχέσεις Κράτους και πολίτη οι οποίες στην πατρίδα μας ήταν ανέκαθεν δυσλειτουργικές, ίσως θα πρέπει εκτιμηθούν, τελικά, και σαν εντυπωσιακά...

ψυχοπαθολογικές. Η ψυχοπαθολογική συμπτωματολογία αυτής της σχέσης της οποίας τα βαθύτερα αίτια μόνιμα και σφαλερά ανάγονταν για κάποιες δεκαετίες στην Τουρκοκρατία, στη συνέχεια σε ξένους... δακτύλους- δυτικής ή ανατολικής προέλευσης-, και τελευταία στο DNA μας, συνίσταται στην κραυγαλέα αντίφαση της συμπεριφοράς του πολίτη απέναντι στον ασφυκτικό έλεγχο του Δικομματισμού.

     Αδιαμφισβήτητα ο δικομματισμός μοιάζει να αποτελεί πλέον «ασθένεια» σε πολλές δημοκρατικές κοινωνίες Ευρώπης, Δύσης και Ανατολής καθώς η αλαζονεία, οι υπερβολές, η αυξανόμενη κατάχρηση εξουσίας, η αδιαφάνεια και η διογκούμενη διαφθορά μορφοποιούν το σύγχρονο πολιτικό ερώτημα:

      τα πολιτικά κόμματα όπως τα γνωρίζουμε θα συνεχίσουν να υπάρχουν;

     Μια κοινοβουλευτική δημοκρατία δεν μπορεί να υπάρξει και να λειτουργήσει χωρίς πολιτικά κόμματα. Τα πολιτικά Κόμματα υπήρχαν, υπάρχουν και θα συνεχίσουν να υπάρχουν στην Ελλάδα και όπου αλλού λειτουργούν δημοκρατικά, κοινοβουλευτικά πολιτεύματα, ακριβώς επειδή το ανθρώπινο γένος ήταν και παραμένει προσηλωμένο στην «αγελαία φύση του», όπως το είδε ο Αριστοτέλης δυόμιση χιλιάδες χρόνια πριν και όπως επιβεβαιώνουμε με τις θεωρητικές μας θέσεις και τις εμπειρικές μας έρευνες όλοι οι εντός και εκτός ακαδημαϊκών τειχών επιστήμονες-θεραπευτές των κοινωνικών επιστημών.

     Σε οποιαδήποτε χώρα που λειτουργεί με δημοκρατικό πολίτευμα όπου υπάρχουν πολιτικά Κόμματα, εάν ερωτηθούν οι πολίτες να προσδιορίσουν τις πιθανές πηγές για μια ατέλειωτη σειρά κοινωνικών, οικονομικών ή πολιτιστικών προβλημάτων θα απαντήσουν, στα σίγουρα, ότι για ΟΛΑ φταίνε τα Κόμματα και μαζί τα άτομα που τα διοικούν με ιδιοκτησιακή νοοτροπία.

     Και είναι τεράστια η ευθύνη του δικομματισμού που επιτρέπει ΕΝΑ Κόμμα εξουσίας να κυριαρχήσει, αδιαφορώντας για τα επόμενα 4 χρόνια για την κριτική που του ασκεί η μείζων ή η ελάσσων αντιπολίτευση!..

     Σε κάποιες περιπτώσεις θα εισπράξει κανείς από κοινή γνώμη την απάντηση ότι τελικά ΔΕΝ φταίνε τα Κόμματα και οι ηγεσίες τους ΑΛΛΑ ΟΙ ΨΗΦΟΦΟΡΟΙ οι οποίοι, αφού πιστέψουν σε μεγαλοστομίες και ψέματα και ψηφίσουν, διαπιστώνουν επανάληψη των γνωστών συμπεριφορών αλαζονείας και διαφθοράς που συνεπάγεται η κατάχρηση της απόλυτης εξουσίας, οπότε και γίνονται αυτοβούλως ΚΟΨΟΧΕΡΗΔΕΣ μέχρι τις… επόμενες εκλογές όπου ψηφίζουν και πάλι όπως στις προηγούμενες!

     Προσωπικά ΔΕΝ θεωρώ τα Κόμματα υπεύθυνα για το μπάχαλο της Δημοκρατίας στην Ελλάδα, στην Ευρώπη ή στην υφήλιο.

     Τα Κόμματα εξ ορισμού υπόκεινται σε ανελέητες ενδοκομματικές «ιδεολογικές» συγκρούσεις-διαμάχες για την κατάληψη της εξουσίας και αιώνια αντιπαλότητα ομάδων (κάποιοι προτιμούν τον όρο «συμμοριών»), οι οποίες και συνθέτουν τις ανώτατες βαθμίδες της δομής τους. Οι πλατιές λαϊκές μάζες «αυτό-ικανοποιούνται» με τη βιωματική είσπραξη του συναισθήματος ότι «εδώ ανήκουμε» και ότι το δικό μας Κόμμα κυβερνά ή πλησιάζει η στιγμή που θα κυβερνήσει!..

     Ως Έλληνα ως ακαδημαϊκό δάσκαλο ποτέ δεν με προβλημάτισε και δεν με βασανίζει η ύπαρξη πολιτικών Κομμάτων όσο με ταλανίζουν οι ανεκδιήγητες σχέσεις Κράτους (το οποίο ελεγχόταν απόλυτα από το ΕΝΑ αποκλειστικά κόμμα εξουσίας που δημιουργεί ο δικομματισμός και στην εποχή των ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ από το πρώτο συνθετικό Κόμμα Συγκυβερνήσεων).

     Επί σειρά δεκαετιών οι Έλληνες κάθε νέας γενιάς εθίζονται στο να θεωρούν το Κράτος ως "καταπιεστικό, φορομπηχτικό, υδροκέφαλο και ψυχρό αφεντικό" ταυτόχρονα προσβλέπουν σε αυτό το δυσλειτουργικό κράτος ως "τον καλό πατέρα, τον πιο σίγουρο εργοδότη, ως μία παροιμιακή αγελάδα που περιμένει την κατάληψη της Κρατικής εξουσίας από το δικό μας Κόμμα για να αρμεχτεί από τα... δικά μας παιδιά!".

     Με άλλα λόγια, γενιά μετά από γενιά, οι νέο-Έλληνες αναπτύσσουμε τη σχιζοφρενική συμπεριφορά, σαδομαζοχιστικών τάσεων, όπου περιμένουμε να ευνοηθούμε από το Κράτος που όχι μόνο αντιμετωπίζουμε με καχυποψία, αλλά και με εμφανή συμπτώματα παράνοιας άσχετα με το που ανήκουμε...Κομματικά!

     Μία επιστημονική αξιολόγηση αυτής της ψυχοκοινωνικής κατάστασης, πέρα από τις ανόητες δήθεν «αιτιολογίες» της Τουρκοκρατίας, των «ξένων δακτύλων» και της αρνητικής επιβάρυνσης του εθνικού μας DNA μας προσφέρει η θεωρία "της γνωστικής ασυμφωνίας" ή της "νοηματικής αντινομίας" που εξηγεί ότι ένα άτομο ή μια ολάκερη ομάδα μπορεί να διατηρεί τόσο διανοητικά όσο και συναισθηματικά αντικρουόμενα στοιχεία και να συμπεριφέρεται επηρεαζόμενο από αυτά επειδή οι άνθρωποι έχουμε την ικανότητα να αιτιολογούμε και να διατηρούμε, σε παράλληλη συνύπαρξη και ταυτόχρονα, ασυμβίβαστα δεδομένα εφόσον αυτά ικανοποιούν κάποιες αντικρουόμενες μεν, αλλά θεμελιακές μας ανάγκες, τόσο πραγματικές όσο και συμβολικές.

     Στην περίπτωση της τρέχουσας ελληνικής πραγματικότητας η θεωρία της "νοηματικής αντινομίας" είναι εκείνη που βοηθά τους ψηφοφόρους των Κομμάτων Εξουσίας Ν.Δ και ΠΑΣΟΚ (τώρα μορφοποιημένο ως ΣΥΡΙΖΑ) να επιβεβαιώνουν τη διαιώνισή τους παρά το γεγονός ότι μετά τις εκλογές γίνονται ΚΟΨΟΧΕΡΗΔΕΣ και αραδιάζουν ατέλειωτα αρνητικά σχόλια για τα ψέματα που σέρβιραν οι ηγεσίες, την αλαζονεία Υπουργών και Υφυπουργών, την αναλγησία των διορισμένων μανδαρίνων!..  

     Είναι σαφές, εάν όχι πασιφανές, ότι οι Έλληνας ψηφοφόροι, παρακάμπτοντας το γνωστό άσμα που διατείνεται ότι «ο τράχηλος του Έλληνα ζυγό δεν υποφέρει», αποδεικνύουμε με τη συμπεριφορά μας ότι είναι περισσότερο εύστοχα τα γνωμικά τύπου «τραβάτε με και ας κλαίω» ή και «σφάξε με αγά μου, συγνώμη, ΑΡΧΗΓΕ και μέλλοντες Υπουργοί μου, να αγιάσω», ελπίζοντας ότι στις επόμενες εκλογές θα διασφαλίσουμε για τα τέκνα και εαυτούς μας Κρατικά «προνόμια»!...

     Στις εκλογές της 20^ης Σεπτεμβρίου, καθώς τα προβλήματα ΔΙΟΓΚΩΝΟΝΤΑΙ και ΔΕΝ βρίσκουν λύσεις, θα αποδειχθεί ότι είναι εύστοχος ο στίχος ότι στην Ελλάδα (του Κομματικού Κράτους που ΔΕΝ είναι η ΠΑΤΡΙΔΑ) «όλα τριγύρω αλλάζουνε και ΟΛΑ τα ίδια μένουν!...»

     Κλείνοντας, συνιστώ να αυτό-χειροκροτηθούμε προεκλογικά αλαλάζοντες από σήμερα μέχρι και το βράδυ της Κυριακής 20^ης Σεπτεμβρίου 2015:

      «ΖΗΤΩ που μας κάψανε με ΤΡΙΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ»

       Καθώς μάλλον θα παραμείνουμε…«κολλημένοι»…

       Και αφού θα κλείσουν οι κάλπες, μετεκλογικά, μας βλέπω και πάλι,

      «Ώ του θαύματος» …

      ΚΟΨΟΧΕΡΗΔΕΣ!...

*************************

O Γιώργος Πιπερόπουλος είναι συνταξιούχος καθηγητής του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, Επισκέπτης καθηγητής στο Business School, Newcastle University και Επισκέπτης καθηγητής στο  City College, MBA executive staff, Sheffield University International Faculty