Αγγελική Χατζηδημητρίου: 7 χρόνια μετά, παραμένει στο αναπηρικό καροτσάκι

Οργή και σοκ προκαλεί η κατάσταση της Αγγελικής Χατζηδημητρίου, της δημοσιογράφου από τη Χίο, που πριν από εφτά χρόνια δέχτηκε επίθεση από ιδιωτικό φρουρό του εργοστασίου της ΔΕΗ στο νησί, ενώ ασκούσε το επάγγελμα της. Η άγρια επίθεση, σε συνδυασμό με λανθασμένες ιατρικές γνωματεύσεις, είχαν ως αποτέλεσμα η Αγγελική να καθηλωθεί στο αναπηρικό καροτσάκι με αλαλία, τετραπληγία, φέροντας τραχειοστομία και γαστροστομία, ζώντας σε συνθήκες συνδρόμου «locked in»....
, δηλαδή κλειδωμένη στον εαυτό της.
Μητέρα δυο παιδιών,σήμερα επικοινωνεί με το ανοιγοκλείσιμο βλεφάρων. Μόνο η ακοή της δεν έχει πειραχτεί.

Πως απαντά; για να μιλήσει, λες την αλφαβήτα που είναι χωρισμένη σε σύμφωνα-φωνήεντα και τα σύμφωνα σε 4 στήλες. Όταν της λες το σωστό γράμμα, κλείνει τα μάτια.

Αύριο, συνεχίζεται στο Τριμελές Εφετείο Πλημμελημάτων Βορείου Αιγαίου, η δίκη για την υπόθεση της, στην οποία καταδικάστηκαν πρωτόδικα δυο γιατροί σε 18 και 6 μήνες, και ο ιδιωτικός φύλακας σε 8 μήνες.

Λίγο πριν την παρέλευση οκταετίας και την παραγραφή των αδικημάτων, η Αγγελική λέει:

«Εφτά ολόκληρα χρόνια παραμένω καθηλωμένη σε αναπηρική καρέκλα, ενώ σε κανέναν από τους υπαίτιους της κατάστασης μου δεν επιβλήθηκε κάποια σοβαρή ποινή. Όλο αυτό τον καιρό, ζούσα εκείνο το Σάββατο του τραυματισμού μου. Με ανάγκασαν να παρατήσω τα παιδιά μου, 1η και 2α δημοτικού, να τα αφήσω σε μια ηλικία που είχαν τις λιγότερες μνήμες.Δεν μπορώ να τα αγγίξω, να τους μιλήσω, να τα βοηθήσω. Παρατηρώ ανήμπορη το σώμα μου να αλλοιώνεται, ακόμα και τα συναισθήματα μου ν΄αλλάζουν».

Όπως τονίζει «λόγοι ηθικοί με κάνουν να θέλω την τιμωρία των υπευθύνων».

Τον πρώτο καιρό του τραυματισμού της διηγείται πως «όλα τα φώτα έπεσαν πάνω μου. Μέχρι και υπουργική επίσκεψη δέχτηκα. Μετά ακολούθησα την πορεία των χιλιάδων αναπήρων ασφαλισμένων του ΙΚΑ. Καλά λένε πως η παραπληγία δεν πάει στους φτωχούς! Τώρα πληρώνουμε τα αναλώσιμα, τις πάνες, γάντια, ως και το μοναδικό σωλήνα που αναπνέω δεν τον καλύπτουν πλήρως. Επίσης, τις θεραπείες που κάνω».

Τα λόγια με τα οποία κλείνει, είναι συγκλονιστικά:

«Δεν έχω τρόπο να ξεσπάσω. Μόνο σκέφτομαι. Τώρα ο χρόνος έχει άλλη διάσταση. Αρνούμαι να΄χω τον υπολογιστή, γιατί δεν θέλω να βάλω άλλο ένα μηχάνημα στη ζωή μου. Βέβαια κουράζομαι, και κουράζω».