Κωνσταντινούπολη. Toυ *Ευριπίδη Μπίλλη

Για την επέτειο της άλωσης της Πόλης να μου επιτραπεί να εκφράσω μίαν άλλη άποψη.

 Αρχικά παρατηρώ ότι τα εκκλησιαστικά ιστορικά βιβλία πολλές φορές είναι πολύ Ελληνικότερα και ιστορικότερα ιδίως σήμερα από τους γνωστούς ιστορικούς μας «ανέκδοτα» όπως του χαρακτήρισε ο συγγραφέας και έγκριτος δημοσιογράφος Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος..

Για την Κωνσταντινούπολη παρατηρώ ότι δεν χάθηκε το 1453. Χάθηκε αργότερα το 1922. Και πάλιν ούτε και τότε χάθηκε.  Είναι μία πόλη που αναβλύζει, όπως και όλη η Μικρά Ασία. Ελληνισμό.

Έτσι παρατηρώ:...

1. Το σπουδαιότερο ίσως εκκλησιαστικό βιβλίο της Κύπρου αλλά ίσως και του Ελληνισμού, είναι η «Ιστορία της Ορθοδόξου  Εκκλησίας της Κύπρου του του Άγγλου Ιωάννου Χάκκεττ (john Hackett) που μεταφράστηκε στα Ελληνικά σε τρεις τόμους το 1923 που  έχω την τύχη να διαθέτω το σπανιότατο αυτό βιβλίο.

Από αυτό και ειδικότερα από τον πρόλογο του μεταφραστού αντιγράφω τι έγραφε μεταξύ άλλων ο John Hackett to 1913 προς τον Ελληνοκύπριον Λ. Ζ. Πιερρίδην.

α).   Την 21^η Μίου 1913 έγραφε: «Η Βουλγαρία προβάλλει νυν υπό τα αληθινά της χρώματα. Εν τε τω παρόντι, ως και εν παρελθόντι, εκτός εάν πολύ σφάλλωμαι, θα αποδειχθεί ο χείριστος εχθρός, ον η Ελλάς αντιμετώπισε ποτέ .....

β).   Την 13 Ιουνίου έγραφε τα εξής:  «Οφείλω να συγχαρώ υμιν δια την ευδοκίμησιν των ελληνικών όπλων εν τω τελευταίω πολλέμω. ...  .Τα επιτελεσθέντα κατορθώματα ανανεούσιν την δ’όξαν του Μαραθώνος και της Σαλαμίνος . Και η Ελλάς επετέλεσε πάντα ταύτα αβοήθητος, δια των  .... .

Η μόνη μου λύπη είναι ότι η κυανόλευκος σημαία αυτής δεν ήχθη μέχρι των τειχών της Κωνσταντινουπόλεως ίνα αναπετασθεί υπό τους θόλους της αγίας Σοφίας. Αλλ’ ίσως συν τη παρόδω του χρόνου και η ευλογία αύτη δοθή. Βούλγαρος τσάρος επί του θρόνου του ήρωος Κωνσταντίνου Παλαιολόγου θα ήτο υπέρ πάντα νουν βεβήλωσις.

2. Είναι γνωστό, ότι, μία δολοφονία του Βασιλέως Γεωργίου το 1912 στη Θεσσαλονίκη και ένα δάγκωμα πιθήκου του Βασιλέα Αλέξανδρου υπήρξαν η αιτία του διχασμού και της καταστροφής του Μικρασιατικού Ελληνισμού το 1922.

3. Γράφει για το θέμα με σχέση την Κωνσταντινούπολη ο αείμνηστος Έλληνας Κωνσταντινουπολίτης Νεοκλής Σαρρής στο άρθρο του «Τρείς φορές η Κωνσταντινούπολη προσφέρθηκε σε «ελληνικά χέρια»  και αυτά την απώθησαν.Γράφει μεταξύ άλλων ο Νεοκλής Σαρρής:

«Για την ιστορική ακρίβεια, δεν είναι δύο, αλλά τρεις οι φορές που η Κωνσταντινούπολη προσφέρθηκε σε «ελληνικά» χέρια και αυτά την απώθησαν.  Η πρώτη φορά ήταν τον Ιούλιο του 1922.

Στη Θράκη την εποχή εκείνη οι ελληνικές δυνάμεις ανέρχονταν σε 80.000 (έναντι δύναμης 8.000 των Συμμάχων στην Κωνσταντινούπολη, που ασφαλώς και δεν ήταν σε θέση να αντιδράσουν), ενώ οι τουρκικές δυνάμεις δεν είχαν πρακτικά τη δυνατότητα να διαπεραιωθούν στη Θράκη εφόσον στερούνταν στοιχειωδώς ναυτικού (στην Προποντίδα και τα Στενά η ναυτική ισχύς ήταν ελληνική).

Ο Τσώρτσιλ σχετικά αναφέρει ότι «το αρισιτεχνικό σχέδιο της ελληνικής ηγεσίας που ζήτησε την άδεια να καταλάβει την Κωνσταντινούπολη και μόνο ως απειλή κατετάραξε τους Τούρκους ενώ δεν υπήρχε αμφιβολία ότι οι Έλληνες ήταν σε θέση να το πράξουν».

Ήταν τότε, όπως μας πληροφορεί ο Στέφανος Παπαδόπουλος (ένας πολύ γνωστός δημοσιογράφος του περασμένου αιώνα και ένας από τους πρώτους σοσιαλιστές) στις «Αναμνήσεις» του, που οι Τούρκοι άρχισαν να εγκαταλείπουν την Κωνσταντινούπολη. . Έφευγαν στη Μικρά Ασία. Και πλούσιες τουρκικές οικογένειες αναχωρούσαν τότε, όπως αντιλαμβάνετο κανείς από τα έπιπλα τους που συγκεντρώνοντο στο Καμπάτας για να σταλούν στην απέναντι, τη μικρασιατική ακτή του Βοσπόρου».

Η δεύτερη φορά ήταν ακριβώς μετά την καταστροφή της Σμύρνης, όταν ένας αρθρογράφος στο επίσημο όργανο της Κομιντέρν, εκφράζοντας τις απόψεις της σοβιετικής ηγεσίας, θεωρεί βέβαιο πως η Αγγλία θα παραχωρήσει την Κύπρο στην Ελλάδα ως «λαχνό παρηγοριάς» και ένας συνάδελφος του οδύρεται εφόσον «η πολιτική του Μουσταφά Κεμάλ σημαίνει, στρατιωτικά αξιολογούμενη, αυτοκτονία, γιατί πλέον ..... οι κεμαλικές μονάδες δεν μπορούν να επιτεθούν στα Στενά και να καταλάβουν την Κωνσταντινούπολη».

Ήταν μάλιστα σε τέτοιο βαθμό βέβαιη η κατάληψη της Κωνσταντινούπολης «ώστε είχε ετοιμαστεί και ο χάρτης της πόλης με τις νέες ελληνικές ονομασίες των δρόμων, λεοφόρων, πλατειών και συνοικιών».

Ο χάρτης αυτός φυλασσόταν στο κτίριο του Γενικού Προξενείου της Πόλης μέχρι τη δεκαετία του ͐60 από τον λόγιο Νικόλαο Δάμτσα, διακεκριμένο στέλεχος της προξενικής υπηρεσίας.

Η Τρίτη φορά ήταν την άνοιξη του 1923 όταν η Διάσκεψη Ειρήνης στη Λωζάνη, μπροστά στην τουρκική αδιαλλαξία, κινδύνευε να αποτύχει και να διακοπούν οι εργασίες της. Όπως αποκαλύπτει κατά τρόπο εξόχως γλαφυρό, στα (ακόμα απαγορευμένα επισήμως στην Τουρκία) «Απομνημονεύματα» του ο Ριζά Νουρ μπέης (ως δεύτερος στην ιεραρχία της τουρκικής αντιπροσωπίας στη Λωζάνη), η Στρατιά του Έβρου που είχε συγκροτήσει ο Πάγκαλος ήταν ένας βέβαιος κίνδυνος. Ο Ριζά Νουρ λέγει επακριβώς «πληροφορηθήκαμε ότι υπάρχει ένας θεότρελος (delifisek) ονόματι Πάγκαλος, τον γνωστικό δεν τον φοβάσαι, όμως τον μουρλό που θέλει να προχωρήσει από τον Έβρο, τον φοβάσαι».

Περιγράφει πως συναντήθηκε επειγόντως με τον αρχηγό της τουρκικής αντιπροσωπίας Ισμέτ (Ινονού) με τον οποίο εξέτασαν το ενδεχόμενο ελληνικής επίθεσης και τη δυνατότητα αναχαίτησης της από τις κεμαλικές δυνάμεις. «Αυτό σημαίνει ότι οι Έλληνες θα καταλάβουν την Κωνσταντινούπολη και εμάς θα μας κρεμάσουν (εννοεί στην Άγκυρα)».

Γι ́ αυτό πείθει τον Ισμέτ να υπογράψει τη Συνθήκη Ειρήνης όπως όπως. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι κατά την εποχή εκείνη 400 χιλιάδες περίπου από το ένα εκατομμύριο κατοίκους της Κωνσταντινούπολης (και της περιφέρειας της ήταν Έλληνες και 200.000 Άρμένιοι, Έβραίοι και Ευρωπαίοι/λεβαντίνοι (οι υπόλοιποι ήταν μουσουλμάνοι).

Όπως επίσης ότι ήταν αδύνατο να διαβούν τα κεμαλικά στρατεύματα τον Βόσπορο ή την Προποντίδα γιατί συνέχιζε η κατάσταση κατά την οποία ο Κεμάλ δεν διέθετε ναυτικές δυνάμεις ( τα υπολείματα του οσμανικού στόλου, που μετά την ανακωχή του Μούδρου είχαν «κλειδωθε»> στον ναύσταθμο του Κερατίου, τα παρέλαβε πολύ μετά την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάνης ο στρατηγός Σουκρού Ναϊλή πασάς, και συγκεκριμένα κατά Οκτώβριο του 1923). 

Ήταν απολύτως λογικό λοιπόν τα σύνορα της Ελλάδας να βρίσκονται στον Βόσπορο. Όπως χαρακτηριστικά παρατηρεί τα τελευταία χρόνια στις διάφορες διαλέξεις, αλλά και κατά τις εμφανίσεις της σε τηλεοπτικά προγράμματα η καθηγήτρια Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ, η Ελλάδα είναι η μόνη βαλκανική χώρα που συγκροτήθηκε δίχως την πρωτεύουσα του ελληνικού έθνους που ήταν η Κωνσταντινούπολη.

Η διαπίστωση αυτή συνδέται άμεσα με την υποσυνείδητη αντιπάθεια της επίσημης Ελλάδας ή/και την απαρέσκεια της για την Κωνσταντινούπολη και γενικά για όσες περιοχές ήταν εκτός μιας περιορισμένης εδαφικής περιφέρειας που απετέλεσε και τον ιδρυτικό της πυρήνα.

Η υποσυνείδητη αποφυγή επέκτασης της, υπό την έννοια της αποκατάστασης της σε όρια καθοριζόμενα από έναν δίκαιο διαμοιρασμό των εδαφών της Οσμανικής Αυτοκρατορίας, μοιάζει με την περίπτωση ενός ανθρώπου που κρατεί ένα εύθραυστο αντικείμενο και περνά από τη σκέψη του το ενδεχόμενο να πέσει από τα χέρια του και να θρυματιστεί. Και αυτό που ενδόμυχα φοβάται συμβαίνει αναιτίως: ξαφνικά του γλυστρά και γίνεται κομμάτια !

4. Η μεγάλη καταστροφή του Ελληνισμού της Πόλης, μετά τα γεγονότα του 1955 έγινε το 1964.

Με ένα υπουργό Εξωτερικών του Γεωργίου Παπανδρέου  να δηλώνει τη στιγμή της εξολόθρευσης του Ελληνισμού της πόλης, ότι «η Ελλάδα είναι πολιτισμένη χώρα για να προβεί σε αντίποινα!!!!».

Προηγουμένως λέγεται ότι στα πλαίσια του διαβόητου σχεδίου Άτσεσον ο γέρος της «δημοκρατίας» ο παππούς του εφιάλτη της Ελλλάδος ΓΑΠ, συνεζητούσε με τους τούρκους στα πλαίσια μιας ψευδοένωσης της Κύπρου με την  Ελλάδα που θα οδηγούσε σε εκτουρκισμό και πολλά άλλα εις βάρος των Ελλήνων της Πόλης και της Ελληνικής Θράκης

5. Το Συμπέρασμα για τα ανωτέρω αφίεται εις υμάς.

6. Έτσι φτάνουμε στο σήμερα με μια Κωνσταντινούπλη να είναι Ελληνική όπου και να ψάξεις. Επίσης και όλη η Μικρά Ασία.

Όλοι γνωρίζουν και κυρίως οι περισσότεροι  «τούρκοι»  ότι είναι εξισλασθιμασθέντες Έλληνες. Και πολλοί κρυπτοχριστιανοί.

Υπενθυμίζω τι γίνεται στην γιορτή του Αγίου Γεωργίου του Κουδουνά στην Πρίγγηπο, όπου δεκάδες  χιλιάδες «τούρκοι» πηγαίνουν να προσκυνήσουν.

Δικαιολογία από άσχετους ότι ότι οι τούρκοι πιστεύουν στον Άη Γιώργη. Ενημερώνω ότι τον Άη Γιώργη της γειτονιάς μου της Κύπρου μία ιστρορική εκκλησία που έκτισαν οι Κομνηνοί αν δεν κάνω λάθος, τον κατέστρεψαν ολοσχερώς

7. Υπάρχουν και άπειρες ιστορίες «τούρκων» που όταν πέθαναν ζήτησαν να  κηδευθούν Χριστιανικά.

8. Και τι έπρεπε να γίνει με δεδομένο ότι μεγάλο ποσοστό των «τούρκων» γνωρίζει την Ελληνική του καταγωγή;;; Και όταν όλα δείχνουν ότι διψούν να μάθουν Ελληνικά;;

9. Απάντηση. Όχι το επίσημο Ελληνικό κράτος αλλά άλλοι να τους διευκολύνουν να μάθουν Ελληνικά.

Ιδίως σήμερα με τη διάδοση του διαδικτύου αυτό θα μπορούσε να γίνει εύκολα με διδασκαλία της Ελληνικής  με κατάλληλο πρόγραμμα γραμμένο για τουρκόφωνους. Και με «πονηρήρή» ενημέρωση τιου κόσμου της τουρκλίας.

Γράφτε στο google  OCENA να ;αντιληφθείτε τι εννοώ.

10.       Και δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι και η πολή και γη Μικρά Ασία όπου και να πας φωνάζει την από αιώνων Ελληνικότητα της.

Συμπέρασμα πρέπει να βοηθηθούν οι «τούρκοι» να μάθουν Ελληνικά. Γιατί όπως πάμε στην Ελλάδα σε λίγο ίσως οι «τουρκοι» θα είναι περισσότερο Έλληνες από τους «αντιεθνικιστές» ημετέρους.

Ευριπίδης Μπίλλης

Τ. Επίκουρος Καθηγητής ΕΜΠ