ΝΤΡΟΠΗ! Πάτρα: Δεμένο χειροπόδαρα αυτιστικό παιδί

Τις απάνθρωπες συνθήκες νοσηλείας ενός 16χρονου παιδιού, που πάσχει από αυτισμό, στην ψυχιατρική κλινική του Περιφερειακού Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Ρίου της Πάτρας, κατήγγειλαν συγγενείς ενός 16χρονου παιδιού που πάσχει από αυτισμό.Αδιάψευστος μάρτυρας το φωτογραφικό υλικό... από το οποίο προκύπτει η βασιμότητα των όσων ισχυρίζονται οι οικείοι του 16χρονου αγοριού, οι οποίοι καταγγέλλουν, ότι το παιδί τους παραμένει δεμένο στο κρεβάτι του όλο σχεδόν το εικοσιτετράωρο και για δέκα ημέρες, με ιμάντες ακινητοποίησης , παρά τη φαρμακευτική αγωγή,  και αρνούνται να τους  αφαιρέσουν για λίγο, ακόμη και κατά το σύντομο επισκεπτήριο των γονιών και της αδελφής του. Μετά από  επίσκεψη μέλους του συλλόγου κατά το επισκεπτήριο της Δευτέρας 10 Ιουνίου, διαπιστώθηκε η ορθότητα των ισχυρισμών. Γίνεται αντιληπτό πως οι μέθοδοι που χρησιμoποιούνται από την ψυχιατρική κλινική του ΠΠΝΠ μόνο ντροπή και αποτροπιασμό μπορεί να προκαλούν και η παρέμβαση της ηγεσίας του υπουργείου Υγείας επιβάλλεται να είναι άμεση. Το γεγονός πως όλα αυτά συμβαίνουν στην  κλινική ενός Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου, όπου δεν έχει ληφθεί καμία μέριμνα προστασίας και φροντίδας που απαιτείται για όλα τα πάσχοντα παιδιά και πολύ περισσότερο για τα παιδιά με αναπηρία είναι η απεικόνιση μιας απάνθρωπης πραγματικότητας.

Δυστυχώς οι συνθήκες νοσηλείας θυμίζουν παλιές εποχές ασυλοποίησης και βάναυσης κακοποίησης των ψυχικά πασχόντων.

Το  Σωματείο Ψυχικής Υγείας και Εκπαίδευσης του παιδιού – εφήβου με αυτισμό ζητά άμεσες απαντήσεις και λύσεις από όλους τους αρμόδιους αναμένοντας και την απόδοση ευθυνών σε κάθε υπ εύθυνο.

Σε σχετική επιστολή  τα μέλη του σωματείου ερωτούν και παράλληλα ζητούν την άμεση απόδοση ευθυνών

Στην επιστολή αναφέρονται τα εξής:

«α) Η ακινητοποίηση παιδιού με Αυτισμό δεμένο με ιμάντες, για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα (δεκαήμερο μέχρι σήμερα !!) πέρα από την οξεία φάση, αποτελεί αποδεκτή Ιατρική θεραπευτική μέθοδο και επιστημονικά τεκμηριωμένη πρακτική;  Μήπως πρόκειται για Ιατρική κακοποίηση και βάναυση μεταχείριση Αυτιστικού παιδιού με ολέθριες συνέπειες και καταπάτηση των στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της αξιοπρέπειάς του;

β) Η λειτουργία της Παιδοψυχιατρικής κλινικής, η οποία υφίσταται στον οργανισμό του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου,  για ποιο λόγο έχει ανασταλεί, ενώ υπάρχουν διορισμένοι παιδοψυχίατροι, παιδοψυχολόγοι, κοινωνικοί λειτουργοί και άλλο παραϊατρικό προσωπικό;  Ποιός ευθύνεται για το εξαιρετικά τραγικό γεγονός ότι δεν υπάρχει ούτε ένα  Παιδοψυχιατρικό κρεβάτι σ’ ολόκληρο τη Πελοπόννησο,  τη Νοτιοδυτική Ελλάδα και τα νησιά του Ιονίου με αποτέλεσμα να αναγκαστικά να νοσηλεύονται σε Ψυχιατρικές κλινικές παιδιά, έφηβοι, ενήλικες και γέροι δίπλα-δίπλα, όπως στην προκειμένη περίπτωση;  Τόσο μεγάλο είναι το κόστος για τη λειτουργία ενός ή δύο παιδοψυχιατρικών θαλάμων στο ΠΠΓΝΠ, τη στιγμή που υπάρχουν οι χώροι (που έχουν μετατραπεί σε γραφεία) οι παιδοψυχίατροι, οι παιδοψυχολόγοι, οι κοινωνικοί λειτουργοί και το μόνο που απαιτείται είναι η βούληση και νοσηλευτικό προσωπικό;  Έχουν γίνει οι απαραίτητες ενέργειες ή μήπως «κάποιοι» σκοπίμω ς και συστηματικά αποφεύγουν την ανάπτυξη της παιδοψυχιατρικής κλινικής;  Γνωρίζουν οι αρμόδιοι την κατάσταση που επικρατεί στον τομέα αυτό, στο τρίτο μεγαλύτερο Περιφερειακό Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της χώρας μας;  Έγινε κάποια ενέργεια από τη διοίκηση του Νοσοκομείου και τη Διεύθυνση της Ψυχιατρικής - Παιδοψυχιατρικής κλινικής προς αυτή την κατεύθυνση;

γ) Εφ’ όσον δεν λειτουργεί η Παιδοψυχιατρική γιατί δεν μερίμνησαν οι υπεύθυνοι γιατροί για τη μεταφορά του παιδιού σε κατάλληλη παιδοψυχιατρική κλινική, ώστε να έχει την αρμόζουσα περίθαλψη, τη στιγμή που αδυνατούν όπως φαίνεται να αντιμετωπίσουν το περιστατικό καταφεύγοντας στη μέθοδο της μόνιμης ακινητοποίησης;

Όλοι οι γονείς των παιδιών με Αυτισμό, που ξεπερνούμε τους πεντακόσιους στην περιοχή της Αχαΐας και είμαστε μέλη της ΕΨΥΕΠΕΑ, είμαστε εξαιρετικά ανήσυχοι και έντονα δυσαρεστημένοι από την ανυπαρξία κατάλληλων υποστηρικτικών δομών στην περιοχή  μας. Παρά τις συντονισμένες και συνεχείς προσπάθειές μας συναντούμε απροθυμία, αδιαφορία και ανυπέρβλητα εμπόδια σε κάθε δημιουργική μας προσπάθεια, που από τη μια μας εξουθενώνουν αλλά συγχρόνως μας πεισμώνουν και μας συσπειρώνουν, γιατί έχουμε διπλή υποχρέωση να αγωνιστούμε για τα παιδιά μας, που από μόνα τους δεν είναι σε θέση να διεκδικήσουν τα στοιχειώδη.  

Αναμένουμε την άμεση λειτουργία της Παιδοψυχιατρικής κλινικής, χωρίς καμία καθυστέρηση και για οιονδήποτε λόγο ή δικαιολογία και είμαστε στη διάθεση των αρμόδιων εμπλεκομένων προσώπων και φορέων για κάθε συνδρομή και συνεργασία».