Στο άρθρο του προηγούμενου Σαββάτου είχαμε αναφερθεί στην ανάγκη για ένα νέου τύπου συνδικαλισμό στη χώρα μας.
Σήμερα χρειαζόμαστε ένα μετά–συνδικαλιστικό κίνημα, «τράπεζα σύγκρουσης, διαπάλης αλλά εντέλει συνεννόησης και σύνθεσης», όπου ο Έλληνας πατριώτης μικροεπιχειρηματίας θα καταλαβαίνει ότι δεν μπορεί να έχει απλήρωτους και με μισθούς πείνας τους εργαζομένους του ενώ ο ίδιος αγοράζει πολυτελή 4Χ4 που «βγάζουν μάτι», και θα αντιμετωπίζει τον ανταγωνισμό με καινοτομία, ποιότητα, προσαρμογή και εξωστρέφεια, και όχι κλέβοντας τα ένσημα ή απασχολώντας «λάθρο»……αλλά και όπου οι εργαζόμενοι, επίσης Έλληνες πατριώτες, θα καταλαβαίνουν ότι εάν βάλουν κι αυτοί πλάτη όταν χρειάζεται –που όμως αναγνωρίζεται και ανταμείβεται…– θα κρατήσουν τη θέση εργασίας τους και θα βελτιώνεται η κατάστασή τους μαζί με την κατάσταση της επιχείρησης, με αύξηση μισθού όταν η επιχείρηση πάει καλά, με προμήθεια για πελάτες που φέρνουν, με συμφωνημένη συμμετοχή τους στα κέρδη……και όπου και τα δύο μέρη (εργαζόμενοι αμφότεροι…) θα συμπεριφέρονται με κοινωνική ευθύνη και όχι με κοινωνική αναλγησία τύπου ΟΛΜΕ, ΓΕΝΟΠ, ΠΝΟ κλπ....
Ξέρουμε τι θα μας πουν οι «δογματικοί» του «σταλινικού» (από ΔΑΚΕ μέχρι ΠΑΜΕ) κομματικοποιημένου, θνήσκοντος συνδικαλισμού:
«Μιλάτε για ταξική συνεργασία, εργοδοτικό συνδικαλισμό, «ρεφορμισμό» κλπ.
Η απάντηση έχει δύο σκέλη.
Το πρώτο, ήδη αναφέρθηκε: Πως απέτυχε τόσο ο ταξικός και αντιεργοδοτικός συνδικαλισμός «τους», τη στιγμή που η Ιστορία του πρόσφερε στο πιάτο την «Απόλυτη Ευκαιρία», με τα πιο εξουθενωτικά–αντιλαϊκά από κτίσεως κόσμου μέτρα της Τρόικας; Γιατί ερημώνουν τα συνδικάτα «τους» μέσα σε τέτοια κρίση;
Το δεύτερο, δεν θα το απαντήσουμε εμείς.
Θα το απαντήσει ο μεγάλος Ιταλός σοσιαλιστής φιλόσοφος και αγωνιστής Κάρλο Ροσσέλι, ένας από τους σημαντικότερους διανοητές στο χώρο του σοσιαλισμού και του εργατικού κινήματος, που εκτοπίστηκε και τέλος δολοφονήθηκε το 1937 από τους φασίστες του Μουσολίνι.
Στο άγνωστο μέχρι τώρα εκπληκτικό σύγγραμμά του «Φιλελεύθερος Σοσιαλισμός» –που τώρα το ανακαλύπτουν και στην Ελλάδα…– γράφει σχετικά με τα παραπάνω, μιλώντας για το ισχυρότατο ιταλικό συνδικαλιστικό κίνημα:
«Ουσιαστικά, το συνδικαλιστικό κίνημα δεν προσχώρησε ποτέ στο πρόγραμμα, ακόμη δε περισσότερο στο πνεύμα και τη forma mentis του μαρξισμού…
…Από όλες τις μαρξιστικές θέσεις δεν κράτησε καμία, με εξαίρεση τις αρχές της πάλης των τάξεων –κι αυτές μετριασμένες– και την χειραφέτηση του προλεταριάτου...»
«Αντικατέστησε την δραματική και απαισιόδοξη θεώρηση της κοινωνικής εξέλιξης με μια αισιόδοξη, εποικοδομητική, που απεχθάνεται τις απλουστεύσεις και τις γραμμικές αντιφάσεις στις οποίες αρέσκεται ο μαρξισμός…»
«… Τις μικρές επαναστατικές φατρίες που φυτοζωούσαν στη σκιά αναμένοντας την τελική κρίση, διαδέχτηκαν οι ισχυρές συνδικαλιστικές οργανώσεις, που κινούνταν στο φως του ήλιου και είχαν στην ηγεσία τους ανθρώπους με τετράγωνη λογική και δημιουργική ικανότητα…»
«…Αυτοί έδωσαν τη χαριστική βολή στις ρομαντικές φιγούρες του συνωμότη και του επανάσταση. Άνθρωποι που, προερχόμενοι οι ίδιοι από τις γραμμές της εργατικής τάξης, αρνούνταν την αφηρημένη παρατήρηση της κίνησης της κοινωνίας, την υπερβολική εξιδανίκευση των προλεταριακών αρετών. Συνήγοροι των μαζών, εκφραστές των αξιών, των προσδοκιών, των μέσων αναγκών ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΗΜΑΙΟΦΟΡΟΙ ΜΙΚΡΩΝ ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΤΙΚΩΝ ΟΜΑΔΩΝ, μάχονται για ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΑΜΕΣΟΥΣ ΣΤΟΧΟΥΣ, όπως η αύξηση των μισθών, η μείωση των ωρών εργασίας, (…), ο εκδημοκρατισμός των εργοστασίων. Και κατ’ αυτό τον τρόπο προχωρούν πολύ μπροστά στον πραγματισμό τους….»
Σ’ αυτή τη γραμμή, που συνοψίζεται στη φράση «Ζήτω το συγκεκριμένο, στις διεκδικήσεις και τα δικαιώματά μας!», κινείται η γνωστή τοποθέτηση του δισεκατομμυριούχου Κινέζου, μέλους της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος Κίνας, που, όταν ρωτήθηκε πως δεν βλέπει αντίφαση σ’ αυτή τη διπλή του ιδιότητα, απάντησε:
«Εγώ, Κομμουνιστής και μέλος της Κ.Ε. του ΚΚ Κίνας, έχω ταυτόχρονα υποχρέωση ως επιχειρηματίας:
- Να πληρώνω καλά τους εργαζομένους μου.
- Να μεριμνώ για την εργασιακή τους ασφάλεια.
- Να προφυλάσσω το περιβάλλον.
- Να πληρώνω στην ώρα τους φόρους και εισφορές.
- Να αναπτύσσω την Επιχείρησή μου.
Ξέρετε πολλούς επιχειρηματίες στην Καπιταλιστική Δύση που εκπληρώνουν και τα πέντε αυτά κριτήρια;»
Εμείς, στην Ελλάδα, σίγουρα ελάχιστους…
Τις παραπάνω λοιπόν θεωρητικές συνθέτουσες θέσεις ερχόμαστε κι εμείς να αναδείξουμε και να υπερασπιστούμε –τώρα, που οι άλλοι μόλις τις ανακαλύπτουν…– με την ίδρυση ενός ανοιχτού και μακριά από αγκυλώσεις συνδικαλιστικού–διεκδικητικού φορέα, του ΕΛ.ΚΙ.Ε.–«Ελληνικό Κίνημα Εργαζομένων».
Που θα προαγάγει την αντίληψη ενός νέου τύπου μετα–συνδικαλιστικού Κινήματος, «οριζόντιου χαρακτήρα», που συνενώνει και δημιουργεί βάση σκληρών διαπραγματεύσεων αλλά και συνεννόησης, στηριζόμενο στο σύνθημα «Όλους εμάς, ενώνει η δουλειά!».
Και θα θυμίζει και μια παλιά εκπληκτική θέση του μεγάλου Έλληνα Πατριώτη διανοητή Ίωνα Δραγούμη…
… που, διαλεκτικότερος όλων (ας μην πούμε «μαρξιστικότερος» για να μην ενοχλήσουμε αθώα μυαλά…), είχε πει ήδη από το 1910 –7 χρόνια πριν την Οκτωβριανή Επανάσταση– στις συγκρούσεις του με τον Γεώργιο Σκληρό, εκφραστή τότε της «μαρξιστικής–σοσιαλιστικής» θεωρίας στην Ελλάδα:
«…Η κοινωνική δυναμική περιλαμβάνει διαδοχικές αιχμές ταξικής πάλης και υφέσεις ταξικής συνεργασίας, σε μια αέναη σπείρα διαλεκτικής προόδου…»
Ας ενισχύσουμε όλοι τον καινούργιο, νέου τύπου συνδικαλιστικό φορέα, που η ίδρυσή του μπορεί να αλλάξει δεδομένα στο κουρασμένο από διχαστικούς, ανταγωνιστικούς και κατακόρυφους αλληλοαποκλεισμούς Ελληνικό συνδικαλιστικό χώρο.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΠΕΣ ΤΗΝ ΑΠΟΨΗ ΣΟΥ ΧΩΡΙΣ ΥΒΡΕΙΣ. Παρατηρούμε ακραίες τοποθετήσεις αναγνωστών. ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ δεν θέλουμε να μπαίνουμε στη δύσκολη θέση να μην βάζουμε ΟΛΑ τα σχόλια. Δόξα στο Θεό η Ελληνική γλώσα είναι πλούσια ωστε να μην χρειάζονται ακραίες εκφράσεις.