Aλήθεια, ψέμα, ή .. μύθος ο χορός του Ζαλόγγου; - Ιστορικοί παίρνουν θέση για τις ανιστόρητες ηλίθιες θέσεις της Ρεπούση

Γράφει η Ντίνα Καραμάνου
Η βουλευτής ΔΗΜΑΡ Μαρία Ρεπούση κατάφερε για άλλη μία φορά να προκαλέσει αντιδράσεις με αιχμή τις απόψεις της για εκφάνσεις της ελληνικής ιστορίας. Αυτή τη φορά ήταν οι Σουλιώτισσες και ο χορός του Ζαλόγγου. Ένα γεγονός που η κυρία Ρεπούση χαρακτήρισε «εθνικό μύθο» προκαλώντας την οργή ακόμη και εκ μέρους συναδέλφων της..... 

Το newpost επικοινώνησε με πανεπιστημιακούς καθηγητές ιστορίας, οι οποίοι προσπάθησαν να ερμηνεύσουν την άποψη της βουλευτή ΔΗΜΑΡ, εξήγησαν όμως ότι, αν μη τί άλλο «η ιστορία ενός έθνους δεν είναι σωστό να αντιμετωπίζεται αποσπασματικά, με ιστοριούλες». 
«Το μεγάλο λάθος της κυρίας Ρεπούση είναι ότι ασχολείται με τέτοιου είδους λεπτομέρειες... επιδεικνύοντας μαθητική αφέλεια», λέει στο newpost ο καθηγητής Ιστορίας στο Ιόνιο ΠανεπιστήμιοΠέτρος Πιζάνιας. 
«Η ιστορία είναι μια πολύ μεγάλη επιστήμη, με μια μέθοδο μεγάλης εμβέλειας και έκτασης και δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται με μικρονοοικά κουτσομπολιά του τύπου έγινε-δεν έγινε...υπήρξε- δεν υπήρξε. Όλα αυτά είναι τα τέλεια εργαλεία για να καταστραφεί ο ιστορικός ορθολογισμός. Καλό είναι να ασχολείται με τις ιστορίες και όχι με τις ιστοριούλες. Είναι αλήθεια ότι απο την εποχή του Μεταξά έχει επικρατήσει μια αποψη η οποία βλέπει τους Έλληνες ως ήρωες και θύματα. Η τάση αυτή ισχυροποιήθηκε μετεμφυλιακά και έγινε παράμετρος μέτρησης κοινωνικών, πολιτικών, εθνικών φρονημάτων. Όμως η ιστορία είναι μια πολυδιάστατη ορθολογική επιστήμη και τα γεγονότα πρέπει να εξετάζονται συνολικά και με όλες τις παραμέτρους». 
Ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών Σπύρος Πλουμίδης συμφωνεί ότι η ιστορία πρέπει να αντιμετωπίζεται με άλλες μεθόδους: «Ο χορός του Ζαλόγγου είναι μια πραγματικότητα. Ταυτόχρονα είναι ένα γεγονός που πράγματι έχει διογκωθεί στο πέρασμα των ετών. Κάποιες από τις λεπτομέρειες του γεγονότος ενδεχομένως ναι, αγγίζουν τη σφαίρα του μύθου. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να αμφισβητήσουμε συνολικά το περιστατικό». Είναι πάντως η δεύτερη φορά που η κυρία Ρεπούση καταφέρνει να συγκεντρώσει πάνω της μαζεμένα βέλη. Την πρώτη φορά ήταν όταν συνέγραψε το βιβλίο ιστορίας της Εκτης Δημοτικού. Τότε που, στο μάθημα για την καταστροφή της Σμύρνης, επέλεξε να περιγράψει την κατάσταση που επικρατούσε στην προκυμαία της πόλης που καιγόταν ως «συνωστισμό».