Ο παλιός συντεχνιακός συνδικαλισμός πεθαίνει, ο καινούργιος μόλις γεννιέται!... Του Αλέξη Οικονόμου ( Μέρος Α)

Τα τελευταία γεγονότα, με την κατά κράτος ήττα της ΟΛΜΕ στο πραξικόπημα που επεχείρησε μέσα στις πανελλήνιες κατά των μαθητών και της (κατά ΚΚΕ…) λαϊκής οικογένειας που πληρώνει τα μαλλιοκέφαλά της σε φροντιστήρια…

…αλλά και τα αίσχη με τις, κατά τα δημοσιεύματα, ρεμούλες στη ΓΕΝΟΠ–ΔΕΗ, με το πάρτι των αμύθητων ποσών που έπαιρνε από τη Διοίκηση της Εταιρείας για μελέτες αναδιοργάνωσης (λες κι ήταν δουλειά της !...), τα οποία μετατρέπονταν αυθαίρετα σε πολυτελή σεμινάρια στο «εξωτικό» εξωτερικό…

…ήταν το κερασάκι στην τούρτα του τέλους του συνδικαλισμού παλαιού τύπου, που τα τελευταία χρόνια βασανίζει την Ελληνική κοινωνία και κυρίως τους εργαζόμενους.

Όπως όλα τα πράγματα, έτσι και αυτού του τύπου ο συνδικαλισμός, σήμερα πεθαίνει… Στενός, στεγνός, αυταρχικός, γενικόλογος, και απόλυτα κομματικοποιημένος, έχει εξαντλήσει εδώ και χρόνια ό,τι είχε να δώσει (και ασφαλώς το συνδικαλιστικό κίνημα στην Ελλάδα έδωσε αρχικά πολλά και πέτυχε κατακτήσεις για τους εργαζόμενους)....

Όμως, όπως έλεγε κι ο Κάρολος Μαρξ –κι αυτό μπορεί να εφαρμοστεί παντού–  «όταν οι παραγωγικές δυνάμεις ξεπερνούν τις παραγωγικές σχέσεις» τότε έχουμε συνθήκες ανατροπής και επανάστασης.

Με απλά λόγια, όταν το «περιεχόμενο» μιας «φόρμας» ή «τυποποίησης» την ξεπερνά και δε χωρεί σ αυτήν –όπως το παλιό ρούχο στο παιδάκι που μεγάλωσε– τότε η «φόρμα» σπάει, το περιεχόμενο ξεχύνεται έξω, και σε λίγο καινούργια φόρμα θα δημιουργηθεί για να το περιέξει.

Αν στη θέση του «παραγωγικές» βάλουμε το «συνδικαλιστικές–εργατικές», τότε καταλαβαίνουμε καλά γιατί είμαστε μπροστά σε μεγάλη ανατροπή των ίδιων των συνδικαλιστικών δομών, που στην ουσία αποτελούν τις «παραγωγικές» «σχέσεις των συνδικάτων με τα μέλη τους, τους εργαζόμενους και την κοινωνία ολόκληρη, ιδιαίτερα στην «αριστερόστροφη» ιδεολογικά Ελλάδα μας.

Οι συντεχνιακές λογικές, που μάλιστα παριστάνουν υποκριτικά ότι κόπτονται για την κοινωνία ολόκληρη ενώ στην ουσία στρέφονται εναντίον της, οι κραυγές τύπου «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» –λες κι ο εργάτης έχει φυτρώσει μόνος του στην εργασιακή έρημο, ή γεννήθηκε μόνο για να’ναι εργάτης–, η μόνιμη εξαρχής αντιπαλότητα προς «το αφεντικό» όποιου τύπου –που όμως προηγουμένως παρακαλούσες να σε προσλάβει–, παράλληλα με την ανικανότητα των συνδικάτων να συντονιστούν μεταξύ τους και να δημιουργήσουν π.χ. Κοοπερατίβες και Δίκτυα Λαϊκών Επιχειρήσεων σε όλους τους κλάδους (όπως στην Πορτογαλία)  –αφού «δεν έχουν ανάγκη τα αφεντικά»–, οδήγησαν το συνδικαλισμό στην Ελλάδα στο σημερινό τέλμα.

Κανείς από τους λαλίστατους συνδικαλιστές –πολλούς μάλιστα παχυμύστικους και προγάστορες, από τα πολλά τσιμπούσια μετά από τις βραδινές συνδικαλιστικές «επαναστατικές μαζώξεις»– δεν μπορεί να εξηγήσει γιατί σήμερα, με το πιο τρομακτικό Τροϊκανό πακέτο μέτρων ενάντια στα εργατικά και λαϊκά εισοδήματα  δεν έχουν καταφέρει να κατεβάσουν στο δρόμο 5 εκατομμύρια εργαζόμενους –όλους μαζί, όχι σε ομάδες των χιλίων…– που, αν καθόντουσαν οκλαδόν στα κέντρα των πόλεων για 3 μέρες, καμία κυβέρνηση δεν θα άντεχε και θα κατέρρεε επιτόπου.

Και τότε θα είχαν –υποτίθεται– έτοιμο ένα συνολικό πλάνο για την ανασυγκρότηση της χώρας…

…αφού ισχυρίζονται ότι «όλα από τους εργαζόμενους βγαίνουν…», άρα μπορούν κι από αυτούς να σχεδιαστούν, με τους λογιστές, οικονομολόγους, μηχανικούς, τραπεζικούς και κάθε είδους άλλους απαραιτήτους ειδικούς που έχουν στις τάξεις τους.

Ούτε κατάφερε κανείς να μας εξηγήσει γιατί μέσα σε τέτοια ανεπανάληπτη και καταστροφική κρίση μπορούν ακόμη να γίνονται ξεχωριστές συγκεντρώσεις για την Εργατική Πρωτομαγιά, με  αλληλοκαταγγελίες ΠΑΜΕ και ΓΣΕΕ–ΑΔΕΔΥ για «ρεφορμισμό», «σεχταρισμό» και άλλα δαιμόνια, καινά και παλιά…

Είναι φανερό.

Έχει έρθει η ώρα για ένα άλλου τύπου συνδικαλιστικό κίνημα…

Ένα κίνημα που θα ενοποιεί και δε θα διχάζει, σε μια χώρα  8 εκατομμύριων νοματαίων όλων κι όλων, που πρέπει να παλεύει σε επίπεδο παραγωγικότητας, ανταγωνιστικότητας, καινοτομίας, ποιότητας με χώρες–θηρία τάξης 80, 800 η 1400 εκατομμυρίων κατοίκων.

Εμείς στο ΛΑ.Ο.Σ., ένα μετα–Κόμμα του μέλλοντος, που παλεύει με τις δυνάμεις του παρελθόντος, λίγο γλίστρησε, αλλά τώρα επανέρχεται δυναμικότατα, ένα μετα–Κόμμα που υπερβαίνει τις διαχωριστικές γραμμές τάξεων, στρωμάτων και κομμάτων –φερμένες  από άλλες κοινωνίες, πολυπληθείς και κάθετα οργανωμένες και διαχωρισμένες–, πιστεύουμε σε ένα «μετά–συνδικαλισμό» ακομμάτιστο, υπερταξικό, σκληρότατα συγκρουσιακό όπου πρέπει αλλά και ενοποιητικό, πραγματικά και πρακτικά φιλεργατικό.

Που θα ενσωματώνει και θα υποδέχεται στους κόλπους του όλους όσοι ζουν από τον ιδρώτα του προσώπου τους –μετά από εκείνη τη βλακεία της Εύας στον «Παράδεισο που Χάθηκε…»–, αποκλείοντας μόνο εκείνους που, κατά τον Απόστολο των Εθνών Παύλο, ζουν εις βάρος των άλλων («ο μη εργαζόμενος μηδέ εσθιέτω…»). 

Που θα έχει ως μέλη κάθε είδους εργαζόμενους Έλληνες πατριώτες που μοχθούν σκληρά  από όποιο πόστο:

·        Εργάτες και υπαλλήλους βιομηχανίας και επιχειρήσεων, ιδιωτικών ή δημόσιων.

·        Ελεύθερους επαγγελματίες.

·        Μικροεπιχειρηματίες (ναι, ναι…) που απασχολούν 3–4 εργαζόμενους, δουλεύουν ο ίδιοι μαζί τους χειρωνακτικά ή/και πνευματικά, ανοίγουν πρώτοι το μαγαζί και το κλείνουν τελευταίοι (αυτούς που τα «αριστερά κόμματα» απομόνωσαν ως ΕΒΕ (επαγγελματοβιοτέχνες).

·        Συνταξιούχους που έχουν πολλά να συνεισφέρουν με την πείρα τους και πολλά να διεκδικήσουν για σύνταξη και αξιοπρεπή περίθαλψη.

Που είναι, όμως, αυτός ο νέος «οριζόντιος» συνδικαλισμός;

(Η συνέχεια στο επόμενο)