Λυπάμαι ειλικρινά αλλά τον έχουμε αδικήσει πολύ τον κ. Στουρνάρα. Του Δημήτρη Κωνσταντάρα

Ο Υπουργός Οικονομικών κ. Γιάννης Στουρνάρας, ένας άνθρωπος που μερικές φορές αισθάνομαι ότι τον έχω αδικήσει με πράγματα που λέω ή γράφω, δεν είναι καθόλου ανόητος, παρά το γεγονός ότι τους τελευταίους μήνες έχω επιτρέψει στον εαυτό μου την ακρότητα του να επιμείνω ότι είναι. Ο Υπουργός Οικονομικών κ. Γιάννης Στουρνάρας  δεν κάνει τίποτε άλλο παρά μόνο «τη δουλειά του», βάσει συγκεκριμένων προδιαγραφών που τέθηκαν και συμφωνήθηκαν όταν έγινε η συμφωνία με τους προισταμένους του, έτσι ακριβώς όπως ο κάθε υπάλληλος που θέλει να κάνει καλά τη δουλειά του....
προσπαθεί να πράξει, όπως είναι υποχρεωμένος.
Ο Υπουργός Οικονομικών κ. Γιάννης Στουρνάρας δεν έχει απέναντί του τον ελληνικό λαό, την ημιθανή ελληνική αστική τάξη, τους μικρομεσαίους επιχειρηματίες, τους επιτηδευματίες, τους δημόσιους και ιδιωτικούς υπαλλήλους, τους συνταξιούχους, τους ανάπηρους, τους απόστρατους, τους πολύτεκνους , τους υποψήφιους αυτόχειρες, τους φοιτητές ή  τις ανύπανδρες μητέρες. Δεν τους ξέρει όλους αυτούς και δεν τον ενδιαφέρει να τους μάθει γιατί δεν είναι μέσα στο συμβόλαιό του. Αυτός έχει απέναντί του ένα τεράστιο λευκό τοίχο, μέσα από τον οποίο βλέπει νούμερα τα οποία μέσω μιας σειράς «χειρισμών» που του υπαγορεύουν τα «αφεντικά» του, πρέπει να αλλάξουν. Εν ολίγοις, δεν ξέρει  ποιος από εμάς ζει και ποιος πεθαίνει, ποιος κρυώνει, ποιος πονάει, ποιος πεινάει, ποιος βρέχεται και δεν ξέρει διότι δεν είναι «μέσα στο συμβόλαιό» του. 
Ενδεχομένως κάπου βαθειά μέσα του, κάποια αισθήματα έχει αλλά αυτές οι πολυτέλειες είναι πλήρως απενεργοποιημένες από το συμβόλαιό του. Είναι κάτι σαν ζόμπι, κάτι σαν ρόμποκαπ, κάτι σαν εξωγήινος, όπως ακριβώς προβλέπει το συμβόλαιό του. Το οποίο του απαγορεύει κάθε ανθρώπινο συνειρμό.
Ο Υπουργός Οικονομικών κ. Γιάννης Στουρνάρας είναι ένα δυσεύρετο  δείγμα ενός «προχωρημένου» , πειραματικού κόσμου  που επελέγη να κάνει «μια δουλειά» μόνο και μόνο γιατί η προιστορία του εγγυάτο ότι θα την κάνει καλά και βάσει προδιαγραφών και γιατί δεν υπήρχε κανείς άλλος που θα μπορούσε ή θα ήθελε να την κάνει.
Είναι συνεπώς άδικο να τον κατηγορούμε και να τον βρίζουμε και να τον λοιδωρούμε γιατί ο κ. Γιάννης Στουρνάρας είναι ο κ. Γιάννης Στουρνάρας. Ένα  «δείγμα» ενός άλλου κόσμου που όπως τα παλιά «κουρδιστά ανθρωπάκια» που πλέον έχουν μετατραπεί σε εξεζητημένα ηλεκτρονικά ελεγχόμενα υψηλής τεχνολογίας  κατασκευάσματα εργαστηρίων που όταν τους πατήσεις ένα κουμπάκι που έχουν κάπου, μεταφέρονται σε άλλες συχνότητες, άλλους κόσμους, άλλο χωρο-χρόνο και λειτουργεί ασυναίσθητα.
Ειλικρινά άργησα να το καταλάβω και ψέγω τον εαυτό μου που τον κατηγόρησα ενώ είναι αθώος του αίματος. Δεν είναι σκληρός, δεν είναι πονηρός, δεν είναι ανόητος, δεν είναι βλάκας, δεν είναι συνωμότης, δεν είναι υπονομευτής, δεν είναι τύραννος. Ένα αντικείμενο είναι.
Μπορεί κανείς να βρίσει ποτέ ή να κατηγορήσει μια προηγμένης τεχνολογίας ψηστιέρα, ή καφετιέρα ή ηλεκτρική  σκούπα ;
‘Ετσι λοιπόν, παύω να αντιδρώ βίαια και να αντιμετωπίζω σαν άνθρωπο αυτό το αντικείμενο και τον δικαιολογώ απόλυτα όταν , σχολιάζοντας την τελευταία ανακοίνωση του Eurogroup για την Ελλάδα, κάνει λόγο για « επαναλαμβανόμενες εκδηλώσεις στήριξης του ευρωπαϊκού και διεθνούς παράγοντα που μας κάνουν, όχι βεβαίως να εφησυχάζουμε αλλά οπωσδήποτε να αισιοδοξούμε ότι ο χρόνος πλέον μετρά αντίστροφα για την έξοδο της χώρας από την οικονομική κρίση». Το είπε διότι τον είχαν στοχεύσει με την «Γαλάζια Ακτίνα».
Μου είναι δύσκολο να παρακολουθήσω τον συλλογισμό των προγραμματιστών του αλλά γιατί να τα βάλω μαζί του όταν  σε ομιλία του στην κοινή συνεδρίαση της Επιτροπής Οικονομικών Υποθέσεων και της Επιτροπής Ευρωπαϊκών Υποθέσεων της Βουλής,  υποστήριξε σε μια ακατανόητη γλώσσα πως  «μόνο μια σημαντική ενοποίηση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης μπορεί να διατηρήσει ένα κοινό νόμισμα, χωρίς την ανάγκη μιας ατέλειωτης σειράς διασώσεων, η οποία μακροπρόθεσμα θα επηρέαζε αρνητικά την αλληλεγγύη στην Ευρωζώνη και θα οδηγούσε σε σημείο τριβής»; Αφού αυτά του είχαν «προγραμματίσει « να πει ; Τι φταίει αυτός;
Και πώς να τον κατηγορήσει κανείς όταν μιλώντας πάντα στην ίδια ακατανόητη γλώσσα – αυτά πρέπει να είναι τα νέα «Νέα Ελληνικά»- είπε ότι  «για την εμβάθυνση της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης,  είναι πρωταρχικής σημασίας η Ε.Ε. να είναι ανταγωνιστική σε παγκόσμιο επίπεδο και να επιτύχει πολιτική σταθερότητα μέσω μεταρρυθμίσεων που προάγουν την ανταγωνιστικότητα, την ανάπτυξη και την απασχόληση»;
Ιδίως όταν παράλληλα υποστήριξε ότι , « Οικονομική και Νομισματική Ένωση δεν νοείται χωρίς μία πλήρη τραπεζική ένωση»,  προσθέτοντας πως « η έγκριση του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Εποπτείας αποτελεί το πρώτο βήμα για την τραπεζική ένωση και απαραίτητη προϋπόθεση για να χρησιμοποιηθεί ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας (ESM) ως δημόσιος μηχανισμός ασφαλείας, σε περίπτωση ανάγκης για άμεση ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών».
Σαν χαζοί τον άκουγαν οι μετέχοντες στην κοινή συνεδρίαση της Επιτροπής Οικονομικών Υποθέσεων και της Επιτροπής Ευρωπαϊκών Υποθέσεων της Βουλής,  όταν  μιλούσε για « το πακέτο μεταρρυθμίσεων που αφορά στην εξυγίανση των τραπεζικών ιδρυμάτων που  θα δώσει ώθηση στην οικονομική ανάπτυξη, αφού θα καταστήσει ευκολότερη τη χορήγηση δανείων στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις», ολοκληρώνοντας μάλιστα με την ….επεξήγηση ότι « μία άλλη ρύθμιση της νέας νομοθεσίας, αφορά τα μπόνους που παίρνουν οι τραπεζίτες» και υπογραμμίζοντας   ότι « ενισχύεται πλήρως η διαφάνεια και η εποπτεία των τραπεζών».
Βρέθηκαν 5-6 ( Δραγασάκης, Λαφαζάνης, Μαριάς, Βαλαβάνη, Μπακογιάννη) με τη διάθεση και το …κουράγιο να προσπαθήσουν να σχολιάσουν αυτά που έλεγε αλλά όταν τους απάντησε ότι «Η τραπεζική Ένωση μπορεί να επιτευχθεί και με την παρούσα Συνθήκη. Αν περιμένουμε να αλλάξει η Συνθήκη με ομοφωνία, ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι»….απογοητεύτηκαν κι αυτοί, έβαλαν στραβά το καπελάκι τους και πήγαν στο  καφενείο να πνίξουν τον πόνο τους.
Τους δικαιολογώ απολύτως. Ίσως επιφυλάχθηκαν να του ξαναμιλήσουν όταν καταλάβουν ότι τον έχουν …»«βγάλει απ΄ την πρίζα».