Νεοέλληνας. Ο ενεργός πολίτης. Γράφει ο *Δρ. Γεώργιος Κ. Παπαδημητρίου

Πραγματευόμενος τον όρο «ενεργός πολίτης» δεν θα ανατρέξω σε κανένα συγγραφέα της αρχαιότητας, όπως ίσως θα περίμενε κάποιος από έναν αρθρογράφο του πατριωτικού χώρου. Πολύ απλά διότι δεν θεωρώ ότι θα προσφέρει κάτι. Οι πρόγονοι έκαναν πολλά. Ίσως πιο πολλά από αυτά που έπρεπε. Οι νεότεροι Έλληνες, σαν κακομαθημένα παιδαρέλια, κάθε φορά που το μεγαλόσωμο παιδί μας σπρώχνει και με τα μούτρα προσγειωνόμαστε στο έδαφος, ανατρέχουμε στους αρχαίους πατεράδες μας προκειμένου να κρύψουμε την αδυναμία μας να δράσουμε αυτοβούλως και κυρίως αυτοδυνάμως. Είναι η ώρα του απολογισμού. Τώρα, στις δύσκολες ώρες που περνάει το έθνος. Πέραν από τις βαρετές, οικονομικού τύπου πλέον, επεκτατικές βλέψεις της γερμανίας..

την οποία επιμένω να γράφω με μικρό αρχικό γράμμα όσο και αν μου το υποδεικνύει ως ορθογραφικό λάθος ο αυτόματος ελεγκτής ορθογραφίας του ταλαιπωρημένου υπολογιστή μου, πέραν από την παθητική στάση της ανύπαρκτης γαλλίας (επίσης με μικρό), πέραν από τον φόβο της Ισπανίας, Ιταλίας, Πορτογαλίας και όλων των υπόλοιπων φτωχοσύγγενων να συμμαχήσουν ενάντια σε αυτές τις περιοδικά εμφανιζόμενες τάσεις των γερμανών, και τέλος πέραν από κάθε είδους κρυφή πολιτική ατζέντα ή συνωμοσία ή οτιδήποτε άλλο, είναι απαραίτητο να κάνουμε την αυτοκριτική μας. Ποια ευθύνη έχουμε εμείς για το κακό που συμβαίνει ή για το κακό που μας κάνουν ή αυτό που μας έτυχε;

Δεν χρειάζεται να πάμε πολύ πίσω. Μετά τον ΄Β παγκόσμιο πόλεμο, σαν να μην ήταν αρκετή η ούνικη κατοχή, βρεθήκαμε να φοράμε πολεμικές στολές με διακριτικά και γαλόνια και να κυνηγάμε δεξιοί τους αριστερούς και το ανάποδο. Φάγαμε αμάσητα παραμύθια ξένων σωτήρων και ξαμοληθήκαμε στα βουνά. Φρεσκοοργωμένο χωράφι η Ελλάς, ισοπεδωμένη από την γερμανική κατοχή. Έτοιμη για την σπορά. Ανέκαθεν από τα καλύτερα οικόπεδα. Έτρεξαν «δυτικοί» και «ανατολικοί» για να σπείρουν καρπούς και να θερίσουν στο μέλλον. Αποτέλεσμα: πενήντα χρόνια πίσω η Ελλάς. Πείνα, δυστυχία, πόνος, καμένη γή. Η κριτική στάση του Ελληνικού λαού έφτασε μέχρι το σημείο του να υιοθετήσει πολιτικές και φιλοσοφίες ξένες προς αυτό τον τόπο, μη εξετάζοντάς τες βαθύτερα, από πού ήρθαν, από ποιους και γιατί. Το μυδραλιοβόλο στον ώμο και θέρισε συντοπίτες «εχθρούς» με τους οποίους μέχρι πριν λίγο μαζί πεινούσε και μαζί έδιωχνε τον γερμανό! Κοντολογίς, αντί να σπείρουμε τα χωράφια να φάμε ψωμί, φάγαμε πολιτικές ιδεολογίες ξενόφερτες, καμουφλαρισμένες στα χρώματα της πατρίδας από τους εντόπιους πολιτικούς τσάτσους. Βγάλαμε μάλιστα και ήρωες εκατέρωθεν! Αναρωτιέμαι όμως πόσο ήρωας είναι ένας Έλληνας που σκοπεύει και σκοτώνει έναν άλλο Έλληνα άραγε. Ήρωες κομματικούς. Αυτούς είχαμε ανάγκη πρίν το ψωμί, πρίν το τυρί, πρίν το γάλα. Πρίν την ειρήνη. Έπειτα ήρθαν τα χρόνια της «ανάπτυξης». Το σχέδιο Μάρσαλ σε πρώτη γραμμή. Οι αμερικανοί βοήθησαν εκείνη την εποχή να στηθεί η Ελληνική βιομηχανία. Η επαρχία όμως ερήμωσε. Ίσως η μεγαλύτερη φυγή στην σύγχρονη ιστορία των νέων ανθρώπων προς την Αθήνα. Ποτέ δεν συνήλθαμε από αυτή όσο και αν δεν το παραδεχόμαστε. Ολόκληρα χωριά εγκαταλείφτηκαν και όσοι ήσαν πιο τολμηροί έφυγαν εκτός Ελλάδος. Πρωταγωνιστές της περιόδου ονόματα γνωστά, Καραμανλής και Παπανδρέου. Λαός στον δρόμο να φωνάζει λυσσασμένος. Πολιτικά αδιέξοδα. Χούντα του Παπαδόπουλου. Χούντα του Ιωαννίδη. Όλοι στις τρύπες τους. Πρώτη οριστική απώλεια Ελληνικού εδάφους μετά τον ΄Β παγκόσμιο πόλεμο η προδοσία της Κύπρου. Μετά τις εξορίες στα Παρίσια ιδού η Δημοκρατία έρχεται εν τω μέσο της νυκτός. Ξανά ο λαός έξω, σημαίες, τραγούδια. Μετά από λίγα χρόνια μπαίνει και ο Ανδρέας στο παιχνίδι και τότε απογειωνόμαστε. Προκειμένου να γεμίσει το στομάχι, δώσε σημαία, δώσε γονάτισμα σε υπουργό, βουλευτή, τοπικό μικροπολιτευτή. Δώσε και το παιδί σου, δώστα όλα «αρκεί να κάνεις την δουλειά σου. Μην είσαι χαζός». «Ανήκωμεν εις την Δύσιν», «Προτιμούμε να ανήκωμεν εις τους  Έλληνες» και δώσε ο Έλληνας από κάτω χορό και τραγούδι. Η κρίση του έχει πάει περίπατο. Δαγκωτά όλα. Ξύλο οι Μητσοτατικοί με τους Παπανδρεϊκούς, ένα εκατομμύριο κόσμο ο ένας στην Αριστοτέλους, δύο εκατομμύρια ο άλλος στο σύνταγμα. Τα ΜΜΕ στο πλευρό της κομματικής απάτης ταϊζουν κόπρανα τον κόσμο ο οποίος λέει και ευχαριστώ. Μετά σημίτης, χρηματηστήριο, ολυμπιακοί αγώνες, εργολάβοι, η πατρίδα ξαναχάνει έδαφος την νύχτα των Ιμίων. Μετά καραμανλής, «η ελληνική οικονομία είναι θωρακισμένη στην κρίση», μετά παπανδρέου, «λεφτά υπάρχουν», «we need global financial government…», ΔΝΤ, Τρόικα, υποταγή, ξεφτίλα. Μετά σαμαράς, πάνε περίπατο τα Ζάππεια και τα ισοδύναμα, «αναγνωρίζουμε τις υποχρεώσεις μας», «η αύξηση της ανεργίας έχει αρχίσει να φρενάρει», «βλέπουμε φως στην άκρη του τούνελ».

Εβδομήντα χρόνια «ενεργού» πολίτη. Δάκρυα στα μάτια. Έφυγε ο Μιχάλης χθες, αυτοκτόνησε. Πήδηξε ο Βασίλης από το μπαλκόνι. Είχε και δύο παιδάκια. Κουκλάκια σκέτα είναι τα καημένα. Βοηθήστε κύριε, δώστε ένα ευρώ. Διανομή πατάτας χωρίς μεσάζοντες στην αλάνα.  «Τρέξτε, στην ενορία μας μοιράζουν ρούχα!». Κοινωνικά γεύματα (συσσίτια δηλαδή γελοίε ανθρωπάκο). Χαράτσια. Κόψιμο το ρεύμα και το Μαράκι μας διαβάζει με κερί. Δεν μπορώ πατέρα να σου πάρω φάρμακα. Συγχώρα με μάνα που σε άφησα στο ράντζο να πεθάνεις.

Νεοέλληνας, ο ενεργός πολίτης. Αυτός είσαι. Και αν κάποιος συμπολίτης ξέφυγε και μεγαλούργησε ήταν η εξαίρεση και όχι ο κανόνας. Και μην γαντζώνεσαι πάνω του και καμαρώνεις σαν σκεπάρνι γιατί ο κανόνας είσαι εσύ. Με την στάση σου, την αδιαφορία σου, τις παρωπίδες σου. Την ψήφο σου. Τον καναπέ και το βόλεμα, της ψυχής τον Μορφέα και τον θάνατο.

Υπερβάλω; Λιγότερο από αυτούς που κορδώνονται κρατώντας στο ένα χέρι το τσιγάρο και στο άλλο το μπεγλέρι και δηλώνουν «εμείς φτιάξαμε τον Παρθενώνα», «εμείς δώσαμε τα φώτα», «αυτοί ανέβαιναν στα δέντρα». Όχι εμείς αγαπητέ μου. Ο πρόγονος. Ο αρχαίος ο κτίστης. Εσύ παράτησες την κληρονομιά του στο έλεος του εχθρού και στο λιθάρι της γνώσης πρόσθεσες ελάχιστα. Όμως, στις «λεβεντιές» ήσουνα πρώτος. Γονατιστός χειροκροτούσες στις ζεϊμπεκιές των προδοτών που πούλησαν και έκαψαν την πατρίδα. Οι ίδιοι αυτοί οι λατρεμένοι σου, τώρα στο σπίτι σου και στο μικρό σου μαγαζάκι έστειλαν τους μαντατοφόρους τους. Ξέχασες πώς να είσαι Έλληνας αληθινός. Αυτό έκανες μα το Θεό.

Δες την πατρίδα με τα μάτια και την λατρεία που την έβλεπαν οι πρόγονοι και άφησέ την να μπεί στην ψυχή σου να σε εμπνεύσει, να την αφουγκραστείς. Πάρε και μιαν ανάσα βαθιά κοιτάζοντας τα θλιμμένα μάτια των παιδιών σου και με σκυμμένο το κεφάλι ξεκίνα πάλι και πες «Θα κάνω το χρέος μου ως μάνα και ως πατέρας, αυτή την φορά θυσία σαν πραγματικός πατριώτης». Μόνον τότε ίσως τα αλλάξεις τα πράγματα.

Τον εαυτό σου να φοβάσαι νεοέλληνα και όχι τους γερμανούς. Αυτοί, ιστορικά, στο τέλος παίρνουν πάντα αυτό που τους αξίζει.

Δρ. Γεώργιος Κ. Παπαδημητρίου

Συντονιστής ΝΕ.Ο.Σ. Μακεδονίας & Θράκης