«Οι κομματικοί που διοικούσαν το κράτος, δούλευαν για δικό τους συμφέρον». Του Δημήτρη Κωνσταντάρα

Η ύστερα από επίσημο ελληνικό αίτημα εκ νέου αποστολή από την Γαλλία του διαβιβαστικού εγγράφου που συνόδευε το αρχικό cd με την λεγόμενη «Λίστα Λαγκάρντ» - με τα στοιχεία καταθετών της ελβετικής τράπεζας HSBC-  πρώτα απ΄ όλα μας έκανε κοινωνούς με μια χρονική πραγματικότητα: Το cd είχε σταλεί για πρώτη φορά στην Ελλάδα το Σεπτέμβριο του …2010.
Η δεύτερη πραγματικότητα που αποκαλύφθηκε, προ  ημερών, ήταν ότι αν δεν είχε ξανασταλεί το διαβιβαστικό, όλοι οι άμεσα ενεχόμενοι ( Παπακωνσταντίνου, Βενιζέλος, Διώτης κλπ) θα συνέχιζαν να μας λένε άρες-μάρες-κουκουνάρες σε μια επιχείρηση αποπροσανατολισμού  και συνάμα να μας απειλούν με μηνύσεις, αγωγές και πάσης φύσεως διώξεις.
Λες και η αλήθεια μπορούσε να κρυφτεί. Μα το διαβιβαστικό δεν ήταν…
ανεπίσημο, δεν ήταν off the record. Δεν θα βρισκόταν ποτέ το επίσημο έγγραφο του υπουργείου Οικονομικών της Γαλλίας; Δεν θα αποδείκνυε ότι η λίστα Λαγκάρντ είχε φτάσει επίσημα στην Ελλάδα και μάλιστα για να χρησιμοποιηθεί από τις ελληνικές αρχές ΜΟΝΟ για φορολογικούς σκοπούς; 
Ο κόσμος δεν θα μάθαινε ΠΟΤΕ ότι η λίστα εστάλη στις 29 Σεπτεμβρίου 2010, στον Πρέσβη στο Παρίσι Κ. Χαλαστάνη, με το συνοδευτικό έγγραφο το οποίο ο κύριος πρέσβης ισχυρίστηκε ότι «έχασε», όπως άλλωστε και ο κύριος Παπακωνσταντίνου μας είπε ότι είχε «χάσει» το πρωτότυπο cd ; 
Όλοι, ενημέρωναν τον  Παπανδρέου για την πορεία «διαχείρισης» της λίστας. Μα η λίστα δεν χρειαζόταν «διαχείριση». Αποστολή στο ΣΔΟΕ χρειαζόταν – ΜΟΝΟ γι αυτό μας είχε αποσταλεί- για να γίνει προσπάθεια να εισπραχθούν κάποια ποσά, όπως είχε γίνει και σε άλλες χώρες. Όχι για να «διαρρεύσει» στον Τύπο, όχι για ν αρχίσουν οι διαχειριστές να την τροποποιούν, ούτε για να βγάζουν το ένα αντίγραφο μετά το άλλο. 
Όπως προκύπτει από την αλληλογραφία μεταξύ της ελληνικής πρεσβείας στο Παρίσι και του γαλλικού υπουργείου Οικονομικών που κατατέθηκε στην Προανακριτική Επιτροπή, οι Γάλλοι έστειλαν επίσημα το CD στον τότε υπουργό Οικονομικών κάνοντας χρήση της φορολογικής σύμβασης Ελλάδας – Γαλλίας για την ανταλλαγή φορολογικών πληροφοριών και όχι «άτυπα και εμπιστευτικά» όπως ισχυριζόταν ο κ. Παπακωνσταντίνου. Στο έγγραφο υπογραμμίζεται ότι « σύμφωνα με το άρθρο 7 της  οδηγίας και με τις ανωτέρω παρατεθείσες διατάξεις, οι πληροφορίες αυτές θα πρέπει να παραμείνουν εμπιστευτικές και να μην χρησιμοποιηθούν για σκοπούς μη φορολογικούς».
Τις τελευταίες ημέρες , γράφτηκαν κι ακούστηκαν πολλά, μέχρι και ότι η αποκάλυψη των Γάλλων ανοίγει τον δρόμο για το ειδικό δικαστήριο, ότι «ξεσκεπάζεται» σιγά σιγά η δράση του πρώην πρωθυπουργού κ. Γιώργου Παπανδρέου, των πολιτικών συνεργατών του αλλά και των υπολοίπων προσώπων που συνδέονται μαζί του, μέχρι και –ακραίο αυτό-  ότι «κάποιοι»  διαχειρίστηκαν με ύποπτο τρόπο την λίστα Λαγκάρντ.
Η «διαχείριση» όχι μόνον δεν έγινε για να αποκομίσει η Ελλάδα έσοδα, αλλά κατά παράβαση της διακρατικής συμφωνίας και της ρητής εντολής των Γάλλων, κάποιοι φαίνεται πως διαχειρίστηκαν την λίστα για προσωπικό τους – όχι αναγκαστικά οικονομικό- όφελος. 
Εκείνο το κρίσιμο διάστημα του 2011- 2012, όταν πρωτο- αποκαλύφθηκε διεθνώς η ύπαρξη της λεγόμενης «Λίστας Φαλτσιανί» και άρχισαν οι «διαβεβαιώσεις» των υπουργών ότι «την ψάχνουμε», η λίστα είχε ήδη παραδοθεί στην κυβέρνηση. Αλλά τότε, –όπως θυμάστε- επικρατούσε τρικυμία εν κρανίω εντός και εκτός κυβέρνησης.
Περιμέναμε όλοι – εκτός από τις άλλες περί τα μνημόνια και την επαπειλούμενη χρεοκοπία εξελίξεις- να μάθουμε τι περιεχόμενο είχε η λίστα . Τότε, χάρις στο φίλο και συνεργάτη στο ART tv και στην εφημερίδα Παρμενίωνα Λιβανίδη, έμαθα και την ύπαρξη της κυρίας Μαρίας Σαραντίτη. Ανώτατης δημοσίου υπαλλήλου, διευθύντριας Δημοσίων και Διεθνών Σχέσεων του Υπουργείου Οικονομικών, στενής συνεργάτου των υπουργών κ.κ. Παπακωνσταντίνου και Βενιζέλου που είχε μόλις συνταξιοδοτηθεί.
Με τη βοήθεια του Παρμενίωνα Λιβανίδη, άκουσα μια πολύ σύντομη συνέντευξή της στο ραδιόφωνο του Σκάι.  Εντυπωσιάστηκα. Η γυναίκα αυτή ήξερε τι έλεγε. Ήξερε την αλήθεια. Αρχίσαμε να την ψάχνουμε και ευτυχώς, λόγω των επαφών του Παρμενίωνα, την εντοπίσαμε. Της ζήτησα μια συνέντευξη για το περιοδικό CRASH και μια εμφάνισή της στην εκπομπή μας, το  «Τα Πάντα Ρει». Δέχτηκε ευγενικά.  Μίλησε στο περιοδικό, μίλησε και στο κανάλι ζωντανά και μετά…τίποτα.
Με εξέπληξε το γεγονός ότι τα τρομακτικά πράγματα που είχε πει, αποσιωπήθηκαν. «Κάτι» συνέβαινε εδώ. Την ξανακαλέσαμε στην εκπομπή (http://www.youtube.com/watch?v=3mje80KQQSA  αν θέλετε να ακούσετε όλη τη δεύτερη συνέντευξη της). Χρειάστηκαν άλλοι 4 μήνες, μέχρι να «βγει» όλη η αλήθεια , έτσι ακριβώς όπως μου την είχε πει ΤΡΕΙΣ φορές χωρίς ΚΑΝΕΙΣ να ενδιαφερθεί. Το διαβιβαστικό έγγραφο που είχε «χαθεί», ξανάφτασε στην Ελλάδα. Και το θέμα, επιτέλους βγήκε στη δημοσιότητα όπως έπρεπε. Η κυρία Σαραντίτη είχε δικαιωθεί απόλυτα.
Γιατί όπως μου είχε πει στην πρώτη τηλεοπτική συνέντευξη, στη συνέντευξη για το περιοδικό και στη δεύτερη τηλεοπτική : 
« Όταν υπάρχει μια τέτοια λίστα, γίνεται έλεγχος από τις αρμόδιες υπηρεσίες, με πλήρη τήρηση του απορρήτου και όχι με δημοσιοποίηση».
Την ρώτησα: « Τι θα περιμένατε εσείς, τότε, αργότερα, ακόμα και τώρα από τον Βενιζέλο ο οποίος είναι μέσα στο «κάδρο», στη συγκυβέρνηση, αρχηγός του ΠΑΣΟΚ;»
Και μου απάντησε χωρίς δισταγμό: « Αν μη τι άλλο, αν δεχτώ ότι είναι ένας πνευματικός άνθρωπος, καθηγητής Πανεπιστημίου, θα έπρεπε να παραιτηθεί. Να φύγει και από τη θέση του αρχηγού κόμματος αυτή τη στιγμή. Παραβίασε απόρρητο, έκανε ρεζίλι τη χώρα και αυτός  και ο Παπακωνσταντίνου κι από εκεί και πέρα, απλώς mea culpa; Δεν αρκεί. Ο κύριος Βενιζέλος και ο κ. Παπακωνσταντίνου, μόλις πήραν, όπως τέλος πάντων πήραν, τη λίστα, έπρεπε να την παραδώσουν χωρίς καν να τη δουν. Από πλευράς υπουργείου δεν έπρεπε να γίνει τίποτα. Έπρεπε να γίνουν έλεγχοι, να εισπραχθούν οι φόροι και να σταματήσει εκεί το θέμα.  Το αν ήταν γνωστά ή όχι κάποια ονόματα μας απομάκρυνε από την ουσία του προβλήματος, την οικονομική κρίση που πάει να μας διαλύσει. Και δεν είναι αναγκαστικά αυτός που είναι μέσα στη λίστα που φταίει. Φταίει το σύστημα που τον άφησε να είναι εκεί, στη λίστα. Τι έκανε το σύστημα τόσα χρόνια; Δεν δούλευαν σωστά οι υπηρεσίες . Εκεί είναι το μεγάλο πρόβλημα. Και γιατί δεν δούλευαν; Γιατί οι κομματικοί που διοικούσαν αυτό το κράτος, δούλευαν για δικό τους συμφέρον».